WiJa

piegowata Alina Służewska szarak 42 Dziękuję za mniejsze czy większe zainteresowaniem się wierszem, któremu na pewno wiele brakuje do ideału. Ale też na pewno nie jest ideałem życie, gdzie nawet miłość staje się coraz bardziej wyrachowana/uzależniona, choćby sprowadzeniem się/jej do wolnego czasu. A przynajmniej takie mam wrażenie, czy(li) tak mi się widzi. I dużo by jeszcze mówić. Pozdrawiam

Nie wiem czy łapię wszystkie odniesienia, ale chyba każdy może z tego wiersza coś dla siebie wziąć/uszczknąć. A w każdym razie nie ma róży bez kolców, a nawet jeśli jest, to co to za róża. Pozdrawiam

Chodziliśmy gdzie by nie a potem każdy szedł w swoją stronę czyli do swojego domu. A nie zawsze tak było. Ale co tu przywoływać kiedy wcześniej czy później staje na tym że ludziom z ludźmi najlepiej wolny czas spędzać. I tylko wolny - przecież w imię nowego rodzaju wolnej miłości - byleby się nie poświęcić nie oddać więcej niż wypada.

Jeżeli tylko nie jest się mądrzejszym od natury (również pewnych rzeczy, zasad), to ten wiersz dociera do człowieka z całą przyjemnością, z całym oddaniem. Pozdrawiam

Niekoniecznie po prostu, ale dobry wiersz. A przynajmniej mnie wziął. Pozdrawiam

Dla wyjaśnienia sprawy przeczytaj mój komentarz pod sąsiednim wierszem Leszka Norda Rzeka. Pozdrawiam

Dla mnie jak najbardziej. Podziwiam. Pozdrawiam

I to dopiero jest chrzest, bo swoisty. Oczywiście nie ujmując nic temu co święte. Wszak świętość dąży do świętości. No i co (poczęte) z wody, to z wody, co z ognia, to z ognia, a co z ducha, to z ducha. Pozdrawiam

Ja bym zamiast ostatniego może powiedział dopiero. Chociaż nie wiem czy do końca wiem w czym jest w wierszu rzecz. Tzn. swoje wiem i pewno jak zawsze (z tej niepewności) za bardzo odbiegam od tego, co jest treścią wiersza. Ale też wolę rozszerzać niż zawężać znaczenie wiersza, byleby bez przesady. Pozdrawiam

Dziwna, a może i nie dziwna sprawa, ale mnie (bardziej) podoba się wiersz, który robi za komentarz pod wierszem Kaliope X. Tamten po prostu jest lżejszy, swobodniejszy, przystępniejszy, w przeciwieństwie do tego zbyt podniosłego, oficjalnego, porządnego. Pozdrawiam

Pewno przesadzam i przepraszam że tak przesadzam, ale mnie ten wiersz też kojarzy się (najwyraźniej z głupia frant) z tytułem/zwrotem: Między ustami a brzegiem pucharu (nie mylić z fabułą książki). Pozdrawiam

Nie powiem, co to za uzależnienie, ale znam gorsze uzależnienia. A niektórych to nawet nie mogę sobie darować. Pozdrawiam

Nawet jeżeli rzecz ludzka jest boską rzeczą, to jednak co ma (powinien) zrobić człowiek, niech człowiek zrobi, a nie odkłada na Boga. Bo inaczej to się robi piekło. Pozdrawiam

Wolałbym bez rozpaczy, a przynajmniej wolę ją sobie wyobrazić (i wyobrażam sobie po innych słowach). Pozdrawiam

Po co sobie robić nadzieję. Chociażby się chciało tak skończyć, a przynajmniej lepiej tak, niż (mieć) to co jest. Oczywiście, że są wyjątki i jest spuszczona zasłona milczenia. Pozdrawiam

Cześć Jej, ku wiecznej pamięci.

Kiedy tak, nie powiem, że nie. Dopracowane na zicher, ale co najważniejsze, nieprzedobrzone. Pozdrawiam

Przeczytałem z zainteresowaniem, czyli wciągnął mnie ten wiersz, czegóż więcej mogę chcieć (chyba tylko tego, żeby autor pozbył się tych krzaczków zaśmiecających wiersz, co przecież jest do zrobienia). Pozdrawiam

Pewno niektórzy się oburzą, że to jest tylko komentarz. Pozdrawiam

Rzeka swoją drogą czyli swoim korytem ale przecież nawet człowiek tak zamarza tak zamiera że go trzeba rozmrażać ogrzewać. A któż to może zrobić lepiej jeśli nie drugi człowiek swoim oddechem swoją bliskością. A choćby i pozdrowieniem.

Rzeka swoją drogą, tj. swoim korytem, ale przecież nieraz nawet człowiek tak zamarza/zamiera, że go trzeba rozmrażać/ogrzewać, a któż to może zrobić najlepiej, jeśli nie drugi człowiek swoim oddechem, swoją bliskością. Pozdrawiam

Tytułem to właściwie prowokujesz, a nie sugerujesz. A co do wiersza, to najważniejsze jest to, że przenośnia wcale nie jest przesadą. To nawet samo życie, sama rzeczywistość, przerasta nasze wyobrażenia o tym, co jest czym (a jest nie do pomyślenia na zdrowy rozum). I przepraszam, że moje komentarze prawie zawsze odbiegają od konkretu, od tematu, ale myślę, że nie odbiegają od przyczyn i skutków poruszanych rzeczy i kwestii. Pozdrawiam

Po prostu w tym wierszu jest wszystko (ani za mało, ani za dużo) to co (i jak) ma być. Pozdrawiam

Do mnie przemawia, a nawet gra. Pozdrawiam

Owszem, są błędy których nie powinno być (zresztą kto ich nie popełnia, zwłaszcza na początku drogi twórczej), ale teraz i zawsze już najważniejsze i tak jest to, żeby nie zdradzić siebie (swojej specyfiki, swojego stylu), żeby mieć swój wyraz, swoją charakterystykę wyrażania się. Porównałem ten wiersz z kilkoma poprzednimi i widzę, że jest wyraźnie lepiej niż było. I to już jest coś. Z tym, że na miejscu autora preferowałbym więcej umiaru kosztem pewnej przesady, pewnych przerysowań. A w twórczości (żeby tylko literackiej), tak czy inaczej, tyle samo liczy się praca i praca, co talent, polot, tchnienie, a w każdym razie nie ma lekko i łatwo. Pozdrawiam