Corleone 11

- dla Gabrysi Już na zawsze zapamiętam te jej odwiedziny. To miała być, jak wcześniej myślałam, zwykła koleżeńska wizyta. Ot, zwykłe babskie (dziewczęce? kobiece?) wpadnięcie na pogaduchy przy herbacie. Bo kawy nie pijam: zatem nie kupuję, nie mam i siłą rzeczy nie częstuję. Nie spodziewałam się, że... Chociaż w gruncie rzeczy mogłam - a nawet powinnam. Ale po kolei. Było środkowe popołudnie: minęła piętnasta. Zobaczyłam godzinę, spojrzawszy na wzięte do dłoni urządzenie wielofunkcyjne, tyleż powszechnle co błędnie nazywane po prostu telefonem. Ot, skrótowość naszego ludzkiego - w tym mojego - myślenia i nazywania. Pora wstawać, zdecydowałam. Mieć coś z dnia, zanim przyjdzie czas na pracę. Wykąpałam się, umyłam głowę. Owinięta kąpielowym ręcznikiem właśnie suszyłam włosy, gdy zabrzmiał dzwonek u drzwi. Wyłączyłam suszarkę i wyszłam z łazienki, żeby otworzyć. Na wszelki wypadek zerknęłam przez wizjer. Ale tak, jak domyślałam się, była to Ola. Otwarłam drzwi. - Wejdź i chodź - odpowiedziałam na jej "Cześć", poprzedzające pytanie, czy może wejść. Przez ramię miała przewieszoną płócienną torbę, co od razu zwróciło moją uwagę; zawsze chodziła wyłącznie z torebką. - Co tam masz? - zapytałam po wymianie powitalnych całusów, wskazując torbę. - Mm... o tym później - zająknęła się. - Dobrze? - okazała więcej zdecydowania. - Zrób nam po herbacie i usiądź. Nie ustąpiłam. - Nagana od szefowej? - zaindagowałam ją. - Podwyżka czynszu? Czy... - Ach nie, nic z tych rzeczy - Ola, uśmiechając się uspokajająco, pokręciła głową. - To coś przyjemnego. - Ach, prezent - teraz z kolei uśmiechnęłam się ja. - W takim razie już wstawiam wodę. Zielona? Czarna? Rooibos? - zapytałam dla porządku, chociaż wiedziałam, że najbardziej lubi tę ostatnią. Sobie nasypałam do kubka dwie płaskie łyżeczki suszonych listków pierwszej z wymienionych, Oli podałam filiżankę z dwiema saszetkami czerwonokrzewu. - Usiądźmy w salonie - wskazałam wejście do sąsiedniego pomieszczenia. Usiadłszy, Ola zaczęła opowiadać o pracy. Niezapytana mówiła i mówiła, co wydało mi się dziwnym. Zazwyczaj była o wiele bardziej małomówna. Nie byłam pewna, wciąż odpychałam od siebie pewne myśli, ale skojarzenie niektórych faktów wydało mi się nagle wręcz oczywiste. Upiłam kolejny łyk i odstawiwszy kubek pokazałam oczami na filiżankę, a palcem na torbę, którą położyła obok siebie. - Ola - zaczęłam pytanie, przerywając jej w pół słowa. Ściszyłam głos. - Co tutaj się dzieje? Szefowa patrzyła na mnie dziwnie, ty zrobiłaś się nagle gadatliwa. Powiedz mi prawdę. Co tam masz? - podniosłam głos, patrząc przyjaciółce w oczy. - Od kogo ten prezent? Nie mów, że... Ola spuściła na chwilę wzrok. Zbyt szybko, takie przynajmniej odniosłam wrażenie. Po czym, uniósłszy spojrzenie, zapytała: - Na pewno siedzisz wygodnie? Trzymająca kubek dłoń zaczęła mi drżeć. Szybko odstawiłam go na blat stołu. - A więc to chodzi o Michała... - powiedziałam cicho, jeszcze nieświadoma tego, co wkrótce usłyszę. Poczułam, jak drżenie przenosi mi się nie tyle dalej, ile głębiej: do myśli, a jednocześnie do serca i duszy. - A więc to nie był sen... - ledwie wyszeptałam. Oczy zaczęły mi momentalnie łzawić, nagle zrozumiałam wszystko. - On... on tu był, prawda? - byłam w stanie tylko szeptać, już nie przejęta, a zdezorientowana, ba! przerażona do głębi. - Był... i pytał o mnie... tak? O Boże... - momentalnie rozpłakałam się. - Boże... co ja najlepszego narobiłam! Co on teraz o mnie myśli! Wszystko stracone... Ola w milczeniu wyjęła z torby i podała mi niewielką reklamówkę. Wewnątrz, tak w każdym razie wydało mi się prze łzy, znajdowało się jakieś kolorowe pudełko i list. Po czym przysiadła się do mnie. Delikatnie, jak starsza siostra, otarła mi oczy swoją chusteczką. Objęła ramieniem i przytuliła. Uśmiechnęła. - Tak, był - potwierdziła. - Był kilka razy i za każdą bytnością pytał o ciebie. Kazał mi przekazać ci to właśnie: herbaciany prezent i urodzinowe życzenia. Jak więc widzisz, nie wszystko stracone. Nie martw się. Rozpłakałam się jeszcze bardziej. Z ulgi. - Ola... - jęknęłam przez łzy. - Może... może to i głupie, ale kocham go... - To wcale nie jest głupie - stwierdziła. - Wprost przeciwnie. Może więc... - Może więc... co?... - wychlipałam przez łzy. - Może więc odezwiesz się doń wreszcie - zasugerowała mi łagodnie. Voorhout, Twoje Urodziny - 11. Października 2024

@iwonaroma I o to częściowo chodzi. Iwonoromo, dziękuję Ci wielce. Miło mi, że zajrzałaś. Pozdrawiam serdecznie. 🙂

@Somalija Jeśli tak chcesz nazwać WspółMistrzów 😉 ... Zapewniam, że później będzie jeszcze ładniej. Dzięki za czytelniczą wizytę i uznanie 🙂 . Pozdrawiam Cię serdecznie.

@JWF Dzięki Ci bardzo: za odwiedziny, czytanie i pozytywne przyjęcie 🙂 . Serdeczne pozdrowienia.

@Somalija Je także przyciągasz. Ale nie tylko 😉 😂😂😂 . Z poziomem Twojej energii wizualizacja pogody powinna przynieść Ci chciany rezultat...

Ten cykl opowiadań dedykuję Gabrysi Prolog - Nie żałujmy sobie - powiedział Jezus. Co powiedziawszy, spojrzał w lewo, następnie w prawo. Na WspółMistrzów. - Aha - z ledwie widocznym uśmiechem przytaknął Siddharta, stojący po Jego lewej stronie. - Aha - tożsamosłownie odezwał się stojący po Jego prawicy Muhammad, mający - tak samo jak Siddharta - trwałą, energetyczną więź z Jezusoumysłem. Oczywiście tażsama więź istniała również pomiędzy ich umysłami. Zatem - z natury rzeczy - wypowiadanie słów było zbędne, chociaż one same stanowiły konieczność. - Cóż więc - Mistrz z Mekki zaczął zadawać pytanie - zastosujemy? Moc czy... - tu zawahał się lekko - narzędzia? - Ależ oczywiście, że Moc - korzystając z chwili milczenia Mistrza z Nazaretu odparł Mistrz z Kapilavastu. - Przecież Ona jest z nami zawsze. Po prawdzie zatem narzędzia są zbędne. - Ale bez nich jest mniej wesoło - teraz Muhammad uśmiechnął się lekko. - A jako że radość jest pozytywnym odczuciem... - uśmiechnął się ponownie, wykonawszy prawicą zamaszysty gest od lewego boku w prawo ku górze. - Ciach! Optuję za narzędziami... - Aha - Jezus pokiwał głową. - Mogliśmy się spodziewać. - Mogliśmy się spodziewać - powtórzył nazwany - i do dziś dnia nazywany - Oświeconym. - Mogliście - przytaknął krótko Prorokiem zwany. - Ciach! - uczynił podobny gest w kierunku przeciwnym. - Kocham to... - Ach, ta jego pamięć...- Oświecony z Bet Lehem spojrzał wpierw na Proroka Siddhartę, po czym uniósł wzrok ku niebu. - Nic, tylko... - Ciach - z kolejnym uśmiechem potwierdził Oświecony z Mekki. - Jakbyś, Jezusie, sam nie wojował i jakbyś sam zapomniał. Przypomnieć Ci twoje poprzednie wcielenia? Lub podróż z żonami i z padawanami po światach i wymiarach? To, co wtedy się działo? - Ciach! - Jezus, zmaterializowawszy miecz świetlny na wysokości swojej twarzy, zadał nim - przy użyciu Mocy - cios w lewo ku dołowi. - Działo się wiele, nawet bardzo. A że pamiętam wszystko, to i przypominać nie musisz. Prorok, wizerunkowany z płomieniem nad głową, tym razem uśmiechnął się nieco szerzej. I zmaterializował swój oręż - świetlny miecz z klingą o barwie - a jakże! - płomiennej. - Ciach... - szeptem podpowiedział mu Muhammad. Cdn. Voorhout, 10. Października 2024

@Somalija Dlaczego miałaby nie pozwolić? Skoro łączenie się ze Wszechświatem pozwoli Ci na nią wpływać... Słonecznej pogody 🙂 .

@Somalija Ach tak 😉 😂😂 ? Ale skończyłaś budowę?

@Somalija Z tym cukro-zakopaniem zgadzam się tak sobie 😉 . Jeśli już, dodałbym śnieg - chociaż w nim raczej zagrzebuje się, niż zakopuje. Propozycje, jak widzę, wykorzystałaś częściowo. A - co - u - Ciebie, Siostrzyczko 🙂 ???

@Somalija Zakopać coś można tylko w ziemi, zatem te dwa słowa (tj. w ziemi) możesz usunąć. Proponuję też: - zmienić porządek wyrazów na "skupieniem świata", wtedy w powyższej i w tej linijce zachowasz układ podmiot-dopełnienie; - użyć słowa "pełzająconiska", przez co dwa wyrazy zastąpisz jednym; - zamień miejscami "pragnie" i "bardzo", dwie ostatnie zmiany spowodują, że Twój wiersz będzie dłużej pamiętany, tu przez wyakcentowanie "pragnie". Serdeczne pozdrowienia. 🙂

Wielce Ci dziękuję 🙂 . Serdeczne pozdrowienia.

@Wiesław J.K. Wiesławie, przecież zamieściłem ciąg dalszy: odcinek siódmy. A Ty już zapoznałeś się z jego treścią. Dzięki bardzo za wizytę. Pozdrawiam Cię serdecznie. 🙂

@hauser Przemyślnie zakończyłem w tych właśnie miejscu i chwili. Oczywiście, mógłbym napisać "(...) więcej (...)", ale... Serdeczne pozdrowienia.

Drogi Wiesławie, dzięki za wizytę i przeczytanie. Miło mi, że spodobał Ci się powyższy odcinek. A co z wcześniejszymi? Serdeczne pozdrowienia 🙂 .

@hauser Jak mam rozumieć owo "tak"?

@hauser Dzięki Ci za odpowiedź. W takim razie zapraszam do przeczytania siódmego odcinka. Rozumiem, że zapoznałeś się już z poprzednimi.

Poczułam, że robi mi się trochę przykro. Popatrzyłam na niego, specjalnie powoli odwracając głowę. - Jak to "za łatwo"? - powtórzyłam po nim, też celowo wolno i celowo cicho. - Cały ten ostatni czas jest dla mnie trudny: smutny i przykry. Przecież widziałeś, że płakałam... Widziałeś! A teraz mówisz mi takie słowa?... Przedtem też nie było mi łatwo, cały czas tam w Grecji gryzłam się z myślami! Czego naprawdę chcesz ode mnie... czy to wszystko na poważnie... czy to w ogóle ma sens! Znając ciebie, jestem pewna, że ma, na pewno wszystko przemyślałeś i poukładałeś sobie w głowie, łącząc w całość z uczuciami... Ale to ty... Ty! A ja? Ja? Co ze mną? Może powinnam o to nie pytać, być pewną, bo przecież trudno, abyś myśląc i sobie nas układając, pominął mnie albo przeoczył! Ale zawsze cień wątpliwości zostaje... obawy... poważne, w końcu czy znam cię do końca? Nie chcę się zawieść! Ani ciebie, bo ty też nie znasz mnie całej... Słuchał. Milczał. Jak dla mnie teraz, rozemocjonowanej, trochę zbyt długo. - Michał! - gwałtownie obróciłam się cała ku niemu i chwyciłam go za ramiona. - Odezwij się! Nie milcz, powiedz coś! Powiedz, że mówiłeś wtedy szczerze! Potwierdź, proszę... Błagam cię! Nie powinnam, wiem! Ale... ale... - poczułam, że czerwienię się, a mój oddech przyśpiesza jeszcze bardziej - zbyt wiele dla mnie znaczysz... mnie też zależy na tobie! Wiem, przez moje nie odzywanie się mogłeś nabrać wątpliwości! Ale... Gdy podniosłam opuszczony przed chwilą wzrok, w jego oczach zobaczyłam to samo, co wydało mi się wcześniej, że widziałam. Spokój. Zdecydowanie. Pewność podjętej decyzji. Pewność siebie i pewność uczuć. Odetchnęłam, wewnętrznie i słyszalnie zarazem. To, co zobaczyłam w jego spojrzeniu, dodało mi spokoju. Przeważyło. Spokojniejsza uśmiechnęłam się, zapominając o rozterkach. I o łzach. - Michał... - wolniutko zbliżyłam wargi do jego warg. Hotel Ranweli, Waikkal, 27. Września 2024 Koniec

@hauser Drogi Hauser: miało być napisane właśnie tak - i dlatego tak właśnie napisane zostało. Taka zaś, a nie inna ilość słów jest konieczna dla oddania głębi sytuacji. Aby Czytelnik mógł podążać od szczegółu do szczegółu i poczuć to, co dzieje się pomiędzy bohaterami. Wskazane jest, abyś postrzegał siebie bardziej pozytywnie. Dziękuję Ci za wizytę, przeczytanie i komentarz. Serdeczne pozdrowienia.

Łukaszu, dzięki za wizytę i za uznanie. Serdeczne pozdrowienia.

@Kamil Olszówka A czy nie jest tak, że Twoja twórczość zasługuje na pochwały? Zwyczajnie i po prostu? Pozdrawiam Cię serdecznie.

@Kamil Olszówka Astylistyczna i do zmiany, jako wzięta z języka potocznego, jest tylko "Trzydziestka na karku". Miło było po raz kolejny odwiedzić Cię literacko. Serdeczne pozdrowienia. 🙂

Uśmiechnął się lekko. Określiłabym jego uśmiech jako celowo oszczędny. Chociaż przywołany zabrzmieniem mojego głosu i tegoż głosu dźwiękiem. Uznałam, że mierzy się z małym wewnętrznym konfliktem. Że opanowuje siebie, aby nie uśmiechnąć się szerzej. Naturalnie. Na co, czego byłam prawie pewna, miał ochotę. Czego, jak uznałam, chciał. Zamiast tego, znów odwróciwszy wzrok ku przestrzeni, lekko uścisnął palce mojej dłoni. - Gabi. Zdobyłam się na trochę więcej odwagi, zobaczywszy odeń uśmiech i usłyszawszy swoje imię. Co prawda wypowiedziane bynajmniej miękko, ale za to w tej formie. Skąd wiedział, że to moja ulubiona? Uniosłam się i wstałam. Po czym usiadłam obok niego, specjalnie tuż obok. Odczekawszy chwilę, w moim mniemaniu właściwie długą, oparłam powoli głowę na jego ramieniu. W milczeniu ocierając ostatnie łzy. I czekając. Po czasie, który tym razem wydał mi się zbyt długi, poczułam, że odwraca głowę w moją stronę. I że spogląda na mnie. W jego słowach usłyszałam kolejny uśmiech; jak poprzedni, również stonowany. - Czy to aby nie za prosto? Chyba nie chcesz, aby poszło ci to tak łatwo... Hotel Ranweli, Waikkal, 25. Września 2024

@Natuskaa Można było to zrobić tak, jak zaproponowałem. Spolszczenie jest do przyjęcia, aczkolwiek mniej precyzyjne. Proszę bardzo. Pozdrawiam serdecznie.

@Natuskaa Jedyne zastrzeżenie, techniczne: Grievous'ów. Serdeczne pozdrowienia.

Wieslawie, dziękuję Ci bardzo za odwiedziny. Cieszę się, napotykając Twoje czytelnicze zadowolenie. 🙂 @Leszczym Dzięki Ci za uznanie. Miło mi wielce, że zatrzymałem Cię swoją literacką ambicją. Serdeczne pozdrowienia. 🙂