wierszyki

Ciekawe, czy innych książkach też będzie. Pzdr 🌼 (dla Raskolnikowa Sonia po prostu była święta, ale dawno czytałam).

pierwszy dzień lata co zapyla o zmierzchu żółty wiesiołek

(Ga 3, 26-29) Wszyscy przez wiarę jesteście synami Bożymi – w Chrystusie Jezusie. Pzdr.

O deszczu zwykle lubię, bo lubię deszcz :) Że deszczu pod rynnę, więc wodospad jak najbardziej. Fontanny chyba też nie było. Mi osobiście nieco bardziej abstrakcyjnych brakuje np w delcie Nilu może byłoby dla Ciebie twórczym wyzwaniem. :) Gdzie z wąż lejem, Ze. Zwyczajem, Może łoże też postawię. I kto zechce tam swawolić, Może wypić mleka z czajem. Pzdr :)

Taki mi się wiersz przypomina: https://poezja.org/wz/Maria_Pawlikowska-Jasnorzewska/5805/Bandyta_i_diabel Kto tam z nas wie, czy uda się że słońcem. Pozdrawiam 🌼 (Ciekawy wiersz)

Ten księciunio tak trochę chyba z Gumisiów czy innej bajki ;) Może Shreka już nie pamiętam :) Na tych obazkach z MK te planety rzeczywiście jak kule armatnie. Trzeba jeszcze trafić na taką świeżo wystrzeloną chyba i się zderzyć po prostu. Fajny wierszyk. Pzdr.

Ten ósmy wers mnie jakoś wybił. Może jednak coś się uda zmodyfikować. Ogólnie, fajnie, że sens dla Ciebie jest ważniejszy od rytmu. Pzdr 🌼

A tak. To ona oczywiście :) Dziękuję:)) Pzdr :)

Ta wątroba nad Kaukazem szczególnie. Pzdr. :)

Ładnie. Bezpieczne ostępy pełne słodkich skarbów. Pełnia lata :) Ale u Ciebie mogą to być i duchy, kobiety i dziecka, które tam zostały, jak to w wierszach. Pzdr.

Wydaje mi się, że tylko taka iluzja, że niby poeta opisuje nie swoje emocje, takie tam o peelu gadanie. Nieraz też nie piszę o sobie, ale zawsze jest o sobie, tylko to ja może być gdzieś schowane. O mydle ludzie nie wiedzieli kiedyś albo nie wierzyli, skąd się bierze w czasie wojny. Także tu wg mnie ta współczesność, gdy nie da się już na tę samą rzecz spojrzeć w ten sam sposób, wiedząc do czego ludzie są zdolni, co są w stanie wymyśleć. Tu takie dziecko jest, które przeżywa ten szok, no i co z tym dalej Jaki byłby ten świat gdybyśmy wszyscy udawali, że to się nie stało. A inni w tym czasie, by zapomnieli. lub się nie dowiedzieli. Pzdr

Pagody :) Nie za dużo tych zdjęć? Matka Natura lub natura, tak chyba. Dwie godziny to bardzo mało. pzdr :) Bardzo ładne drzewo na placyku. Można by samym nim zająć ten czas :)

@violetta @Dagna dziękuję;) @Leszczym @andreas dziękuję :-)

Dziękuję :)) To chyba Verbena jeśli dobrze pamiętam. Nicki się zmieniają, ale jej roślinki pamiętam. Bardzo mádrze pisała przede wszystkim. A ja raczej bawię się słowami. U mnie są już chyba setki wierszy o roślinkach. Tutaj przed nocą świętojańską trzeba było wyszukać takich moim zdaniem, z wielu, które nas otaczają. Łap dzień pa 🐯🌞🐥🌿🌞🌼

Cudne są inspiracje i tutaj same dobre życzenia dojrzałam.pzdr 🌼

Lęgi Maruna w rzepak się wybujała. Ze starorzeczy woda tu stała. Skrzypowy wianek zaległ przed groblą — drobnej krzewinki przy dębach ogród. Wyka w nić słońca, border na smyczy przez ażur ziemi lekko i z niczym skorupki jajek na wąskiej ścieżce. Nikt nie uczesze się i z gwiazdnicy. A groblą bobry, dziki i motyl. Pozdrawiam serdecznie @iwonaroma @piąteprzezdziesiąte @Sylwester_Lasota :-)

Chyba tak :-)) Wolę mieć kwiaty na zewnątrz okna :-) Dziękuję :-) Pelargonie nieco odstraszają także komary. Co prawda nie liczyłam, ile wpada, gdy ich nie ma, a ile, gdy są, ale podobno mają takie działanie. Ale rzeczywiście, motyle wolą inne kwiaty. Kwitną aż do mrozów, przetrwają i troszkę pluchy, więc na pewno się już lubicie. Dziękuję i pozdrawiam :-) (Też lubię trochę chłodku :-) @iwonaroma Dziękuję :-) @Sylwester_Lasota Dziękuję :-)

W białym kangurze. Zakupił róże. Pzdr :-)

Każde 5 minut ;)

Każdy dzień bez epitetu to też zwycięstwo:)

@andrew @ireneo Jezu, ufam Tobie. Pzdr.

Buracze Patrząc na świat przez pelargonie — buracze chmury suną gustowniej, jakiej nie użyć nomenklatury — od dawna tutaj baba i nieżyt przez pelargonie. Zostaną po nas płatki czerwone, wiatr je przegoni i asfalt wchłonie, butni synowe dewotnych matek i pelargonie, po których nosek ściera się za mnie. Odpocząć całkiem i od wszystkiego. Zapachem przenieść się do pradziejów. Przed tobą szereg wyzwań młodości, a gdy urodzisz — dospać i dośnić. Lęgi Maruna w rzepak się wybujała. Ze starorzeczy woda tu stała. Skrzypowy wianek zaległ przed groblą — drobnej krzewinki przy dębach ogrom. Wyka w nić słońca, border na smyczy przez ażur ziemi lekko i z niczym skorupki jajek na wąskiej ścieżce. Nikt nie uczesze się i z gwiazdnicy. A groblą bobry, motyl i dziki.

Dziwna odsłona postępu,

Bardzo ciekawie "podprowadzona liryczna "zaczepka" w stronę tajemniczego czytelnika, który rzeczywiście nie wiadomo po co czyta. Może w tym, co czyta (musi czytać) brakuje mu właśnie takiego miłego przerywnika. Fakty dzieją się same, Z naszym ledwie udziałem, Oby tak jak najdłużej, Pozostawiać naturze To co nagłe i groźne. Wiersze Twoje przeróżne. W pier. zwrotce wg mnie niezgodność czasu. Lepiej byłoby w ciszę. Pzdr. :) Chociaż z drugiej strony taka forma uruchamia pewnie bardziej wyobraźnię :)

Zamiast w osty, zobacz mosty. :) Fajne. Pzdr 🌼