Leszek

Już nie wiem jak dziękować za Twoje miłe słowa. Dziękuję. :)

Z takimi drobinami serca misa nigdy nie bedzie pusta. Dziękuję. :)

Gdyby odruchy ludzkie były w cenie, połowy świata byłbym szybko panem. Wiodłoby mi się w życiu znacznie lepiej, uciech wszelakich miałbym pełną gamę. Grono przyjaciół byłoby bogatsze, drzwi by się od nich wręcz nie zamykały. Od zła wszelkiego otulony płaszczem, nie przestawałbym wciąż na jawie marzyć. Są najcenniejszym towarem do brania, serca przejawy, wiem to nie od dzisiaj. Biorąc te skarby wielu będzie kłamać, a moja zawsze, pusta będzie misa.

Święte słowa Witku, jednak wdzięczny byłbym za wskazanie tych miejsc, gdyż czytając wiersz wiele razy nauczyłem się go czytać rytmicznie i nie dostrzegam już zacięć. Pozdrawiam Leszek. :)

Witku przybliż swoim oczom widok dojrzałej kobiety, z dumą przed młodymi dziewczynami o pustych rękach, obnoszącą otrzymany bukiet kwiatów. Pozdrawiam jednak pozostając z rymami. Leszek :)

I mi on troszkę przeszkadza, ale nie mam pomysłu jak poprawić, może więc jednak drobna podpowiedź. Pozdrawiam Leszek :)

Jacku masz rację, że istnieje ryzyko utonięcia we własnych myślach i wyalienowania się przez to. Czasami zbyt dosłownie przekazuję treści, innym razem tak zakrecę i poukrywam treści za metaforami, ze trudno doczytać się o czym piszę. Zmiennośc nastrojów często prowadzi pióro i nie zawsze w obranym, czy pożądanym kierunku. Pozdrawiam Leszek :)

Dziękuję, jak zawsze goraco i serdecznie goszczę Cię w moich poetyckich progach. :)

Oprawiam myśli w pozłacane ramy, te najcenniejsze spośród nich, rzecz jasna, które by mogły trudny byt poprawić, strwożone serce czasami ugłaskać. Tych całkiem lichych też się nie wyrzeknę, ponieważ wszystkie są ze mnie zrodzone, z bezsennych nocy, zapłakanych westchnień, w magii obrazu zatrzymany moment. Razem ze snami dadzą łyk fantazji, będącej plastrem na zranioną duszę. Sprawią, że odtąd los nie będzie drażnił. Nie strwonię żadnych, darmo ich nie puszczę.

Za te miłe komentarze jestem Twoim wielkim dłużnikiem. Dziękuję i pozdrawiam Leszek :)

Czego to krople grzańca nie potrafią zdziałać. Dziękuję i pozdrawiam Leszek :)

Może i trzeba ale ja to widziałem i tak widziałem oczyma kwiaciarki, a bez rymów to nie byłbym ja. Pozdrawaim Leszek :)

Niestety i ja nic innego nie powiem, tylko bardzo goraco pochwalę za przemyślaną budowę, treść, rymy i puentę. Tym szczególniej jest mi miło, że sam piszę wiersze rymowane i to aby nie zagubiły sie one we wszechogarniającej bieli jest mi bardzo bliskie. Pozdrawiam Leszek. :) PS jedynie miny-winy mi zgrzyta, gdyż odróżnia się dokładnością od innych rymów oraz w wersie "Każdy z mych niepoczutych płaczy" średniówka jest inna niż we wszystkich pozostałych wersach.

Błogie gorąco usta smakowały, nozdrza połechtał wielu ziół aromat, trofeum szczęścia, nastroju dynamit, struga czerwona, gorąca i błoga. Splątała język, spłynęła nagością, pocałunkami spoczęła na ciele. Zdążała myślą do kochania prostszą, w drgającej świecy, duszy światła ciepłej. Feeria wrażeń dotuliła ciała, kroplami rosy zwilżyła pachnąco. Namiętnościami nie potrafiąc kłamać, kazała miłość porozsiewać pąkom.

Danielu, a ja zastanawiam się, już po raz drugi czytając Twoja opinię pod moim wierszem, czym kierowałeś się pisząc tak merytoryczną opinię i co ona wnosi dla mnie i innych czytających, którzy chcą sie czegoś nauczyć. Pozdrawiam Leszek PS Wydaje mi sie tylko, że podobnie jak pod moim wierszem Retrospekcje, nie odpowiesz na nurtujące mnie pytania.

Życie nie jest szare, ale niektóre refleksje w nim i o nim zapewne. Powinniśmy tylko nauczyć się dostrzegać w kolory, a wtedy odcienie szarości, jak w pewnym filmie znikną i zobaczymy wszystko w palecie barw. Pozdrawiam Leszek :)

Ma Pani rację Espeno, ale nie wiem czy ta dojrzałość by równie dumnie, pusząc się przed młodością, niosła skąd inąd piękne bratki, czy frezje. Pozdrawiam Leszek :) PS Może wypijemy wirtualnego brudzia i znikną z naszych rozmów słowa Pan, Pani. :)

Z wolna dojrzałość podeszła do kwiatów, poprowadzona przez ciepłą stanowczość. Skrzące się oczy, chyba od zapachu, by się zbliżyły, płatki róży proszą. Zdziwione ręce trzymające bukiet, triumf zrodziły zmieniając oblicze. Rozczulającą przy młodości butę, w tańcu unosił uśmiechnięty impet. Liczne spojrzenia zazdrosnej świeżości, w bolesnej pustce pytających palców, olśniło szczęście wśród łodyżek prostych, kroczące dumnie w karminowym blasku.

Jacku tak jak każdemu wolno kochać, tak i pisać. Pozdrawiam Leszek :)

Alu nie mógłbym inaczej patrząc w te smutne oczy. :)

To mi się najbardziej spodobało. Pozdrawiam Leszek :)

Mówisz banalny jestem i masz rację, taki już ze mnie zwykły jest prymityw. Powinni usta zakleić mi plastrem, gdyż na poprawę trudno chyba liczyć. Miast wulgaryzmów płyną zwykłe słowa, nieprzystające do realiów świata. Jeszcze mój umysł rodząc wiele obaw, zlęknioną duszę próbuje ugłaskać. Liryzm zupełnie nie jest dzisiaj w cenie i do poezji wkraczają buńczuczniej reformatorzy. Czego pragną nie wiem. W pięknej Erato patrzę oczy smutne.

Stefanie nie tylko gwara jest piękna, ale i nasz rodzimy język zasługuje na posługiwanie się nim jak najpiękniej potrafimy. Dziękuję i pozdrawiam Leszek :)

Jacku dziękuję za tak pochlebne słowa, chyba troszeczkę na wyrost wypowiedziane, ale miłe. Co do zacytowanego fragmentu to pomyślę. Pozdrawiam Leszek :)

Lidziu nie tylko wierszem należy przenosić sie w góry i nie tylko jesienią są one piękne. Pozdrawiam i dziękuję za odwiedziny. Leszek :)