aniat.

Uschły kwiaty w wazonie, straciły namiętne barwy, nie lśnią w słońcu kolorem, czas pozabierał im farby. Liście - zgrabiałe palce, łodyga - rózga krzywa. Tkwią bezwonnie i martwo, czas im płatki odrywa. Ten wazon taki piękny. Tors swój pręży zuchwale. Wzorami puszcza oko. Nie żal mu kwiatów wcale. Czeka by brudy wypluć, otworzyć się na nowe, zaprosić świeżą młodość, kwieciem przystroić głowę. A kwiaty, jak to kwiaty chwilę euforią buchną. Potem czas je okradnie i znowu cicho uschną. Lecz dumny wazon we wzory wciąż pięknem kwiatów żyje i nie widzi , że ono w przemijaniu się kryje.

Będę się nosić w pomarańczach tej jesieni. Usta me zalśnią jarzębinowo. Owinę się długim szalem z liści, co się mieni jak rdzawe słońce nisko nad głową. Pomarańczowe myśli skradnę wszystkim daliom i dyniom pęczniejącym w ogrodzie. Będę się nosić w pomarańczach tej jesieni. Bo mi do twarzy, no i jest w modzie. A potem ciebie spotkam na drodze przypadkiem. Rudy liść cicho spadnie ku ziemi. Odgarniesz mi złote włosy z twarzy i powiesz... - " Przepięknie wyglądasz tej jesieni."

@A-typowa-b Dzięki :)

@Arsis Co chcesz powiedzieć ;)?

@Rafael Marius @Rafael Marius fajny jest odgłos strzelających żołędzi i powiem Ci że to sztuka trafić kółkiem na żołędzia😀. Zawsze można też go wziąć w rękę i podrzucić. Wszystkiego dobrego.@viola arvensis dziękuję😊

@viola arvensis dziękuję😊

Jesień listopadem się kładzie. Smutną melodią szura w liściach. Uśmiechy zabiera ludziom z twarzy. Beznamiętnie miesza im w myślach. Wszyscy wtopieni w szarą masę. Nie widzą nadziei na lepsze jutro. Słuchają jak mantry nut jesieni. Patrzą przed siebie bardzo smutno. Aż nagle cały ten krajobraz, odbity w blado-rudej kałuży, człowiek, który przechodził przypadkiem niespodziewanie wszystkim zburzył. Bo żołędzia zobaczył na drodze. Z lekką beztroską kopnął go nogą. Uśmiech przy tym rozrzucił złocisty, czarując wszystkich swą osobą. Wprost pod stopy się posypały smutnym ludziom figlarne żołędzie. Czy choć jeden z nich porwie do tańca? Czy ktoś na radość się zdobędzie? Patrzą niepewnie dookoła bo żołędziowa zabawa kusi. Głos dziecka w środku zaczyna wołać. Lecz jak mam tą powagę zrzucić? A żołędzie sypią się wkoło, jak uśmiechy człowieka z radością. Kopnął, jeden i drugi i trzeci nie przejmując się dorosłością. I wtedy cały smutek zniknął co obłapiał ciało ciasnym szponem. Wszyscy zaczęli kopać żołędzie w ferworze zabawy szalonej. Więc, gdy smutna jesień cię zdusi I marazm powkłada do kieszeni. Znajdź żołędzie na drodze i kopnij, zobaczysz jak świat twój się zmieni. Mała iskra błyśnie ci w sercu żołędziową radością otoczy. Rozjaśni myśli te beznadziejne, żeby na lepsze otworzyć oczy.

@Rafael Marius @Rafael Marius Dziękuję. A jeśli chodzi o mój pkt. widzenia~no cóż, w pewnym wieku dopada cię taka nostalgia i wspomnienia😉. Może jesteś jeszcze młody /młoda I wszystko przed Tobä.😉 (żart). Pozdrawiam.@Kwiatuszek Nigdy nie jestem pewna swoich wierszy, więc takie opinie bardzo mnie wzmacniają. Cieszę się, że wiersz się spodobał.

@Nostalgi.Nemo Dziękuję, miło mi. @Kwiatuszek Nigdy nie jestem pewna swoich wierszy, więc takie opinie bardzo mnie wzmacniają. Cieszę się, że wiersz się spodobał. @Rafael Marius Dziękuję. A jeśli chodzi o mój pkt. widzenia~no cóż, w pewnym wieku dopada cię taka nostalgia i wspomnienia😉. Może jesteś jeszcze młody /młoda I wszystko przed Tobä.😉 (żart). Pozdrawiam.@Kwiatuszek Nigdy nie jestem pewna swoich wierszy, więc takie opinie bardzo mnie wzmacniają. Cieszę się, że wiersz się spodobał.

Najpiękniejsze miłości to te niedokończone zawieszone w czyśćcu marzeń, nieskalane łzami. Miłości namiętne, szalone, nieujarzmione istniejące chwilę jak błysk między spojrzeniami. Miłości niedokończone karmią się słowami, które w swych szeptach nie muszą obietnicy chować. Przez swe delikatne dłonie przepuszczają przyszłość, gdyż nie zamierzają zamków na lodzie budować. Najpiękniejsze miłości to te niedokończone bo nikt po nich nie płacze, nikt im szczęścia nie wróży a mimo to wtulają się pod sercem z tkliwością zostają w myślach, zapachu, w suchym płatku róży.

@Jacek_Suchowicz Bardzo ładnie i pasuje do całości.

Wsuwa lekko rękę we włosy, złote warkocze mi zaplata. Cichą opowieść w ucho wkłada o miłości słońca i lata. Na ramiona woal zarzuca utkany z drobnych ziaren piasku, pieści skórę z każdym oddechem i kąpie ją w ożywczym blasku. Tu ust muśnie, tam dłoń pochwyci raz subtelnie, raz z namiętnością. By zawirować morską bryzą nad rozgrzaną słońcem nagością. Rozkocha w sobie bez pamięci. Tak mocno, aż do utraty tchu. Potem ucichnie i zostawi spragnioną po gorącym dniu. Odleci, gdzieś tam za horyzont, gdzie słońce z latem zaplątane. Zabierze ze sobą pieszczoty i wszystkie szepty wyśpiewane.

Dziękuję, fajnie że zajrzałeś

Smakuję cię przy porannej kawie Nadgryzam delikatnie jak kruchego rogalika, dającego początek rozkoszom dnia. W moich ustach rozpływasz się ambrozją. W zenicie słońca gaszę pragnienie pocałunkiem, który jak życiodajna woda ratuje me żądze. Aby wplątany w granat nocy zjeść z tobą kolację i kochać się do świtu.

@Kwiatuszek Miło mi. Pozdrawiam cieplo

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję☺️ @Rafael Marius Ja jednak wolę przyrodę i to głuchą😉

Kiedy przyjdzie lato wyprowadzę się z miasta. Wystawię na sprzedaż wszystkie wysłużone sprzęty: zakurzone dni, myśli zżarte przez mgłę i zatrzymane serce. Z otwartą duszą zmieszam się z tumanem kurzu na drodze, aby dojść tam , gdzie nie wiem. W czerwieni maków zachłysnę się powietrzem zmąconym ukojeniem i przestanę istnieć na chwilę. Ku zachodowi będę sunąć Na skrzydłach ciszy, By w jego cieple się skąpać I zabrać ze sobą wszystko.

@Asia Rukmini Ten wiersz jest o mojej córce, właśnie skończyła 18 lat.Jest w lekkim spektrum autyzmu, ma problemy z nawiązywaniem znajomości. Więc znam temat. Cały czas pracujemy, efekty są, ale idzie to bardzo powoli. Dziękuję za zainteresowanie wierszem i życzę odwagi i wiary w siebie. Pozdrawiam. @corival Dziękuję za świetną interpretację i zainteresowanie. Miłego dnia. @Rafael Marius Wiersz jest prezentem na 18 urodziny córki. Może posłucha?

Tkwisz w grubych murach wysoko. Tu głos nie sięga, ni oko. Gdzie sama sobie okrętem. Gdzie każdy gość jest natrętem. Tu wciąż upajasz się ciszą. Tylko twe myśli cię słyszą. Przestrzeń tą dzielisz samotnie. Z promieniem odbitym w oknie. Dni w swych dłoniach przekładasz. W myślach ze sobą gadasz I czujesz się wyśmienicie. Lecz upij się czasem życiem. Odrygluj żelazne zamki. Z odwagą naciśnij klamki. Zbiegnij w dół na łeb na szyję. I choć raz poczuj że żyjesz. Z wiatrem we włosach poszalej. Zachowaj się najzuchwalej. Zagrabiaj szczęście rękami i krocz swoimi drogami. By zdobyć- skrzydła rozwijaj. By nie płakać - złe omijaj. Mądrość twym nauczycielem. Kochaj i bądź przyjacielem. A kiedy uśnie przygoda. Zawsze możesz wrócić po schodach. Do swojej samotni w cieniach. Zatopić się znów w marzeniach.

@Tectosmith Odczytałeś prawidłowo. Dziękuję. @Marek.zak1 No nie warto, ale czasami się nie da inaczej 😜 @Nata_Kruk Dziękuję. Miło mi. @Monia Dziękuję😊

Mam ulubiony sweter i ulubiony kubek i kilka długopisów, których nigdy nie gubię. Spisuję nimi chwile na białych, pustych stronach. A każda myśl o Tobie to moja ulubiona. I tylko Ciebie nie mam, a miałeś być na życie. Twoje imię rozmyte smutkiem w bladym zeszycie. Został mi ciepły sweter, który otula ciało, resztka herbaty w kubku, lecz bez Ciebie to mało.

@lirycznytraktorzysta nie, czemu? Bo piję rano kawę?

@corival dziękuję za opinię,miło mi. A jeśli chodzi o kawę- rano, obowiązkowo. @iwonaroma Dziękuję. Myślałam, że wyjdzie banalnie, ale dzięki waszym opiniom myślę, że jest Ok😀

Piję kawę, żadnych rozmów i odwiedzin. Piję kawę bez pytań i bez odpowiedzi. Czarny napój, który kubki moje łechce. Piję kawę, robię tylko to co zechcę. Ona strąca resztki snu z mych rzęs. Sprawia, że poranek łapie sens. Do pionu stawia moje myśli. Nowe marzenia w głowie kreśli. Piję kawę, w czerwonym ulubionym kubku. Mieszam cukier, rozpuszczam senność tak do skutku. Czarny napój, który ustami lekko pieszczę. Piję kawę, po każdym łyku pragnę jeszcze. Bo… Ona strąca resztki snu z mych rzęs. Sprawia, że poranek łapie sens. Do pionu stawia moje myśli. Nowe marzenia w głowie kreśli.

Ten wiersz napisałam, bo autentycznie spotkałam na przystanku taką starszą, energiczną panią po osiemdziesiątce. Uciekł nam tramwaj więc sobie pogadałyśmy. Naładowała mi optymizmem akumulatory na cały dzień.😀