Stary_Kredens

Tak o wiele lepiej , choć to "czuję" wydaje się być zbędne Pozdrawiam Kredens

Każda komórka do bólu swe pamięta - co to jest "swe"? Pozdrawiam Kredens

Czytałam ten wiersz kilkakrotnie i zastanawiałam się co mi tu nie pasuje. Forma owszem, lekka i zwięzła zarazem , ale to porównanie ze śnięta ryba nie wydaje mi się najszczęśliwsze. Śnięta ryba na wpół czuje , a trzeszczenie nie tylko w stawach to cierpienie , raczej silne. Ryba pod lodem zimy żyje i może tak jak my z utęsknieniem czeka wiosny , ale nie jest śnięta. Pozdrawiam Stary Kredens

Wiersz zbudowany przez nagromadzenie paradoksów -potrzeba wolności i determinizm( głód i pragnienie) , pustynia i pełnia? - tylko w czym ? brak odpowiedzi , przeszłość - odrzucona , ale bez niej nie byłoby się tym kim się jest , człowiek z przeszłości czerpie własnej i pokoleń . Własnej- przypomina mi się fragment uroczego wiersz coś .. "wiosenna bujność traw , krucha kwiatów uroda, porzućmy więc smutek , niech miniony czas sił nam doda' . Próba filozoficznego ujęcia losu i pragnień człowiek, trochę zbyt, moim zdaniem, płytka, ale pobudzająca do refleksji Pozdrawiam Stary Kredens

Dwa ostatnie wersy moim zdaniem świadczą raczej , że życie to nieustane dzieciństwo , constans, a nam się tylko wydaje , że coś się zmienia. Dobry wiersz, jeśli mogę wyrazić moje skromne zdanie Pozdrawiam Stary Kredens

A co ma nimfomania do poezji, że tak na marginesie spytam? A co do wiersza, musiałabym poemat napisać dłuższy niż wiersz. Nie wiem czy wypada. Może zatem napiszę krótko: 1. błąd ortograficzny - niepewnej (nie z przymiotnikami razem) 2. tekst nadęty jak bania - że zacytuję: o ironio!, bowiem, mocarnej, milionami, itp 3. słownictwo typu bowiem - jakby zbyt archaiczne 4 cóż to za osobliwy pomysł zaczynania każdej linijki wielką literą? 5. wiersz jest toporny, źle się czyta, myśl prowadzona nieudolnie - czy autorka w ogóle wie o czym pisze? ja jako czytelniczka mam poważne wątpliwości. Pozdrawiam jakom LadyC(old) Nimfomanka- oczywiście megalomanka a wyszło , że dyletantka jestem , tak mi się pokręciło sorry, co do błędu to go nie ma, bo napisałam to w zaprzeczeniu; nadęcie? to fraszka , jak ktoś to dobrze odczytał stylizowana na patos w moim zamierzeniu; nad tym bowiem , to faktycznie sama się zastanawiałam ; duże litery?- a dlaczego nie? Wiem, stanowczo wiem o czym piszę, o mieczu Damoklesa, symbolizującym zagrożenie który wisi nad nami nieustająco na najmocniejszym włosie wszech czasów, a jeśli nawet spada , to na nowo go zawieszamy , bo lubimy się bać i to zagrożenie stwarzać. Pozdrawiam i dziękuję za odpowiedź i za czytanie Stary Kredens

Lady C proszę o konstruktywne uwagi , z góry za nie dziękuje . Nie jestem megalomanką i chętnie sama przesunę ten wiersz tam, gdzie jest jego miejsce, jeśli te uwagi będą uzasadnione. Pozdrawiam Stary Kredens

Pan Skraba i Pan Lecter etatowi przesuwacze więc to już znaczenia nie ma, że ja dla nich nic nie znaczę Pozdrawiam Stary Kredens

Dzięki wszystkim za czytanie i komentarze Pozdrawiam Stary Kredens

Miecz Damoklesa wisi Nade mną Nad milionami Lecz nie ma obawy Pieczę sprawuje Nad nim Tryb niedokonany A jeśli jednak spada? Któż go na powrót Zawiesza? Drżących, zlęknionych Rzesza? O ironio! Nie pewnej dłoni kata Mocarnej kruchości włosa Powierzono los świata

Przyłączam się do moich przed komentatorów , świetny wiersz na ćwiczenie dykcji, zwłaszcza to czeznąc, kamyki nie potrzebne Pozdrawiam Kredens

Dzięki Ran Gis, pozdrawiam równie cieplutko niczym szaliczek , (aleśmy się zrobili towarzysko adoracyjni ale co tam, czasem fajnie tak pocukrzyć , w końcu aż tyle tego w życiu nie ma ) Stary Kredens

Jeśli uspokoił Cię mój wiersz , to warto go było napisać Pozdrawiam Stary Kredens

Wszystko fajnie rozumiem, tylko dlaczego akurat żyrafą? Równie dobrze hipopotamem? , czy to jakiś symbol? Pozdrawiam S. Kredens

Tak prawda, zbędne to "mi" dziękuję za tę uwagę i za czytanie Pozdrawiam serdecznie S. Kredens

No tak, wszędzie indziej trawa jest bardziej zielona, choć oczywiście czasem może być i tak, że to miejsce, to nie to miejsce i nie ten czas Pozdrawiam Stary Kredens

No tak, wszędzie indziej trawa jest bardziej zielona, choć oczywiście czasem może być i tak, że to miejsce, to nie to miejsce i nie ten czas Pozdrawiam Stary Kredens

Tak Oxyvio , czasami lubię po-autoironizować i po-rymować Pozdrawiam Kredens nie znowu taki stary, jak go rymują

Z naiwnością poobijaną Po kamieniach, po bruku dnia Idę jak co rano Rozżalona i zła Że tak w życiu mi nie wyszło Przegraną zgarnąć przyszło Drżąc jak listopadowy liść Pora iść Tylko dokąd? W dawne czasy nie powrócisz Zasmucisz się tylko, zasmucisz We mgle już wszystko We mgle A przede mną... czas Sekund, godzin, dni, lat? Ach, żaliki te żaliki Starej ciotki Weroniki Co tam, jutro też będzie dzień Przemknie cień Jak stado wron Dzwoń dzwoneczku, dzwoń

Jak Diogenes , nie pragnąć niczego, żyć zgodnie z naturą i czuć pełnię. Sam tak żył , wyrzucił nawet kubek spostrzegłszy , że można pić z dłoni. Bardzo stare czasy . Ilu poszło w jego ślady? Wiersz mniej więcej o tym. Dobry, ale wytarty ślad. Pozdrawiam Stary Kredens

Moim zdaniem zbędna jest tu jama ustna , bo wiadomo , że zęby właśnie tam są Pozdrawiam Stary Kredens

Dzięki za cenne uwagi , postaram się je stosować, rzeczywiście pointa u pana lepiej brzmi zmieniam ją więc. Bardzom kontenta , że wiersz się spodobał Pozdrawiam serdecznie Stary Kredens

Coś podpatrzyłeś, coś zobaczyłeś , ale po co z nimi piłeś? bo tak trzeba? bo duży chłopczyk tak robi? Jednocześnie się od nich odcinasz , oni są autentyczni Ty tylko na niby ? teraz bratasz się z folklorem? Typowy wiersz inteligenta upoetyzowanie tego co dalekie jest od poezji, niestety.Chyba , że chcesz powiedzieć , że marzyć można wszędzie , zawsze i o wszystkim. Ale , czy ja wiem? Pozdrawiam Stary Kredens

Dzięki szczególnie za tę kropkę zupełnie bez powodu , to zamiast Amen , ale wtedy byłoby już nadto patetycznie , choć użył pan ( a może pani)słowa patos, niech i tak będzie , a w kwestii płci , to żem baba Pozdrawiam Stary kredens

Przedziwne to miejsce na ziemi, grabowy las Liście tamtych jesieni nastroszył czas Zielony baldachim spina z pniem pień szary Wieczna tu zmierzchu godzina kościelnej nawy Na drzewach huby stare siedzą okrakiem Szary ptak skrzekliwie nawołuje się z ptakiem Kiedy wiatr tu zawieje potężnym musi być Bo w grabowym lesie zaczyna coś jęczeć i wyć Przeciągle z jednego krańca na drugi kraniec Drzewa ruszają pospołu, Wierzchołki tańczą szalony taniec Lecz pnie u dołu trwają niewzruszenie A ja się wspinam wyżej i wyżej Wczepiam się w korzenie I nagle słońce kaskadą promieni Odcina mnie od świata cieni Widzę dolinę cichą i złotą Do której pójdę za srebrnym potokiem Lecz jeszcze raz odwracam twarz Patrzę w głąb, w grabowy las Jest, jest w każdym z nas Ciemny, grabowy