Oxyvia

(zjazd Absolwentów kl. VIII a po 28 latach i wszelkie inne zjazdy jesienne) Wyszliśmy stąd o poranku, gdy jeszcze słońce marzeń nie doszło swego zenitu, gdy jeszcze zapach rumianku przesycał zamglone miraże, mamiąc nas pasmem szczytów. Wyszliśmy stąd wiosną czerwcową prosto w wakacje i lato, w skwar, burze, wolność, euforię, i z podniesioną głową biegliśmy naprzeciw swym światom po nasze wiktorie i glorie. Minęły godziny dalekie, przemknęły te lata wysokie, rozwiały się miejsca i twarze, a wicher pomiata człowiekiem, a smutek na wodzie głębokiej oddala, rozmywa miraże. Zniknęły wierzchołki szczytów, uciekły nam ścieżki do nich, zostały te tylko – przyziemne, już nie ma głębokich błękitów, już mniej jest marzeń niż wspomnień i wiecznie te sprawy codzienne. Przyszliśmy więc w samo południe, by zebrać przyjaźnie opadłe w tej starej, drogiej budzie. Stopiły się lody i grudnie, ciężko na sercach osiadłe, zbudzili się ciepli ludzie. Przyszliśmy na krańcu lata, już na krawędzi jesieni, choć słońce wciąż mocno świeci. Za nami szmat czasu i świata, przed nami niejedno się zmieni, w nas samych – wciąż tamte dzieci. Po własne, przepastne marzenia, po sedna miłości przyszliśmy, tych, których czas nie ukradnie; wracamy z tęsknotą – do cienia, gdzie pamięć – to stos zeschłych liści, gdzie nie ma już naszej Arkadii. Cóż? – życie zbyt szybko przebiega, nostalgia zbyt silnie wzbiera, zbyt często strach nam dyktuje, zbyt rzadko nas szczęście dostrzega, zbyt wolno rozpacz umiera, a serce zbyt słabo już czuje. Nie godzę się na te chłody, na jesień, grudnie i lody, bo to jest piosenka niefajna! Popatrzcie w te serca najgłębiej: tam ciągle te dzikie gołębie, ta sama lotna ferajna!

Moi mili, czekam na rozwinięcie tematu!

Dobre! ;-D

To dlaczego nie byłeś z nami na jego koncercie? Pojechaliśmy bandą i było fantastycznie! Nie dość, że koncert przepiękny (Messa nie tylko świetnie pisze, ale i melodie piękne komponuje - nie tylko do swoich wierszy - i bardzo ładnie gra oraz śpiewa), to jeszcze było szalenie miło, sympatycznie, wesoło i niezapomnianie. Gadaliśmy długo po koncercie, najpierw w bibliotece, a potem na zewnątrz, tak długo, że biedny Messa przemarzł i zaczął się trząść. A w drodze powrotnej ścigała nas policja, i to oba samochody z osobna. ;-))) Fajnie było! I przyznam się, że od tego koncertu zaczęłam przemyśliwać nad zaproszeniem Messy z gitarą do Wawy i skrzyknięciem ludzi do jakiejś fajnej knajpki pod parasolami, gdzie można pośpiewać, pogadać, gdzie nie ryczy mjuzik z głośników... Zgodziłbyś się, Messa? Może ktoś ma jakiś fajny pomysł organizacyjny?

Właściwie niewiele mam tu do powiedzenia, bo w pełni podpisuję się pod tym, co w tej dyskusji napisał Sokratex. Mamy do czynienia z wierszem dla dzieci, raczej z piosenką, z kołysanką dla córeczki, prostą, łatwą, uczuciową, pełną prawdziwej miłości. A poniżej - reakcja poetów: chór szczekających wujów! Ludzie, skąd w Was tyle agresji i krwiożerczości??? Skąd się tyle tego bierze ostatnio? Brakuje wojny czy co? Nadmiar testosteronu? Za gorąco? Sokratexie, Twój wiersz-dopisek córeczki z przyszłości znów mnie wzruszył do łez. Tym bardziej, że wytworzyłeś nim przepastny kontrast - z jednej strony to, do czego kołysanka zainspirowała Ciebie i jakie struny w Tobie obudziła, a z drugiej to, do czego pobudziła innych tutaj "poetów".

Myślę, że po prostu za dużo pełnych opisów, a za mało skojarzeń - przegadane. Pozwolę sobie skrócić po swojemu, co oczywiście nie jest próbą narzucenia własnej wersji Autorce. (Ale ty przecież doskonale umiesz pisać skojarzeniami; dlaczego tutaj akurat - tę ulotność momentów i mgnień deja vu - tak porozciągałaś?). Moim zdaniem tak byłoby lepiej. A Ty co sądzisz o takiej wersji?

Pomysł dobry, ale rzeczywiście słabe zrealizowanie go. I chyba za mało wyeksponowany fakt, że poezja jest dla każdego czym innym. Może pod tym kątem udałoby się zmienić skojarzenia i słownictwo na mniej konwencjonalne?

Dobrze, że tym razem mopki nie zostały zamordowane, bo ja nie lubię rozlewu krwi w literaturze i filmie! ;-) Bardzo mi się podoba bajda, a najbardziej koniec o quasi wyobraźni wychodku. :-D Czasami można naprawdę ciekawe rzeczy wyczytać w takich miejscach! W czasach Wielkiego Kryzysu lat 80-tych w kiblu publicznym przeczytałam takie ogłoszenie: Papier toaletowy używany tanio sprzedam; wiersze, baje i kawały też czytywałam w WC-tach, ale nie umiem już powtórzyć. :-(

A ja myślę, że jest dokładnie odwrotnie. Zresztą zapewne jest tu sprzężenie zrwotne i reakcje łańcuchowe. Ale sądzę, że jednak bardziej od całości narodu zależy, jaka jest jego mała cząstka w postaci np. rządu. Jest przysłowie: Każdy naród ma taki rząd, na jaki zasłużył. Serdeczności. :-)

No to dlaczego nie poprawiłeś przed wklejeniem tutaj??? chyba jak pisałem to uznałem że takie miało właśnie być;) Lubię ludzi zdolnych do autoironii. Zresztą w ogóle masz takie poczucie humoru, które bardzo mi odpowiada. ;-)))

Sokratexie, straszna i piękna ta Twoja wierszowana odpowiedź. (Zabieram razem z wierszem Kamila jako dialog poetycki). Takie właśnie są psy. Na tym polega ich wyższość nad nami.

Ładny wiersz. Czuły. Rodzinny. Kojący. (Bo mam nadzieję, że matka nie przepędza peela z domu, a tylko od śpiącego dziecka?). :-)

Wiersz jaki jest, taki jest (słabiutki, to prawda), ale za to głosy poetów poniżej - są poniżej wszelkiej krytyki. Kompletny brak kultury osobistej, kultury języka, kultury dyskusji i wszelkiej innej kultury, i wstydu. Oczywiście mówię o tych chamskich i wulgarnych wpisach, a nie o uzasadnionych uwagach krytycznych (do których się przychylam). Autorze, nie załamuj się - są tu także ludzie na poziomie, z którymi jest o czym pogadać w sferze poezji (i nie tylko).

Ja bym też nie domyśliła się, że chodzi o Ojczyznę. Po pierwszym czytaniu zrozumiałam wiersz podobnie jak Natasza: że życie czasem za trudne i chciałoby sie z niego uciec, ale jednak peel/ka postanawia wziąć się z nim za bary i nie dać się. A jeśli Ojczyzna... Oczywiście, że nie ciągle lewą stroną idzie. Po prawej (tej czarnej i tej faszyzującej) jest tak samo źle jak po lewej i tyle samo łotrzyków. Nie zgadzam się też, że Ojczyzna od głowy się psuje. Nie. Choroba głowy jest wynikiem i ukoronowaniem tego, co dzieje się w całym "zainfekowanym" organizmie. Ale wiersz mi się podoba, ładnie napisany. :-)

Bardzo ładny wiersz. W Twoim stylu. Rytmiczny, rymowany, liryczny, bezpretensjonalny, jasny, zrozumiały, melancholijny. To, na co się najbardziej czeka, zazwyczaj przychodzi nie w porę. Prawda? Takie porąbane to życie, ech!...

Mnie się bardzo podoba. Jest to wiersz niewątpliwie. Wyraża bunt przeciw zalewowi ogłupiającej "papki popkulturowej", płynącej do Polski z Zachodu (z krajów Unii). I pogardę dla tego wszystkiego, co zostało w wierszu nazwane i wyliczone. W poincie cała ta propaganda high-life'u porównana jest do pękniętego lustra-drzwi do Krainy Czarów. No i jest wspomnienie Timothy Leary'ego, bo żył w podobnych czasach i zanegował propagowane przez media i klasę średnią "wartości", tworząc ruch hipisowski. Ale była to tylko negacja zastanej rzeczywistości, bez realistycznych postulatów zmian na lepsze - stąd: "tylko patrzył" - niczego naprawdę nie zdziałał i nie zmienił. I dlatego ta cała mieszczańska, komercyjno-konsumpcyjna "papka" propagandowa nadal rządzi naszym światem. Bardzo dobry tekst (dla mnie).

Błąd ortogrficzny. Pamiętam ten obraz z dawnych lat - kiedy to ja go widziałam? - w podstawówce? Zrobił na mnie wrażenie. A wiersz? Jeśli mam być szczera - dużo mniejsze. Jest właściwie prozaicznym zapisem myśli peela, który zastanawia się nad uczuciami ludzi przedstawionych na obrazie oraz nad ich przyszłym losem. Pamiętam, że miałam dość podobne myśli. Ale to obraz je wywołuje we mnie, nie wiersz.

Z przykrością stwierdzam, że ja też niewiele z tego rozumiem. Wiersz nie przywodzi mi na myśl żadnych konkretnych sytuacji ani obrazów (poza jaskółkami i zachodem słońca, które same w sobie nic oczywiście nie znaczą). Moim zdaniem jest przegadany, trzeba wyrzucić niepotrzebne wyrazy, które zaciemniają sens, zamiast go rozjaśniać.

Kolejne fragmenty wiersza to zgaduj-zgadule: Niby wszystko jest oczywiste i przejrzyste, ale pozostaje to pytanie w poincie wiersza: "dlaczego?" Dlaczego ludzie muszą się czasem rozstawać? Czy istnieje jakaś jedna, ogólna odpowiedź? Można się nad tym zadumać... Pozdrawiam, Amandaleo. :-)

Czemuż to? Czyżby czyjaś interpretacja została napisana bardziej śmiesznie niż Twój wiersz? Niebo w wierszu przecież pędzi, nie stoi. A rzeczywiste niebo też przesuwa się względem Zemi: przemieszczają się zarówno ciała niebieskie, jak i chmury. Co zaś do reprezentowania przez psa mądrości i wieczności - ja też jestem za mała, żeby to zrozumieć... ;-)

Dziękuję, Jacku - za o/ddanie (choć z czkawką!), za pochwałę moich opisów przyrody oraz kobiecej urody. :-)))

Tak, słowo "trącać" rzeczywiście ma dość pejoratywne konotacje semantyczne. Masz rację. Wcześniej nie zwróciłam na to uwagi. Wiersz pozornie jest sympatyczny i rozczulający, i nie tylko ja go tak odebrałam w pierwszej chwili. Ale ja też mam psa, miałam ich kilka w życiu, i masz słuszność - nigdy bym nie trącała psa akurat w kulawą łapę, nawet gdybym wiedziała, że już dawno go nie boli. Jest w tym jakaś złośliwość, tym bardziej, że połączona ze śmiechem i słowami: "stary pies, czemu ty taki nieskory?". A jak w tym kontekście rozumiesz motyw pędzącego nieba i "niebieskiego oka"? "Oko opatrzności"? Ostrzeżenie przed Boską sprawiedliwością? Czy przeciwnie: obojętność "niebieskiego oka", które patrzy na ziemskie zdarzenia jak na film?

Jacku, to jeszcze raz ja. Nie widzę w Twoim wierszu przedmiotowego traktowania partnerki pzez peela. Raczej przeciwnie. W moim odbiorze peel przyznaje się do błędów, jakie popełnia (popełnił?) wobec niej: wszystko po niej poprawia, porządkuje, "szufladkuje", tłumaczy po swojemu - żeby wreszcie zauważyć, że to "nieudolny przekład" - że jej nie rozumie, a w jego życiu nadal istnieje chaos. Dla mnie jest to wiersz o zderzeniu dwóch różnych konstrukcji psychicznych, dwóch odmiennych porządków - systemów wartości, o próbie pogodzenia ich ze sobą, co kończy się porażką. Ale nie widzę, żeby któryś z nich został potraktowany przedmiotowo - wszak przedmiotów nie staramy się zrozumieć i wytłumaczyć. Nie ma tu też rozkazów, żądań, pretensji, obwiniania kobiety, poniżania jej, ubliżania, motywów groźby i kary - a więc nie widzę tu postawy typu maczo. Motyw porządkowania "bałaganu" po peelce można co prawda rozumieć jako próby narzucania własnego zdania i porządku przez peela. Ale według mnie nie jest to robione przemocą. Raczej wyrażona jest tu próba "mierzenia własną miarą" zachowań partnerki, która dla peela jest po prostu niezrozumiała, bo zbyt inna. Ale oczywiście każdy ma prawo do własnego odbioru wiersza. Mój głos jest tylko jednym z głosów w dyskusji i nie zapominam o tym.

A, teraz rozumiem! Ale, Jimmy, czy rzeczywiście to jest banał? Czy pospolicie mówi się: "O, znów psy szczekają na znak burzy we wnętrzu"? Naprawdę takie to oklepane? Bo w moim regionie na pewno nie. ;-)))

Podoba mi się wiersz. Tworzenie gór bezradności obok rozgrzebywanych ran - dobra metafora. Tylko zmieniłabym: "na szczyt bezsilność umieścić" Bo tu się nieco zaciera znaczenie. Ja bym napisała: "na szczycie bezsilność umieścić" albo "na szczycie bezsilności umieścić" - nie wiem, które ze sformułowań pasuje do zamierzeń Autora. A może żadne? Ale tak, jak jest, jest niezuełnie zrozumiale.