Sylwester_Lasota

Do "wracam do pracy" nie było jeszcze źle,był pomysł, który można było rozwinąć lub ciekawie zamknąć.Niestety potem wiersz poleciał w dół,na twarz (muzyka trybów, aż boląco dosłowna).Spróbuj jeszcze trochę pomajstrować.Pozdrawiam. To akurat odgłos kołowrotka, ale to nie ważne. Istotne co się w nim słyszy. Dzieki za, jakby nie było, w połowie pochlebny komentarz. Pozdrawiam.

Aha, zapomniałam zostawić + hehe, ten pośpiech... :) -teresa Dzięki :).

Dzieki, przekażę :). Dzieki i pozdrawiam wzajemnie.

To zabawne. Ostatnio chodzi za mną temat jak w tytule, z tym że z przedrostkiem auto :). Chciałbym Ci zaserwować komentarz podobny do tego co Ty wpisujesz pod naszymi wierszami :), ale napiszę tylko: doskonały temat w niezłym ujęciu. Kłaniam się w pas i pozdrawiam serdecznie.

Trochę niezrozumiały dla mnie jest ten wiersz, więc trudno mi się odnieść do treści, jednak jeśli chodzi o formę, to, na początek, razi mnie to, co zdużej litery. Zastanawiam się czy te dwa słowa są konieczne. Pierwsze, moim zdaniem napewno nie. Kaniam się nisko i pozdrawiam serdecznie.

Dzieki Tereso :). Pozdrawiam równie serdecznie.

No tak, prawie robi różnicę ;). Dzięki za kolejne odwiedziny. Zapraszam częściej :).

Hanno, ... to już prawie wszystko :). Dziękuję za bardzo wnikliwą interpretację. Wiem, że poruszyłem, w prosty sposób, stary temat, ale uważam że są sprawy, o których warto systematycznie przypominać. Pozdrawiam serdecznie.

No i co ja mam teraz napisać??? Mr.Suicide, dzięki za dobre przyjęcie, zrozumienie i... współczucie ;). Tym razem bezbłędnie zinterpretowałeś. Brak co prawda jednego szczegółu, ale to pryszcz. Wojtek, dzieki za zimny prysznic :). Ale jeśli nie widzisz tu żadnych środków artystycznych, to albo pora była zbyt późna, albo... rzeczywiście powinienem złapać za kilof, zamiast pisać wiersze. Pozdrawiam Panów.

przychodzę z pracy przyrządzam obiad w czterdzieści minut zjadam w cztery odpoczywam cztery sekundy wracam do pracy po co to po co to po co nawet sen nie jest wybawieniem po co to po co to po co mało mało mało miej

Właśnie zauważyłem, że część przeróbki Twojego wiersza mi wycięło, więc jeszcze parę sugestii :). oddawał wierszem swe nastroje=> a może: oddawał wierszom myśli swoje oczarowany Mazur pięknem urokom lasów dał się ponieść przez życie z weną szedł pod rękę=>ten wers dałbym na początek strofy zaś w kącie chaty zamarł humor=> zmieniłbym zaś i zamarł na coś innego od dawna przecież nim gardzono=>tu może trochę mniej zdecydowanie z tą pogardą i chociaż ma pół wieku z górą z uśmiechem - gęsią jest zieloną=>myślę, że myślnik zbędny. Humor może być uśmiechająca się zieloną gęsią :). Pozdrawiam ponownie.

Wiem, wiem, dlatego pytałem w poprzednim komentarzu :). Niecierpliwość zwyciężyła. Też nie lubię gdy ktoś mi moje zbytnio łamie. W przyszłości postaram się poprawić :). Cieszę się, że wogóle coś z tej mojej wariacji może się przydać. A błękit? To sterczy mi nie przypadło, dlatego oderwałem trochę fabułę wiersza od rzeczywistości. Zachmurzylo się później :). Pozdrawiam i... co złego to nie ja ;).

z góry spoglądam na jezioro nad którym komin rani (wrył się, szpeci) błękit przybyłem tutaj wczesną porą w powietrzu czując tysiąc wierszy one jak woda patrzą w niebo bo z nią się znają wieczność całą mini o dziele Najwyższego jezioro z niebem rozmawiają wtem niebo nieco poszarzało smutek objawia kapuśniakiem szemrząca wilgoć ziębi ciało wprawiając nastrój byle jaki jezioro też ma odcień szary czy chce się niebu przypodobać? od dawien dawna fakt to znany że z niebem o czymś gada woda a w leśniczówce nad jeziorem wiersze malują ciszą ściany niosą emocji w sobie sporo że ktoś tu kochał był kochany przez życie z weną szedł pod rękę

W sensie przeedytowania z sugestiami, czy w sensie uwag, co można by zmienić? Jak tylko znajdę chwilę, to chętnie się pobawie, bo też czuję w tym wierszu niewykorzystany jeszcze potencjał. Pozdrawiam.

Widać początki, ale miejmy nadzieję, że z każdym następnym będzie lepiej :). Pozdrawiam.

Gdy byłem nad Nidzkim, nie było jeszcze masztów, a i komina też sobie nie przypominam, jedynie leśniczówkę pamietam taką jak w wierszu i w komentarzach. Piękny wiersz, zastanawia mnie jedynie, czemu Pranie w cudzysłowie? Pozdrawiam.

Wszystko już zostało powiedziane. Wytrwałości i zapału do pracy życzę. Pozdrawiam.

Byłem, czytałem :). Początek nawet niezły. Pozdrawiam serdecznie.

Aaa... będzie, to co będzie :). Karma, sf, przeznaczenie, wizje... Chyba coś zajarzyłem :). Pokombinuję jeszcze. Pozdrawiam ponownie :).

Kurka, wgryźć się trudno. Już myślałem, że Mr. rozjaśnił, a tu klapa. No nic, poczytam sobie jeszcze... ale bez pomocy sieci chyba się nie obejdzie. Choć co do jednego muszę się z Mr. Zgodzić: odmienne stany świadomości wyzierają spod tekstu. Z tym że ja odnoszę wrażenie, że podmiot broni się przed wywoływaniem ich u siebie za pomocą środków chemicznych. Pozdrawiam.

Zauważ, Piaście, że w cytowanym przez Ciebie fragmencie jest mowa o śladach Boga, o zawartej w stworzeniu Jego myśli, a Ty w wierszu piszesz, że "mój Bóg to ...". Myślę, że dostrzegasz tą subtelną różnicę. Zwróciłem na to uwagę, gdyż jest to pułapka, w którą sam kiedyś wpadłem. Takie pojmowanie Boga jest bliższe raczej buddyzmowi, czy filozofii tao niż chrześcijaństwu. Pozdrawiam.

Po przeczytaniu tytułu pomyslalem: Czy każdy z nas ma swojego Boga, czy Bóg jest jeden? Po lekturze wiersza, doszedłem do wniosku, że postawiłeś znak równości między Stwórcą, a jego dziełem, jednocześnie gubiąc wizję Boga osobowego. Wyłonił mi się z tego dość New Age'owy obraz Boga. Co do samego wiersza. Zarówno pod względem warsztatu, estetyki robi wrażenie, ale wątpliwości pozostają. Pozdrawiam.

Aż boję się tu wpisać, bo widzę, że autor bojowy ;), a chciałem tylko napisać, że poszarpany ten utwór jakiś taki, chociaż pomysł jakiś jest, co, moim zdaniem, widać. Pozdrawiam.

Teraz i mi się podoba... całość :). Fajny wierszyk. Pozdrawiam.

Przemyśleć, porżnąć na kawałki, wybrać co lepsze, poskładać od nowa. Taka moją rada :). Pozdrawiam.