Kamień

[Łukasz Radwaniak]

Na mszy syn
podał mi kamień

i przypłynęły kirkuty
omszałe macewy

nieświadomy gest dziecka
o niebieskich oczach

kamień
pamięci znak
niepokoju

„Miasteczko Bełz” jest
jego ulubioną kołysanką.

[WiJa]

Pierwsze, co muszę powiedzieć o tym wierszu, to jednak to, że nagromadzenie wielu (tzn. tylu, ile strof ma wiersz) ważnych, wręcz nawet dziejowych kwestii, wcale nie czyni takim samym (ważnym) wiersza. Jak dla mnie każda zwrotka (sentencja) jest zbyt programowa, a nawet zbyt podniosła, zresztą pewnie koszem jeszcze większego polotu, większej inwencji, osobistego znamienia. Ale czy ja nie za dużo wymagam od autora i wiersza? Nie, bo przecież, w tym wierszu jest trochę tak, że zbieżne sentencje mają dać piorunujący efekt, a dają tylko potwierdzenie, tego, co jest mniej lub bardziej dawno już wiadome dla czytelnika. Zaznaczę jeszcze, że od samego początku czytelnik musi zapytać, a kogo zapytać, jeśli nie samego siebie, czy chodzi o kamień dosłowny, czy symboliczny. Pewnie o jakiś dosłowny kamyk, który jest punktem wyjścia do jakże istotnych wspomnień i refleksji. Ale też na końcu dochodzę do wniosku, że jednak zbyt wiele wymagam od tego wiersza, bo przecież wiersz spełnia swoje podstawowe zadanie, tj. w sprytnych zwrotach, czyli w miarę interesujący sposób, przypomina i czci. A to chyba jest kwintesencją i istotą tego wiersza, i już nie przykładałbym większej wagi, jak na dzisiejsze globalne czasy, do ciągłego „niepokoju”; a przynajmniej dzisiaj niepokój wszystkich ludzi jest wszędzie taki sam. Pozdrawiam

[Łukasz Radwaniak]

Dziękuję bardzo za trafną analizę.