Grażyna_Kudła

Być może masz rację, Oxy. To tylko piszącemu zazwyczaj wydaje się, że wszystko jest jasne, ale nie chciałam motać, tak wyszło :))) Pozdrowieństwa :) Tak się czasami zdarza. Nie trza się tym przejmać. ;))) Pozdrawstwa. :) Więc wyjaśniam: Cis znany był już w starożytności. Mieszkańcy antycznej Grecji wierzyli, że rósł w Hadesie i uważali go za drzewo śmierci. Z gałązek cisu pleciono wieńce wkładane na głowy w czasie żałoby. Również Celtowie uznawali cis za „drzewo zmarłych”. W średniowieczu cis był w powszechnym stosowaniu: docenione zostało jego twarde, ciężkie i mocne, bardzo trwałe drewno, które jednocześnie było elastyczne, sprężyste i dawało się łatwo obrabiać. Wykorzystywano je w snycerstwie (do wyrobu łuków, kusz, grotów strzał, rękojeści) Jego wysoka wartość (zwłaszcza jako ważnego materiału o znaczeniu militarnym, stosowanego w produkcji łuków i kusz) stała się - co zabrzmi paradoksalnie - powodem jego prawie całkowitego wytępienia. Jak wspomniał Zbyszko, cis zawiera trujący alkaloid, wykorzystywany też przez człowieka w w wiadomych celach. Weźmy dynamiyt, wynalazek Nobla, miał służyć ludzkości, miał znaleźć zastosowanie podczas budowy dróg (w górach) i usuwania skał. W „nieco” innej formie znalazł zastosowaniae w militariach. A wracając do cisa, jest wykorzystywany też do produkcji leku na raka. Roślina cisem zwana, niesłusznie zniesławiona, może jednak służyć człowiekowi i w dobrych celach, a reszta zależy od nas. Czy cis, czy dynamit, wszystko zależy od nas, jak zostanie wykorzystany. Może tak powinnam spuentować wiersz? Ale jakoś przyzwyczaiłam się do zakończenia... Wydobywamy jad nawet z rzeczy, które mogą nam słuzyć. To w nas jest ten jad, nawet w zwykłych, codziennych relacjach. To miałam na myśli, Oxy i chciałam na koniec wyjaśniś, Tobie i wszystkim czytelnikom. Zdarowija :)))

Dokładnie tak, jak mówisz, Nato. Chodzi o ludzi, potrafimy przecież wydobyć jad ze wszystkiego, nie obwiniając przy tym szczególnie siebie. Uściski dla Ciebie, Grażyna :)

Powiem, że nie ma wyłączności, ale, czy wtedy jasno się wyrażę? Bardzo jasno. Uwielbiam takie kawałki i ten wiersz mnie szczerze ukontentował. To ja tym brdziej ukontentowana. :)

owiane chłodem sny o srebrnikach każda chwila osładzana przez barany chowana przed zegarkiem Tyle sobie wybrałam, pozdrawiam :)

Jest tu duszno, chyba od przymiotników, 1 wers/ 1 przymiotnik (lub imiesłów) Ja wiem, na strychach przeważnie zagęszcza się atmosfera, ale nie trzeba tego dusić nadmiarem słów: zapach scen z tajemniczego świata na fotografii zachowała atmosfera dzieciństwa rozbieganego między kurzem i pajęczynami na strychu A może nawet da się ująć w klamrę tytuł z zakończeniem: "w świecie zaklętym na strychu"? Jak dla mnie, tyle wystarczy. Ale wiersz jest Twój. Pozdrawiam :)

pragnę zniknąć w ciemnej uliczce by ktoś nie odważył się szukać schowana w mroku przywracam życiu strony po cichutku płaczę nad światem w niedoli z pokorą zbieram kawałki rozbitych marzeń i czekam z pełnymi cudów garściami Joasiu, zwyzywaj mnie, ale nie mogłam się oprzeć fantazjom na temat Twojego wiersza. Dlaczego? Po pierwsze primo: opuściła mnie wena i pewnie to jest przyczyną, że mieszam w nie swoim Po drugie primo: dławiły mnie w wierszu bezokoliczniki (7) + imiesłów czasownikowy w tytule; Po trzecie primo, okroić nieco z dopełniaczówek; Po czwrte... chyba jakoś płynniej. Dlatego podzieliłam sobie wiersz na to, co peelka pragnie i na to, co jej się spełnia/ w założeniu jej chceń, oczywiście. Darujesz? Pliiis. Serdeczności zostawiam, Grażyna :)

Wierszyk można odebrać dosłownie, zabawowo i wtedy mogę się cieszyć z Haninego poczucia humoru. Ale widzę drugie dno, wyczytuję z wiersza, że nam, ludziom zawsze mało. Jakby midasowa przestroga płynęła z wiersza. Chyba taka już nasza natura, chcemy więcej, więcej.... Nie bawi nas już to, co mamy. A mamy takie skarby, które są cenniejsze od złota, np. zdrowie, tylko zaczynamy je cenić może dopiero wtedy, kidy zaczyna go ubywać? Kochanowski już o tym pisał, a my jak te osły, trzymamy się swego... złota... Serdeczne uściski, Haniu Grażyna :)

Nie ma szału? Cóż zrobić. Nie rozumiem, co masz na myśli. Penelope Powiem prościej, teskst nie zachwyca, znaczy mnie. Ale zaszczyt wieliki to dla mnie, że mój wpis znalazł odzew. Grażyna :)

Historyjka mnie wciągnęła, byłam przekonana, że będzie w zakończeniu zew ekologiczny, ale to myślenie wywołane moim skrzywieniem zawodowym :))) A tu, bum, polityka. Ja, zazwyczj poltyki się tykam, ale jeśli dobrnęłam do końca, to chyba polubię politykę:))) Pozdrawiam serdecznie, Sylwestrze :)

Madgdo, wybacz ingerencję: po tym jak zniknęły nasze krajobrazy czerwone słońce próbuje rozpuszczać taflę czy wiesz że twoje opowieści zaczepiają Baltazara wącha je i obszczekuje gdy patrzą przez ramię myśli że refleksy na ścieżce nie są przypadkowe na kartce powstaje granica nadal obłaskawiam Każdy zostawi jakiś ślad i dla mnie tyle wystarczy. Nauka? Człowiek zawsze musi coś poprawiać, udoskonalać, taka jego natura. Czsem wolałabym miec naturę zwirzęcia, kierować sie tylko instynktem... I końcowa konkluzja: żadna granica nie jest krucha, kiedy sama zdecyduję, kiedy ja przekroczyć. Dziękuję za mozliwość porozważania pod wierszem, pozdrawiam :)

Od "się" do "końca" szału nie ma, IMHO. Pozdrawiam :))

To bardzo sympatyczny psalm dziękczynny. Dobrze jest umieć dziękować, za cokolwiek, komukolwiek, to dobrze świadczy też o nas samych. Pomijając, komu oddaje hołd peel, wiersz mozna odebrać uniwersalnie, bo każdy albo przynjmniej większość z nas, czuje nad sobą jakąś Siłę Wyższą, której chciałby składać podziękowania, a nawet oddawać hołd. Zamysł jest, ale wykonanie!!! Czy zależy od tego jak czcimy:)))) Wytknę tylko: siwe wrony wykrakały zimę pełnię bieli krajobrazu W drugiej są też zgrzyty. No i... Na pewno będziesz widział, co z tym zrobić. Pozdrawiam, Grażyna :)

"On" to tylko symbol. Jeżeli myślisz, że Twój komentarz, Grażyno, jest krótki i pobieżny, to mylisz się. Twój pokój bez zobowiązań jest prowokujący, za co dziękuję. Pozdrawiam. E. Może symbol, może nie. Ale bywa, że za naszą sprawą, nawet i symbol staje się czymś namacalnym. Bo tego chcemy. Choć „on” sam niewiele może, to my stajemy się sprawcami, tego, czego sami chcemy. Jak w gołębim przesądzie Gołąb zamknięty w klatce naciska przycisk, przez co dostaje jeść. Gdy po jakimś czasie jedzenie zaczyna być dostarczane automatycznie, co minutę, gołąb zastanawia się jak na to zasłużył. Jeśli zamachał w tym momencie skrzydłami, będzie nimi machał nadal, przekonany, że to dzięki temu dostał ziarno. A co, jeśli podobnie jest z marzeniami? Tym bardziej, gdy pierwsze się „spełni”? Można się uzależnić i przestać kierować swoim losem, to jak hazard. Ale w tym przypadku, w przeciwieństwie do hazardu, jest tylko dobra strona. Marzenie, może być potraktowane jak modlitwa, której nasza podświadomość słucha i robi wszystko, by tak się wypadki potoczyły, coś na kształt afirmacji. Warto, więc powtarzać sobie: marzenia się spełniają … Dziękuję, za podarowanie mi pokoju bez zobowiązań. Tylko ciekawi mnie, dlaczego jest prowokujący, ale mam kilka opcji. To taka mała prowokacja :))) Miłej nocki, Elu :)

to wcale nie są takie głupie pytania :) moim zdaniem modli się do Boga, ale kto go tam wie :) tak na marginesie, czy wiesz, że Kościół Święty raz w roku modli się za grzech? przeszukałem pół Internetu żeby znaleźć kiedy to jest, ale nie znalazłem. przy najbliższej okazji zapytam jakiegoś księdza :) a tak w ogóle, ciekawość, to drugi stopień do piekła :))) pozdrawiam, Grażyno :) Zaciekawiłeś mnie, może jeszcze wrółcimy do tego tematu, chciałabym, koniecznie, tez szukam, byłam przekonana, że to jest środa popielcowa, ale chyba nie. Poszukamy jeszce? Gdybyś coś znalazł, przeslij mi na pw, prosze, ja tez obiecuję. Serdecznie, Sylwku.

Jak krótki film o zabijaniu? Tam długo trwało zabijanie, wbrew tytułowi. Bo tak kojarzę tytuł wiersza, ale w wierszu wydaje mi się długie "coś", a krótkie zabijanie. Dla mnie wiersz bardzo hermetyczny, nie poradzę. Pozdrawiam, Grażyna.

On nie wszystko może, ale marzenia, a raczej wiara w nie, dużo mogą. I wszystko nie ważne. Najważniejszy jest pokój bez zobowiązań - to świetne. Pozdrawiam, Elu :0

Beznadziejnie, jeśli chodzi o dział. Ale w życiu ponoć tak jest. :)

Czy pięknie i czy o winorośli, to pozostawiam Czytelnikowi, któremu dziękuję za każdy trop.

Powiem, że nie ma wyłączności, ale, czy wtedy jasno się wyrażę?

Spodobało mi się. :)

Nie wierzę? Dzięki za czytanie i zajrzenie, pozdrawiam :)

Zbyszko, Ty już na początku wszystko rozpracowałeś, tylko, jak sam twirdzisz, nie można tego poskładćać w obraz. A więc może, nie w obraz? Serdeczności :)

Być może masz rację, Oxy. To tylko piszącemu zazwyczaj wydaje się, że wszystko jest jasne, ale nie chciałam motać, tak wyszło :))) Pozdrowieństwa :)

O, nawet bardzo zbiorowo - osobistą sytuację, też można. Dziękuję za osobisty trop :)

Jakoś dałam się wciągnąć w ten tajemniczy klimat, więc jeszcze przez chwilę w nim potrwam. Racja, Elu, to nie musi być cis, to może być też zwykły proch. Uściski, Grażyna :)