Kwiatuszek

Tego dnia nic nie wskazywało na to, że się nawet zobaczą. Ich, tak bardzo odmienne światy, spotkały się na skrzyżowaniu dróg, które prowadziły w zupełnie przeciwnych kierunkach. Jednak czy na pewno? Ona zadawała sobie to pytanie przez lata. On prawdopodobnie tak samo, tylko nie dawał po sobie tego poznać. Szli powolnym krokiem w kierunku siebie. Ich spojrzenia przenikały dzielącą odległość. Z każdym metrem jego oczy zdawały się uciekać od tego, co miało je spotkać. Powietrze wypełniło się drobinkami zaskoczenia, strachu, niepewności, ale i dzikiej, skrywanej radości. Stanęli obok siebie. - Cześć... - wyksztusił on, wogóle na nią nie patrząc. Jego wzrok był wbity w dal, jakby było tam coś, czego nie widział nikt inny. On jednak musiał patrzeć w punkt, który go hipnotyzował. - Dzień dobry! - pośpiesznie odpowiedziała ona, wyciągając do niego dłoń na powitanie. Prawie na nią spojrzał wyciągając prawą rękę z kieszeni.

@Łukasz Każda mama rozpłakałaby się ze szczęścia czytając taki wiersz:-)

@Łukasz Piękna lektura, miło się czytało, pozdrawiam!

@Łukasz Taka delikatność bije z wiersza. Lubię takie, ładnie:-)

@Łukasz Cudowny wiersz! Jak mogłam go wcześniej przeoczyć?

@Łukasz Nic nie trwa wiecznie, ale nadzieja powinna być zawsze. Choć samej ciężko mi to zrozumieć. Bardzo ładne, pozdrawiam!

@Kwiatuszek @Sennek Dziękuję serdecznie! Pozdrawiam;-)

@Kwiatuszek @[email protected]ękuję i pozdrawiam!

@Kwiatuszek @MIROSŁAW C. Dziękuję za serduszko:-)

@ja_wochen Ładnie, gdzieś wcześniej przeoczyłam;-)

@ja_wochen Ładnie, taki płynący wiersz:-) Pozdrawiam!

@Kwiatuszek @Giorgio Alani Dziękuję serdecznie, pozdrawiam! @Rafael Marius Taki był mój zamiar właśnie:-) Dziękuję:-)

@Marek.zak1 Dziękuję bardzo:-) Pozdrawiam! @staszeko Dziękuję za przepiękny komentarz. Cieszy mnie, gdy kogoś poruszają moje wiersze:-) Pozdrawiam! @Tectosmith Dziękuję bardzo. Widzę, że coraz więcej ludzi zdaje sobie z tego sprawę co robimy. Liczę, że może jednak uda się zatrzymać ten niszczący proces ludzkich rąk. Pozdrawiam:-) @Waldemar_Talar_Talar Tak właśnie mawiają, że natura bez człowieka przetrwa, ale człowiek bez natury już nie.

Zobaczyła swe odbicie Ziemia w tafli wody. - Czemu ludzie, których kocham, czynią takie szkody? Żyłam w zdrowiu lat miliony, oddając im wszystko. Teraz ronię łzy po cichu. Na co mi to przyszło? Jednak dobrą będę matką. Oddam jeszcze trochę. Chociaż widząc swe odbicie, w sercu drzazgę noszę.

@Atylda Oczywiście każdy ma swój styl i wcale tego nie potępiam. Mój jest wręcz odwrotny, może przez to tak mnie przytłoczył ten wiersz:-(

@Atylda Trzy pierwsze zwrotki jestem na "tak" , za poprawność też dałabym serduszko, ale ta końcówka, zdecydowanie za tragicznie....

@staszeko Świetne, wręcz niesamowite! Pozdrawiam!

@beta_b Świetne! Bardzo mi się podoba:-) Pozdrawiam!

@Rafael Marius Ciekawy wiersz:-) Nieraz w życiu lepiej radzą sobie Ci, co mieli gorsze oceny.

@Rafael Marius Tak, zgadzam się. W sumie ten nasz brak czasu, może być po prostu wymówką. Szybciej - wygodniej. Trzeba się zabrać za ogródek:-)

@Rafael Marius Tak byłoby idealnie, tylko skąd czas na to wszystko?

@Kwiatuszek @A-typowa-b @Sylwester_Lasota Dziękuję za czytanie:-) @Rafael Marius Teraz jest za dużo to fakt, ale jakość pozostawia wiele do życzenia. Wszystko smakuje na tzw." jedno kopyto" .

@Rafael Marius Pamiętam tamte czasy, a czekoladki dzieliło się nożem żeby się z rodzeństwem podzielić. Dziękuję i pozdrawiam! @Tectosmith I zdrowo;-) Dziękuję Ci za czytanie! Miłych snów:-)

@Kwiatuszek @Asia Rukmini@Łukasz Jasiński Dziękuję:-) Pozdrawiam! @Jacek_Suchowicz Dziękuję, bardzo fajny wierszyk:-) Pozdrawiam!

Smak tamtych pomarańczy, jak żywy mam w pamięci. Może dlatego ich brak, tak bardzo dziś mnie dręczy. Truskawek też zabrakło lipcem słodko pachnących. Czereśni rubinowych... Zostań, choćby niechcący. Ciągle na ustach słodycz lecz tylko wymyślona. Przewracam kartkę dalej, tam nadal pusta strona.