Anna_M.

Miło, że Smok tu był, lubie smoki;) pozdrawiam.

strumień lat nie pozostawił suchej nitki na mnie można patrzeć archetyp uczennicy samego mości czasu wyciągam wnioski wyciągam drzazgi dłoń linie papilarne są uparte nie będę się kłócić krzyk jest zawsze wydychany w stronę cmentarza wolę patrzeć w oczy człowieka płomień znicza tańczy a nie ogrzewa

taka malutka uwaga; może zamiast ''ogień'' - płomyk znicza?:) A. tak, 'płomień' jest lepszy, dziękuję - uwzględnię przy wprowadzaniu zmian, pozdrawiam

Wyrzuciłabym 3,5 i 6 wers i rozwinęla to, co pozostanie, bo jest tego warte

strumień lat nie pozostawił suchej nitki na mnie można patrzeć archetyp uczennicy samego mości czasu wyciągam wnioski wyciągam drzazgi dłoń linie papilarne są uparte nie będę się kłócić krzyk jest zawsze wydychany w stronę cmentarza wolę patrzeć w oczy człowieka ogień znicza tańczy a nie ogrzewa

Dołączam się do pochwał. Przeczytanie Twojego wiersza było przyjemnością, każda strofa jest, jak dla mnie - naprawdę dobra. Mądry, ambitny wiersz, który coś wnosi, hmm.. właśnie - kilka zyciowych prawd wnosi, niebanalnie ujęte pozdrawiam

banalne

sylvia plath - tak? kurcze, brak słów

o, to przepraszam:)

Jestem naprawdę wdzięczna za komentarz. Tak, jak mówiłam, poprawię, może powinnam to w ogóle usunąć. Jest kiepsko, chociaż nie wymyslone na siłę, ale jest kiepsko. Morał - świeżo zapisana myśl to jeszcze nie wiersz. Dzięki i pozdrawiam.

Witam, wezmę tę wskazówke pod uwagę pisząc na nowo. Milo, że zajrzałeś. Pozdrawiam i czekam na kolejne wskazówki.

To miło. Mam jednak nadzieję, że uda mi się go poprawić i wtedy zapraszam ponownie. Dzięki za opinię. FAJNIE, że 'przemówił'. Chyba fajnie, czy nie? Dla mnie jest miło;) Pozdrawiam.

"Się" - jak powyżej Będę pisać to od nowa, może wtedy środek silniej wpisze się w całość. Dziękuję za wizytę i pozdrawiam.

"się" - Tak to się kończy, jak wkleja się tekst i ponownie nie przeczyta :(; poprawiłam. Krótko mówiąc- z tym "się" to nie ma nic do rozumienia:/ Dziękuję bardzo, że zajrzałeś. Cieszę się, że nie najgorsze wrażenia, ale czuję, że muszę jeszcze nad tym tekstem popracować. Pozdrawiam.

nikt nie przepowiedział mi nawet twojego imienia ani dnia w którym otworzysz oczy więc skąd miałam wiedzieć do którego drzewa mówić tylko czasami dźwięki i kolory rozlewały się znajomo chmurami zapachów okalało mnie deja vu nie mogłam wiedzieć o której godzinie mam być w nieumówionym miejscu

Witaj Michale, zostawiam słowa pod Twoim tekstem po raz trzeci. Dzisiaj jest dziwny dzień. Nie wiem w sumie dlaczego, bo wszystko toczy się wedle schematów. Wczoraj również był ten sam schemat, a czułam się lepiej. Może więc to nie w powtarzalności kryje się marazm. Tak sobie pomyślałam, że są dni, kiedy jest w nas więcej życia, mocy. Wtedy myśli biegną ciekawymi torami. Są też takie jak dzisiejszy... Ale w sumie jeszcze się nie skończył;) Mozna powiedzieć - jeszcze wczoraj wiedziałam gdzie chcę dojść (nie mamna myśli celu życia, a mniejszą, jedną ze stacji). "Dzisiaj znowu pada deszcz..." Czy cokolwiek zależy od czegokolwiek? - Chyba raczej wszystko zalezy od wszystkiego. Pozdrawiam serdecznie.

To ponownie ja. Na początku chciałam zaznaczyć, że Twój tekst chodził mi po głowie przez cały wczorajszy dzień - może dlatego, że zbliżone myśli pojawiają się i u mnie. Piszesz o wadze świadomości i myślę, że Ty, czy mówiąc na około - narrator - tę świadomość właśnie posiada. Tylko ta świadomość wcale nie przynosi dla niego odpoczynku, wytchnienia. Być może to kwestia wieku, bo moment przełomu, próg oddzielający samodzielność i dorosłość, pracę i odpowiedzialność od beztroski chyba nawet musi przywiać wątpliwości. "Marazm to dziecko dorosłości." - to jest bardzo dobre. Człowiek musi nagle wpisać się w zaklęty krąg powtarzalności. Każdy dzień, poprzez obowiązki, z których będąc dorosłym trzeba się wywiązać, staje się schematem, dużo mniej miejsca pozostaje na spontaniczność. Chciałabym wierzyć, że uda się zachować w sobie dziecko, myślę, że każdy dorosłymusi dorosnąć do bycia dzieckiem, jakkolwiek to brzmi. Żeby później nie dołączyć do grona ludzi, narzekających na swoje życie. Ciężko jest nie zwątpić, ale gra jest warta świeczki. Jeśli chodzi o formę, to dla mnie jestswietna, lubię Twój styl. Jeszcze tu wrócę, bo warto. Pozdrawiam serdecznie Michale.

Tak, wcześniej pisałam więcej, teraz i mniej czasu i chyba dłużej przerabiam w sobie emocje i zewnętrzność. Dziękuję za dobre słowo i będzie mi bardzo miło jeśli zajrzysz do moich wcześniejszych tekstów. Pozdrawiam.

Cześć:) Tak, dużo czasu upłynęło od ostatniego wiersza i wiem, że ten, siłą rzeczy, jest słabszy; sama czuję, że to nie do końca to. Ale musiałam w taki sposób napisać, bo długopis długo nie używany wysycha... To, co napisałeś - to wszystko dokładnie tak, dlatego nie powinnam dodawać nawet słowa, może oprócz tego, że bardzo mi miło, że zajrzałeś, że mogę liczyć na Twoją opinię. Dziękuję. P.s. - A propos drugiej cząstki wiersza: Myślę, że każdy człowiek ma swój wewnętrzny zegar, który chodzi własnym rytmem i zawsze wie, godzinę na co ma wybić... pozdrawiam serdecznie:)))

Jak widać, co człowiek to odmienny gust, cmiło mi, że coś jednak trafia, dziękuję za opinię i pozdrawiam.

dziękuję ślicznie za zajrzenie i zostawienie kilku słów, pozdrawiam:) miło...

zawsze powtarzałam, że świat składa się z trójek ;) cieszę się i dziękuję; pozdrawiam

Witaj Michale. Ten tekst jest wciągający, bardzo mocny, muszę go przetrawić - i wtedy tu wrócę, naprawdę jest mocny. A teraz tylko pozdrawiam.

lata unoszą się zapachami kadzideł bardziej lub mniej intensywnie kołyszę się w tej aromatycznej mgle lubię zegary które cykają można iść nie poruszając nogami lubię wiatr który gwiżdże można poruszać nie używając nóg ani rąk firanka w oknie łopocze jak królewska chorągiew jeśli wewnątrz mieszka człowiek który ma wolę być sobą całą sobą czekam na ciebie dorosłam do odpowiedzialności

Bardzo się cieszę :) Dziękuję i pozdrawiam.