corival

@Jacek_Suchowicz W prastarych obrzędach nie było ni mowy o wiankach panieńskich czy dziewczynskich wróżbach. Ochrony szukali za to cni przodkowie, przed złem co na dusze ich czyha. To później splycono, spłaszczono cel całej imprezy o wróżby małżeńskie sprawy opierając. Bylicowy ogień jednak dusze chronił, woda oczyszczała, ratowała życie. Przepraszam za formę, ale z telefonu ciężko się pisze wierszem, przynajmniej ja tak mam. Pozdrawiam :)

@Leszczym Zgadzam się, choć z mojej perspektywy widzę Orbity, orbity i orbitki... co najmniej. Sensu to jednak nie zmienia. No, może jedynie skalę... i może coś jeszcze... Pozdrawiam :)

@Jacek_Suchowicz Bardzo klimatyczny wiersz o rzeczach, które dotykają nas wszystkich. Obrazowo... Pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar Z losem nie pogadasz, ale można powalczyć. No bo czemu niby sprawę poddawać... Pozdrawiam Waldemarze :)

@violetta Bez wątpienia :)

@violetta Wianek zrób koniecznie. Co to za świętowanie Kupały bez wianka. Miło mi, że zajrzałaś. Pozdrawiam :)

@befana_di_campi Tylko podziwiać, jak w zawoalowany sposób ujęłaś tę sprawę, tak zwykłą, choć sfery niezwykłe. Pozdrawiam :)

@Rafael Marius Widzę, że koleżeństwo się rozgadało ;) niemniej tak, o Noc Kupały tu chodzi. Faktycznie to co organizuje się współcześnie bardzo odbiega od oryginału. Już w założeniu. Dziękuję, że poświęciłeś chwilę na ten tekst. Pozdrawiam :) @Ana Miło mi, że zajrzałaś i ustosunkowałaś się w tak pozytywny sposób. Pozdrawiam :)

Rytualny ogień poraża dziś siłą odbitych płomieni w wodach jeziora. Żywą wstęgą wije, rozsiewa krąg święty, pląsający śpiewem, pachnący bylicą. By nie zgasło światło... a zło nie pożarło, wieńcem, wieńcem tańczy, przekracza płomienie. Tam, za kręgiem chaos i kotłowanina, W kręgu ochrona, idealny spokój. Dziś wodę z ogniem przyjaźń łączy wielka. Wspólnie będą chronić nagie, ludzkie dusze.

@Kasia Koziorowska Zgadzam się z ogólnym przekazem. A czytam z przyjemnością, choć chyba zawsze coś mi umyka. Pozdrawiam :)

@iwonaroma Strasznie męcząca ta noc, skoro biedny cień taki umęczony, ale... intrygujące jest Twoje spojrzenie. Spodobało mi się. Pozdrawiam :)

@Stary_Kredens Najlepiej jednak atmosferę odmeduzić. Bardzo mi się spodobało ujęcie tematu. Słów niewiele, a ile treści. Pozdrawiam :)

@befana_di_campi Doprawdy śliczny naszyjnik... zwłaszcza przemówiły do mnie 2, 6, 7, i 9 koralik. Pozdrawiam :)

@befana_di_campi Niespodziewanie odkryłam ten wiersz o "wielkiej soli" naszych ziem. I znowu czegoś nowego dowiedziałam się od Ciebie. O Bieliczce tym razem. Pięknie wplotłaś wiadomości o niej, pomiędzy informacjami o kopalni i soli. Osobiście o soli ogólnie wiem sporo, o historii wydobycia soli m. in. na naszych ziemiach też, ale Bieliczka to nowość. Pozdrawiam :)

@Wędrowiec.1984 Cenię pasjonatów. Swoją drogą zawsze człowiek jeszcze czegoś się dowiaduje, nawet jeśli na dany temat ma szeroką wiedzę. To tylko zachęca, popycha do poszerzania, pogłębiania informacji, wyławiania... i co tam jeszcze... Pozdrawiam :)

@Nata_Kruk O tak, tak... mitologicznymi ścieżkami znowu błądzę, więc musiałyśmy się na siebie natknąć. Miło mi, że zajrzałaś i przy okazji znalazłaś coś dla siebie. Pozdrawiam :) @Łukasz Jasiński Ano można Łukaszu. Pozdrawiam :)

@Wędrowiec.1984 Najwyraźniej dzięki temu Twój wiersz do mnie przemówił dość wyraźnie. Dziękuję przy okazji za krótki wykładzik fizyczny. Pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar To już tyrania Waldemarze... Pozdrawiam :)

@Wędrowiec.1984 Myślę, że wielu może podobnie powiedzieć o własnym życiu, ale Tobie udało się jak sądzę ubrać w słowa coś niemal nieuchwytnego. Generalnie wniosek wyciągnęłam z tekstu taki, że wielu ludzi po drodze naszego życia stara się nam, czy to pomagać (według własnego rozumienia jak myślę), albo wprasować w ramy (w dobrej, albo i nie dobrej wierze). Dostosowujemy się, ale każdy z nas ma jakiś wewnętrzny świat, który buduje gdzieś tam wewnątrz. Czasem uda się nieco zrealizować, owszem. Reszta czeka na inne, lepsze czasy... Ostatnia strofa tekstu bardzo mi się spodobała... daje wiele nadziei. Pozdrawiam :)

@befana_di_campi Dzięki Tobie poznaję świat rzeźb wielickich... wydaje się być intrygujący. Jeszcze parę wierszy, a się wybiorę do znajomych i przy okazji rozejrzę się i za proponowanym przez Ciebie światem... Okazuje się, że kamień nie jest mniej wymowny od drewna. Przy różnych okazjach się o tym przekonuję, a Ty mnie jeszcze w tym utwierdziłaś. W ładne słowa ubrałaś całą opowieść. Pozdrawiam :)

@tetu Wiersz zmuszający do myślenia. Podoba mi się sposób w jaki temat ujęłaś. Pozdrawiam :)

@MIROSŁAW C. Lekko przykurzone wspomnienia... skądś to znam... Pozdrawiam :)

@befana_di_campi Po przeczytaniu wiersza domyśliłam się, że chodzi o mityczne bliźnięta, ale wapień mnie trochę wyprowadził w pole... dopiero kiedy doczytałam w komentarzach resztę, pojęłam końcówkę. Ogólnie podoba mi się . Pozdrawiam :)

@Lidia Maria Concertina Niby oczywistości, ale podoba mi się ich ujęcie... Jakoś ciężko mi się myśli, ale mam nadzieję, że się wreszcie rozpędzę w komentarzach... Pozdrawiam :)

Pokłony biją gęstych trzcin tysiące, kiedy tną fale żagle białych skrzydeł. Dusza Apolla, czy ptak Afrodyty? Avonu? Może mantuańska dusza? Migoczą wody, odbijają obraz niemal bliźniaczy, na północnym niebie Krzyżem kreślony, Chmurę Gwiazd wyznacza, czarownym śpiewem wypełnia przestworza. Wyznacza szlaki płonącym ogonem, szlachetne światło pokazuje Drogę przez mleczną rzekę rozlaną po niebie. Płynie od wiosny po jesienną porę.