Wiesław J.K.

on, po prostu stworzeniem ziemskiej rzeczywistości był, cierpiał wiernie! no właśnie! zagadnienie tylko czasami zaszczekał skargą zwymyślał niebiosa bólem z angielskiego na imię miał Buick po polsku zwyczajnie Biuk oh! jakże bym chciał raz jeszczepogłaskać go...i przeprosić! czy cierpienie zabawą jest bogów być może obłędem ich myślenia wszakże on do rozpuku wyśmiewa ich błędne wybryki. uwolniony z doczesności w innym już uniwersum przebywa

Słowiańskie bóstwa przywiały myśl, mitologiczną dziwną kiść.Lelum-Polelum dokąd iść, dokąd on porwie poryw ten w kwantowe pola daleko hen!? Coś z bliska chce już stamtąd wyjść, to coś już dawno chciało przyjść. Dwupunktem, sercem pola, tak! Trzecim już okiem patrzy wspak. Czakry, energie starodawne budzą świadomość całkiem jawnie. Bogami jesteście twierdzi nam osiemdziesiąty drugi psalm. A ja wam jedną radę dam... co o tym myśleć nie wiem sam! Wszak prawdy szukać dobra sprawa, ona oczyszcza, wyzwala myśl: "Z Żywymi trzeba naprzód iść..."

Dziekuje!

Dzieki za wglad Mariusz_Sukmanowski!

Mewa z lampy ulicznej w okno mej duszy zerka. Udaje, że mnie nie widzi - macham do niej. Gestem ludzkim, serdecznym, sięgam poza szybę rozumienia. W oddali góra przyciąga moje myśli i syci wzrok majestatem. Wpatrzony w chmury ponad widzę i czuję marzenia co zmieniają kształt życia Czerwiec 2017

Dzieki kokopustelniku18 Lza to smutek i radosc i uczucie co sie skrapla w oczach zycia.

Klinika jest niewielkim białym budynkiem z dwudziestoma pokojami po jednym dla każdego pacjenta. W początkowych planach miał to być motel, ale potem gdy Dr. Konrad został właścicielem zmienił budynek w klinikę dla obłąkanych. Zadaniem Dr. Konrada było znaleźć przyczynę co przywiodło wielu ludzi w miasteczku do obłędu i pomóc im. Miejscowość ta była zapomnianym miejscem na odludziu i naprawdę potrzebowała takiej kliniki. Szczególnie jeden przypadek był całkiem szczególny: Pan Mambu jedyny ocalały z wypadku samochodowego był Dr. Konrada osobliwym przypadkiem. Wyobraź sobie to, jeżeli tylko będziesz mógł to sobie wyobrazić! Nie, po prostu nie możesz nigdy pojąc tej oczywistej prawdy, aż do chwili gdy przydarzy ci się to osobiście. Szept jak szum jesiennych liści nagle zacienił jego myśli: "Tak, pędzisz do miejsca gdzie to jest ukryte, do punktu zrozumienia, ale pot twojego umysłu pokrył każdy tego zakamarek. Widzisz to, ale niewyraźnie i pytasz co jest prawdą?" Zgaduję, że teraz widzisz powagę tej sytuacji, ciemną tego stronę. Głos nie pozwolił mu odpocząć nawet na moment... i kto do cholery jest ten facet w białym fartuchu? „Mambu, twój sarkazm, niewiedza, i brak sumienia pewnego dnia przywiodą cię do punktu gdzie rzeczywistość i sny spotykają się razem i będziesz balansować pomiędzy tymi dwoma światami, a to będzie bardzo niebezpieczne dla twojego zdrowia psychicznego”. „Co masz na myśli?” Dr. Konrad znał swojego pacjenta przez wiele lat i byli oni dobrymi znajomymi. Jego silne palce nieświadomie stukały po blacie stołu gdy odpowiedział Mambu: "Nawet jeżeli usta nie będą wstanie wyrazić prawdę słownie oczy zawsze to wyrażą. Myślę, że słyszałeś o tym wcześniej." "Tak, coś w tym guście słyszałem." „Rozbijasz granice rzeczywistości. Twój umysł błądzi poza obszarem racjonalnego rozumienia. Rozumiesz gdzie to prowadzi?" „Myślę, że rozumiem. Ale co to jest rzeczywistość? Czyż nie jest to fizyczne wcielenie umysłu do świata surrealistycznych majaczeń”. „Może i tak”. Doktor Konrad spojrzał na swojego pacjenta z miłym zaskoczeniem i podziwem dla sposobu w jaki ten wyraził swoje zdanie na dany temat. ******* Był pewny, że ten cichy biały dom na szczycie wzgórza był rzeczywisty. Znał również mieszkańców tego domu. Byli rzeczywiści! Nawet doktor Konrad nie mógł zaprzeczyć jego istnienia, przecież osobiście pokazał mu to miejsce. Na odludziu pogmatwanych zakamarków jego niezwykłego umysłu. "Myślę, że to nie była halucynacja! Jestem całkiem tego pewny!” Oczy pana Mambu prawie wychodziły z orbit gdy wymawiał te słowa. 'Tak, tak wiem. Jutro rano odwiedzimy to miejsce jeszcze raz. " odpowiedział doktor Konrad. ******* Drzwi domu były szeroko rozwarte: wyglądało to tak jakby czekał na nich. Hałaśliwe skrzypienie drzwi zapraszało ich do środka chłodnym powitaniem. Przerażające dreszcze przeszły po ich ciałach gdy wolno zbliżyli się do domu. Okna wyglądały jak dwa olbrzymie ślepia cyklopów i wpatrywały się w nich lodowatym i przenikliwym spojrzeniem. "Wierzysz mi teraz? To nie był sen! To jest rzeczywiste!" Cichy głos pana Mambu próbował przekonać doktora Konrada o tej rzeczywistości, a gdy ten obrócił swoją twarz ku niemu serce nagle podskoczyło mu do gardła. "Nie, to nie może być rzeczywiste! Kto, co to jest ta...rzecz? Nie, proszę nie...nie" prawie krzyczał tak jak obłąkany człowiek. Doktor, dom, i potwór w ciągu sekundy stali się jednym. "Mambu, obudź się! Masz zły sen!" Doktor Konrad potrząsał swoim pacjentem próbując przerwać zły sen, który niewątpliwie go dręczył. "Co, co się stało? Gdzie my jesteśmy? Czy to jesteś ty doktorze?" "Tak, to ja. Spokojnie! Wszystko jest w porządku. Jesteś wciąż w swoim pokoju Mambu. Nic się nie zmieniło. Jesteśmy w przychodni i właśnie miałeś zły...a właściwie powinienem powiedzieć, że podróżowałeś znowu po swojej wyobraźni ". „To niemożliwe!" Tym razem Mr. Mambu nawet nie próbował odpowiedzieć. Jego krótkie ale muskularne ciało skurczyło się nagle w przypływie nieufności. ******* Pan Mambu nie mógł uwierzyć w to co się następnie wydarzyło. Jego ostatnie słowa były mieszanką szeptu i głośnego krzyku. Doktorze, ty jesteś jedyną osobą, która wierzy mi, która naprawdę rozumie mnie". "Mambu, oczywiście że ciebie rozumiem! Jestem częścią ciebie, częścią twojego snu. Jestem po prostu tobą! My nie istniejemy naprawdę i to jest rzeczywistość. Witam w rzeczywistości wirtualnej, mój przyjacielu!" "Nie! Doktorze! To nie może być prawdą , to jest niemożliwe!" ******* Obserwował w skupieniu twarz Mambu. Przechodziła ona przez cykl bolesnych i dziwnych grymasów. W każdym bądź razie była to bardzo interesująca twarz; twarz silnego człowieka z wyrytymi na niej doświadczeniami całego jego życia. "Doktorze, co pan myśli o przypadku pana Mambu?" ocknął się z zamyślenia słysząc głos pielęgniarki dochodzący jakby zza ściany. Pani Róża zawsze asystowała doktorowi Konradowi. Zazwyczaj chodziła cichutko jak kot i tym razem także zaskoczyła go swoją obecnością. "Obawiam się, że po odzyskaniu przytomności, jeśli ją odzyska, będziemy mieć następnego psychicznie chorego". ******* Biały dom na szczycie wzgórza, doktor Konrad i jego klinika, pani Róża pielęgniarka i całe miasteczko ze wszystkimi swoimi umysłowo chorymi odeszli na zawsze do wirtualnej rzeczywistości z ostatnim oddechem pana Mambu. Pan Mambu umarł wcześnie rano. Jego mózg był całkowitym wrakiem bez żadnej szansy na uleczenie przez obecną medycynę.

Nigdy nie bylo moim zamiarem ujmowanie honoru i czci naszym bohaterskim zolnierzom z pod Monte Cassino. Czesc i chwala im na wieki! Rozumiem, ze moj wiersz mogl wywolac mieszane uczucia czytelnikow, a zwlaszcza u tych dla ktorych tamto historyczne zdarzenie jest bliskie sercu ze wzgledu na to, ze ich najblizsi zgineli tam lub byli tam osobiscie. Zostawie ten wiersz na forum, lecz usuwam moja dedykacje. Dziekuje.

Dziekuje WiJa za zrozumienie :)

z cieni codzienności wyłonił się sen taki naturalny, wymarzony w czerni i w bieli zatrzepotał kolorami tęczy czy to Ty? opadającym piórkiem musnęłaś strun mojego serca metamorfozą miłości przebudził się byt świadomością istnienia promykiem radości zatańczyła łza Dla Joli Pawlik Latem 2016 roku

tak, zauwazylem to i dzieki, w obecnych czasach wiersz sylabiczny nie jest forma powszechnie stosowana i nie bylo to moim zamiarem Ogromna większość współczesnej poezji nie tylko nie jest rymowana, ale stroni od jakiejkolwiek systemowości. - Marcin Świetlicki http://www.ekorekta24.pl/poezja/124-systemy-wiersza-polskiego-cz-i-systemy-numeryczne-wiersz-sylabiczny-i-wiersz-sylabotoniczny

Ciesze sie, ze cos w tym tekscie zauwazyles. Nie wiem, czy to niepokoj, byc moze to fakty zaistniale...tak mysle ;) Wnioslem tam pewne porprawki. pozdrowienia

Marlett, absolutnie sie z toba zgadzam, tylko agape ma taka mozliwosc :)

wspaniale, ale cos mi jeszcze tutaj jakos tak sobie, wiec ciagle mysle....

witam Stary_Kredensie, to "c" sie przyczepilo do druha, ale juz odpadlo w zawilosciach tego co tam pozdrawiam

Najprostsza filozofia własna...a więc jaki masz problem z pytaniami? Czy po prostu czepiasz się i nie wiesz czego? to ty masz problem i nie przyjmujesz tego ze to co napisałeś jest filozofia to ty go odsyłałeś do prozy choć tu ma filozofie wiec ni wiem skąd to oburzenie Z perspektywy czasu widze, ze to oburzenie bylo nieuzasadnionie. Miales racje kokopustelnik. Chyle czola przed Solampange.

miłość w labiryncie słów wznosi się ponad pojęciem swojego znaczenia na ten przykład zwodniczy eros namiętnie uwarunkowany w szalonych szponach pożądliwie kupczy uczuciami bezcenne w swej kruchości phileo obdarza sobą z rzadka druh lojalności agape wybacza, rozumie, i wierzy niepopularne i bez popytu, ulotny koszmar marazm sumienia

no tak, tak...wracam po paru latach do tego wiersza i widze i czuje i mysle, moze sie zmieszcze, ach...;) milosc w labiryncie slow wznosi sie ponad pojeciem swojego znaczenia i na ten przyklad zwodniczy eros namietnie uwarunkowany pozadliwie kupczy uczuciami w szalone szpony bezcenne w swej kruchosci phileo dobrem powodowane obdarza soba z rzadka druch lojalnosci agape wybacza, rozumie, i wierzy niepopularne i bez popytu ulotny w sumieniu koszmar marazm ludzkosci

Iru_De, dzieki za odwiedziny i takie widzenie wersow

Zagadał święty do drugiego: Gdzie jest twoja aureola? Niewidoczna - odpowiedział tamten. Czy uważasz, że ona naprawdę istnieje? Tak, dawno temu oszroniła mi skroń Czas jest więc teraz nieistotny! Nie, aureola jest. Marzec 2015

cóż, brzmi utopijnie, chyba każdy by tak chciał, zwłaszcza królowie, ale tu nie ma miejsca na ból w sercu utopia - zamiar niemożliwy do urzeczywistnienia to jest sprawa wiary, a na ból w sercu zawsze jest miejsce pozdrawiam

witam Agnieszka, nie ma już "gadki" ale są poprawki, może teraz będzie się podobać ;-)

Dziękuję Krysiu. Pozdrawiam serdecznie.

a było to tak: pewnego razu przyszła, żyła z nami taka nielubiana, zwykła w prostocie swej powikłana z innego wymiaru tam słowa "przyjdź królestwo..." jest moje i twoje król na wieki sprawiedliwy a ta niezwykła złe na dobre i wszystko się zmienia Luty 2012

Gdy człowiek żyje wiele lat, niech się z nich wszystkich raduje, lecz niech pamięta, że dni mrocznych jest sporo. Księga Kaznodziei Salomona Rozdział 11 Wers 8 co bez szans niechcianym, zapomnianym i ci w każdym wieku co nieznani utkanych w codzienności przybitych do losu z krztyną wyboru lub wcale co niegdyś co teraz i ci co po nich na rozdrożu przeznaczeń krzyż pamięci Styczeń 2012