bazyl_prost

słoneczny ranek posypało chłodem, lodowe iskry

W bluszczu ciemnym otuleni mroki najczarniejsze, trwogi zawsze rzewne cienie z nimi losu tama krabów rój bez bólu świata szukają święcie blizna życia przedziwna chwieje, nadwątla zdrowie mistrzów thrilleru wrzask

drzewa czekają tu mróz, zieleni nie zna twarda ziemia nam

zaplątałem się we wrażeniach licznych zaplątałem i już nieomal nie wiem jak ustawić ster czas produkuje koszernie witaminę E czyż nie?

to pewność, przepis na pewność

jesli to tylko wzruszenia z żołądka fantastycznego smoka żywiącego się chmurami...

jakoś pędząco, wszystko ucieka, a może na nas czeka?

czytałam i w takiej - mniej więcej - wersji rozczytałam ten utwór :) bazyl prost tak nie napisał, twoja interpretacja jest jakaś odmienna

gorzkie antidotum

cała rzecz w dowolnej interpretacji utworu stworzonej przez przypadkowego czytelnika :) ale głębia sensu pozostaje z tą jedną wątpliwością; kameleon, czy raczej symbol duchowy (?) stan obojętny, nacechowany negatywnie, myślę że w wierszu trochę zbyt wiele optymizmu

merytorycznie Marianno , bazyl prost tak nie napisał

to już jakiś inny kostium

cierpiętniczo i ochoczo zdejmę kostium nie do wiary nie proszony i banalny pożegnam się z bólem czarna trwoga budzi chęci znikną wszyscy ci przeklęci i wir jasny poszybuję na sto figur spadnę wodą i ze studni mnie wyłowisz czysty będę od szaleństwa zdala coż to piekło, czy ktoś to zamawiał?

unmaking the child, rozlane tragicznie mleko , beznadziejne

to trochę jak agelus, promień z saturna

bioniczna szarada, kto gdzie się skrada

holokaust jak cierń drący atłas dziejów,

chmury połyka złoty smok przenosi tam wej brak wody chmury połyka złoty smok

tęsknota za wodą chmury wszędzie wokół łagodnie objęci chmura barka ciemno oranżowo szara diabelska tęcza

zbyt podniosły,jak lewitacja nad ostami

cóż znaczy dzień nie wart niczego źle ułożony zbyt straszny dzień który nie wzszedł zbyt chromy, ułomny ciemnością obciążony

cóż znaczy dzień nie wart niczego źle ułożony zbyt straszny dzień który nie wzszedł zbyt chromy, ułomny ciemnością obciążony

wstręciuchy, obcieliście mu ucho

przestrzeń ożywia ją światło paradoks wielkości

można zrobić z niej formę nieruchomą i zastąpić czymś innym