Leokadia_Koryncka

Zachwyciłam się zachwytem. Tylko tak mogę... ps Mam 3 koty, do niedawna miałam 4, ale jeden(kocur) nie wrócił z godów:)) Mam psa, nie do końca mojego. Ptaszki na parapecie tylko:( Pozdrawiam...

był, jest, i będzie - w wierszu. pozdrawiam

Wan; takie małe, a tyle w tym treści. Pointą refleksyjnie, pięknie. Serdecznie, Leo.

:-)) Jakoś tak ciepło skojarzył mi się ten wiersz. Wszystko przemija :-). Pamiętaj syneczku powroty są tak samo ważne jak podróże po następne minuty to drzwi zamknięte w minionym oprawione w futryny wyburzonych domów to ogrody w których jabłka opadły tak dawno że z dziewczynki zdążyła wyrosnąć już matka a z niej nowa dziewczynka uśmiechnięta nieśmiało i chłopiec któremu dałam właśnie klapsa Pozdr. A Anno; miło mi, że ciepło odebrałaś... Dziękuję za komentarz wierszowy - cudny! Tak, przemijanie, jakby na to nie spojrzeć, odbywa się tu i teraz. Serdecznie, Leo.

WiJa; sporo racji w twojej sugestii, ale zostaje jak jest. Po prostu mam dość tego nieudacznika. Dziękuję za pobycie i radę:) Serdecznie, Leo.

Lipiec tego lata palił i spopielał, wytyczał i złocił najśmielsze granice smagłej skóry. I była stodoła. Lipcowa sucha i pachnąca pełna stodoła lata pękała w szwach. Spomiędzy jej dech (starych, świerkowych) sypały się wiosenne, pierwsze siana. W pobliżu dawnych lip, nad strumieniami, w łagodnym cieniu spokojnym, w łagodnym świetle spokoju rozgrywał się nieustanny dramat śródpolnej stodoły: co jedno ukąszenie upału, co jedno samospalenie lata w lecie, co jedno wzniesienie przed oczyma kurtyny krajobrazu – co chwila gorący plon lata zebrany we wnętrzu budowli usiłował rozsadzić jej wiekową konstrukcję. I byłaby stodoła już niejeden raz wybuchła – z przyczyny urodzaju, z powodu majętności wakacji, z winy stale wzbierających potoków dobrodziejstw, które i dniem (w słonecznej otoczce) i nocą (rynnami spadających gwiazd) i z rana… biły ze wzgórz nieba, ściekały po ścianach błękitu, lały się, tryskate, z utrudzonej buzi wesołego słońca – byłaby wybuchła i przepadła, gdyby jej bytne istnienie nie leżało w niezgłębionych interesach lipca, lata, długich popołudni, bezchmurzy… (wielu, wielu, wielu…) Lipiec, lato, długie dnie, maki, wiśnie, maliny, malwy, miedze… stale ocalały budowlę… przed najlepszym. Pomagał im wiatr. Ten wieczny tułacz – teraz stał na straży bezpieczeństwa stodoły. I jeśli ona gotowała się wybuchnąć, on był gotów temu zapobiec szerokim otwarciem jej drzwi. Warto przypomnieć tę oczywistą prawdę, że wiatr, na przekór wadze swego zadania, sumiennym strażnikiem wrót zagrożonej budowli nie był ani przez chwilę. Nie było to przecież możliwe! Wicher nie byłby wichrem – związany z jednym tylko miejscem, jednemu miejscu wierny, jednemu miejscu oddany. Słusznie zatem nigdy nie miano wiatrowi za złe, iż, pozostając w zgodzie ze swą lekką naturą, wcale często znikał na długie, pełne napięcia godziny. Zawsze zresztą wracał na czas: przybywał w ostatniej chwili i dobywszy wrót, rozwierał je na oścież. Wówczas aromat lata rozlewał się świetlistymi rzekami po okolicznych rolach i sadach i mieszał się do woli z płynnym na tle widoków żarem. Z tej mikstury płomiennego lata sporządzał lipiec wyborny środek nasenny, którym dławił jakąkolwiek chęć popołudniowego przebywania na jawie. …uderzył kolejny raz suchy wiatr we wrota stodoły. Rozościeżywszy je, wpadł do środka i zamknął aromat lata w worze swego ciała. Głębokim zaś wydechem wykonanym już na otwartej przestrzeni wyprowadził go na ścieżki polne. Prawie puste stało się wnętrze stodoły, a ona sama nabrała wyśmienitej lekkości – szpary między dechami ścian naraz okazały się szersze niż same dechy. Teraz inny już wiatr zadbał o ten skromny dobytek lipca: niezmienne w swej odpowiedniej sile, błogie w dotyku ciepło przeciągało przez budowlę, wpadając jedną a wybywając drugą, przeciwną ścianą. Stodoła – ten najcenniejszy ze skarbów lata, jakie zwykły dzień w dzień osiadać na upalnej mieliźnie popołudnia – niech posłuży za dowód na to, że szczególnego rodzaju niespełnienie święci swój nieustanny, co rusz odnoszony triumf. Oto barwna i bujna, malownicza, pachnąca, jedyna w swoim rodzaju eksplozja – jest tak cudna – iż staje się nieskończenie ryzykowna. To natychmiast przekreśla jej szanse, zabija możliwość, czyni wybuch raz na zawsze odroczonym, a spełnienie – raz na zawsze zażegnanym. Zachowawczy duch bezkresnej pogody nigdy na takie wybryki nie dozwoli! Co innego, iż ten wyżej przedstawiony proces, proces opróżniania stodoły ze zbiorów, w swej późniejszej fazie (gdy szpary między deskami ścian rosły i rosły) stawał się także próbką możliwości wakacji w dyscyplinie znoszenia ograniczeń, rozluźniania ścian, prucia i darcia ścian w zwiewne zasłony… Nimi nieustannie przepływał poprzeczny wiatr. Ledwy, cieczył nimi czulej, niż kiedykolwiek wiał. Od jego trwałego ruchu – od tych ciągłych ziewań dnia (ziewaniami dnia są w istocie wszystkie podmuchy i wiania znad zbóż) – od tych pieszczot, tych trzymań – od tych przeciągań sennego gorąca dźwięczna jak dziewczyna budowla rozbrzmiewała wołaniami ciepłej barwy. Do nich u wrót do wtóru cicholiła jej okolica. W jedną ze stron teren tutejszy powoli wznosił się usypując rozległe wzgórze. Miało ono swój odmienny klimat. Zamiast spalonego światła znad pól spalonych spieką, dopływała tu pastelowa pół-noc – obłokiem chłodu, mgłą wypoczętego, wiecznego wytchnienia – i lekka, lekko-złota unosiła się nad zboczami – czysta łagodność. Z dala, rzekłbyś: letnia chmura. Ze wzgórza – i w rzeczywistości: deszcz, który już się skroplił, który jednak nie spada. Który nieznacznie tańczy nad wzniesieniem, przeciąga wstęgę tęczy, a czasem ciemnieje. Bursztynowe, bure, piwne wejrzenie żniw – gasło – w drodze w górę. W zamian w to melodyjne miejsce napływało niedręczące światło pogodnego dnia, napełniając naczynie błękitu niezmąconym niebem. Pośrodku pagóra rósł stary dąb. Był on drzewem szlachetnym i samotnym, o ciepłym sercu, o spokojnej zieleni, o mądrych sokach, o milczącej sile. Z jego pnia (obejmowanego w wielu) wybiegało wewsząd tyle ciężkich konarów i tyle gałęzi, iż zdawał się nimi rozkazywać całemu latu. (W zimowe zaś noce – zachwycony – patrzał w wielkie niebo). Aż chce się go pytać, gdzie szukać stodoły? Ach, przecież myśląc o niej stale i tyle, chce się ją wreszcie ujrzeć, oglądać. Lecz dąb najpierw zasmuca – swą odpowiedzią, a dopiero potem trwale urzeka – głębią swej myśli: zapytany „gdzie Ona?” wszystkimi swymi konarami niewzruszenie wskazuje wszystkie możliwe kierunki. Szczególnie przedstawiała się rzecz podchodzenia stodoły. Natrafiwszy na nią w lesie, należało tę płochą budowlę podchodzić (jak dzikie zwierze) tak, by wiatr dmuchał w twarz – lecz nie po to (jak w przypadku dzikiego zwierza) by ją schwycić, usidlić, lecz po to, by bijący od niej zapach, wdzięk, jęk łączeń jej drewien – uderzył, porwał, uniósł nagle w przeciwną, daleką stronę. Gdyby jednak ktoś zdecydował się iść ku niej, pod stromy wiatr niej pełen, do końca świata nie zdołałby osiągnąć jej progu. Ta letnia nęcarnia zmysłów leżała bowiem w odległości, jak w odległości leży niebo. Inną znów cechą stodoły było to, że im stawała się bliższa, tym więcej przestworzy gnieździło się w jej ścianach. Stanąć przy którejś z nich i zerknąć przez szparę, nie znaczyło zajrzeć do środka – a patrzeć – poprzez wnętrze, lukami ściany przeciwnej, przez odległe światło – w nieznany błękit. Na klepisku z kolei – klepisko to droga przez stodołę; łączy ono jej przednie i tylne wrota; nim przejeżdżają wozy pełne siana i słomy – z klepiska, ze swego serca budowla była znów zbyt naga – niewidna, rozświetlona, luźna, rozpruta niebem. Na dobitkę, klepisko samo w sobie było miejscem niedostępnym. Jeśli bowiem ktoś przystanął na nim, to w te dyrdy darto go z dwu stron. Z jednej – widok stojący w jednej bramie, z drugiej – pejzaż daleki w drugiej – i gdzie on wtedy był? A słońce? Jak słońce odnosiło się do stodoły? Otóż słońce… było zawiedzione! Nie mogło bowiem przecisnąć się przez kraty świerkowych dech. Pogodna buzia, niczym mydlana bańka, pryskała o szczerbate ściany za każdym ciekawym spojrzeniem słońca. Próbowała i próbowała żółta kula wtoczyć się do budowli, lecz o rzadkie żerdki ścian rozsypywała się w jasne pasy. Na całej długości wnętrza – niczym przez zieloną toń leśną wczesnym ranem – płynęło puszyste światło. Ciasnymi, bratnimi dróżkami – do cudnego środka – z wielkiego blasku ciężkiego dnia – trafiały tylko ciepłe wstążki – w pachnącą ciemność. Zmiecione z powały pajęczyny, kurz, półmrok, pył ześród siana i próchno z bel stropu – wszystko to iskrzyło się w strugach światła jedną tylko chwilę – nim przeciąg dzienny porwał tę roztańczoną zawiesinę i w przecudnym pędzie wywiódł ją, wyprowadził w pole. Wówczas było już jasne, jaki los spotka stodołę, jaką lato zastosuje taktykę, jaki finał znajdzie historia: kolejny raz zwyciężała koncepcja powolnego zaniku. Najlepszym na to dowodem była widoczna gołym okiem przemiana wszystkiego, co od zawsze składało się na stodołę. I rzeczywiście – z każdym westchnieniem lipca mniej i mniej siana leżało pod dachem stodoły. Schło ono w tej wymyślnej suszarni wyśmienicie, zupełnie, aż do całkowitego przesuchu, do bezpowrotnego przejścia w – słodki – smak i – słodsze – wspomnienie sianokosów – przejścia z trawy w zapach trawy, z zieleni – w zapach łąk. Ale nie tylko siano zdawało unosić się w niebosiężne przestrzenie lata. I samą stodołę z wolna spotykał takiż sam los. Poczęła ulatywać – jak mgły. Świerkowe dechy kurczyły się, mizerniały, więdły w oczach. Spowite nieustanną polną bryzą, szlifowane niestrudzonym podmuchem znad zbóż, stale przeobrażały się w coraz kruchsze, łamliwe tyczki i patyki, trzaskające na wietrze rozbiórki. Ze świerków stuletnich były wyprute dechy godne tej budowli. Toteż nie żałował ich pomruk upału i rozprężał je w: zapachy, barwy i odgłosy, które, podobne chmarom rozgorączkowanych owadów, wyfruwały ze słoi, sęków, szpar i szczelin. Dechy o świcie jeszcze szlachetnie twarde, zdrowe – w tyglu ciągłych linień, rojeń i uronień dnia szybko przechodziły w wąskie, drgłe, niewiele widoczne, przeźroczyste pajęczyny drobnych listew i deseczek. Dach zaś, rozpięty jak żagiel, zapewniał stodole bezpieczny i nieprzerwany dryf po polnych bezdrożach, przy nieustannym abordażu pustoszących ją mocy. Otoczona troskliwą opieką sił jej sprzyjających, stodoła powoli traciła spoistość, rozlewała się po polach jak nieprzepasany płotem sad, rozsypywała się jak bukiet, któremu rozsupłano wstążkę, ginęła w okolicy, jak kropla wody w letnim ogrodzie. Z racji jej wątpliwej obecności na ścierniskach – jej istnienie stawało się kwestą wiary. Gdyby o swym czasie wybuchła, wszystko wyglądałoby z pewnością zupełnie inaczej. Tymczasem teraz mogła co najwyżej poblednąć jak duch i jak duch rzucać tylko nikłe cienie swych dawnych kształtów – tyle tylko połączoną ze światem mogła pozostać. I tak przeźroczystą na końcu się stała, iż z wiatrem (dymem lata) w zapachy i barwy bez reszty uleciała…

Wszyscy jesteśmy Aniołami bez jednego skrzydła. Żeby pofrunąć, trzeba się objąć i ja w to wierzę. Wiersz mądry, ciepły na jesienne szarugi. Dziękuję za ten wiersz:) Serdecznie, Leo.

I ja chwalę ten wyrazisty wiersz - sercem pisany. Listopadem smutny:( Serdecznie, Leo.

... jakoby z drugiej reki, bo tak samo jak Magda. Słowa są po to, by ich używać, wypowiadać czucie, obserwacje, życie. Serdecznie, Leo.

Migawki, kadry - ok, ale coś z tego niech wynika, jakieś myśli rozsnuwa. Nie podoba mi się kanciastość "nie są w skardze" - poza tym sugeruje, że się skarżą tylko... mechanicznie, jakby po ludzku powiedzieć: nieszczerze. Przydałby się Boski Kalosz do zhaikowania tego. Pozdrawiam :)Niechby chociaż haiku, ale ja się mało na tym znam. Boski w W? nie widziałam:)) kwiatowe płatki ostatni wróżył kochanie- próba, niekoniecznie haiku:) Dziękuję za ponowne spojrzenie. Serdecznie pozdrawiam...

słów kunsztownych kolia. z dużej w tytule, erotykiem powiało:) pozdrawiam...

Ja niewierna, uwierzyłam:) i jestem baaardzo... L.K

Dawniej: to znaczy, że milczą pomimo przemijania. a reszta mało na wiersz, w sam raz na migawkę:) dziękuję, pozdrawiam...

Wan; tak już jest, że jesienią wspominamy więcej, przynajmniej ja tak mam. Serdecznie, Leo.

Jolu;mam kilka takich dat, i też szukam po tamtej... Wiersz zatrzymał, wskrzesił wspomnienia. Buziak - Leo.

:)nie rzuciło się, to i dobrze, bo do laryngologów kolejki, że hej! gdyby w Łodzi stali dyżurni(banalni) nie doszłoby do mordu ludzkości. a poważnie - ma Pan rację, jak zawsze. dziękuję pięknie:)

dawniejbezet, zawsze pisze ciekawe, konstruktywne komentarze. Jola; czyż swojskie obrazy są gorsze od innych? Ten jest bardzo muzyczny, bo prosto z koncertu Fryderyka Szopena. Serdecznie, Leo. no wiesz Leo - nie ma nic lepszego od swojskiego! jednak Fryderyka można podnieść ponad ten swojski i chyba warto pokombinować, ale wola autorki jest święta moja "krzywa pyza" znaczyła w komentarzu niezadowolenie z samej siebie, ale to długie opowiadanie... i sorki, że nie wstawiłam... - zwyczajnie zapomniałam, już naprawiłam :))) buziaki - Jola. Jolaś; nie o wstawienie chodzi, a o szczerą wypowiedź o wierszu, i taką napisałaś. Może innym razem uda się ponad...:)) Dziękuję pięknie za ponowne:)) buziaki - Leo.

Dzięki Leokadio serdecznie..za dobre miłe słowa i obecność Twą pod tym i owym jak się tyle ma to...czasem trudno je po drodze zebrać ale odpocząć w śnie można chyba że znów się śni coś, jak mi. J.(: To mamy wiele wspólnego, bo i mnie koszmarki nawiedzają, koszmarne do potu i hyc na równe giczołki i tak kilka razy za noc:( Myślę, że polekowe, bo łykam. buziak!

Judyś; dziękuję za pochylenie i pozytywne odebranie paru wersów. chyba wszyscy jesteśmy męczliwie zajesienieni. zdrówka życzę... L. cieplutko dziękuję bardzo- oj przyda się ta aura to nie tylko te liście impresjonistycznie układane to praca czasem w plecy się wdająca J. serdecznie i cieplutko o! tak tak O ttych drzewach: wczoraj wracałam z podróży i takie drapiżce stały przy szosie w pociemniałych chmurach już i w rządku , ładny widok jak w wierszu... Ja mam w plecach od dwóch tygodni,a i gdzie indziej też... Jesień jest piękna, gdy nam młodo:)) ... też wczoraj i zauważyłam, stąd obrazek. L. podwójnie cieplutko...

Wszystkie Twoje bajeczki są bardzo ciepłe, a ta szczególnie mi pointą. L. serdecznie...

Judyś; dziękuję za pochylenie i pozytywne odebranie paru wersów. chyba wszyscy jesteśmy męczliwie zajesienieni. zdrówka życzę... L. cieplutko

Mag; to prawda, drzewa skarżą się bezgłośnie, a my wniebogłosy! dziękuję za sympatycznie o mini:)) buziak!

Piotr; lubisz się powtarzać komentarzami, ale to żaden mankament:) Rzeczywiście drobnostka, za którą piękne dzięki! Serdecznie, Leo.

... mam takie z wnętrza, ale powolutku...:) Dziękuję za czytanie i "delikatność". Pozdrawiam...:)

Pali się ognisko, zapomniany smak ziemniaka, listopad. Trochę nieba i wiatru, łyse drzewa i czasem pieśń o pochyleniu, przypomina, że drzewa nigdy nie są w skardze.