Joanna_Janina

Tego mi właśnie było trzeba, dobrej rady. Dziękuję bardzo :) Pozdrawiam Janina

Raczej chodziło mi o to że z niedojrzałej pestki nie może wyrosnąć drzewo. A do tego pestka taka, która została odrzucona gdzieś daleko nie koniecznie w domu, zginie marnie taka samotna. Pozdrawiam Janina

Dziękuję, że się spodobało :) Pozdrawiam cieplutko Janina

No właśnie po to wkleiłam na warsztat żeby pozbyć się tej rozwlekłości ;) Pozdrawiam Janina

do umysłu zapukał promyk oświetlił małą i wielkie przerażone oczy całkiem inny świat mniej kolorowy straszył objętością bez horyzontu mijały lata strach powoli znikał z niezapisanej tablicy zapukała odważnie w bramę wszechwiedzy otworzył starzec ciepłym uśmiechem prowadził przez kolejne komnaty i poziomy mieszkającej w nich filozofii dziewczynka dorosła pierwsze spotkanie z prawdą wyryło w pamięci niezmazywalną kropkę nad „i” nieodkryte przestrzenie przyciągały niczym magnes sama brnęła dalej poszukując odwiecznych tajników uwierzyła w nieskończoność wciąż odkrywa co dzień życie de novo pod coraz to innym kątem rozszczepione pryzmatem badań na tysiące kolorów

boję się że samotność otuli szczelnie i braknie siły by wyrwać się z jej więzów nie chcę zostać pestką jagody zerwaną przedwcześnie i odrzuconą w kąt pragnę tylko duszy która wraz z moją zatańczy pierwszego walca utuli tęsknotę boję się pustego pokoju w którym słychać tylko gwar sprzecznych myśli

Hmmm.... no ciekawe i uczuciowe... troszkę peel winny całej jego katastrofie. Warsztatowo to uszczupliłabym go trochę, bo zbyt duża ilość słów zabija właściwą treść. Pozdrawiam wieczorową porą ;) Janina

Ładnie i obrazowo. A co do warsztatu to nazwisko malarza powinno być chyba dużą literą (w pierwszym wersie drugiej strofy). Pozdrawiam cieplutko :) Janina

Na tak... człowiek to skomplikowane stworzenie... gdy jest sam czuje się okropnie, a gdy ma wielu ludzi obok siebie, też nie jest w pełni szczęśliwy... Dziękuję za piękny cytat. Już go gdzieś czytałam. Życzę dalekiego lotu i pozdrawiam ;) Janina

Oj nie wiedziałam, że potrafię tak wstrząsnąć człowiekiem martinie. Dziękuję za przeczytanie i komentarz Pozdrawiam serdecznie :) Janina

Dziękuję panie Andrzejewski za czytanie i podobanie PS. Też młoda jestem ;) Pozdrawiam cieplutko Janina

Dziękuję Mirabelko za piękny komentarz. Tak... strach przed samotnością jest tym największym. Pozdrawiam cieplutko :) Janina

boję się że samotność otuli szczelnie i braknie siły by wyrwać się z jej więzów nie chcę zostać pestką jagody zerwaną przedwcześnie i odrzuconą w kąt pragnę tylko duszy która wraz z moją zatańczy pierwszego walca utuli tęsknotę boję się pustego pokoju w którym słychać jedynie gwar sprzecznych myśli

Postaram się. Dziękuję za komentarz Tomaszu. Janina

No właśnie o to mi chodziło! Dziękuję Emm Pozdrawiam cieplutko :) Janina

Biała Lokomotywo dziękuję za trafne uwagi. Wezmę je sobie do serca pisząc kolejny wiersz. Pozdrawiam :) Janina

Może następnym razem upiekę nadziewane ciasto ;) Pozdrawiam również cieplutko Janina

Jak wyżej. Oni nie rezygnują, tylko po prostu mając siebie jest im łatwiej iść przez życie tak jakby z górki ;) Pozdrawiam Janina

Dziękuję za komentarz. Jednak już wyjaśniam o co chodziło z tym upałem... w moim wierszu to nie spojrzenia są gorące.. tylko usta... to je ogrzewa upał spojrzenia ukochanego... po prostu chciałam zaznaczyć że spojrzenie ukochanych tak jakby ogrzewa ich usta... Poza tym ludzkie życie to ciągła droga naprzód... napotykamy na niej równiny, przepaście i czasem takie właśnie wzniesienia na które trzeba się wspiąć... zdobycie tej upragnionej miłości jest takim szczytem... szczytem marzeń... gdy się go zdobędzie i rozpali potężny ogień miłości to potem jest tylko z górki.... w moim wierszu zakochani cieszą się tym co osiągnęli i wierzą że nikt im już tego nie odbierze (skarbu który znaleźli na szczycie)... po prostu idą dalej.. może już niedaleko czeka następny szczyt na który będą musieli się wspiąć... w obecnej chwili jednak swobodnie zbiegają razem z tamtego zdobytego.... nie martwią się niczym więc zdają się na los... później może będą sami wybierać ale teraz chcą być tylko razem.. chcą się nacieszyć swoją obecnością i przyjmą każdą drogę, którą szykuje dla nich los, ponieważ razem są w stanie poradzić sobie ze wszystkim.. przynajmniej tak sądzą... To tyle mojego wyjaśnienia. Myślę, że teraz rozumie mnie pani. Pozdrawiam Janina

zbiegamy razem ze szczytu marzeń trzymając się za ręce tęsknoty wiatr nadziei jednoczy się z nami oplata nasze usta gorące od upału spojrzenia zamykamy oczy by los sam dla nas wybierał drogę płynąc z prądem uczuć kumulujemy siły na resztę zwykłych dni

zbiegamy razem ze szczytu marzeń trzymając się za ręce tęsknoty wiatr nadziei jednoczy się z nami oplata nasze usta gorące od upału spojrzenia zamykamy oczy by los sam dla nas wybierał drogę płynąc z prądem uczuć kumulujemy siły na resztę zwykłych dni

Dziękuje za czytanie... hmm średniowiecze? Pozdrawiam cieplutko :) Janina

Więc przemyślę. A jak na razie będą dwie wersje Popsutego i moja, do wyboru dla czytającego. Ja ciebie Grażynko te pozdrawiam :) Janina

chciałabym uśmiechnąć się i powiedzieć że najgorsze już za mną że dziś pokonam głębokie rowy beznadziei którymi solidnie naszpikowana droga niepewnej przyszłości nie mogę jednak wciąż przypinać sztucznego uśmiechu gdy wokół gwar muzyki a ja sama pośród zaklętej melodii uciekam w ciszę bo przecież nie znam ścieżek przyszłości a całe moje życie to wielka randka w ciemno

Nic nie szkodzi. Dziękuję za Twoje czytanie i pozdrawiam :) Janina