hubertk

dzięki zatem.

a może nie obraz nas więzi- Anton my obraz- my my zegary z łupiny po pestkach na stole tyk tyk- Dalego i nic i nic już nie słyszę- Anton echo po tamtej stracie słyszę to miejsce na kilka sapnięć na tego który ci patrzy w oczy cierpliwość podłogi pod trudne krzesło szuranie podstawki spod szklanki tej do połowy pustej tak północ się miewa- Anton ciężar się miewa tak już się miewała północ bez drżenia rąk- ubytek uszczerbek udźwignięć łokci z kolan rozluźnień na kaftan na gardło na pętlę na szyję stoicki kij od szczotki czyk czyk- Anton na zdrową pijacką czkawkę

jak juz się znudzi fizyka kwantów, to zawsze można bryknąć do kosmologii kwantowej: ale broń Boże o tym nie pisać, nie dosłownie bynajmniej.

wybieram kredą tropy znaczone śmiechem- coś tu kuleje, kreda jest obiektywna sama w sobie, podrzędna; a może to kreda zakraśla tropy znaczone śmiechem.

niezła kuźnia:)

jak to nic(?!), zupełne nic!? nie może być!!

ja lubię niedookreślenia w poezji, pozdrawiam

tak bym to zapisał: płaża szaleńców, czyli jak pusto, po weneckiej stronie płynę jak wiatr w skarpetkach

Bardzo ciekawie wyszło i rzecz dziwna na koniec pojawia mi się tylko jedno skojarzenie - placenta. faktycznie, gdzieś w te desenie zmierza. dzieki za poświęconą uwagę.

nie wiem co powiedzieć. zadawalający choć nieco kłopotliwy komentarz. pozdrawiam również, dzięki.

Dużo emocji przy czytaniu i po również.Mocny ,dobry utwór. daięki zatem.

Stara śliwa wiem że niedługo cię zetną a w miejscu gdzie rosłaś zbudują dwupasmową drogę są rzeczy które tylko ty pamiętasz czasy gdy dziadek był młody a babka była panną ponoć pisywała wiersze ty tylko uginasz gałęzie i karmisz

a taki człowiek: www.worldpressphoto.org/photo/2011guillemvallepo-3?gallery=890

miło się czyta.

to co wywaliłem mi się nie podoba. ładny szkielet na wiersz, teraz jest o czym myśleć;) oj, jakoś nie mam głowy nad nim siedzieć, wolałbym mieć go za sobą.

ach jakoś tak wyszło z tą wagą ciężką. mam nadzieję, że na potrzebę jednego wiersza: ta emocjonalność.

cieszy, że wyraziste.

to wszystko jest proste kobieta szczęśliwa potrafi spać sama, ale wie z kim śpi się najlepiej ( i jest to w zasięgu jej ręki) dlaczego tak trudno dostrzec, że życie jest poezją samą w sobie, znaleźć chwilę bez szukania celu? świat został stworzony idealnie, a człowiek jest jak szpilka wbita w balon, która wciąż nie rozumie gdzie jest dziura jesteśmy jak iskra, która rozpala, albo zwyczajnie przygasa niezauważona zostaje wspomnienie ognia, zgliszcza lub coś czego nie potrafiliśmy dotknąć odpowiednio faktycznie, dobre.

bywało lepiej u Ciebie:)

rozkleja się w trakcie czytania; im bliżej końca, tym bardziej rozmywa; dosłowność ostatniej strofy zabiera mu przestrzeń, takie odczucie, serdeczności

można się w wierszu znaleźć, coś się ujmuje w tym całym akcie.

dzięki, cieszy odbiór:)

dzięki, chyba powinno :)

sześć stopni pod ganek- pętelek sześć płat skóry warkocze strugany flet- nuciła zwyrodniejesz- zobaczysz rozeschniesz się w tym piekielnym słońcu złym miejscu w rozgałęzieniu po sobie nie poczujesz nie zostawi po sobie śladu podejdzie jak biel klinicza po cichu obgryzie opuszki paznokcie wymoczy palce w mleku zdejmie cię z siebie - jak tę różową halkę

dziadek prowadził się hardo potrafił uścisnąć mocno dłoń i nie zdziecinnieć na starość nie miał zwyczaju dwa razy prosić o jedną rękę - dlatego porwał babkę do wszystkiego podchodził z dystansem nie tylko do kobiet kto by się teraz zastanawiał dlaczego - być może dlatego że miał do nich słabość nie było nic dziwnego w tamtym popołudniu zagranica ci nie służy - mówił sama skóra i kości porzeczki dojrzewały w słońcu sunia siedziała tu gdzie teraz my na kanapie pod jabłonką wspominaliśmy złowioną na środku jeziora choinkę ręce pełne supłów i lato nie takie przelotne jak teraz - jak jeszcze długo nie potrafiłem zrozumieć skąd się tam wzięła nie było nic dziwnego w tamtym popołudniu dziwne jest tylko to że umarł zdrowo