jan_komułzykant

pójdźka zwyczajna No tak - zaraz będzie, że faceci to świnie, oj, chyba szykują Ci się baty. ;)))) Pozdrawiam

początkowo też pomyślałem o słynnym światełku w tunelu, ale "tańczące dłonie" przypomniały mi bardzo stary film Polańskiego p.t. Wstręt. Tam co prawda ręce robiły zupełnie inne rzeczy, nie było tunelu, tylko korytarz, ale pomysł podobny. Groza Twojego filmu kończy się jednak szczęśliwym przebudzeniem, tamtego zakończenia nie zdradzę, może lubisz takie stare filmy, więc nie zrobiłbym Ci przysługi.. Dobry wiersz, dobry rytm, świetnie się czyta. pozdrawiam.

ok. nie kontynuujmy, bo czuję, że chyba mnie nie zrozumiałeś. Ale życzę powodzenia w poszukiwaniach.

Znaczy, że MARCIN BARTOSIK - to Ty?

awers i rewers dotyczy właściwie nas wszystkich, takie rzeczy się dzieją na co dzień, wiem bo znam sporo "brzydkich" zachowań z pobliskiego otoczenia też. Księża (w rozumieniu, jak powinno się ich postrzegać) to jednak wyjątek - opoka moralności niemalże, więc tym bardziej razi i boli. A pro pos - co to za płyta? :)

bardzo ciekawe, a co na taką "ocenę" Autor pierwszej wersji? ;p

nie chcę w takim razie nawet się domyślać, czym jest profanum ;) Pomysłowo, pozdrawiam.

nie szukać, znaczy że równowaga jest i to o nią trzeba zawalczyć, po co po bandzie jechać? Przy wysokich krawędziach, to jak zabawa z nitrogliceryną ;) Pozdrawiam.

Ale Feliksowi - czapa, lwico. Bo ci w La Paz... Ci wosk, ile Fela? A toga Feliksa, kask, ile fagot, a...? _Pa, ług, nirwana... Jana w ringu łap.

I lip ułani ci nałupili? Ile Feliksowi? Spoko, w oko psi wosk. Ile Feli?

Dziękuję @Deonix_ Kłaniam się.

Ken, a Jabu*, bez lebiody wydoi Belzebuba. Janek. :) *https://www.youtube.com/watch?v=z92LnWB7-jo

Spoko, tylko żartowałem.

z reguły konkretna, realistka, a tu mila, ładna niespodzianka. Nie wiedziałem, że i tak potrafisz, naprawdę jestem pod wrażeniem :) Pozdrawiam.

do tej doskonałości Waldku jeszcze baaaaardzoooooo daleko, ale dziękuję za dobre słowo. Pozdrawiam

bo ja wiem, czy ja to potrafię? Ale bardzo dziękuję Mario, za miłe słowa. :) Pozdrawiam.

Beatko miła, są rzeczy, których czasem nie słyszę kompletnie, mimo przysiąg i obietnic, wciąż bałaganię czasem... dość konkretnie. ;) Bardzo dziękuję

kleić nie warto rozpamiętywać chwile zachować - dobre i przyjaźń wciąż pielęgnować jak dobre słowa kiedyś wypełni się szklanka nowa Pozdrawiam

z wykrochmalonych sztywności popelin niegniotliwości non iron'ów nieustępliwość wypędzam z mielizn niekoniecznie w ustępach z broszur by nie wyłaziła jako najnowszy egzemplarz trybuny lub duch jej nie zstąpił durny ponuryzm i się potykam tym razem uważniej o nowych i starych przybyszy towarzyszy po raz kolejny zgromadzonym walnie niezdrowo uśmiechnięty przez chory na nostalgię skrzętnie skryty tumiwisizm przybieram gardę o partykularyzmy idiotek słodkich nos i kolana rozbijam tani sentymentalizm gdy w zajączki buziaczki i w plotki taka dama popadnie powodując niejeden siniak w nieobecnych acz zjadliwych paniach i panach by nie zakrzepł nawet jako aspekt wyalienowania zapętlenia i natręctw zakładam kapodaster ton wybrzmiewa wtedy przykładnie wyświechtane jęzory ich głaszcze a ja scalam je w decymach na pięciolinii zdarzeń nic nie kłapie bo w zeszytach w kratkę farmazony przetworzą i zapędzą w matnię a tego to nawet poprzez empatię ni cholery odrobić już się nie da

Jak dla mnie ją masz, bo choć wiele razy próbowałam, nigdy nie udało mi się Ciebie zaznaczyć;) jesteś przemiła, dziękuję :)

opowieść o upokorzeniu, to nawet nie impuls do napisania, tylko prawdziwe życie (niestety) w tym najmniej spodziewane reakcje, bo wiersz nie ma już z tym nic wspólnego. Ale rzeczywiście chodzi o bezradność - taką ludzką, zwyczajną, związaną z brakiem czasu i możliwości działania, wobec postępującej choroby, odwrócenia pewnych niepotrzebnych działań, zastąpienia ich właściwymi. Niby przestroga na przyszłość, nie mająca jednak już żadnego znaczenia w tym konkretnym przypadku. Pozostaje jednak przestrogą - być może dla innych, by nie postępować chaotycznie, lecz racjonalnie i właściwie, nie marnując szans. nie twierdzę, że tak to wygląda wszędzie. To było 10 lat wstecz, ale to też był XXI wiek, sprawa dotyczyła człowieka - dla mnie niemal świętego, który zatracił się na śmierć w ratowaniu innego człowieka. Nie powiem, co usłyszeli ode mnie wszyscy ci, którzy ze mną wówczas rozmawiali. Wiem jedno - to ohydne i niesprawiedliwe. W tamym momencie mój stosunek do Kościoła został definitywnie przypieczętowany. Można powiedzieć - na amen. Dziękuję Luule, pozdrawiam.

@beta_b, @Andrzej_Wojnowski, @Czarek Płatak, @pomaranczowy.kot, @Sylwester_Lasota, @Jacek_K serdecznie wszystkim dziękuję za obecność i serca PS Jacku_K - chyba system ma jakiś problem, bo nie udajesz się odpowiednio "zazielenić". Gratuluję - zawsze chciałem mięć tę pozasystemową umiejętność ;)

Wiem, że już gdzieś to pisałem, ale lubię czasem taką pogodę, a nawet szarugę dlatego podoba mi się cały Twój wiersz. A dlaczego akurat ten cytat? A bo tak. wieje wiecsyk wieje kusi go kajś zbocyć cemus hań po nocy ciepia kiej pochlejem Pozdrawiam :)

oczywiście, że do pogrzebu każdy ma prawo, tylko że na "pstrym koniu" łaski, niełaski albo może humorów księdza - jednego, drugiego, przepisów, zarysów, upokorzeń i diabli wiedzą czego jeszcze. Mnie akurat nie zależy żeby było w kościele, może być i na tratwie, orkiestrę w każdym razie mam już zamówioną, pozostaje tylko kwestia, czy się zmieści - i termin, dlatego współczuję tym, którzy na kościół liczą. Pozdrawiam.

Oxyvio, to temat rzeka, że wspomnę tylko o jednym, najbardziej zasłużonym w stanie wojennym generale, którego kościelne przepisy cudownie ominęły, nie przymierzając jak innego "zasłużonego", co się ponoć "kulom nie kłaniał". Dziękuję jeszcze raz.