Żabia etiuda

[Agnieszka_Horodyska]

Wyciągnął rękę w stronę jej podbródka, po czym połaskotał go czy pogładził w tak wyraźny sposób, że nikt, choćby był niewidomy i niesłyszący, nie mógł mieć wątpliwości, że to zrobił. Oboje byli przy tym sztywnie oficjalni.
- ...żabciu.
- Zobaczymy na miejscu, czy zjemy więcej.
- Masz rację. Zawsze masz - powiedział, jakby cmoktał, a przecież tylko wypowiadał poszczególne słowa.
Żabcia trzymała w dłoniach bukiet różowych goździków.
- Wiesz, dostałem piątkę z tego kolokwium z handlu. Ale nie jestem zadowolony. Bo, imaginuj sobie, taka pusta Olka, która zaczęła się uczyć dzień przed, też ma piątkę, a nie zrobiła nic, żeby ciągnąć te zajęcia. Ja i kilku innych zawsze odpowiadaliśmy na pytania i sprawialiśmy, ze toczyła się dyskusja, a ta przyszła sobie na samo kolokwium z gotowymi notatkami i ma pięć.
- Hm...
- A jak było u ciebie na zajęciach, żabciu?
- Uczymy się robić bazy danych - odparła, a jej twarz wyrażała zarazem nowo przybyłe ożywienie, jak i nieustanne przekonanie, że wie, co jej się należy od chłopaka (i życia).
- To świetnie! - zaczął, wycierając przy tym okulary o rękawiczkę - Wspaniale! - krzyczał, nakładając je na nos. - Żabciu! - Dziwne, że nie wstał ze swojego miejsca. Zawtórowała mu żabcia.
- Wiem! Bardzo mi się to podoba i na pewno przyda mi się w przyszłości!
- Na pewno! Przecież to... przecież to wspaniałe! Wpiszesz sobie...
- do CV!
Patrzył na nią tak, że nawet kierowca, mimo że byli zwróceni do niego plecami, musiał przeczytać "Ja kocham ciebie, żabciu" w jego oczach i całej sylwetce.