Migrena

@Annna2 Aniu. Czuć w tym wierszu deszcz, który naprawdę boli. Świetny wiersz.

@viola arvensis Violu. Bo ból duszy związany z odejściem najbliższej osoby jest dla większości ludzi najtrudniejszy do zniesienia, bo uderza w nasze poczucie więzi i tożsamości. Współczuję sercem. Dziękuję.

@Andrzej P. Zajączkowski to co najgłębsze /milczenie i wspomnienia/ nie potrzebuje głosu. To siła która broni się bez słów. Ladnie napisane

@FaLcorN dziękuję. Tobie też dobra wszelkiego :) Cześć.

@FaLcorN co tutaj mogę powiedzieć? To jest naprawdę wspaniały wiersz! Gratulacje :)

@Jacek_Suchowicz Jasne. Dzięki.

@Jacek_Suchowicz nie oglądałem ale z opisu czytam, że to mocny film. Widzę, że będzie na TBN 16 sierpnia. Dziękuję. @Berenika97 Bereniko, Ty taka jesteś dobra dla mnie. Bardzo dziękuję.

@Bożena De-Tre Z przyjemnością. Taj jest :)

@Bożena De-Tre Z szacunkiem schylam głowę :) Wszystkiego pięknego :)

@Bożena De-Tre Niech Ci się Poetko wiedzie jak najlepiej :)

@Bożena De-Tre chciałeł pokazać ostatnie akordy życia. Tuż przed horyzontem zdarzeń. Piękno życia - rozpacz rozstania. Dzięki raz jeszcze. Sercem.

@Bożena De-Tre Tak. Opowiedziałem o swoim bólu sprzed lat. Dziękuję Bożeno za słowa. Pozdrowienia.

@Lidia Maria Concertina "Raz. Na całe życie". Puenta cudowna. Wiersz też :)

@MIROSŁAW C. Bardzo dziękuję. Z szacunkiem.

@Alicja_Wysocka Dzięki Alicjo. Przeszedłem kiedyś taki ból. @Annna2 Aniu. Nawet nie wiesz jak dobrzę Cię rozumiem. Dzięki.

@Roma dzięki wielkie Roma.

@Annna2 Aniu. Twój wiersz jest pełen ciepła i tęsknoty. Natura splata się z pamięcią i miłością. Refleksja nad korzeniami, które trwają mimo przemijania. Wzruszający.

@Alicja_Wysocka Alicjo. Z dymu i rymu – rośnie ściema. Ale jaka zgrabna! Super.

@Berenika97 niezwykły wiersz Bereniko. Albo nawet więcej niż niezwykły.

I. Było westchnienie. Bo było ciągle gorzej. Skóra ledwo rozciągała się na kościach. Jak prześcieradło, które już nie pasuje do łóżka. Ciało - które kiedyś przecież tańczyło, śmiało się, jest teraz ciężarem, którego nikt nie chce nieść. Nawet ono samo siebie. Juz prawie obce, chociaż ciągle twoje. II. Rurki. Zapach środka do dezynfekcji. Woda w butelce na szafce obok - jakby czekała na jutro. Pielęgniarka mówi cicho. Nie do ciebie.. Do innego czasu. Do strzykawki, wenflonu, kroplówki. III. Ból nie ma teraz barwy. Ani kształtu. Rozlewa się jak woda z kubka na brzuchu, a życie nie ma już siły prosić o wytarcie, o suchość. IV. Cisza tu nie jest spokojem. To sól. Wchodzi pod paznokcie. Nie pytaj, co boli. Boli wszystko, wszystko co jeszcze pamięta życie. V. Ktoś postawił kwiaty. Nie pachną. Ktoś zostawił kartkę: „Myślami z tobą” Choć nikt już tu nie czyta ani słów, ani znaków. VI. Trzeba było wtedy tylko usiąść. Obok. Bez słów. Nie próbować ratować oddechu, ani uspokajać dłoni. Ciało znało tę ciszę. Znało jej ciężar, znajomy jak brzęk aparatury w nocy bez zmiany. Skóra przyjmowała obecność jak kroplówkę - powoli, nie wiedząc, że to już ostatnia. VII. Potem już nic. Prawie nic. Aparat pikał życiem jeszcze przez chwilę. Potem zapadła cisza. Nie absolutna. Tylko taka, której nikt nie miał siły nazwać tym jednym, jedynym słowem. VIII. Zza drzwi dobiegł stłumiony szept. Zmieniono pościel. Zamknięto okno. Subtelny dzwięk wentylacji dopełniał ciszę. Kubek wciąż stał na stoliku. W wodzie - twój włos. Jak jedyny ślad po kimś, kto właśnie przestał być.

@Leszczym próbowałem to wyśpiewać przygrywając sobie na bębenku. Po paru próbach poszło... Dzięki.

Popatrz Robert. Jaki smutny dzisiaj dzień. Nawet tutaj, na portalu. Zamyślenie.

@Berenika97 jesteś dla mnie zbyt łaskawa Bereniko. Bardzo Cię szanuję.

@Łukasz Jasiński I tutaj szanowny Pan Jasiński jest w "mylnym błędzie". Jam Ci jest chłop jak się patrzy. A Migrena. To z sentymentu do kogoś kto już odszedł na wieczną wartę. Ale z pyskiem zwróconym na wschód.

@Robert Witold Gorzkowski sercem,szybko, może za szybko - ale tak. to ja. Dla nich. Dzięki Robert.