Michał Barański

naliczyłem bodajże sześć rymów częstochowskich, pisownia i poprawność językowa troszkę kuleją... a tak poza tym, ten wiersz, moim zdaniem, jest słaby - przesyciłaś go patosem, ale o miłości już raczej w ten sposób się nie pisze; dlaczego? bo wielu już tak pisało i nie ma sensu tego powtarzać, bo to jest nudne... ktoś wyżej już napisał [i ma rację], że wszyscy kochają i wszyscy cierpią - po prostu nie ma sensu już o tym pisać; wymyśl jakieś oryginalne spojrzenie na ten temat... sześć wykrzykników na końcu trochę nie pasuje - wyglądają jakby wzięte z sms'a czy jakiegoś chat'a pozdrawiam i słońca życzę

nie znam się na tym, ale podoba mi się:o) pozdrawiam

skopiowałem do notatnika i pobawiłem się wersyfikacją - wtedy zacząłem coś rozumieć; doradzam podobny zabieg - naprawdę popracuj nad formą, bo bardzo ciężko się to czyta, tak jak jest teraz - stąd te komentarze, co prawda bezmyślne, ale z takimi ludźmi też trzeba się liczyć; pozdrawiam:o)

pomysł ciekawy, bardzo, ale nie dodałeś końcówki - a jest ona ważna, bo taki jest sens wiersza - pokazanie dwóch spojrzeń na tę samą sprawę; tak czy inaczej - dzięki za zainteresowanie i pozdrawiam:)

proszę o pomoc - najbardziej w kwestii oznakowania, odróżnienia tych dwóch części [numerki? rzymskie? arabskie?]; z góry dziękuję;

Zawstydzony patrzyłem, jak budzi się Eos*. Podekscytowany przyglądałem się, jak jej delikatne, różowe palce wyłaniają się zza horyzontu. Jakby bogini chciała chwycić tę chwieją krawędź świata, spiesząc wykonać swą misję – poderwać nas, abyśmy uczcili nadejście boskiego Heliosa. Pozorna wędrówka Słońca po sklepieniu niebieskim to bardzo ciekawe zjawisko. --------------------------- *Eos (Aurora) – grecka bogini świtu; pierwsze promienie o wschodzie słońca utożsamiano z jej palcami;

przeniosę go zaraz na forum, pozostawiam bez tytułu - niektóre wiersze lepiej funkcjonują bezimiennie; jeszcze raz dzięki wszystkim za opinie i pomoc i pozdrawiam:)

dziękuję za pomoc AS [jeśli mogę skócić] - przemyślę Twoją wersyfikację [w sumie to od podobnej zaczynałem, ale nie było zwrotek] i podział na strofy, bo chyba jest on konieczny; co do tytułu - memento mori jest całkiem niezły, ale to jest wiersz o życiu raczej, na co wskazuje pointa - chciałem mówić o życiu, zwróciwszy wcześniej na to uwagę przez śmierć, różne jej rodzaje; czy się udało - mam jeszcze wątpliwości... SŻ [jeśli mogę skrócić] - cieszę się, że mój wiersz wywołał aż taką reakcję, nie spodziewałem się tego, bo nie jestems z niego w 100% zadowolony... dzięki i pozdrawiam

proszę o obfitą pomoc w kwestii tytułu, wiersza i jego tempa, końcowego motta; z góry dziękuję i pozdrawiam:)

Śmierć osy to prawdziwe widowisko. Bo osa nie umiera natychmiast. Zgnieciona gazetą, walczy o kolejne nasze spojrzenie – konwulsyjne ruchy sześciu odnóży, czułki rozpaczliwie sondujące przestrzeń do ucieczki, pełne furii sztychy żądła, jazgot miażdżonego odwłoka, rozpadające się witraże wypukłych oczu, wzburzona tafla skrzydeł. Samica komara odchodzi za to bezdźwięcznie. Uwięziona między dłońmi, nie walczy zaciekle o następny wieczór – siłą bezwładu opadają kończyny, odwłok bezszelestnie traci swój wysmukły kształt, rozlewając unoszoną krew ofiary. Igła jest tak mała – niepodobna ją złamać. Resztki organizmu pokrywają się szronem nadchodzącej nocy. I nie ma jednej drogi życia.

no to teraz hop na forum:) mi sie całkiem podoba, ciekawe spostrzeżenie, inne spojrzenie na sprawę, ale nie popadaj w samozachwyt...

zdecydowanie wyciąć [!], a będzie dobrze - bo to się ma nijak do treści moim zdaniem; pozdrawiam:)

podziałów jest całe multum, ale i tak chyba sprowadzją się do jednego:> pozdrawiam

w wierszu chciałem pokazać, że zawsze można czegoś się nauczyć - nawet od ludzi, których uznajemy za głupszych [sam tak miałem], od zwierząt, z głupich książek i filmów itp., a typowo szkolna wiedza i umiejętności nie zawsze jest tą prawdziwą, potrzebną wiedzą:)

w moim wierszu czy w tej instalacji z krzesłem?

znalazłem w internecie zdjęcie tego dzieła [krzesło pod ścianą, obok na ścianie zdjęcie tego krzesła i jakiś napis - notka z encyklopedii?], ale nie mogłem przeczytać napisu;-) [;-(]; trudno, kiedyś może jeszcze się z tym spotkam... jeśli ten wiersz w ogóle Cię interesuje, to zamiast krzesła podstaw sobie człowieka, najlepiej jakiegoś "prostego";o)

krzesła raczej nie mogę dać na końcu, jako niespodziewajki, bo ono jest tu tylko symbolem; jest środkiem, a nie celem;

Jestem Krzesło. Krzesło Drewniane. Czworonożne. Od czasu do czasu Skrzypiące. Nie bój się – jestem Twoim przyjacielem; sługą, i to jednym z najwierniejszych. Stoję, abyś Ty mógł siedzieć. Prężę się, gdy Ty opadasz z sił. Nie przybiegnę jedynie na zawołanie, ale rzadko kiedy kazałem Ci się szukać. Jestem do głębi niewymyślne. Nie mam duszy. Umysłu. Nawet pojedynczego instynktu (wrzucone w ogień – nie będę wierzgać). Nie stawiam wymagań, warunków, kłopotliwych pytań. Nie wiem, czym jest sprzeciw (bo i nigdy na nic się nie zgadzałem). Mam za to czas. Jestem cierpliwe, od koniuszka nogi, aż do czubka oparcia. Rzadko tracę równowagę – jestem stateczne i opanowane. Nie oczekuję za nic zapłaty. Nie uchylam się od swoich obowiązków, a i pokory mi nie brak. Nie umiem tylko mówić. Nie przekażę Ci mej mądrości. Ale Ty jesteś inteligentny (w końcu to Ty mnie stworzyłeś). Kiedyś sam do tego wszystkiego dojdziesz, być może siedząc na mnie i czytając swoją encyklopedię.

"Promienie rzucają się w ramiona..." - jestem absolutnie za!:D pozdrawiam

nie jestem w stanie skomentować [bez obaw - z mojej winy:D], ale jakoś się przydam - Pavulon pisze się chyba przez "v" [aczkolwiek pewny nie jestem]:) pozdrawiam

Kamień na drodze – sprawa kontrowersyjna. Niektórych, a zazwyczaj bywa ich wielu, denerwuje (ale przecież oni dobrze wiedzą, jak mu zwymyślać). Innym, których jednak zawsze mniej, (bo i podejście wymaga wysiłku), przeszkadza droga. Racja, jak zwykle, leży gdzieś pośrodku. A zatem blisko kamienia. Lecz ten, milcząc w zadumie, powoli pokrywa się złotem.

proszę o opinie, zwłaszcza w kwestii tytułu, a także ewentualnych podkreśleń, pogrubień, pochyleń itp; z góry dzięki i pozdrawiam;

Myśląc wrzesień, wyobrażam sobie ciszę przed poranną burzą – narastające na zachodzie czarne chmury, i czerwone łuny wschodu.

przepełniony - nie da się czytać w takiej formie; jest kilka dobrych wniosków, szczególnie podoba mi się: "żyjący w bełkocie masowych jednobarwnych myśli", "myślący że zapomnieć znaczy wybaczyć', ale: ciągu - ciągle idealnych - idealnej to nie brzmi zbyt dobrze; radze popracować nad formą, bo ten wiersz po prostu ciężko się czyta - jest przesycony, trzeba go odchudzić; pozdrawiam

Wiara - w tym wierszu jest miłość - miłość do ludzi, która ma im pomóc; co nie znaczy, że to potępiam; wiersz nie jest zły, ale w pewnym momencie nastepuje rozłam - jasiu zły twierdzi, że zapowiada się dobrze, a potem bach, ja dokładnie na odwrót - rozwija się w trakcie; z przedostatniego wersu usunąłbym "z": "by okręt ludzkich serc nie zatonął" być może to racja - nie pakuj do wierszy tyle uczuciowości, ideologii, bo mogą one wyglądać na przesadzone, powierzchowne, egzaltowane, ale to tylko moje zdanie... pozdrawiam:)