Joanna_W.

Pierwsza sprawa to uśmiech, co sam się jakoś - niby nawias - otwiera. A potem to tylko na wzór barokowej rzeźby pytanie o liczbę pojedynczą: ud czy ód? Pozdrawiam. A.

Wszystko do przyjęcia, można nawet powiedzieć, że się podoba - oprócz ostatnich dwóch wersów. Bo co w nich stoi? Powtórzone "we mnie" i to raz za razem. Nie mogę się jakoś w tym sensu doszukać, może jestem skołowana ostatnio... Pozdrawiam po strzelecku. A.

czytelnia ! znaczy:ja-odbiorca, więc szukam w swej rzeczywistości desygnatów wskazywanych przez nadawcę; trzeba , widzę, tłumaczyć jak dziecku :P

wolę domniemywać, że pl idzie ku nocnemu naczyniu (bo na wsi sklepów nocnych nie ma)- to takie pierwotne być może :)

"idedonocnego" naczynia?

Łatwiej obiecać niż pamiętać, jak się chce. Wiersz z głębią. Pozdrawiam. A.

Owszem płynnie. Ciekawie. Porywająco. Zastanawiająco. Jednak - w moim odczuciu - nie jest to poezja. A.

Poprzez opis o czym? Sam obraz operuje rekwizytami z życia internauty (pulpit, myszka). Łatwo wyobrazić sobie bohaterkę - Julię. To marzycielka, zamknięta w sobie (betonowym schronie, w okopach pościeli), żyjąca w świecie wyimaginowanym, w którym zdarzają się gwiezdni rycerze. Odnaleźć też można w tym - nieschematycznym - rysunku fasynację dziewczyny (Julii) kosmologią: białe karły, niebo, gwiazdy. Co z podmiotem? Stoi za oceną, jaką wystawił bohaterce. Wg niego, marzenia Julii to tylko wybujała fanazja, która nie znajdzie odbicia w rzeczywistości, bo: "póki co". Jak można rozumieć tytuł? Posłużono się w nim do imieniEM słynnej kochanki z Werony. Tamta też była naiwna . To nie przypadek. Pozdrawiam. A. [sub]Tekst był edytowany przez Joanna_W. dnia 22-06-2004 18:30.[/sub]

Dwuwersy jakby manna z nieba, sentencje oparte o porównania – nadają sklejce prasowanej obojętnością głębszy sens. Dowiadujemy się z nich, że oto przed nami starocie. Z jednej strony lakierki, z drugiej - szafy z popękanym woskiem. Jeśli wiersz tyczy pantofelków w szafie, to i skulony pies w jej końcu da się wyobrazić. Ogólnie klimat rzewny i do płaczu z goryczy zachęcający. A miało być bez drgnień – ostatecznie! A.

Palenie jest szkodliwe, to jedyna prawda, którą tu dostrzegam i którą tak ochoczo podkreśla podmiot. A normalne to są kluski. Zdrada to nie problem lustra lecz problem pośpiechu. Autor coś wychwycił, coś podał , jednak... nie jestem do końca kontenta (może dlatego, że dym mnie drażni). A.

e nie... to było pod wpływem obserwacji i wnioskowania na temat latania :) A.

Problem polega między innymi na złej składni zdań (imiesłowy w niewłaściwych konstrukcjach). Pomysł z szarzejącymi kolorami życia też mocno zużyty. wyedytowano część - nie na temat wiersza [sub]Tekst był edytowany przez Andrzej_Kasprzak dnia 21-06-2004 17:04.[/sub]

Też mi się podoba, ale "wietrznie" wolałabym czytać jako "wiecznie" - byłby, wg mnie, głębszy sens w samym "przylądku dnia". Pozdrawiam. A.

szu szukanie szczeniaka z pluszu fru fruwanie furkatej pani roz rozpacz rozprutych szwów na oczach ula na sza la la la

W banalności jest metoda, więc kogoś ujmuje. Mnie się taki sposób patrzenia podoba. A.

seria? byle nie harlekiny w męskim wydaniu !

Każe się zatrzymać . Jeszcze doczytuję i wiem, ze to ciekawa rzecz. Ludzie wciąż tacy sami - nawet po lekturze? Pozdrawiam. A.

Podczas tego spaceru można przymrużyć oczy na niektóre sprawy. W sumie tekst ciekawy. Pozdrawiam. A.

Jest w tym tekście coś, co pozwala się uśmiechnąć. Ogólnie urzeka nastrój pobłażliwości dla wieczoru, który przyszedł tak spokojnie i daje się lubić mimo wisielczego wiatru. Pomyśleć można nad: - zamianą "gadania" z wersu 4. - np. "z tej palaniny ciepło jest"; - zamianą "się" (zaimek zwrotny ukierunkowujący na podmiot jako wykonawce i adresata czynności) ze strofy 2. na "tak jak w Boga"; - "paznokciami" i wymienić je na coś metaforycznego (jakieś marzenia czy coś...); - poprawą literówki w "lodówce". Ogólnie świetny wiersz. Pozdrawiam. A.

Oddana chwila, chwila wieczorna. Może krótko o środkach... Są ożywienia (myśli, czasu), ale epitety , mimo, że odwołują się do różnych zmysłów (wzroku, dotyku)i uplastyczniają opis, nie mówią do mnie w sposób zaskakujący. A pewnie tego elementu zaskoczenia - jako czytelnik - bym czekała. Po rozbudowanym obrazie smutnego stanu wieczornego, ślicznie zakwita nadzieją ostatni dwuwers. Pozdrawiam. A.

Bardzo dużo ładnych rzeczy widzę w tym tekście, potrzeba jednak czasu by je opisać i określić ich funkcję. Tymczasem pozdrawiam. A.

Jest ciekawie, no i można pomysleć, bo pozostaje przestrzeń dla interpretacji . (tylko zapis można poprawić wg jakiegoś logicznego klucza - np. dlaczego niewiara jest w " "?) Pozdrawiam. A.

taki okrojony tekst pokazuje jądro tematu to zdumiewa! A.

Tytuł mnie odstraszał. Wnętrze dość ciekawe, ale bez rewelacji. Może więcej metaforyki, żeby nie wszystko było tak czarne na białym? A.