Zgłoś

Przez tydzień od ostatniej z nim rozmowy nie odczytałam żadnej wiadomości od niego ani odpowiedziałam na którąkolwiek z nich. Mało tego: chwilami wręcz gotowałam się wewnętrznie na jego deklarowane otwartość i gotowość bycia ze mną oraz na oczywistą przecież akceptację faktu, że jestem - jak to nazywa się obecnie - samotną matką. Pomimo tego, że w gruncie rzeczy tej otwartości i gotowości właśnie chciałam. Bardzo chciałam. I potrzebowałam. Równie bardzo.     - A to naiwniak i głupiec! - syknęłam - było to chyba na trzeci dzień od naszej rozmowy - do swojego odbicia w łazienkowym lustrze. - A to kłamca! Gada głupoty mnie, jakby nie wiedział, że znam mężczyzn! Jakby nie wiedział, że ja doskonale wiem, jacy są! Nakłamać! Namieszać w głowie! Rozkochać! Uwieść i wykorzystać! A potem zniknąć, nawet jeśli początkowo wszystko będzie układać się doskonale! Zaczeka, aż zawierzę i zaufam! Aż stracę czujność i zdrowy rozsądek ! A wtedy... Nie, cholera! - w ostatnej chwili powstrzymałam się od przekleństwa bardziej zdecydowanego. - Jerzy, nic z tego nie będzie! Chocby nie wiem co, nie dam ci się omotać! Już przeszłam swoje z tamtym i...     Coś nagle mnie tknęło. Miałam wrażenie, jakby coś mignęło mi w lustrze, przemieściwszy się za mną.  Jakby niewyraźny cień postaci... Obejrzałam się, ale nic zobaczyłam.    - Przywidziało mi się - uspokoiłam siebie, zawróciwszy spojrzenie do szklanej powierzchni, a myśli i uczucia do gniewu i zawziętości. Popatrzyłam na swoje odbicie i to, co zobaczyłam, nie spodobało mi się. Zdecydowanie.    Zawsze uważałam się za spokojną i opanowaną dziewczynę, bardzo ładną z urody. Tymczasem ze szklanogłębi spoglądała na mnie twarz niby moja własna, ale jednocześnie inna: mało że wściekła, ale wiedźmowato wykrzywiona. Włosy pofalowane w jakiś dziwny, niecodzienny sposób. Pomiędzy ich linią a linią brwi, o które przecież tak bardzo dbałam, zobaczyłam czoło zmarszczone złością. Oczy zamiast spokoju skrzyły gniewem i nienawiścią. Usta, z których zgrabności i kształtnych linii zawsze byłam dumna, teraz uformowały się w nerwowy grymas.     - Zaraz... - powiedziałam półgłosem. I drgnęłam, kiedy wargi twarzy widocznej naprzeciwko mojej nie wypowiedziały i nawet nie wysyczały, a wręcz wypluły ten wyraz, wykrzywiając przy tym jej resztę jej bardziej.    - Nie... - szepnęłam, przerażona widokiem.    Mój strach wzrósł jeszcze bardziej, gdy słowem wyartykułowanym przez lustroobraz było - o zgrozo! -"Tak". Tym razem spokojne spokojem, któremu towarzyszył jadowicie oszczędny uśmiech.     - Nie - wyrzekłam głośniej, wkładając w jego wypowiedzenie tyle przekonania, ile tylko zdołałam, i zacisnąwszy dłonie na krawędzi umywalki.     - Ależ tak - zaprzeczyła twarz ze szkłotrzewi. I uśmiechnęła się. Tak samo jadowitooszczędnie, jak przed chwilą.    - Nie - powtórzyłam z przekonaniem, zamknąwszy oczy. I zdobywając się na tyle spokoju i opanowania, na ile tylko zdobyć się mogłam.    Gdy uniosłam powieki, twarz którą ujrzałam przed sobą, była znowu moją. I znów - jak zdało mi się, przed kilkoma minutami - poruszyła się ze mną jakaś mglista postać. Tym razem w przeciwnym kierunku, od lewej do prawej. Jakby zaczaiła się albo schowała gdzieś tam, czekając. Odetchnęłam, a wtedy znów przyszło mi na myśl, że przecież on czeka na wiadomości ode mnie. Prawdopodobnie zaczynając nabierać wątpliwości w moje prawdziwe intencje i w moje własne, wyrażone wobec niego zapewnienia.    - Już dobrze, Jerzy... - wyszeptałam, wkładając w te słowa całe swoje przekonanie. - Uzgodnimy wszystko... dogadamy i zbudujemy. Tylko bądź... Proszę.     Westchnęłam, uśmiechnęłam się i wyprostowałam unosząc głowę, jakby naprawdę kamień spadł mi z serca. I z myśli. Twarz z naprzeciwka odpowiedziała mi uśmiechem. Tym, który Jerzemu tak się podobał...     - Mamusiu! - zza drzwi łazienki dobiegł mnie głos synka. - Wszystko w porządku?       Warszawa, 8. Lutego 2025 

@Somalija gdy się zapomni, to wyparują. Cieszmy się tym co mamy.

@Rafael Mariusżyczę ci wszystkiego dobrego, żeby było ciepło ci. Odkąd pamiętam, luty zawsze był zimny i najzimniejszy w kalendarzu. 

@violetta Hej, mam same problemy...

Wiara nie rodzi się w blasku tłumu ani wśród głośnych słów. Nie przychodzi wtedy, gdy świat wypełniony jest pewnością i wygodą. Przychodzi cicho—jak światło, które przedziera się przez pęknięcie w murze, jak szept, który słychać dopiero wtedy, gdy ucichnie zgiełk. Człowiek przez lata karmi się złudzeniami. Wierzy w porządek świata, w sprawiedliwość, w logikę wydarzeń. Przyjmuje iluzję rzeczywistości, aż pewnego dnia coś w nim pęka. Może to zdrada, cierpienie, może bezsensowność ludzkich gier. Wtedy zatrzymuje się i zaczyna dostrzegać, że świat, który znał, jest utkany z obłudy—z ról, które gramy, z masek, które zakładamy, z prawd, które zmieniają się zależnie od tego, kto je wypowiada. To moment, w którym wiara przestaje być przyzwyczajeniem, a staje się prawdą. Nie jest już słowem zapisanym w księgach ani rytuałem powtarzanym mechanicznie. Jest doświadczeniem—poczuciem, że pod powierzchnią pozorów istnieje coś więcej. Że nie jesteśmy tylko iskrą w pustce, ale częścią czegoś, co wykracza poza ten teatr. Dopiero wtedy człowiek zaczyna szukać. Nie w dogmatach, nie w strukturach, ale w ciszy swojego serca. I tam znajduje Boga—nie tego ubranego w złoto i słowa, ale tego, który mieszka w prostocie, w prawdzie, w miłości, która nie potrzebuje dowodów. Bo wiara nie jest ucieczką. Jest przebudzeniem.