vacker_flickan

a „byrjun” to użytkownik? dobrze mi się skojarzyło? czy raczej początek?

każdy coś tam wie — pytanie, czy zdaje sobie sprawę z tego, czego nie wie pozostawiam pod rozwagę, zrobisz waćpanna/pani, co zechcesz — twoja sprawa

co z tego, że się dostrzega detal, jeśli nie dostrzega się, bądź pomija układ, w którym ten detal funkcjonuje? dostrzegłaś, że pada deszcz? brawo, gratuluję, gdzie to głębsze przeżywanie deszczu? proszę mi pokazać w tekście, proszę mi pokazać coś więcej niż nieudolnie tworzony opis i trywialną puentę gratuluję również dobrego samopoczucia, bo widać autorka uznaje swój tekst jako dowód niezwykłej wrażliwości, spostrzegawczości i otwartości umysłu ja nie widzę nic więcej poza ekstazą i samozadowoleniem, zmartwię cię, że ekstaza podczas deszczu to dość powszechne uczucie, tylko że nie każdy jest skłonny uważać to za coś wyjątkowego — to po prostu uczucie, które zwykło towarzyszyć człowiekowi obserwującemu przyrodę, ale z obserwacji powinno coś wyniknąć — i to jest „głębsze przeżywanie” a obserwacja, że po deszczu robi się cicho i otoczenie przesycone jest wilgocią, jest trywialna być może to głębsze przeżywanie wiąże się ze „stylem”, a styl jest natchniony i pretensjonalny, co potęguje groteskowe wrażenie, bo piszesz o rzeczach tak prostych, że trudno o prostsze, więc dorabianie do tego misterium i magii jest śmieszne pozdr

więc wrażliwość to zachwyt? nie, nie i jeszcze raz nie; wrażliwość to spostrzegawczość, to tworzenie skojarzeń, to refleksje, to tworzenie analogii, to zastanawianie się nad światem, zastanawianie się nad sobą sam zachwyt nad roślinką, która wyrosła na trawniku, nie świadczy o wrażliwości, ale o przywiązywaniu wagi do detali i poświęcaniu im czasu w ilości niewspółmiernej do skali zjawiska poza tym — najważniejsze — trzeba jeszcze umieć to napisać

pytanie jest źle postawione — nie chodzi o to, że temat jest oklepany, lecz o to, że sposób ujęcia, spojrzenia, środki wyrazu, wydźwięk i puenta są oklepane; innymi słowy, nie widać w ocenianym tekście próby twórczego podejścia, zamiast czego mamy powtarzanie tych samych elementów, klisz, skrótów, sformułowań wynika to po pierwsze z niewielkiego oczytania autora i niewielkiej świadomości językowej oraz z nieuzasadnionego przekonania, że pisanie jest wartością samą w sobie — być może w skali mikro są takie wartości, w skali makro takich nie ma

no, no, właśnie, właśnie o to chodzi — bo być może takie wnioski są o kant d... potłuc? do niczego nie prowadzą i nic nie dają człowiekowi, takie rzeczy, które po prostu się wie, ale nikt nie robi z tego zagadnienia, bo nie ma z czego: roślinki rosną, ludzie umierają, deszcz pada, tak się kręci świat od jakiegoś już czasu to mnie rozbawiło — proszę mi pokazać wrażliwość w tym wierszu, poza powierzchowną tkliwością, przesyconą, jak mniemam, własnym, niezbyt dobrym samopoczuciem w filmie „Rejs” poeta tak skomentował tekst piosenki: „jestem sam nie mam dziewczyny jest mi niedobrze” sorry, ale mnie, w przeciwieństwie do inż. Mamonia, to nie wzrusza pozdr

państwo nie rozumieją najwyraźniej, o czym ja piszę — przede wszystkim o twórczym podejściu do pisania, o świadomości literackiej i językowej autora o umiejętności korzystania z narzędzi i środków wyrazu, czyli o wartości literackiej (ktoś się mnie niedawno pytał, co ten termin oznacza) co do piękna — jest taki genialny przykład, powieść „Trędowata”, która była uznawana za „piękną” w swoim czasie, piękno jest oczywiście względne, z drugiej strony jednak pytanie z czego ta względność wynika: czy z indywidualnych doświadczeń zebranych przez jednostkę, czy z braku tych doświadczeń odpowiedź „po to” nie jest satysfakcjonująca dla czytelnika, który wcale nie musi czytać czyichś wytworów, aby dojść do podobnych obserwacji na temat deszczu, podejrzewam, że większości ludzi udaje się podobna sztuka przed 15 rokiem życia, pisanie jest po to, aby dokonywać próby ukazania ludziom czegoś, czego mogliby nie dostrzec (z wielu względów), po to są w ogóle sztuki, aby pokazać ludziom coś, czego oni nie są w stanie, albo nie mają czasu dostrzec proste? jeśli słowa same się cisną, jest to dowodem na niewielką dojrzałość w pisaniu — nie polecam, jeśli mnie cisną się jakieś słowa, zawsze zadaję sobie pytanie (czasem kilkakrotnie): czy to jest naprawdę konieczne? pozdr

forma: 1 zwrotka — na siedem wersów sześć to zdania gramatyczne, żadnej przerzutni 2 zwrotka — na 14 wersów, 13 to zdania gramatyczne, również bez przerzutni, zastanawia więc po co rozdzielenie na dwie zwrotki, skoro w drugiej nie ma ani jednego nowego elementu, no może poza tym wielokropkiem, który wobec wcześniejszej monotonii zdaje się czymś wyjątkowo atrakcyjnym (aczkolwiek nienawidzę wielokropków, bo są pretensjonalne) czyżby zamysł był taki — ilustracja monotonii listopadowego deszczu poprzez monotonię tekstu? może być, ale to nie musi oznaczać ubóstwa literackiego, jakim jest z pewnością wypisywanie zdania pod zdaniem, przy obarczeniu ich czasownikiem pojęciowo silnie nacechowanym, ubóstwem jest również zabieg wstawienia czasownika jako wersu jednowyrazowego, wiersz (wydawałoby się) tematycznie opisowy, nie posiada żadnej cechy opisu, gdyż jest po prostu wyliczanką czynności lub stanów, sporadycznie przerywaną jakimś dopiskiem interpunkcja jest uboga — pokrywa się całkowicie z podziałem wersyfikacyjnym, stąd wniosek, że nic nie wnosi do treści, stąd wniosek, że jest niepotrzebna maniera rozpoczynania wersu od wielkiej litery również nic nie wnosi co do słownika — już pisałem o nacechowanych czasownikach „wykrwawił”, „spowił”, „otulił”, „ukołysał” itd z jednej strony to prymitywna próba wzbudzenia być może melancholii, jak również nachalny liryzm, ocierający się miejscami o tkliwość, którą pogłębia wielokropek puenta porażająca — świat usnął deszczem okryty, czy to jest refleksja autora/ki? niestety, ale widać, że ktoś się naczytał liryki przyrodniczej sprzed przynajmniej 150 lat i teraz odtwarza (zresztą nieudolnie) ja się pytam: po co? ja się pytam: czy to da się czytać? i znowu: po co? pozdr

grostesco w takim wydaniu niewiele zdziałasz przede wszystkim dlatego, że chciałeś zagrzmieć, wzbudzić grozę, zamiast czego wzbudziłeś uśmiech politowania trzeba trochę więcej niż tylko operacje patosem i silnie nacechowanymi pojęciami, to zabiegi trywialne, tak samo tanie są te wykrzykniki i wielokropki po lekturze tego tekstu nasuwa się wniosek na temat warsztatu autora — autor do tej pory niewiele przeczytał, więc proszę czytać jak najwięcej i zastanawiać się, jak to się dzieje, że czytany tekst wzbudza takie a nie inne emocje lub przemyślenia pozdr

a ty jak zwykle wszystko do siebie:P a wszystko to wina twojej szeroko pojętej elastyczności słońce nie przeginaj, Mała:D

nikt ci nie broni pisać ten tekst po prostu nie broni się jako wiersz, a twoje motywacje i poglądy nie mają tu nic do rzeczy pozdr

ja bardzo chętnie doradzę, ale za takie coś się płaci:)

no cholera... a ty jak zwykle wszystko do siebie:P

po prostu chyba niektórym się nudzi — nie mają z kim iść na spacer albo coś

a co rozumiesz przez słowo „zły”?

wartości literackiej szukamy u każdego — to jest portal literacki, nie terapeutyczny pozdr

ludzie się rozklejają w różnych sytuacjach, mnie się nie podoba, że traktujesz chyba sprawę w kategoriach „dobra i zła”, fakty są takie, że np. gwałciciele to psychole, którzy nie muszą uważać za złe tego, co robią jeśli ktoś żył źle i po latach przychodzi szukać pociechy w kościele, to raczej w takiej spowiedzi pyta księdza, co ma robić i jak to zrobić, wygląda na to, że ten człowiek sądzi, że jak pójdzie się wyspowiadać, to wszystko się samo zrobi wiersz powinien mieć jakąś puentę, albo jakiś ogólny wydźwięk, coś przekazywać, w miarę możliwości coś, co nie jest trywialne i oczywiste sąsiadowi urodziło się dziecko — w tym widzę powód do radości również, mój brat wyciągnął się z matematyki, ludzie czasem się lubią, bywa że jest ładna pogoda itd ale ja pytam — co z tego wynika? to, o czym ty piszesz, to moim zdaniem za mało gdybyś przynajmniej dopracował ten tekst od strony formalnej, możnaby to obronić

może to i piękne, różne są gusta, ale wartości literackiej w tym tekście wiele nie ma pozdr

po prostu non sequitur ja widzę przerysowaną postać grzesznika obarczoną różnymi przewinami większymi i mniejszymi, która chce rozgrzeszenia ale za cholerę nie widzę, gdzie tu jest napisane, że ten człowiek chce skończyć? zresztą, co z tego? jaki, że tak powiem, morał? wniosek? co z tego czytelnik ma wziąć dla siebie? po co mu obraz człowieka, który chce skończyć z grzeszeniem? jaką refleksję to budzi? że niektórzy ludzie grzeszą, a potem już nie chcą grzeszyć?

Arek — nie o to chodzi, że temat niepopularny, ale wiesz, co jakiś czas po moim bloku chodzą nawiedzone panie i rozdają ulotki z podobnymi tekstami, w może odrobinę bardziej grzmiącym tonie trudno jest pisać o takich rzeczach, najlepiej nie wytaczać wielkich dział, bo to może wywołać efekt odwrotny od zamierzonego (to a propos nawrócenia, albo nawracania) spowiedź to akt bardzo prywatny, wedle założenia to sytuacja między wierzącym a Bogiem, wywlekać to? po co? to jest osobista sprawa każdego człowieka, czy się spowiada, z czego i w jaki sposób ja nie wiem nadal, co z tego wynika, czy chodzi o sumienie? a co tak naprawdę ma spowiedź do sumienia? że jeśli ktoś dostał rozgrzeszenie, to już koniec, po sprawie, załatwione? 300 zdrowasiek i po krzyku? czy chodzi o to, że po prostu ludzie robią złe rzeczy, a potem żałują (albo nie)? nic nie rozumiem z zamysłu, sensu i przesłania pozdr

dobry materiał na ulotkę ewangelizującą — moim zdaniem jak na poezję to jest zbyt nachalne i bez fantazji do tego nie wiadomo tak naprawdę, o co chodzi i po co to pisane pozdr

hehe wawa a co do tej kontrowersji to miałem na myśli to, że w literaturze to już nie jest kontrowersyjne, być może w literaturze typowo dla młodzieży... ale tak się zastanawiam, czy takowa jeszcze w ogóle istnieje, literatura, w której coś się przemilcza, upraszcza i uładza jest traktowana z nieufnością, jest nielubiana ja mam 24 lata, patrzę teraz na nastolatków i dochodzę do wniosku, że ja byłem o wiele bardziej naiwny, choć nie tak dawno w sumie byłem w tym samym wieku, dla nich przemilczanie śmierdzi kłamstwem być może kontrowersyjna byłaby powieść o związku gejowskim w polskich realiach, oczywiście poparta rzetelnym przygotowaniem autora, nie tylko pisana „jak się wydaje” wydaje mi się, że przy całej niechęci do odmienności, która z pewnością widoczna jest u nas w pewnych kręgach, istnieje również ciekawość dla tej odmienności; kontrowersyjna była instalacja Nieznalskiej, a temat homoseksualizmu jest jedynie egzotyczny i niezrozumiały dla pewnych środowisk gdyby napisać o parze gejowskiej, która żyje tak samo jak inne pary, tak samo otwarcie, pokazując się publicznie z dobrodziejstwem inwentarza, to może też byłoby kontrowersyjne, jednak niezbyt realne dla czytelnika

wiesz, trochę słabo się znamy, żebyś się do mnie wprowadzał/a, no i ciasno może być odrobinę... no, ale zawsze można ponegocjować:P

seth — mam dwóch przyjaciół gejów, a jestem sprawdzonym heterykiem więc masz odpowiedź — jest możliwa przyjaźń

właściwie to wszystko jedno, czy weźmiesz geja czy lesbijkę — ważne do czego użyjesz takiej postaci w kwestii przełamywania oporów w przyjaźni to lepszy byłby gej oczywiście, ale zachęcam gorąco do tego, aby poszukać ludzi autentycznych, którzy zgodziliby się przekazać ci swoje doświadczenia na ten temat (zarówno tych homo jak i hetero) druga sprawa, to dobrze by było, aby ta książka nie narzucała nachalnie jakiegoś „właściwego” sposobu myślenia, ale dawała do myślenia pozdr ps. homoseksualizm dawno przestał być kontrowersyjny