Maciej_Satkiewicz

zanim znowu zaczniesz pisać przyznaj że masz problem ze sobą czeka cię praca do wykonania nie ma drogi na skróty na końcu umrzesz takie jest życie jeśli chcesz żyć masz w sobie ciekawość i upór które pozwolą ci przez to przebrnąć właśnie zaczynasz w coś wierzyć widzisz dasz sobie radę

na wszystko przyjdzie lub nie przyjdzie pora ;

Kiedyś wywoływałem duchy dziś muszę wywoływać ciała trzeba wierzyć w darowany świat aby mieć skąd uciekać Jako zwierzę potrzebuję rozmowy polemiki która utwierdza przekonania aby mogły runąć młody jestem i jeszcze się zmienię tak sceptycyzm bierze siłę z konkretu kojące zjednoczenie tajemnicy z przedmiotem nieprawda żyję więc nie jestem sceptykiem to wiara do której zostałem zaprogramowany i pewnie będę wierzył do końca Syzyf

przecież nie ma nic prócz życia więc dlaczego nie żyję trzeba stworzyć świat życie w świecie w życiu tutaj rośnie czas i dojrzewa trwoga jak klisza w aparacie którą można wymienić na inną albo wywołać jednym gestem "stań się"

nieruchomość chmur tylko klepsydra słońca gdyby zatrzymać słońce ptaki by pomarły świerszcze padły z wytchnienia ludzie poszliby na wschód w poszukiwaniu nocy lecz słońce wciąż czaiłoby się za każdym horyzontem

Walking in the air - pomyślałem tak to jest właśnie ona to bym usłyszał gdyby była pozytywką jaka muzyka jest we mnie oprócz wszystkich płyt Turnaua szczypty Grechuty przesileń Preisnera motyw z Dębowej Doliny włosy Kaskady niezgłębiona Gaga podmuchy Kolorowego Wiatru trochę Tęczy Stare Dobre wędrówki Steda kilka promieni z planety K-PAX ręczny zegarek z filmu z Firthem and Your Heart Is As Black As Night jednym słowem rzępoliłbym jak szkatuła ze świętego sęku..

Nie znać przyszłości raczej żyć nadzieją która szanuje wiedzę i wiarę jest jak ciepłe ciało towarzysza To mamy na własność przestrzeń i światło kręgosłup czasu majaki Być może świat jest jak jeden do jednego albo jeden do dwóch może jeden do miliarda

Nie znać przyszłości raczej żyć nadzieją która szanuje wiedzę i wiarę jest jak ciepłe ciało towarzysza To mamy na własność przestrzeń i światło kręgosłup czasu majaki Być może świat jest jak jeden do jednego albo jeden do dwóch może jeden do miliarda

Każda interpretacja, którą wziąłem za nogi, wydaje mi się zbyt śmiała ;P ... poronienie... ? no nie da się ukryć, że pasuje..

Mam podobne odczucia. Tym niemniej wiersz mnie rozbawił ; Pozdrawiam

Stefanie, Januszu - Git! Mimo wszystko to Maciek i to pełną gębą :) (Niemal - jak dobrze wiemy ;p ) każdy komentarz wzbogaca autora, zwłaszcza taki. Dzięki WiJu ;) Pozdrawiam

zostaw swoją wiarę u progu pagórka wierzyć można naraz we wszystko może znajdzie ją jakiś człowiek historyk - kolekcjoner albo zwykły malarz - spojrzenie człowieka zawsze będzie w tobie nie szukaj bogów odeszli z psem i gwiazdą ostrożnie idź przed siebie nie puszczaj mojej ręki

jeszcze raz ja :) myślę, że cały szkopuł w tym, że zastosowałeś w mini skróty myślowe do kwadratu, takie skróty skrótów ;) wydaje mi się, że warto byłoby poszukać zamienników dla niektórych słów Pozostaje mi podziękować za dobrą wolę i wytrwałość ;p

Ło Jezusie Chrystusie, a kto powiedział, że pan pytał? Padła odpowiedź na punkty/wątpliwości/zarzuty, jak pan woli...

Widzę, że moja pisanina powyżej na nic się zdała. Na wszystkie trzy punkty już padła odpowiedź. A poezja jest i ma się dobrze (rozwija się) o czym jasno stwierdza wiersz.

Wcale nie, to są wszystko pewne modele, wytwory wyobraźni. To jest jak z matematyką, poda pan założenia, to będą rozmaite "na pewno" (a to i tak dopiero przy ustaleniu metod dedukcyjnych). Takie "na pewno" sprowadza się więc do tautologii - jeśli śnieg jest biały, to śnieg jest biały. To jasne, że czerpiemy tożsamość i inspirację z przeszłości, jest to też istotna cecha nauki i poezji (gromadzenie doświadczeń). Nie odżegnuję się od tradycji, nigdzie nie było mowy o przemijaniu, raczej o tymczasowości siły oddziaływania, wynikłej potrzeby coraz większej precyzji. Podkreślałem też, że chodzi raczej o subiektywne doznawanie poezji (choć proces historyczny wykazuje spore analogie z rozwojem indywidualnym, więc to akurat mniej istotna kwestia). I proszę się nie czepiać kwantyfikatora "każda/każdy", to licencja poetycka, niedokładność, którą zapowiada tytuł, przykład patosu. Nie powiem też na pewno, że nie przeminie. Kiedy? Jak? Nigdzie nie rościłem sobie prawa do takiej wiedzy. Sam pan sobie dalej na to odpowiada (nie tylko w poniższym cytacie): Tak. Analogia, w granicach rozsądku. Jak najbardziej. Widział pan kiedyś genom? A elektron? Nie wspominając już o topologii. Magię, fantastykę, baśń, grozę można potraktować jako przedmioty "badań" poezji, a jednocześnie jej narzędzia. No przecież o tym mówię. Proces twórczy nie występuje w procesie naukowym? Źródła są podobne - poszukiwanie prawdy. Proszę dokładnie zapisać dowolnie obrane zjawisko psychologiczne. Poezja też ma swoje wzory (tradycja właśnie, konwencje, analogie) i narzędzia. Aha. To dość poważne spłycenie filozofii XX wieku (który ma też swój początek i połowę). Później wymienia pan nie filozofów, ale artystów - na nich się nie powoływałem.

Opisuje pan relację poezji i nauki z punktu widzenia tej ostatniej - pogląd ten jest jasno zakreślony, ma sztywne ramy, sam sobie odmawia alternatywy czy choćby światłocienia. W tym wypadku słowa poety brane jako słowa naukowca muszą być niezrozumiałe. Proponowany "nowy" punkt widzenia zostaje odniesiony do apriorycznie obranego, naukowego paradygmatu i w obrębie istniejących tam kryteriów, odrzucony. Zdanie "poezja jest nauką" padło w wierszu, a więc wypowiada je nie naukowiec, ale poeta. Wiersz nie jest traktatem naukowym, a co najwyżej zalążkiem takowego; nie wykazuje wyraźnych cech dyskursu naukowego, lecz, w myśl tego, o czym mówi - pewne jego zarysy. Jest więc szkicowym rozumowaniem. Bo przecież właśnie w taki szkicowy, metaforyczny, "dający do myślenia" sposób należy odczytywać treści w wierszach zawarte - w tym wspominane zdanie. Rozwinąłem je takżę w poprzednich komentarzach. Wydaje się też, że prezentowana przez pana nauka podcina gałąź, na której siedzi. Bo przecież jeśli zastanowić się, jak ten opis rzeczywiście powstawał, dostrzeglibyśmy - a jakże - znamiona poezji, czyli podobieństwo, na które wskazuję. W tym sensie nauka, przynajmniej w swych pierwocinach, jest poezją, a to oznacza ich poważniejszy związek.

To nie jest kontrargument, a raczej ciekawy przykład: to nadawałoby się na dłuższą dyskusję, tymczasem wybronić mogę się prostym spostrzeżeniem, że z faktu, że wielkie alegorie jeszcze nie "przebrzmiały" wcale nie wynika, że nigdy nie przebrzmią. Tak, zauważyłem, to celowe podkreślenie. Ma pan romantyczną wizję nauki jako liniowego przyrostu wiedzy. I nie ma czegoś takiego jak "stałe i niepodważalne fundamenty", mówi o tym niemal cała XX-wieczna filozofia. A może najdobitniej już - historia samej, "wielkiej i czystej" matematyki. Metoda naukowa jest, jakby się głębiej zastanowić, bardzo zbliżona do poezji; i na odwrót. Jeśli poeta nie ma zamiaru "ująć niepochwytności w dwa przyległe słowa", jak pisał Leśmian, czyli możliwie precyzyjnie opisać, oddać, odbić, wyryć - pewną niepochwytność właśnie, pewną prawdę, którą przeczuwa, ale której nie widzi jasno, jeśli nie ma zamiaru sięgać poza horyzont i jednocześnie go rozszerzać, jeśli wreszcie nie dąży do precyzji, czyli rzetelności wyczuwania tajemnicy, różnych tajemnic - to czy jego sztuka różni się czymś od kabotyńskiej bazgraniny?

Bo, jak sama zauważyłaś, nie są adekwatne do przedmiotu? Nikt nie stosuje geometrii Minkowskiego do opisu zaburzeń odżywiania ani modelu Wielkiej Piątki do opisania wzrostu rzeżuchy.

Odsyłam do poprzedniego komentarza. Doprecyzuję jeszcze, że chodzi tu może bardziej o poezję indywidualną - a wiemy, że dobra poezja/dobry poeta - rozwija się, a więc uczy, korzysta z doświadczenia, doprecyzowuje myśli, pomniejszając patos pośpiesznych generalizacji, czyli zawsze pewnej niedokładności. Tyle, jeśli chodzi o obronę treści wiersza.

poezja to specyficzny sposób porozumiewania się osób o specyficznym rodzaju wrażliwości ;) co prawda trwają nieustanne próby sklasyfikowania i usystematyzowania owego języka, jednakże jest to praca z gatunku tych syzyfowych, zarezerwowana dla maniaków - bo niefrasobliwa wrażliwość powoduje nieustanne mutacje a co za tym idzie - ewolucję języka, a kiedy 'nauka' zaweźmie się również na 'wrażliwość', podłączy jej elektrody, zważy zmierzy, prześwietli.... i w warunkach laboratoryjnych uzyska 'substytut'.... i zapakuje w puszki i ustawi na półkach w realu [lub innym lidlu, co tani], to poezja przestanie istnieć albo zejdzie do podziemia ;) Ja tylko wskazuję na specyficzną "metodę naukową" poezji, swoiste "docieranie się" idei, obrazów, spostrzeżeń - w poezji, poprzez poezję - które wykazuje wszak analogię z mozolnym, doświadczalnym gromadzeniem tzw. "wiedzy". Nie chcę niczego mierzyć ani podłączać elektrod, to metody innych nauk.

Dlaczemu?

każda metafora jest tymczasowa każdy wiersz przebrzmi poezja jest nauką na drodze do większej precyzji patos

Nuda panowie. ;

każda metafora jest tymczasowa każdy wiersz przebrzmi poezja jest nauką na drodze do większej precyzji patos