Anna Romanek

No, fajnie. To tyle. Ide czytac, bo widze cz

owce przy drodze turysta na tarasie wychodzi baca

Podszedłem do kosza w celu wyrzucenia mojego zepsutego Hi-Fi. Schyliłem się i widzę reklamówkę ze „świeżą” datą. Czytam: „Produkt nigdzie jeszcze nie rozprowadzany, nikomu jeszcze nie znany, doskonały, pełna gwarancja do końca wszechświata, cena przystępna dla każdego”. A to ciekawa sprawa, pomyślałem, ale zmiąłem gazetę i wyrzuciłem do kosza. Na pewno jakaś bzdura. Gwarancja do końca wszechświata? Mimo woli zaczęło mnie to interesować. Bezgraniczna gwarancja na super produkt dostępny dla każdego? Wyjąłem z kosza zmiętą gazetę, rozprostowałem i raz jeszcze wczytuję się w tekst. To niemożliwe, takich rzeczy nikt nie produkuje. Hmmm...co to może być? Właśnie wyrzuciłem Hi-Fi do kosza i potrzebuję nowy. Mój stary, z napisem ”Made in China” przez cały czas gwarancji był tylko w reperacji. Aż do wygaśnięcia, kiedy to popsuł się ostatecznie. Może ten produkt „wszystko może”, jak telewizor, Hi-Fi komputer razem wzięte?-pomyślałem. A co jeśli to prawda i omine mnie taka okazja? Koledzy będą mi zazdrościć jak to dostanę, pomyślałem. Właśnie miałem kończyć za miesiąc liceum i cierpiałem z tego powodu, że nikt mnie nie będzie pamiętał, bo byłem taki przeciętny. Idę pod ten adres. Okno na pierwszym piętrze otwarte, to tam. Po schodach hop, hop, dwa trzy, dwa, trzy jeden. Już pukam . Drzwi się otwierają i staje przede mną kobieta. Zapytałem ją: „Mam gazetę, co sprzedajecie, bo ja potrzebuję HI-FI”. A ona nic, tylko w tył zwrot i przyprowadziła jakiegoś typa. Znowu pytam- to samo, ale już mi z nóg krew odpływa, bo on jakoś dziwnie patrzy. „Nie ma”-nagle „spuścił” grubiańsko prosto mi w twarz. „Ale co to jest?”-zapytałem. „Bo tam nie jest napisane” Popatrzyli na siebie i już więcej nie pytałem, bo zza jego pleców wyszedł olbrzymi pies, taki ze dwa metry, i serce ześliznęło mi się z gardła, gdzie najpierw podeszło, prosto pod stopy. I ani rusz ruszyć. Stanąłem jak wryty. ”To ja już pójdę sobie, bąknąłem, ale pies napisał na ścianie: „Dwa razy dwa jest cztery jest twoją filozofią życiową. Wszystko musi być realne. A widzisz mnie?” Spojrzał mi w oczy ciepło, ale zadrżałem od nagłego uczucia odrazy. Był to niesamowicie duży pies i nigdy takiego przedtem nie widziałem i nigdy nie słyszałem, żeby pies mówił. Wsiadaj, powiedział, i oto przede mną otworzyła się teczka, większa od przedpokoju, a w niej dwa krzesła naprzeciwko siebie. Usiadłem, on wgramolił się koło mnie i teczka zatrzasnęła się z kliknięciem, co w uszach odbiło mi się to olbrzymim echem. Myślałem, że to statek kosmiczny, no, bo co miałem myśleć, kiedy nagle usłyszałem gwizd i poczułem jak ściany teczki trzęsą się. Pies siedział cicho. Na wszelki wypadek nie zaglądałem mu w oczy, gdyż nie miałem odwagi spojrzeć nawet na jego łapy. Ukradkiem spoglądałem na jego tors, bo był naprzeciwko mnie. „Zgubiłem się”- powiedział nagle tonem jakby zwierzał się staremu przyjacielowi. „Nie pamiętasz gdzie jest Kraków”. „Kraków?” Zapytałem z niedowierzaniem, zachrypłym głosem. Myślałem, że wystrzelają nas na orbitę, a on pyta mnie o Kraków? Nic już nie rozumiałem. Świat się chyba pomylił i wpakował mnie nie do tej szufladki co trzeba. To chyba jakaś dawna bajka. Był kiedyś taki pies, Baskervillów. Zawsze się go bałem kiedy byłem mały i w nocy trzeba było palić światło w przedpokoju, bo myślałem, że lubi ciemności. Ale pewnego wieczoru wlazł mi do łóżka przy zapalonym świetle i zaczął chrapać. I do tego tak się rozwalił w tym łóżku, że prawie zepchnął mnie na podłogę. Od tej chwili przestałem się go bać. Przychodził co noc i głaskałem go po mokrej sierści, bo zawasze wracając przepływał przez rzeczkę, która nazywała się Mrówka. Nigdy nie mogłem zrozumieć dlaczego jej nie przeskakiwał, był przecież taki wielki. Nigdy go o nic nie pytałem. Wystarczyło mi to, że już przestałem się go bać. Do Baskervillow nie chciał wracać, ale książka już została napisana i musiał się z tym liczyć. W przeciwnym wypadku książka byłaby o niczym. Na to nie mógł pozwolić autor. Te wspomnienia były dla mnie pocieszające. Ten pies mógł także nie być taki groźny jak się wydawał. Siedziałem więc cicho i czekałem na dalszy rozwój wypadków. Ale wypadki nie rozwijały się. Pies siedział cicho i dalej nie wiedział gdzie jest Kraków, bo przecież mu nie powiedziałem. Może myślał, że nie wiem, a ja naprawdę nie wiedziałem tylko tego, gdzie ja naprawdę się znajduję i dlaczego siedzi ze mną ten pies. Nagle zwróciło moją uwagę jakieś świecidełko w lewym górnym rogu teczki. Połyskiwało jakoś zabawnie, choć sytuacja wcale nie była zabawna. Dotknąłem tego i ze zdziwieniem stwierdziłem, że to jestem ja w dziesięciowymiarowym świecie. Nie wiem nawet skąd to wiedziałem. Wszystko nie było takie jak do tej pory znałem. Ten ktoś, co byłem nim ja, uśmiechnął się do mnie i z oczu poleciała mu łza. „Nie płacz”-powiedziałem do niego-siebie. Damy sobie radę z tym psem. On nie wie nawet gdzie jest Kraków. To znaczy, że jest głupii. Nagle drzwi teczki otworzyły się na oścież i stanąłem oko w oko z własnym snem, który przywitał się ze mną sympatycznie, uściskując mi dłoń. „Już właśnie Kraków”-powiedział. Pies zamerdał ogonem i przepychał się pośpiesznie do drzwi. Na półce stał jak zwykle mój ulubiony Hi-Fi, ale nie miałem jeszcze pewności, czy usłyszę hejnał, czy tylko chrapanie psa, jak wczoraj. Znalazłem się między iluzją a rzeczywistością i dlatego nie mogłem niczego przewidzieć. Zawołałem głośno psa, ale on nie zważając na moje wołanie wyleciał na ulicę i zaczął głośno ujadać. Potem usłyszałem, jak podjechała buda, skowyt. Byłem spokojny. Był już z powrotem w swojej powieści. Nie wiem tylko, pomyślałem, dlaczego akurat tak pchał się do Krakowa? Może...ale odsunąłem tę dziwaczną myśl, lecz wróciła, więc już Wam powiem. On tam po prostu mieszka w przyszłości, w jakiejś nie napisanej jeszcze powieści. Będzie to na pewno straszny horror, gorszy od „Psa Baskervillów”, biorąc pod uwagę jego wielkość. Ale już się go nie boję. „A gdzie ten produkt?”-przypomniałem sobie. „Ta reklamówka też była z przyszłości”-powiedział łagodnym głosem pies gramoląc się na moje łóżko i zajmując całą jego powierzchnię. „No, ładnie”-powiedziałem. I położyłem się spać na podłodze. Nagle zerwałem się na równe nogi. Nie, nie, nie... nic z tych rzeczy. On nie gryzie. Poprostu tubalnie zachrapał. „Ale, do wszystkiego można się przyzwyczaić”-powiedział mi do ucha tak głośno, że znalazłem się na przeciwległej ścianie pokoju, jak po ataku tornado. Zasypiałem przytulony do poduszki od jego małego palca u tylnej nogi zwisającej na podłogę. Dobranoc-szepnął miękko i czułem jak lekki wiaterek unosi mnie na chwilę ku górze. Było to bardzo przyjemne. Zasnąłem na dobre.

Mogło tak być, czego nie życzę panu

Krzyk ptaka milczenie jeziora w trzcinach lekki wiatr

Nie chciałam Cię urazić. Myślę, że "ludzi dobrej woli jest więcej..." Pozdrawiam ciepło. Ania

Przepraszam, chyba powinno być-o Van Gogh

Odpowiadam Wam obojgu: dobrze się kojarzy. To o Van Goghu Pozdrawiam

Pochylona głowa mrok na żelaznym łóżku

bujam w obłokach leży pies u stóp

Ojej! Ale fajnie. Ja poprostu uwielbiam Van Gogha. Napisałam już parę wierszy o Nim, ale są zbyt dosłowne(są w tomiku) Cały czas poszukuję. Pozdrawiam słonecznikowo, Ania

Ojej! Ale fajnie. Ja poprostu uwielbiam Van Gogha. Chciaabym napisa kiedy

Dzięki. To nie było zamierzone. Pozdrawiam, Ania

Dobre, ciekawe opowiadanie. Może trochę za mocny początek, według mnie. Pozdr./Ania

Jeśli chcesz być sam w tej "Arce Noego" idealistów, to chyba jesteś egoistą. Wiem, że nie to miałeś na myśli, ale trochę więcej wiary w człowieka!Wrażliwość, dziś pusty slogan? Pozdr./Ania

Tchnie poezją, ma jakiś magiczny klimat. Ten nagły zgrzyt rzeczywistości-dobre. Pozdr./Ania

Oh, widzę tu kawałek siebie. Miejscami "kuleje" ten tekst, ale to nie ważne, bo jest tak uroczo szczery. Pozdrówka/Ania

Dzięki, ale muszę zrobić międzymyk, jak to "naukowo" nazwał Asher. Myślałam już o tym przedtem, ale "Zaplanowany"-jakoś nie bardzo zaciekawiło, dlatego dam coś innego. Tyle, że nie będzie może śmieszne. Pozdr./Ania

Miał być międzymyk, ale to musiało nastąpić po poprzednim. Obiecuję już następnym razem. Pozdr./Ania

Bo się, panie nikt nawet zdziwić nie mógł, że po takim urazie, szoku, tak do „niskiego chlewika”, jakim jest ziemia chciał się wtłoczyć.Bo jak byś pan sam te rzeczy przeżył, to byś się pan utopić poszedł bez namyślania. W pięć sekund, a on to mógł też zrobić, jeno mu sił już brakło, bo już po takich stresach to był jak cień anioła śmierci, bo stróż to go już dawno odstąpił, bo kto by się szwędał za takim nieszczęśliwcem, panie, co to mu już nawet jego własny anioł stróż nic pomóc nie może? Jeno śmierć, ale i ta się oddaliła, boć to takich, co zdrowiem tryskają powalić nie zdoła, bo zdrów był, jeno słaby, a do grobu wepchnąć się sam to nie miał siły, to dała spokój człowiekowi. Nie wieczny, ma się rozumieć, po to jeszcze zawróci, jak będzie szansa, ale i śmierć nie jest głupia i nie będzie czasu tracić na takiego, co jemu z portek strach wyłazi, ale ręki mocnej nie ma, żeby się na tamten świat sam przenieść. Poszła tam, gdzie pewne, panie. Ciach i ma, a tu by się nastać musiała, naprosić, naczekać, podkarmić, coby mu sił przybyło i wtedy ciosem powalić. Ale tyle, panie, zachodu? Poszła i już. On nawet, ciemniak, nie wie, że samej śmierci życie zawdzięcza. Modlił się o to, żeby ktoś mu zesłał pomoc z nieba, a tu z dołu przyszła. A to ci checa, nie? Mnie to się on jeszcze wcale nie podoba, bo niby sił nieco nabiera, a ona ciągle za zakrętem stoi i tylko na to czeka. Wezmę go na stronę chyba i porozmawiamy sobie, ale wiesz pan, czy on mi uwierzy? Jak ja się wieszać chciałem w stodole rok temu. I żyję. To myślisz pan, że on w to wierzyć będzie jakie mu niebezpieczeństwo grozi? Nie, no to już kreskę tylko na nim położyć można. Ludziska myślą, że mu lepiej, a ja wiem, że odwrotnie. Bo też sił nabiera, a w środku robak siedzi jak słoń wielki. I żeby tego robaka powalić, to najpierw trzeba walkę stoczyć. I o tym on wie, panie, jak dwa razy dwa jest cztery, ale może się ulęknie. I tego się boję. Zobaczysz pan, że któregoś dnia już się da uwieść tej zdradliwej wrednicy i pójdzie za nią. A ja na to pozwolić nie mogę, przecie to dobry chłop. Od kajtka się znamy. Jak dwie strony tej samej monety, tak my byli kiedyś, to i teraz go muszę wyszarpnąć tej śmierci. Bo myślisz pan, że chłop to wszystkiemu da radę, bo twardy, jak kamień? A to się pan mylisz. Proste ludzie to jak chrząszcze. Grzbiet twardy, jak ktoś popatrzy, ale spróbuj takiego na grzbiet przewrócić, to wiesz pan. Po nim. Chłop ma duszę i serce. I to jakie czasem! Nikt tego nie rozumie. W miastach , to tylko myślą, że chłop to tylko z siekierą po wsi lata i po remizach pije. I stodoły potem podpala, po pijaku. A ja ci mówię, panku, że takich jak wy, miastowych, to nieraz bym na ten księżyc wysłał. A skąd się panie biorą te wszystkie mordy, co już w telewizji nawet na wsiach nikt nie chce oglądać, bo już tak im zbrzydły. W kółko to samo. Ze wsi może? Toć to diabeł grasuje wszędzie, panie, a ostatnio to mu się znacznie lepiej w miastach powodzi. Bo diabeł to panie też lubi ruch koło siebie. Na wsi to już za nudno mu się zrobiło. To teraz tabunami po miastach diabelskie hordy grasują i w telewizji nawet występują. Żeby nie wymieniać nazwisk, panie...Tfu i do czego namawiają . Te młode narybki, co jak muszki zielone jeszcze są. I patrz pan, co z nimi robią. Jak w szkole już diabeł miejski za rączkę ich bierze, bo rodzice, to dziś, panie, mu pomagają , to potem w nich siedzi jak dąb rozrośnięty. Jak orzeł wielki, co to skrzydłami zamiast w ojczyste dzwony walić, to tylko w ból wali, panie. Tych, co jeszcze się tym światem przejmują, jak ja. I wiesz pan co. On to już czuje, że się kończy jego panowanie. Bo się ludzie wszystkim nudzą. I nawet jego wybrykami. I choćby na głowie stawał, to już te anioły skrzydła maszczą, bo ich się zmiana szykuje. I wiesz pan co, ja w to wierzę. Zobacz pan co się dzieje. Pamiętasz pan tego Kowalsiego spod ciemnej gwiazdy typa? A, tyś nie stąd, to go nie znałeś, ale ja tak. Toć to diabeł wcielony był i zobaczyć go na drodze, toś się panie jak od uroku musiał żegnać. Teraz? Nie poznasz pan człowieka! Założył szklarnię, dzieciaki do kościoła prowadza. Ludziom za darmo daje, czasem, no, nie żeby tak cały czas, ale biednemu to i da. Chłop jak się patrzy. I tylko stoi czasem i w niebo patrzy i się głupio uśmiecha. Co on tam widzi, to nie wiem, ale jak go zapytasz, to tak gada: „Sam pan kiedyś zobaczysz”. Patrzę, ale jeno chmury widzę, albo niebo niebieskie. A Jacek od Mikuły? Na niego to już wszyscy „Nicpoń” wołali i sam już się do tego tak przyzwyczaił, że nawet na swoje własne imię nie reagował, jeno na to. Teraz, to w mieście co prawda siedzi, ale z teczką w ręku chodzi, a zarabia, panie, że starym Mikułom to się lepiej niż wszystkim powodzi, bo on im śle. Dobry chłopak się zrobił. Widzisz pan, diabeł wcale nie taki mocny, jak go kto chce za siedem gór przepędzić to i go przepędzi. I się boi wrócić, bo już jak rogi postradał, to i o ogon się boi. No i właśnie ten mój Heniek, to to samo przeżył. Diabeł z nim tańcował wesoło, aż kurzyło, a potem się Heniek obejrzał za siebie i widzi-pusto. Ludzi nie widzi, jeno diabła do towarzystwa. To jak się za bary wzięli, on, ma się rozumieć z tym diabłem, co go już koło siebie widzieć nie chciał, bo mu się oczy otworzyły i wstecz popatrzyły. Co zobaczył, panie? Siebie, jak w lusterku, i tak się przeraził, że widzisz pan, jak po tej walce wygląda. Diabłu w oczy zajrzeć w walce, co ze śmiercią w zmowie jest, to panie, nie każdy by dał radę, i dlatego ja go muszę jak ten kij starczy podpierać, bo dusza jego już wisi prawie u stóp, ale jej zdeptać nie dam! Od czego panie przyjaciel jest? Żeby ratować człowieka w biedzie. Wszyscy to wiedzą. Ale kto dziś ma przyjaciół, panie? Tylko myśli, że ma, a jak mu kamień na głowę zleci, to się gdzieś rozpływają . Do innej sadzawki się przenoszą, gdzie diabeł świeci latarką. Gdzie monety błyskają, panie. Ale jak pan widzisz, to się skończy i już się zaczyna kończyć. Nie wierzysz pan? A patrz pan na mnie. W kasynie cały dobytek przegrałem, żona mnie opuściła, dzieciaki. A teraz to mi się ludzie z daleka kłaniają. A jak! Bom gospodarz jak się patrzy. I rodzina wróciła. Bo ja to się, jak on teraz, z tym diabłem ścierałem, oko w oko. To kto jak kto, ale ja go już z tego wyciągnę. I tylko to trochę potrwa, bo diabeł, jak wiesz pan, nie taki cherlak i kły ma wielkie. Ale, co tam, już wiem jak go podejść. I właśnie dlatego ci to wszystko mówię, żebyś sobie nie myślał, że ze mnie taki głupek, że diabła w tobie nie poznaję Zabieraj się stąd! Jazda! A jak nie, to cię tak psami poszczuję, że już tu wiecej nawet myślą nie będziesz chciał wrócić. Bo my tu wszystkie psy święconą wodą pokropilim, żeby ci się lepiej „kłaniały”. A twój ogon to jako kropidło w kościele służyć będzie, jak tylko cię złapią! Żebyś nigdy nie zapomniał tego miejsca. A złapią, kochaniutki, złapią, bośma im takie opowieści o twoich smakowitych kościach i delikatnym mięsku naopowiadali, że już im ślina tak leci, że już w niej gęsi z kaczkami pływają, bo się sadzawka z niej wielka zrobiła. Won! Akurat źle trafiłeś, ha, ha, ha, ha......

gwiazdy ciszą zatopione wieczność w szczelinach farby budzi się powoli ktoś powiedział on reanimuje opatrunkiem spokoju

Dzięki. Pozdrowienia dla pana Ryszarda. Pozdr./Ania

I właśnie o to chodzi, żeby każdy wiedział o co chodzi. Cel osiągnięty, choć prawie mnie przepędzono z "podwórka". Arkadiuszu, może pobawimy się razem w piaskownicy? Może tą różową łopatką o której pisze Barbara. Pozdr/Ania

Dzięki Wam wszystkim. "powykształciły"- być powinno. To taki mój(a raczej jego) neologizm. Jak zwykle pozdrowionka.

Dzięki. Obawiam się, że inni nie podzielają Twojej opinii. Chyba nikt się nie obraził? Przecież to tylko żarty. Pozdrowionka. I tak w nawiasie-ciekawe co asher wymyśli, jakie zakończenie swojego opowiadania. Pewnie siedzi znów w wannie.O choroba, może za dużo sobie pozwalam