error_erros

Wpadłem tu z wierszykiem-ciekawostką, a okazuje się, że to nie jest ciekawostka, tylko powszechny problem, wręcz choroba cywilizacyjna. Jejku, jak daleko zabrnęliśmy we wszechobecny zgiełk i chaos, że nasze mózgi nie mogą już znieść nawet takich dźwięków jak szelest papieru? To jest przerażające.

No, chyba że serce łomocze tak, że zagłusza wszystko inne :P To oczywiście ogromna hiperbola, ale niektórzy nazywają mnie poetą, więc wolno mi xD Serio ktoś tak odebrał Twoje wiersze? W takim razie na podstawie moich należałoby uznać, że planuję samobójstwo xD Słowo mi w zupełności wystarczy, dziękuję ;> No przecież musiałem, inaczej bym się chyba pochorował ;P

Z podziękowaniami to do @GrumpyElf - ona mi to słowo podsunęła ;> Pomysł na wiersz był generalnie prosty - peel wariuje od bicia własnego serca wywołanego wspomnieniami. Ale umieram z ciekawości, co tam jeszcze zobaczyłeś ;D

@Sylwester_Lasota Sam dopiero co się dowiedziałem, że to ma nazwę ;D W sobie - na szczęście - nie odnajduję aż takiego urazu do żadnych dźwięków, bym mógł powiedzieć, że mnie to dotyczy. Dlatego problem wydaje mi się nieco egzotyczny, coś jak klaustrofobia, której też nie pojmuję. Ale przynajmniej mogłem się pobawić nowo przyswojonym słowem ;D @kwintesencja O tak, jeśli uczulenie na czyjś głos można podpiąć pod mizofonię, to jednak ją mam! xD Dziękuję za pochwałę ;> Nie, ja nie jestem mizofonem, po prostu użyłem sobie tego zjawiska do wiersza ;> Ale skoro Ty, jako zdeklarowany mizofon, akceptujesz moją wizję, to chyba nie wyszło źle ;D

Ziomeczku, chyba nie miałeś wątpliwości, że będę zachwycony i podpiszę się pod każdym słowem obiema rękami ;D Byłem kiedyś w takiej typowej dyskotece, takie wiesz, chamskie techno. Zupełnie spontanicznie, więc w koszulce z jakimś metalowym zespołem, z rozpuszczonymi włosami i ogólnie w codziennym rynsztunku. Bo mnie właśnie znajomi zaciągnęli. Nigdy więcej! W życiu nie byłem tak zmęczony i nie czułem tylu pełnych niezrozumienia spojrzeń na sobie :P Mam ten komfort, że posiadam znajomych, którzy zdają się rozumieć i akceptować moje usposobienie i nawet mi nie proponują wypadów "na miasto", a jak za mną zatęsknią, to przychodzą do mojego domu, na moich warunkach ;D Dziękuję za dedykację, łączę się w bólu!

Resztki spokoju zakopał w zgliszczach Jazgot, wstrząsając czaszki sklepieniem, Bym dobrze poznał udręki brzmienie, Wyparł z pamięci, co znaczy cisza. Gdzie by nie podziać głowy, tam bębni. Ledwie powiekę nad oko wzniosę, Ściany oddają w ciało rykoszet. Z hałasu jestem. Hałas jest we mnie. Do śmierci dane mi drżeć w tym rytmie. Choć głosu twego już nie pamiętam, Wspomnienie salwę czyni mi z tętna, A serca przecież z piersi nie wytnę. Z podziękowaniem za inspirację dla @GrumpyElf ;>

Zawsze jest miło, kiedy trafia się u kogoś na bliźniaczą myśl ;> Odarty z pozorów - fajnie to ujęłaś. Chyba właśnie coś takiego chciałem pokazać. Że jak byśmy nie oszukiwali świata i samych siebie, ta satysfskcja z cudzych porażek jest w każdym z nas.

Z tym cieszeniem się z czyjegoś nieszczęścia jest tak, że choć się tego wstydzimy, każdy z nas tego doświadcza. Tak jest po prostu skonstruowana nasza emocjonalność. Można się publicznie wypierać, ale koniec końców nikt nie jest bez winy ;>

Sequel do poprzedniego sonetu, i do tego z zakończeniem otwartym na kolejne kontynuacje. Twoje pragnienie ciszy jest jak Jason Voorhees z "Piątku Trzynastego" - mordowane niezliczoną ilość razy, a i tak ostatecznie "nie do zajebania" ;D

Na tyle, na ile zrozumiałem metaforę, zaryzykuję tezę, że to pozytywny komentarz 🤭

Innych nie rozróżniam :x

Jaskrawo świecąca ciemność... Jej, jakie to fajne! ;D

Mówiąc o piewcach żelaznej logiki, akurat nie Ciebie miałem na myśli - a może właśnie powinienem ;D W ogóle miałem na myśli innego rodzaju aspekt logiczny niż ten, który Ty mi wypominasz, mając zresztą słuszność. Słowo "skąpię" faktycznie jest ryzykowne w tym miejscu, nie przemyślałem tego. Po prostu podświadomie liczę na to, że czytelnik odnajdzie kontekst od razu i nie przyjdzie mu do głowy doszukiwanie się niejasności. To oczywiście moja naiwność, z której z czasem się otrząsnę, bo nie z takich głupich nawyków już się otrząsałem. Cierpliwości ;> Wiem, co oznacza taka rozbieżność, i choć czasem bywa wartością dodaną, to wiem, że tutaj by nie była. Niemniej sądzę, że zdanie "Skąpię księżyca szlakom przez ciernie" jest na tyle jasne, że be trudu można wywnioskować, że chodzi o skąpienie, a nie skąpanie.

Dziękuję! Wiersz pisałem, nie mając jeszcze puenty i gdy przyszedł na nią czas, nie za bardzo wiedziałem, co chcę, by nią było. Odłożyłem pisanie i wsiadłem do auta, a gdy stałem w korku, doznałem olśnienia ;D Spodziewałem się, że zlecą się piewcy żelaznej logiki i będą mnie batożyć za "gasnącą ciemność", ale jak dotąd to nie następuje ;P No to wiesz, jak to mówią, musztarda po obiedzie, bo jeśli ktoś użył jakiegoś słowa jako inspiracji, to Ty już nie możesz - to przecież zrozumiałe i oczywiste ;D Dziękuję! Tzw. Oko Moskwy - radar, o ile mnie pamięć nie zawodzi ;>

To jest najlepsza gra na świecie! Książki też uwielbiam. Ogólnie bardzo lubię temat Czarnobyla i fascynuje mnie wszystko, co z nim związane ;D Czuję, że Blade Runnera zechcę poznać jak najszybciej, bo kusisz okrutnie!

Zobaczę na pewno! Może nawet zostanie moim ulubionym filmem sci-fi. Bo mojego ukochanego Stalkera to pewnie nikt nigdy nie zekranizuje... :P

Wiele dobrego o nim słyszałem, a nigdy nie widziałem. Teraz już na pewno zobaczę, skoro Ciebie tak zachwyca!

Wy - poeci - macie swoje kwiaty, a ja - autor wierszyków - mam różę, która ma w sobie urodę i niebezpieczeństwo zarazem, co na moje potrzeby sprawdza się idealnie ;> No w porządku, ROZUMIEM i ja xD W dzieciństwie postrzegałem GW jako historię mocno polityczną - mieli tam jakieś senaty i inne takie. Może to mnie przytłoczyło. Być może dzisiaj spojrzałbym na to zupełnie inaczej i dostrzegł to prostactwo. Po prostu nie mam ochoty tam zaglądać. Mam swoje ulubione światy fantastyczne - one mi wystarczają zupełnie ;>

Dziękuję. Róża to symbol miłości i jako taki na potrzeby wiersza musiał zostać unicestwiony ;> Wiersz jest logiczny, choć wiem, że tworzę może nie najprostsze konstrukcje słowne. Robię to umyślnie, tak lubię i tak będzie. Nie chcę pisać wierszy, które będzie się łatwo deklamowało na wieczorkach poetyckich. Chcę pisać wiersze, które będą zmuszały czytelnika do skupienia, czasem wielokrotnego przeczytania. Wiem, że jest garstka czytelników, która to ceni. Póki tę garstkę widzę na horyzoncie, wiem, że dobrze jest, jak jest ;> Ach, to Twoje "rozumiem"! Czasami brzmi jak "bredzisz, ale ok, niech ci będzie" xD Próbowałem oglądać GW, próbowałem czytać książki. Za każdym razem odbijałem się jak od ściany. Często spotykam się z opiniami, że fabuły GW są prostackie - może zatem ze mną jest coś nie tak, bo dla mnie są totalnie skomplikowane, obce i nieprzyjazne. Zupełnie nie mój klimat.

Wpadło mi jakiś czas temu tytułowe słowo do głowy i musiałem, po prostu musiałem coś z nim zrobić! Ja obok takich słów nie umiem przejść obojętnie i nie znaleźć dla nich zastosowania w wierszu w jakiś patologiczno-miłosny sposób ;P Łał, do Gwiezdnych Wojen jeszcze nikt mojego wierszyka nie porównywał xD Nie lubię tej serii, więc ledwie pobieżnie orientuję się, o czym mówisz ;>

@Wędrowiec.1984 Im dalej w wiersz, tym bardziej czuć rozpacz, aż do końca, gdzie peel już wprost błaga - to fajnie wyszło. Bratam się z peelem w bólu! Jedyne, czego bym się czepił tutaj, to "rzucanie swoich światów przed oblicze kata". Samo w sobie to zdanie jest wystarczająco egzaltowane, a na tle całego wiersza - napisanego bądź co bądź raczej konwencjonalnym, codziennym językiem - świeci się jak ruskie złoto na emerytce :P

Pewnie nie było to Twoim zamiarem, ale właściwym sobie zwyczajem w ostatnim wersie znalazłem śmierć :P Życie to koszmar, a śmierć to obudzenie się z niego. Tak to czytam i pod takim kątem widziany wiersz mnie zachwyca ;D

Tylko ostatnia strofa jest dla mnie jako-tako zrozumiała. Pierwszej nie rozumiem - zarówno treści, jak i tego dziwnego zabiegu z wielkimi literami nie tam, gdzie powinny być. Druga sprawia wrażenie zapychacza między pierwszą a trzecią. Tylko w ostatniej odnajduję treść - nawet całkiem niezłą.

Niespecjalnie rozumiem, o co tu chodzi, ale podoba mi się forma, ma jakiś taki hipnotyzujący rytm ;>

@poezja.tanczy Miewasz naprawdę fantastyczne, oryginalne pomysły na wiersze. Ale moim zdaniem marnujesz ich potencjał taką niewyszukaną, prostacką formą. Nie wiem, dlaczego taką stylistykę wybierasz, ale chciałbym kiedyś zobaczyć Twój pomysł opisany porządnie, z finezją jakąś. To by było coś!