Bernadetta1

w łanie pszenicy słońce natchnione obraz maluje źdźbło po ździebełku sypie promieniem po całym polu jak okiem sięgnąć złocień kaczeńców nagle w pośpiechu pędzel swój zmieni by sięgnąć jasnych, modrych błękitów malując chabry ukwieca pola w radości lata sięga zenitu jeszcze czerwienią obraz ozdobi gdzieś główkę maku lekko wychyli taką zadziorną, zaciekawioną czy malarz farby może pomylił? wieczorem dzieło swoje oceni przeczesze niebo dłonią spoconą i zamyślone pejzaż ogarnie wzrokiem szczęśliwym choć utrudzonym

oj nieee...niestety:(...pozdr.

bardzo optymistyczny fakt:)..i jeszcze bardzo wdzieczny..taki letni:)..pozdr

to jest ciekawy moment. ze względu na motyw duszenia moze sie tak do konca nie udusze;)...pozdrawiam;)

dzieki, ze sie podoba i pozdrawiam serdecznie:)

no raczej tu sie nie nadaje:)..pozdr.

zatem serdeczne pozdrowienia od optymistki;)...milego wieczoru:) Bernadetta

dzieki ze się spodobał:)...pozdrawiam Bernadetta

"brniesz w nich" to też dobre słowo... nie potrafiłam inaczej wyrazić tego, co czuję czytając wiersze Alicji:)...dla mnie jest to coś nieuchwytnego..lirycznego..super :):).pozdr.

miło mi zatem być w Twoim ulu:)...pozdrawiam:) Bernadetta

Alicjo:)..dawno sie zastanawiałam dlaczego Cie nie ma w Zetce:)...masz dar tworzenia kapitalnych metafor..poprostu brniesz w nich na oślep:)...to trzeba juz miec w sobie...dla mnie wiersz przez duże ,,W''..pozdrawiam B.

Adolfik:)..ten dywan pleciony chmurami jest super:)...mogłby byc tez utkany chmurami;)...podoba mi sie wierszyk:)..pozdr Bernadetta

w przezroczystości promieni słońca gdzieś tam rozpiętych pomiędzy ramą lazuru nieba, szorstkości ziemi szukam natchnienia tak wbrew zasadom w błekicie fali co morskiej wody nurty rozzłości gestem wzburzonym zanim z pokorą głowę pochyli w kroplach rozpryśnie niedościgniona w blasku złocistej kropli bursztynu na cienkiej nitce szczęście zawieszam niech okręcone na mojej szyi latem rozbłyśnie i już nie zwleka

Teresko nie było mnie troszkę, wiec nie zaglądałam....bardzo piekny , nastrojowy klimat:)...taki , ze az nie chce się wychodzić:)....pozdr

piszę Teresko choc ostatnio kiepsko z czasem:)..dzieki ze zajrzałaś pozdrawiam cieplutko mimo upałow straszliwych:) Bernadetta

Adolf...przeczytałam go sobie tak do poduszki:)...uwazam ze jest jednym z lepszych wśród Twoich wierszy...zabieram go ze sobąw objecia Morfeusza...pozdrawiam dobranoc Bernadetta

popracuj troche nad forma, iloscia sylab..bo temt bardzo ladnie poprowadzony:)..pozdr.

całość taka niezwarta, niespójna...to dopiero jakas myśl..pozdrawiam

ja tez na nie:(

jednak wróciłam:)...za ta mewę głaskaną tak kobieco..umieszczam wiersz w moich ulubionych:)...pozdrawiam mlego wieczoru...:) Bernadetta

to się nazywa malunek piórem wirtualnym:)..bardzo lubie takie obrazki...pozostają w pamieci:0..pozdr.

chociaż nie jestem zwolenniczką wulgaryzmów ten wiersz mi sie podoba..w krótkiej formie, zwięzły..ma w sobie coś:)...ode mnie plus:).pozdr. Bernadetta

wśród twych zalotów trwam obojętna rolę strażnika grywam z szacunkiem tego , co w sercu ukryte cierniem w romantyczności dżwięczy skowronkiem dziś maskę wampa swą lekką ręką odkładam na dno starej szuflady niech czeka zanim wzrok swój nacieszę purpurą róży w głębi okładek gdzieś zasuszona twierdza uczucia kartki wertuję czasu upływem między ustami, pucharu brzegiem leżą wspomnienia niejedno tkliwe patrzysz nieufny, wręcz niespokojny twa męska duma cierpi z kretesem lecz gdy ostatnią stronę już przejrzę pewnie powrócę pod zmysłów strzechę

no niestety dla mnie zbyt patetycznie to wszystko zabrzmiało...pozdr.

Teresko takie wiersze własnie lubie :)..kobieco, lirycznie:)...wiersz brzmi do ostaniego słowa refleksją...dla mnie super:)..pozdr. Bernadetta