anna_rebajn

Mój by się ciężko obraził ;-))), więc jestem skłonna uważać, że mąż jest wieloczynnościowy i służy do wszystkiego, zależnie od pomysłu i niezależnie od pory roku ;-)). anna

Rozumiem, że to refleksje po spacerze na osiedlu, gdzie wszystko widać, słychać i czuć, ale wiersz nie jest dla mnie prosty i musiałam czytać kilka razy, żeby go przeżuć. Jeszcze wrócę, póki co - myślę, że dużo wymagasz od czytelnika. Ale to plus. pozdr. anna

To chyba jedyna możliwa opcja zapłodnienia dla mnie, bo mąż nie chce słyszeć już o żadnej innej (a mamy za sobą dwie trafione ;-))) Całuski. anna

Czasami obawiam się u siebie tego liryzmu, bo jest jakby spoza mnie. Zaczynam pisać - i nie zastanawiam się. Wiersz jest gotowy. Mam trudności z drapieżnymi, dynamicznymi tekstami, ale pewnie na wszystko przyjdzie czaa, albo tak ma być. Cieszę się, że się podoba. Póki co wygrałam konkurs na hymn dla przedszkolaków ;-)) i córcia miała pożytek z mojego pisania. anna

Potem czytałam ten wiersz z perspektywy teraz i rzeczywiście można go tak odnieść i interpretować. Fajnie, że wyszło niejednoznacznie. anna

Dziękuję za szpulkę Judyto. Pozdrawiam. anna

żyjmy już z każdą minutą bądźmy bliżej teraz wiesz że jutra nie będzie bo dziś żyjemy w sobie najpełniej a myśl tak bardzo jest żywa że chwycić ją można za koniuszki głosek spojrz okręty naszych słów bujają się łagodnie na falach długich spojrzeń nie zawsze tak będzie więc czas chwytajmy w dłonie jak piach by przesypywać go na brzegach naszych plaż nim morze go wchłonie (Magdo - inspiracji Twojej i Anny cią dalszy, w zmienionej nieco tonacji ;-)) )

Tak mi się napisało od drugiej strony. Z perspektywy tych, którzy odchodzą. Dziękuję, że się podoba, bo zawsze mam wątpliwości, czy to moje pisanie w ogóle ma sens ;-). Pozdrawiam ciepło. a

Nie zamieraj Magdo ;-). Wydaje mi się, że temperamentu Ci nie brakuje ;-))), więc nawet nie umiem sobie wyobrazić Ciebie "zamartej". Pozdrawiam ciepło. a

śmierć ustawiła nas kochany na przeciwnych biegunach *** nawet sen cię boli gdy brakło dotyku liść jesienny drażni odcieniem czerwieni deszcz nie uspakaja a tylko zasłania łzy co nieposłusznie po policzku biegły zebrane w pośpiechu w rękaw swetra z wełny pamiętasz musiałam odchodzić powoli żaden krok na drodze nie należał do mnie ani ten gdy biegłam z chłopcami do szkoły ani ten gdy ciebie zmuszona zapomnieć stałam się jedynie twoim niepokojem żyć dalej nie mogłam bo nic już nie moje więc wyśnić dla ciebie próbuję poranek gdy wiosna zielenią w oczy nie zakłuje a sen się zakończy ochotą na kawę przeczytasz gazetę i szepniesz - ciekawe

W takim razie dedykuję Ci tytułu. :-))) :))) Mimo to, dalej jest cudny ;) Jak to mimo to??? :-)) To jest warsztat - tu się pracuje nad wierszem, więc powinieneś zaproponować co najmniej jedną poprawkę, choćby nawet w tytule. To mobilizowałaoby autora do podjęcia dalszych wysiłków (prze)twórczych.

W takim razie dedykuję Ci tytułu. :-)))

Byłam, widziałam, jest lepiej ;-)). anna

Wiersz bardzo delikatny i ciepły, a przy tym niezwykle obrazowy. To sztuka przekształcić myśl w obraz - w kilku słowach. Przepiękny początek. anna

Dziękuję za zachwyt. Wiersz nie do końca jest dedykowany - robi takie wrażenie, ale tak naprawdę tworzy pewien obraz matki złozony z codziennych wydarzeń. Co do talentu - to rzecz sporna ;-( Dla jednych jest dla innych wręcz przeciwnie. Pozdr. ciepło. anna

Cieszę się, że urzekłam ;-). Pozdr. anna

Świetnie się czyta i raz nie wystarczy. W trzeciej częscie masz powtórzenie "pierwszych" - po pamięci miejsc pierwszych - późniejsza wyliczanka wskazuje o czym mowa, więc taniec o którym mówisz z założenia jest pierwszy. Można to zmienić, ale i tak jeszcze wrócę bo czyta się ten wiersz jak bardzo poetycki monolog o rzeczach istotnych. pozdr. anna

Wolno i pozdrowiośnia i pozdrowaśki - byle po wiśniówce ;-). anna

że uczyłaś powagi pierwszego ojcze nasz krzyżyka na piersiach od lewej do prawej być wdzięcznym za wszystko każde smutne teraz i prosić o jutro jak czas na poprawę za wróbla szarego co kąpie się w piachu by uśmiech na buzi dzięcięcej ożywał i ważkę dzięwczynkę tańczącą na płatku tak cienką że prawie jej wcale nie widać że jesień chwytałaś gdy spiesząc do zimy gubiła przy drodze kasztany i liście z trawników podnosząc - mówiłaś mi - widzisz i ludzik z kasztanów też kiedyś przeminie za dziurę w kolanie leczoną dotykiem więc nawet wspomnienie już o niej nie boli że patrzeć uczyłaś by więcej coś widzieć niż to co się mieści w kołysce dwóch dłoni że uśmiech przychodzi po nocy jak wschody by głowę podnosić chociaż się upadnie potem że staruszek także bywa młodym a miłość choć trudna jest w życiu naprawdę

I ja Tobie bardzo - za to, że zajrzałeś ;-)). anna

Jeszcze wrócę bo smaże naleśniki ;-)), ale już na pierwszy rzut oka dużo lepiej . Dziękuję i polecam się na przyszłość. anna

Wiersz muszę jeszcze dopracować ,ale cieszę się, że znalazłeś coś dla siebie. pozdr. anna

"dziwnym trafem masz coś więcej niż pochwę" - wskazuje na złe doświadczenia peela w relacjach damosko -męskich. Bardzo złe! :-)) Unikaj "twoje" i powtórzeń "te" np. zawsze pragnąłem czegoś więcej niż pochwy słodycz słów rozumnych świt oczu radosny wyskubujesz szepty jak pliszka rzucane z daleka podawane z bliska dobierasz myśli i gesty w kochanie zbudujmy z nich zamek - coś w ten deseń. Wydaje mi się, że można kilka rzeczy dopracować ;-). Ale ty tu jesteś gospodarzem. Pozdr. ciepło. anna

dziękuję za gołębia na różowych nóżkach z pewnością przez pomyłkę nazwali go szarym za to że niemowlę ma uśmiech kwiatuszka który wzrok przyciaga gładkimi płatkami za chłopca który złościć umie się na żuka że nie chce ze ślimakiem urządzać wyścigów za dziewczynkę w polu co wiatru chce szukać by go w kilku słowach wpisać do zeszytu

Forma już się wyjaśniła, więc poprawiłam cały zwrot. anna