aniat.

Trzepoty serca odleciały z pierwszym powiewem jesieni. Rudym szalem liści okryta niepewność. Mglisty poranek zwilżył suche usta, a po ścieżce wspomnień przebiegł złoty jeż. Nie wiem… Wiesz.

@huzarc Ciekawy komentarz, rzekłabym, że nawet ciekawszy od wiersza😜. Ale fajnie, że dało się poczuć mój tekst. Pozdrawiam.

fot.@Monika Fleming Poczuj mnie - miarowo, zmysłowo. Poczuj mnie - rytmicznie, psychicznie. Całuj mnie, jakby jutro nie istniało. W szalonym tańcu, w krokach na dwa, jesteśmy razem — ty i ja. Wypinasz torsem swoją siłę i nawet nie wiesz, że zaraz zginiesz. Dotknij mnie - drżąco, gorąco Dotknij mnie - namiętnie i pięknie. Porwij mnie, zabierz mnie całą. W szalonym tańcu, w rytmach ognistych, to ja prowadzę nasze zmysły. To ja decyduję o twoim lęku, znam drogę do piekła, w ogniu i dźwięku.

@Kwiatuszek dziękuję😊Pozdrawiam.

Jak pięknie ci w tych liściach, tak soczyście i winnie. Pomyślałbym, że to wiosna, gdyby nie serce zimne. Spod rzęs spoglądasz na mnie, wzrokiem świeżej zieleni. Powiedziałbym, że Cię kocham, gdybym czuł, że to coś zmieni. fot.@monikaflemingphoto

@Jacek_Suchowicz 😂świetny@Zorya Holmes To prawda. Dziękuję za czytanie. 😊

@Zorya Holmes To prawda. Dziękuję za czytanie. 😊

Wrzesień roztańczył się jabłkiem i wrzosem fioletowym. Jeszcze trochę latem pachnie, lecz mi przychodzą do głowy… Dni krótkie, które z nim kroczą, mgły, co się kładą rankiem, chwile od deszczu mokre, pustka po rozstaniu z kochankiem. Wiatr, jak to zwykle we wrześniu, poszarpie zieleń liści, już nie zaszumią tak lekko. Kochanek się nie przyśni. Wrzesień rozśpiewał się rzewnie, szarą pieśnią żurawi, a mi przychodzi do głowy, że jeszcze może rozbawi… Ostatnim wspomnieniem lata, muśnięciem słońca złotym, i pocałunkiem kochanka pełnym jesiennej tęsknoty.

@viola arvensis dziękuję😊

@Marek.zak1 Dziękuję i pozdrawiam ciepło😁

Usiądź ze mną przy ogniu i ogrzej się. W taki wieczór z gwiazdami samemu źle. Razem będzie nam cieplej. Z szarym dymem ulecą gorsze dni. Tylko siądźmy przy ogniu ja i ty. Razem będzie nam cieplej. Ale nie zapominaj drzew dorzucić w płomienie, żeby iskra nie zgasła, by nie została wspomnieniem, Rozpal ognisko. Czasem niebo nam spadnie gwiazdami. Czasem deszcz nas obarczy kroplami. Razem będzie nam cieplej. Gdy ognisko żarem się pali, nie będziemy niczego się bali. Razem będzie nam cieplej. Ale nie zapominaj drzew dorzucić w płomienie, żeby iskra nie zgasła, by nie została wspomnieniem, Rozpal ognisko.

@Berenika97 Dziękuję😊

@TylkoJestemOna Teraz już wiem😁 @TylkoJestemOna jak rozpoznasz…Niektórzy, świetnie się kamuflują.😉Najważniejsze, to w porę się znaleźć Dziękuję za komentarz.😊

@TylkoJestemOna jak rozpoznasz…Niektórzy, świetnie się kamuflują.😉Najważniejsze, to w porę się znaleźć Dziękuję za komentarz.😊

Jesteś złodziejem życia, łasym na zaufanie. ściskasz serce w swej dłoni i czekasz, co się stanie. Patrzysz wzrokiem zachłannym na iskierki w mych oczach, które oddają radość i które czują po nocach. Jesteś złodziejem życia, kradniesz myśli nad ranem, gnieciesz je wraz z nadzieją, zostawiasz rozsypane. A miękkie słowa czułe zjadasz jak jabłka winne, szarpiesz ich słodycz szorstko, ranisz usta niewinne. Jesteś złodziejem życia, skradłbyś coś jeszcze pewnie, lecz w moim sercu została pustka i pieśni rzewne. Tobie na nic się zdadzą ty się żywisz miłością. Ja tę pustkę wypełnię całą sobą z godnością.

@Kwiatuszek Dziękuję za miły komentarz.

@Naram-sin cudne😊

@TylkoJestemOna Dziękuję. Jest mi niezmiernie miło😊.

Ech, lawendowe łąki, obsypcie mnie swoim kwiatem, ubierzcie w fioletowe sukienki, niech będę piękna latem. Ech, lawendowe łąki, sprawcie mi piękny wianek, we włosy go wplotę pachnąco, by w zachwyt wpadł kochanek. Ech, lawendowe łąki, dajcie kwiatów naręcza, by móc je do piersi przytulić i do czyjegoś serca.

@Jacek_Suchowicz bardzo ładnie, jakby połączyć w całość, wyszedłby jeden, całkiem fajny wiersz😉

Pola zmieniają swoje sukienki, układają je miękko na ziemi, nagą piersią chcą jeszcze nęcić lecz on odchodzi, już nic nie zmienisz. Może choć drzewa w domu sadzie, z rumieńcem dotkną go swoją dłonią, rozkoszną słodycz wtopią w usta, do pozostania tutaj nakłonią. Żurawie snują pieśni smętne o tym by serca nie zamykał a on wplątany już w ich skrzydła, gdzieś w horyzoncie westchnień zanika. Wszystko porzuca na swej drodze, nie obejmie nikogo ramieniem, ani mnie stojącej na progu, ani słońca z ostatnim promieniem.

@Stracony Dopisane: Dzień budzi się pozorną ciszą, tylko wybrani ją usłyszą. Ci, którzy duszą wtulają się w powietrze i pozostają w nim mgłą jasną. Zieleń trawy dźwiga się pierwsza, zaszeleści skrzydłami świerszcza i obmyje rosą stopy wychodzących, by chętni byli do uniesień. Tafla jeziora pluskiem pęka, niemrawo snuje się w piosenkach fali, co zaplątała się w tataraku i pocałunkiem pieści rzęsę. Głos wilgi przebił liście klonu i ukołysał serce komuś, kto o poranku chciał pogłaskać myśli po nocy jeszcze rozczochrane

Codzień o poranku siadasz ze mną przy stole. Pijemy czarną kawę — wiesz, że bez cukru wolę. Potem szepczesz do ucha kilka słów bardzo miłych. Patrzymy sobie w oczy, żeby tak się spełniły. Lecz one topią się w kawie, która już całkiem zimna. Lekko muskam w niej usta… Może posłodzić powinnam?

@Witalisa Tak, trzeba umieć patrzeć, a zachwycić Cię może najzwyklejsza rzecz 😊 @Witalisa Zamierzone to było. Poprostu chciałam inaczej. Ale może dopiszę drugą wersję😉. Dziękuję za komentarz.

@JWF Dziękuję☺️ @Stracony Właśnie jestem w takim momencie😊. Dziękuję za komentarz