Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Dosłownie


Kordeliar

Rekomendowane odpowiedzi

zimno w tej plastikowej kołderce
zapinanej na zamek razem z twarzą
bransoletka z imieniem
którego nikt już wołać nie będzie
numer by nikt mnie nie pomylił
kołysze się wolno na palcu stopy
bujając do snu

w rytmie klimatyzacji
sztywnieją mi dłonie tuląc
splecione wokół samej siebie
blednąc zamieniam się w posag
pozostawiona wśród innych
takich samych bezdusznie chłodnych
na nierdzewnych łóżkach

śpimy obok siebie
obojętniejąc na wszystko
nawet zapach
śmierci wydaje się
przyjazny

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • jest tak wiele nawyobrażane, że aż  puchnie w tabelkach i pomiędzy wierszami.   lecz, choć trudno uwierzyć, nieco dzika i  nieprzewidywalna półpłynność nie przenosi się  na treść, ani nie koliduje z liniami skreśleń.  cały czas jest jasno i w miarę logicznie,  wiem gdzie, komu i po co mam dostarczać wrażeń.    zabrzmiało nieco dilersko? a jest wręcz przeciwnie: to niemal babciny i pokryty koronkami, oldschoolasty spokój, świecówkowy rysunek wydarty pazurami  ze szkolnego bloku, łagodność przywodząca na myśl  chatkę z piernika. całkiem słodziutki domek,  a jednak będący miejscem tragicznej śmierci,  upieczenia kogoś żywcem. to nic, że jędzy.   zawiera się w tym jakaś rozpaczliwa i sprzeczna  z całą moją naturą chętka istnienia, wirus, co  przeciwstawia się niszczycielskim siłom czasu. albo, pod przykrywką racjonalności, kolaboruje z nimi,  każąc mi się postarać. i bardziej.   abym wzbierał, obrastał w półtalentki, podmożliwostki. by potem, osiągnąwszy trudną do pojęcia nadpłynność finansową, móc obrzucać monetami mijanych ludzi.  i rozdawać stówy, czasem – kopniaki.   jednak uparcie wolę stać się jedynym członkiem tej,  niegdyś szalenie popularniej kapeli (jak powszechnie wiadomo  – najlepiej wychodziło jej granie dorodnej ciszy),  który nie dożył współczesności.   a ja się wyślizguję, staram się być niczym pomnik uczonego, który, kilkaset lat temu, z nieznanych powodów  zatopiono na bagnach. gdy go niedawno wydobyto okazało się, że przedstawia zupełnie inną osobę. niepoprawnego lewitanta.   cieszy mnie zdziwienie na twarzach zgromadzonych wokoło ludzi, ich konsternacja, rodzące się natychmiast teorie spiskowe ("musieli podmienić!").   karmię się tym, krztuszę z przyjemnością.  
    • @Leszczym Uroczo dziękuję!
    • @Andrzej P. Zajączkowski - dziękuje - 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - cieszy mnie twoje podobanie -                                                                     Pzdr.zadowoleniem. @Ana - @Tectosmith - dziękuje  - 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - więc trzymajmy kciuki za te przetrzymanie - dziękuje za czytanie -                                                                                                          Pzdr.uśmiechem.                                                                                Witaj - jakoś tak wyszło - poprawiłem - dzięki że zajrzałaś -                                                                                                          Pzdr.ser4edecznie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...