andrzej_barycz

Piski, jęki, stęki - grafomański standard.

Toś mnie pan uświadomił, dzięki wielkie ;) Tekst ma estetyczne i myślowe "wymiary" ballady, bombiastyczne przypisywanie go do "innego porządku pojęć", ma charakter jedynie życzeniowy i roszczeniowy. Pieczątka z noezą w tytule, to tylko dowartościowujący, biurokratyczny zabieg, bez przełożenia na słowo. Oczywiście, może pan efektownym erudycyjnym hołubcem udowadniać, że niedowidzę, ale to jednak bardziej zadanie dla czytelników, niż autora.

Wielki, tłusty, zadowolony z siebie bzdet...

Autorowi chyba bardziej wypada stwierdzić : "chciałem tu napisać zupełnie coś innego" ? ;) Pan mówi o swoich intencjach, ja o własnych odczuciach, a to nie zawsze musi iść w parze. Końcowy obraz ma pewną arbitralną zamaszystość (bez platona można stwierdzić, było-będzie, wystarczy, samo wypłynie), i kiedy pisze pan "wystarczy słońce złapać...", to jest to odniesienie do jakiegoś porządkującego wszystko, "myślącego" za nas supertworu - uniwersum ? Może byłbym skłonny przystać na większą prywatność i przyziemność słonecznego gestu, gdyby Platona nie zastąpił pan łaciną. Nic tu nie jest "po prostu", jedno mędrkowanie zostaje zastąpione drugim...

Patatajka.

Dwie pierwsze strofy "nie lepią się" z ostatnią - sztuczną, kaznodziejską i z pretensjami do uniwersum.

To bardziej ballada, niż noeza :) Układa pan fakty - okruszki (lub ich domniemanie) i prowadzi nimi w miejsce (puenta), w którym rozumienie ustępuje jednak miejsca wieloznaczności, i pytaniom, na które nie ma odpowiedzi.

po coś się ośle zniewolić dał Rozumiem, że przypowieść rządzi się swoimi prawami, ale i tak wydaje mi się, że podmiotowość została przyznana osłu trochę na wyrost. Kto się osła pyta o zdanie ? :)

Tekst trochę przeźroczysty, konfekcyjny - nie ma powodu, by się nad nim znęcać, nie ma powodu, by się przy nim zatrzymać.

"prawdą zagrać" "Zagrać" użyte chyba niezbyt szczęśliwie - wprowadza elementy ryzyka, kalkulacji, umowności, i niezbyt przylega do pokory, nauki, siania i zbierania plonów. Gdy prawdą zagrywamy, możemy wygrać, ale nie zawsze oznacza to, że "w końcu wiemy".

rozumiem Pan zapytuje niezwyczajnie - Czy czuje pani cza-czę, czy cza-czę pani zna? Ja pani wytłumaczę, co znaczy cza-cza-cza. odpowiadam - czuję znam za tłumaczenie dziękuje pozdrawiam cza-cza-cza :) Ps - sto punktów dla mnie! ok ? Przynajmniej już wiem skąd się biorą wszystkie dowcipy o blondynkach ;)

Owszem, TWA porażające i mdlące, ale za to unikatowo, niepowtarzalnie biało - czerwone ;) Taka nasza swojska, polsko - polska wiocha, z polsko - polskimi wieśniakami, z niewyzwoloną, polsko - polską przyzwoitością...

Zapowiedź...wróży... Trochę się z tym zmagałem, ciężko przechodzi przez uszy - niedofakt w niedoczasie ;) Niezłe.

wieczność jak bogiem zasiał To ładne :)

Duperele.

Im dalej w wiersz, tym gorzej -tracę z nim kontakt :) "jak to jest że przy sztucznym świetle widzę prawdziwy świat, a na odwrót nie jest to możliwe" W kontekście tej frazy, końcówka wydaje mi się wątpliwą próbą widzenia "na odwrót", kwestionowania samej siebie (nocnej). W bajkowo - rubasznej konwencji (znajomi w piekle, pech, kursywa) rozcieńcza się gęstość fraz początkowych, wiersze - duchy mrugają okiem, oniryczne potwory infantylizują się - z wiersza robi się wierszyk.

Odmóżdżone. Przy ksenofobicznym stękaniu, to norma.

w oknie różnorodność krajobrazu pola lasy Genialne, oryginalne, ekscytujące... Pytanie za sto punktów. Co ma wspólnego produkcja kostki brukowej z pani warsztatem poetyckim ?

Bardzo dziękuję za te uwagi, które stanowią jedyną "recenzję" wychwytującą istotę techniczną mojego pomysłu na poetycką zabawę na tym forum. Tu słowa nie są dla mnie aż tak istotne, myśl też nie sięgająca Parnasu. Jedno potoczne i drugie banalne ale celem jest budowanie u odbiorcy wizualizacji i na bazie tekstu. To te, powstające obrazy, tworzą w kontekstach metafory znaczeniowe, które u odbiorcy mogą być przekładane na narracje językową. Nazywam to zasadą podwójnej translacji. Pozdrawiam serdecznie :) Wykorzystałem twórczo zasadę podwójnej translacji, przy próbie wychwycenia technicznej istoty pani zabawowego pomysłu. I co ? To działa ! :) Słowa istotnie są nieistotne, a myśl nie sięgająca Parnasu. Potoczno -banalna sieczka zwizualizowała się następnie w obraz autora wrzucającego do garnka byle co i byle jak. Kiedy opadł kurz kontekstów, zalśniła metafora znaczeniowa - autor "znaczy się" nie umie pisać. Przekładając rzecz na narrację językową - ogłoszenie wynalezienia kolejnego kamienia filozoficznego, okazało się kolejną bzdurą...

Bez ostatniej strofy wiersz by nie powstał. Gdyby jednak mimo wszystko powstał, byłby już zupełnie o czymś innym. Wiersz "zmarnowany". Pomysł z więziennym motywem (a może tylko jego realizacja) ściąga tekst w dół, infantylizuje, rozcieńcza.

gdyby choć oddech uchylonych drzwi na który mimo wszystko nadstawiamy głowy pomiędzy słowem a zmrużeniem ciała aż szkoda że tutaj nas nie ma by cię spotkać stojąc tyłem do słońca aż znajdą się nasze twarze w cieniach Wybieram tylko tyle. Ma pan męczącą manierę "wchodzenia w najbardziej romantyczne miejsca", co daje efekt waty cukrowej - dużo tego, słodkie, lepkie i kompletnie bez wartości : rozpędzone konie, słoneczne kalendarze, skrzydlate barwy, biały kruk bezsenności, wszystkie świata strony...

Nominacja do nagrody "Najbardziej durnowaty wiersz roku".

Nieśmiertelna kobieca mantra... Bezbarwne.

Mam nadzieję, że autorka dała panu prawo rozporządzania swoją twórczością ? ;) "W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego… do roboty, latarniku…! Nota bene - czy nie tak się powinno - czytając - wspomagać czy też rozszyfrowywać wyobraźnię twórcy jak ja marzę o takim czytelniku!" Czuję się zniesmaczony. To narcystyczne tokowanie, ma w sobie coś z obleśnej nachalności domokrążcy...

"Myślność" komentator rezerwuje sobie na poezję. W tym przypadku "pół będąc brnę i mrę " ;)