anna_rebajn

Czytaj jak ci się podoba Eunicee :-)), najważniejsze, że w ogóle czytasz. I za to dziękuję. :-))) A.

Wiersz w zupełnie innym tonie niż nas do tego przyzwyczaiłeś Jacku. Jest wrażenie jakbyś odtwarzał obraz, który mocno utkwił ci w pamięci. Stąd dużo mocniejsza forma. "Stygną minuty wzdłuż przejścia dla pieszych" Tak zrozumiałam Twój wiersz Jacku. Wiersz przyciąga uwagę. Pozdr. A

Jest taka droga, która kończy się nagle. Ot, widzisz jezioro, las płonący, zielenie, czasem ptaka. Ach, krąży, wciąż krąży nad głową. W końcu znika ci z oczu i staje się cieniem. Widzisz chmurę nad lasu przerzedzoną czupryną, wiatr dręczy gałęzie, w rytm szarpiących się minut. Spieszysz z porą powrotu nim burza nadejdzie, porozrywa obłoki. Chcesz przechytrzyć, ominąć. Byle szybciej do nocy. Ślad się w drodze rozpłynął.

Wiersz jest otwarty, Grażynko. Specjalnie piszę w liczbie pojedynczej, żeby czytając miało się wrażenie, że to "o mnie" - czyli o tym, kto czyta. Stąd zależnie od osobistej wrażliwości czytelnika, jego doświadczeń życiowych - interpretacje mogą być różne. i tak ma być. Bardzo dziękuję za komentarz. :-))) A

Oj kłebi się Magdo. Przeczytałam ciekawą książkę i napisał się wiersz. :-)). Pozdrtawiam cieplutko. A

Wiersz ma budzić emocje i jak widać z Waszych komentarzy - budzi. A że emocje są różne? Ilu ludzi tyle wrażeń. Bardzo sie cieszę, że się podoba, bo temat był trudny. Dziękuję Magdo :* i Agnieszko :-)). A

mam dziewięć lat i milczę kiedy jestem zły noszę w sobie słowa których miało nie być czy wolno naskarżyć na mamę do Boga nie dała mi wierzyć składa dłonie do modlitw krzyż wiesza na ścianie nie chiała urodzić dziś nie ma mnie wcale na niby powtarzam ojcze nasz za tobą rozkładam ramiona wzdłuż pali drewnianych czy wolno mi skarżyć na ziemię zieloną że stóp nie łaskocze nie drażni nie rani na słońce że oczu nie razi w południe na bez że nie pachnie na dni - że są nudne na śmiech - że nie zabrzmiał początkiem wspomnienia czy wolno się skarżyć na sny których nie ma

Usłyszeć od Ciebie Oxywio komplement, to prawdziwa przyjemność. Bardzo dziękuję. A

Też lubię jacku takie rymy brzmieniowe, niedosłowne. Kiedy czytasz na głos to je słyszysz, chociaż rymu nie widać. :-)). Dziękuję. A

Bardzo mi miło elizo. Również serdecznie Cię pozdrawia. A

Dzięki Elu. Prostota tych wierszy jest jednocześnie zaletą i wadą :-)). Dziś nie jest raczej w cenie. Dziękuję, że zajrzałaś. A

Też się ciesze Magdo, że wrócił, bo i ja wracam tu z przyjemnością :-)). Moja ziemia jest zielona. No wiesz, trochę jak wiosną, seledyni się strona i kwitnie. A wiersze... Nikt wierszy nie pisze. Ot, po prostu rosną. :-))) Kwiatek dla ciebie Madziu :*

nie wiem jak bardzo bym się przeraził gdybyś przemówił naprawdę niebo rozdarł na strzępy pokrwawił obłoki gdybyś zło tego świata położył na wagę wydarł spod powieki każdy cień - wspomnienie najdrobniejszą prawdę zmiótł z powierzchni ziemi i roztarł na miazgę gdybyś kazał mi patrzeć na kres przemijania zanim czas dosięgnie właściwą minutą świt rozerwał milczeniem z chwili osądzania słowem zniszczył nadzieję na jutro

Aniu! Piszesz wiersze, do których chce się wracać. Przepiękny język, rytm, emocje i obrazowanie. Nie umiem cię zmotywować do lepszej pracy :-). Jest dobrze. A

nim noc przygarnie dzień dzisiejszy wyświetli smutnych snów obrazy nim ciemność wciśnie pod powieki trwaj chwilo ożyj w wyobraźni obudź motyla minionego co skrzydłem trącił kielich kalii trwaj chwilo wiecznie od małego gdzie szept prowadził w kraje z baśni gdy słowik w sercu u cesarza śpiewem poruszał cienkie struny padała z nieba kasza manna w wieczór jesienny szarobury uśmiech kamienne kruszył kopie rzeźbił na twarzy bruzdy minut umiałaś kochać kochać wzrokiem chciałbym usłyszeć - śpij mój synu.

jest góra nieśmiała bo sięgnęła nieba dolina co pasie rozległe przestrzenie Pan Bóg który z wiatrem po polanach biega a gdzie krok postawi tam się krokus śmieje jest cisza skupiona na progu wieczoru dłoń ciepła serdeczna choć palce skrzywione bladożółty rumianek na makowym polu płacz dziecka że bajka jak wszystko ma koniec głupiutki staruszek mądrzejszy o wczoraj troskliwa nadzieja jak matka naiwnych życie co się kończy w zgaszonych kolorach i miłość wariatka bo wszystko ją dziwi

Oto wieczór nadchodzi dolino Cedronu księżyc się przetacza przez wody strumienia wiatr ciało przenika burzy spokój ogrodu milkną lampy oliwne w szaroburych odcieniach gaśnie wzgórze Moria drzewo oliwkowe truchlejesz nade mną jak matki splecione spracowane dłonie noc gwieździstą noc jasną przenika przeciemność czuwaj ziemio bezsenna - licz godziny słone które mi odbierasz drżą zielone oliwki w mrok wtopione czekaniem strumień się wyrywa brzeg linii nie zmienia o czym szemrzesz wodo - tracisz czas na skardze proś ze mną i błagaj Ojca wszechmilczenia Spójrz wczepiony w ramiona tej nocy nieczułej niczym dziecko samotne utulenia proszę powiedz tylko że słyszysz niech wiem że rozumiesz upadam przed Tobą kajam się szamoczę spragniony wszechciszy chwili ukojenia Ogrodzie Getsemani świadku samotności ptaki ciszę płoszą świt rozgarnia ciemność jasnomlecznym wschodem wnika w kruchość kości drzewo oliwkowe patrz niebo nade mną rozpala pochodnie jaśnieje przedwieczność

To dobrze, że masz jak Oxywia, bo Oxywia ma dobrze. :-))) Jeśli rozumiesz o co mi chodzi :-)))) pozdr. ciepło - a

Nic konkretnego Oxywio. Pojęcie domu celowo nie zostało doprecyzowane :-)). pozdr. A

Podoba mi się Twój pomysł, więc przemyślę :-)). a

Elizo - rzeczywiście staram się pisać tak, żeby ten, kto nie obcuje na co dzień z poezją - znalazł coś dla siebie i zrozumiał o co chodzi. Sama lubię taką poezję - czystą i klarowną. Nie jestem typem intelektualisty i nie rozumiem bardzo wysublimowanych metafor, stąd taki a nie inny język moich wierszy. Miło mi, że lubisz i że zauważyłaś. Pozdr. a

Dziękuję Popsuty. Takie zakończenie, jaki nastrój autora :-)). a

Trudno się nie uśmiechąć, kiedy się to czyta. Od razu mam przed oczami ćwiczenia logopedyczne dla przyszłych aktorów :-)). Można się dykcji uczyć na tym wierszu, Oxywio. Już sam język tego wiersza ma swoisty wdzięk i urok :-)). Masz wyobraźnię. Pozdr. A

Chwaliłam w W i chwalę tu :-))) Bardzo dobra poezja, Aniu. Gratuluję. A

Odczytuję szerzej - jako strach przed rozczarowaniem. Przed życiem w pełni, w zgodzie ze sobą. Strach przed oceną innych, którym się nie udało. może przed brakiem akceptacji. Daje do myślenia. Anno :-)) pozdr. a Żyję na powierzchni gdzie myśli gotowe i słowa przemieszane ze sobą tworzą niebo najprostsze bo całkiem niebieskie a pode mną gotuje się woda ocean pieni się i burzy upadają chmury grzmią chóry anielskie nad oporem burty