Dekaos Dondi

@Marianna_ Dzięki:)→Otóż to. Każdy obiekt z Twojej ekspozycji, rolę swoją by zapewne spełnił. Pytanie, czy należycie. Trudno wszystko przewidzieć, gdzie czynnik chaosu, znaczenie ma. No chyba, że całość by ''wyprostował'' →Rapitograf→(skojarzenie z raptorem):) Pozdrawiam:)

ale ta ławka jest mokra i długa sztywna stojąca a na niej luba z rozumu smyrnęły komórki szare czy teraz coś myślę a może wcale strugam ja długą zdrową marchewkę tylko nie wiem czy tak mi zechce by we wilgotne wsuwać i smykać ukryte w ciemności jak głąb w bielikach jam nie cham przecież jakiś do cna chociaż radośnie tańczy mi moszna te dwa balony co potem obszyte jak łany pól ojczystych podnieconych żytem ten wzgórek ta trawa z tą ścieżką różaną no nie naprawdę nie będziesz dziś samą lecz po cóż ta mowa myślę ja przecież zaznałem ja kiedyś przykrości na świecie srogie zrządzenie rzuciło mną kiedyś teraz on w gipsie nie sprawny i biedy kuźwa królik marchew wyrywa pustymi dłońmi wydzieram się chyba oddaj paskudzie lecz nie posłuchał zjadł całą w kącie aż wzrosła mu dupa odebrał do seksu zastępstwo i chętkę i jak tu chłopie poczuć się świetnie kochana odeszła ja też w stronę drugą teraz gdzieś w kącie wzdycham za lubą ławeczka tęskni płacze samotna sęk w tym... że nie skrzypiała a skrzypieć mogła

Właśnie mam zamiar, zacząć wędrówkę na wierzchołek góry, gdy nagle słyszę odgłosy kroków Spoglądam do tyłu, lecz szlak jest pusty. No cóż. Dziwnie jakoś ze mną ostatnio. Może akurat jakiś kamień obluzowany, był przyczyną takich dźwięków. Nagle widzę jakąś postać. Nie mogę uwierzyć szczęściu. A jednak przyjechała za mną. Żona ukochana. Widzę wyraźnie. Jest coraz bliżej. Podchodzi do mnie, ubrana w ulubioną żółtą kurtkę. Nie ma czapki na głowie. Włosy falują od ledwie wyczuwalnego wiatru. – Cześć kochanie –– słyszę ciepłe słowa. –– Postanowiłam zrobić niespodziankę. Wiedziałam, że tu będziesz. W naszym ulubionym miejscu. Na początku wspinaczki. – Nie ma we mnie odpowiednich słów, żeby wyrazić należycie, tak ogromną radość. – Dlaczego tak dziwnie mówisz? Tak… elegancko? To do ciebie niepodobne. Aż mi głupio. – Przepraszam kochanie. Jestem trochę roztrzęsiony twoim widokiem. Nie zrozum mnie źle… sam nie wiem… dlaczego. – Hmm… to mnie zaczyna martwić. Chciałam tylko, żebyś w końcu... – Przepraszam. Przecież to świetnie, że jesteś. – Hmm… pamiętasz, jak zawsze śmiesznie mrużyłeś oczy, gdy słońce ci zaświeciło prosto w… gałki? – Oczywiście, że pamiętam… jak prosto w gałki. To cię zawsze tak uroczo bawiło. – Wiesz co… zacznijmy wreszcie wędrówkę. Dobrze nam zrobi taki spacer. Może więcej zrozumiesz. Tak sądzę. Nie uważasz? – Masz racje. Ty sobie nawet nie zdajesz sprawy, ile szczęścia w tej chwili ofiarowujesz. – Nawzajem kochanie. No ale idźmy, bo coś się pogoda psuje. * – Wiem co mówię. Proszę, uwierzcie mi. Żona zaginęła. Czy to do was nie dociera? Przyjechała bo chciała zrobić wspaniałą niespodziankę. – Jak wyglądała? – Tak jak zwykle. Cudownie. – No jasne. Co było dalej? – Po krótkiej rozmowie, zaczęliśmy iść w kierunku wierzchołka. Prawie cały czas szła przede mną, ale po jakimś czasie zaczęła mnie denerwować. To był nasz rytuał jakby. Słyszała za sobą marudzenie, że ma iść szybciej. Finał był taki jak zwykle. Maszerowała za mną i smęciła, że idę za wolno. Jednak tym razem, gdy spojrzałem do tyłu, żeby wypowiedzieć tradycyjną kwestię, nie było jej na szlaku. Szukałem jak mogłem najlepiej. Patrzyłem w przepaść. Wszystko na próżno. * – Sprawa wygląda tak, że rozmawiałem telefonicznie z pańskim przyjacielem. – Nie wiem jak mam dziękować. Czyli numer był w porządku? – Tak. – I co? Ma jakiś pomysł, co mogło zajść? W końcu kto jak nie on. * Wreszcie po dłuższym czasie, dotarła do świadomości prawda, którą cały czas spychałem poza krawędź akceptacji. Teraz o dziwo, jest mi łatwiej, chociaż ponoszę wszelkie konsekwencje. Już nie muszę uciekać od tej cholernej ściany. Przytłaczała tak bardzo, izolując od wielu życzliwych ludzi, celebrując egoizm oraz użalanie się nad sobą. * Stoję u podnóża góry. Przestały boleć wspomnienia. Spoglądam na szlak, który tyle razy żeśmy wspólnie pokonywali. Idzie na burzę. Ciemne chmury zasłoniły niebo. Mam już odchodzić, lecz ostatni raz spoglądam w stronę dalekich wierzchołków. Naszych ulubionych. Wtem, ni stąd ni zowąd, przestrzeń między nimi, rozświetla na chwilę promień słońca. Wiem co mam robić. Śmiesznie zmrużyć oczy. ≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈• w każdym z nas inny świat wspomnień decyzji teraz są chwile trudne jak cholera w każdym z nas zamęt ład jeśli nie tak to chociaż siak iść do przodu jak się da

pomaluj słodkim sokiem stare drzewo ukoisz na wycięciu drogi jabłoń samotna stoi z zapachu uplecie owoce wspomni że była matką dla kwiatów przeistoczenia życia oddała aż nadto dzisiaj gałęzie strudzone zakwitły chwilą ostatnią

@Marianna_ Dzięki:) ... bo w każdym z nas inny świat jeśli nie tak, to cóż... chociaż siak iść jak się da... .. bo w każdym z nas inny świat wspomnień, wyborów i teraz są chwile... że trudno się w tym pozbierać Pozdrawiam:)

Jeszcze teraz po latach, gdy wspominam tamten dzień, to mnie dreszcze po plecach przechodzą. Aczkolwiek muszę uczciwie przyznać, że wtedy byłem bardziej zdziwiony niż przerażony. Widocznie tak zalatywało absurdem, że mój umysł tego w całości nie załapał. Zresztą nikt mi nie uwierzył. Dzisiaj myśląc na chłodno, dochodzę do wniosku... ale nie uprzedzajmy faktów. Postaram się opowiedzieć na tyle dokładnie, na ile zdołałem zapamiętać. Niedaleko naszej wioski leży nieduży cmentarz. Większość grobów jest zaniedbanych i zarośniętych zielonym mchem. lecz można natrafić na prawdziwe brylanty. Całkiem ekstra nagrobki. Trup nie siada. Normalnie super wygląd. Miałem wtedy około piętnastu lat. Starzy ludzie opowiadali, że na cmentarzu dzieją się czasami dziwne rzeczy. Pusty śmiech mnie wtedy ogarniał, gdy słyszałem tego typu brednie. Na domiar złego nasza rodzina była raczej biedna. Jak widziałem te bogate pomniki, ten cały zakichany przepych, to mnie jasna cholera brała. A oni mi jeszcze takie świrnięte banialuki wciskali. Pojebańcy jedne. Teraz wiem, że postąpiłem jak niedouczony wariat. Wtedy jednak byłem święcie przekonany, że postąpiłem słusznie. W pamiętnym dniu poszedłem na cmentarz, by odwiedzić grób rodziców. Dopiero po jakimś czasie, miałem na tyle sił w sobie, by uwierzyć w tę ostateczną prawdę. Słońce pomału zachodziło za ciemną chmurę i zaczęło trochę padać. Stoję przy grobie, spoglądając na ukochane imiona. Tyle razy je wypowiadałem, a teraz na zawsze zostały oderwane, od bardzo bliskich osób. Oni poszli tam a one zostały samotne tu. Wspominam wszystko, co było dobre i co było złe. Ile mogłem lepiej, inaczej, więcej. Deszcz zaczyna się wzmagać. Z figurki aniołka na sąsiednim grobie, spływa brudna, szara woda. Nikt go widocznie nie czyścił. Stoi zapomniany i samotny. Zwiędłe kwiaty naciskane ciężarem wody, jeszcze bardziej chylą się ku ziemi, jakby chciały ją przebić i chociaż trochę dodać otuchy zwłokom, które tam leżą. Mam doprawdy dziwaczne myśli i pokręconą wyobraźnie. No nic. Nie odchodzę. Chcę jeszcze trochę tutaj pobyć. Stąd nie dosięgnę tamtego wymiaru, ale chociaż trochę pocierpię na deszczu, za te wszystkie chwile, w których mogłem być dla nich lepszym, a nie byłem. Nagle czuję z tyłu lekkie uderzenie. Wiem na pewno, że jak tutaj szedłem, to nikogo nie spotkałem. Nie mam wrażenia, że to czyjeś ręce. Stoję jak sparaliżowany. Nie należę do strachliwych, ale boję się obejrzeć. A poza tym ta kompletna cisza. Zdaję sobie jednak sprawę, że coś z tyłu słyszę. Stukot kropli deszczu, tuż za mną. Tak gdzieś, w połowie mojej wysokości. Jakby padały na kamień. Przecież groby są niżej – myślę sobie. Znowu coś mnie z tyłu popycha. Nie mocno, ale jednak coś wyczuwam. Lekki nacisk do przodu. Na domiar złego zaczyna silnie wiać. Ciemne drzewa, otaczające kwaterę, kołyszą się złowieszczo. Jakby zwłoki olbrzymów zostały tu zakopane i właśnie przebiły ziemię, ciemnymi rękami. Mam też wrażenie, że nagrobki wyginają się ku mnie. Ze wszystkich możliwych stron. A pochylone krzyże w moim kierunku, chcą mi przypomnieć wszystkie zło, jakie wyrządziłem. Wiem, że muszę się w końcu odwrócić i zobaczyć, cokolwiek to jest, bo inaczej oszaleję. Podejmuję decyzję. W pierwszej chwili nie czuję przerażenia. Raczej zdziwienie. Zupełnie mnie zatyka. Nawet nie potrafię się bać. To jest po prostu niepojęte. Takie coś nie ma prawa istnieć. To znaczy ma, ale nie w ten sposób. Nie na tej wysokości. Oderwane od podłoża. Stoję jak słup soli i nie potrafię się ruszyć. Na wysokości bioder, unosi się przede mną… czarny nagrobek, z białą plamą pośrodku. Wyraźnie widzę podłużną prostokątną płytę, oraz pionową na końcu. Nie ma żadnych napisów. Całość lekko... faluje, jak jakiś poduszkowiec. Wbrew pozorom, najbardziej mnie przeraża to białe, postrzępione miejsce. Zajmuje około jednej dziesiątej całości. Znowu na mnie lekko napiera. Trzymam się rękami dwóch pomników. Przecież mógłbym uciec. Dlaczego o tym nie pomyślałem. Kładę rękę na czarnej płycie. Chce wiedzieć, że naprawdę istnieje. Czuję wyraźnie: gładką, twardą powierzchnię. Lekko się sprężyście ugina i wraca w to samo miejsce. Strumyczki wody spływają po dłoni. Nagle czuję uderzenie, jakby mi ktoś niewidocznym młotkiem przywalił. Nie za mocno, ale diabelnie boli. Deszcz zacina coraz bardziej. Wiatr silniejszy i bardziej porywisty. Nagrobek kołysany jak łódka na wzburzonym morzu, wygląda strasznie dziwacznie. Słyszę wokół odgłosy, przewracających się wazonów. Gałąź z pobliskiego drzewa, spada obok mnie. Ostry konar, rani moją nogę. Nagrobek powtórnie mnie popycha. Teraz silniej. Jakby mi chciał coś powiedzieć, lecz nerwy mu puszczają. Jakie nerwy? Co ja bredzę? Teraz już strumienie wody pomieszane z krwią, spływają z niego po obu stronach. Szczególnie jest to widoczne, na tej białej plamie. Wicher się nasila. Czuję złowieszczą bryzę na mojej twarzy i śliskie błoto pod stopami. Kurtka zwiększyła swój ciężar. Przygniata do ziemi. Na dodatek z nagrobka, spadają potrzaskane odłamki, chociaż nadal jest nieskazitelnie cały. Słyszę mlaskający dźwięk na dole, oraz dziwne uderzenia w ciemną płytę. Jak bym stał przy wodospadzie. Co za głupawe myśli przychodzą mi do głowy. W takiej chwili. No nic, czas na mnie. Trzeba stąd wiać. Na tyle szybko, na ile pozwala boląca noga. Mój lęk nasila się z każdą sekundą. Ciągle mnie dotyka, twardą krawędzią. Wyraźnie mnie kieruje w jakąś określoną stronę. Do jakiegoś celu. Czuję mokry kamień przez kurtkę. Co on ode mnie chce? Wycofuję się. Krok po kroku. Jestem owcą zaganianą do stada. Muszę uważać, bo paskudnie ślisko. Byle uciec, jak najdalej stąd. W oddali widzę smużki dymu. Skąd nagle tyle? Przecież ich nie było. Znicze gasną jeden po drugim. Zdejmują zwęgloną łunę znad cmentarza. * Przypominam sobie czasy dzieciństawa. Szczególnie matkę. Zawsze przd spaniem, głaskała mnie po głowie i kładła obok pluszowego misia. Mówiła, że nie mam się bać ciemności. On mnie ochroni, przed wszystkimi straszydłami, bo jest w nim coś, czego nie widać, a może okazać się bardzo pomocne. Teraz po latach wiem co miała na myśli. Nigdy nie mówiła wprost. Nie narzucała swoich racji. Dawała wybór. * Nic z tego. Płynie za mną. Na tle ciemnych rozkołysanych drzew i kłębiących się chmur, wygląda naprawdę upiornie. Unosi się wyżej. Nie chce zniszczyć innych pomników. Uciekam szybciej, ale muszę kluczyć między grobami. Co chwila się potykam, upadam i znowu wstaje. Czarny pomnik jest bardzo szybki i zwinny. Nie licuje to z jego ociężałym wyglądem. Trochę biegnę przed siebie, lecz za chwilę widzę go przed sobą. Zastawia mi drogę i znowu mnie lekko popycha. Znowu upadam. Uderzam głową o płytę pomnika. Na szczęście nie za mocno. Mimo wszystko, oglądam świat, przez czerwoną stróżkę krwi, która spływa z czoła. Myślę sobie: jak na mnie spadnie, to będzie po mnie. Przestałem biec. Idę gdzie mi każę. Bo cóż mam robić? Jak tylko chce zboczyć z trasy, to mi zagradza drogę. Woda ciągle z niego leci, gęstymi strumieniami. Wiatr ją rozwiewa na wszystkie strony. Moje ubranie jest mokrą ścierką. Cholernie ślisko. Kolejny raz upadam. Spoglądam do góry. Wisi nade mną. Jestem w jego cieniu. Koniec - myślę sobie. Zaraz na mnie wyląduje. Stanę się przemokniętym, zabłoconym lotniskiem. Zmiażdży jak robaka. Wydusi wszystkie flaki. Pęknę jak purchawka z głośnym mlasknięciem i odgłosem łamanych kości. Zostanę zmieszany z błotem i tylko smród zostanie. Chcę wstać, lecz upadam. Odłamek znicza, rani mi dłoń. Ciągle nade mną wisi, niczym prostokątna czarna ćma. Nie przygniata mnie. Czeka cierpliwie, aż się podniosę. Wyraźnie kieruje mnie w jakieś miejsce. Mam wrażenie, że do jakiegoś grobu. No bo gdzież by indziej na cmentarzu? Widzę ten grób. Jest cały potrzaskany, jakby ktoś go maczugą porąbał i nie szczędził poprawin. Nagle doznaję olśnienia: przecież to jest moje dzieło, to ja go zniszczyłem. Z zawiści, zazdrości, żalu, żeby się wyszaleć. Nikomu o tym nie powiedziałem. Rzadko ktoś tu przychodzi. A z tej rodziny, to już całkiem nie często. Mają tyle różnych spraw na głowie i nieszczęść od groma. Wtedy nie byłem tego świadomy. Widocznie nikt im nie powiedział. Może nie chcieli ich martwić. Dokładać cierpień, których już i tak mieli w nadmiarze. Ale musiałem być wtedy porąbany. Jak ten grób teraz. Nawet gorzej. Lewitujący nagrobek nadal mnie pilnuje. Mam wrażenie, że gdyby miał usta, to by przemówił po trupiemu. Wiem, że nie pozwoli mi uciec. Widocznie mam jakąś misję do spełnienia. No nie. Teraz to by mi mowę odjęło, gdybym coś mówił. Płyta nagrobna lekko się unosi. Dopada mnie mdlący słodkawy odór. Owija moje ciało tym zapachem i dociska ile może. Jestem przemokniętą paczką owiniętą w smród. Tylko sznureczkiem owinąć, pieczątki przyłożyć i wysłać skunksowi. Wątpię, żeby odebrał. Nawet on. Nagle z czarnej czeluści, wyłania się koścista ręka z resztkami skóry i mięsa. Macha mi przed nosem jakąś kartką. Domyślam się, że mam ją wziąć. Nie chcę jej dotykać, bo czymś oblepiona. Czuję, że jak tego nie zrobię, to będzie jeszcze gorzej. Chwytam ją dwoma palcami. Tyle o ile. Kleista, nasączona rozkładem, zielonkawą cieczą i skrawkami kości. Cuchną wszystkie literki napisu, lecz odczytać mogę, gdyż nie czytam nosem: „Napraw wszystko jak trzeba. Jeżeli tego nie uczynisz, będziesz leżeć przy mnie i wyglądać tak samo, mając tego świadomość. Dopiero po chwili, utnę ci głowę, ząbkowaną kością. Przede mną nie uciekniesz" Dłoń wraca skąd przyszła, płyta bezgłośnie opada a nagrobek trochę się wycofuje. Skręca lekko w lewo i ocierając moje ubranie twardą krawędzią, mija mnie, szybując w głąb cmentarza. Nie odwracam się, by spojrzeć gdzie poszybował. Stoję jak sparaliżowany i przez dłuższy czas, jestem zupełnie otępiały. Cały dygocę. Nie tylko z zimna. Kiedy się trochę uspokajam, zaczynam jako tako trzeźwo myśleć. Postanawiam, że pójdę do tej rodziny. Przyznam się do wszystkiego. Opowiem dokładnie, co i jak rozbijałem i jaką sprawiało mi to frajdę. A całą moją forsę, którą zbierałem… nie ważne na co, przeznaczę na naprawę tego nagrobka. Nawet mogę pomóc, w tych wszystkich pracach. A jak będzie trzeba, to nawet do więzienia pójdę, ale o tym co przeżyłem, to im nie powiem, bo wariatowi mogli by nie przebaczyć. Ale chcę żyć! Do jasnej cholery: chcę żyć. O dziwo, rodzina mi przebaczyła. Nawet było mi strasznie głupio. Przecież mogli mnie wyrzucić na zbity pysk, policję wezwać... ale najpierw mordę sprać i dupę skopać... lub wszystko naraz. Co prawda nie było żadnych świadków, gdy grób demolowałem… ale czy na pewno? A poza tym, rzeczywiście żałowałem. Było to zupełnie nowe doświadczenie w moim życiu. Szczere aż do bólu. Nie mogłem poznać samego siebie. Nawet w lustrze. Nie zawsze taki byłem. Wręcz przeciwnie… i to bardzo. Paskudnie bardzo! Popierdoleniec był ze mnie i tyle. Nadal jestem… tylko waga problemu, już nie taka. Po jakimś czasie, wybrałem się znowu na cmentarz. Stoję przy grobie. Tak samo jak wtedy, pochmurno i deszczowo. Nagle czuję, że coś mnie z tyłu popycha. Nie odczuwam lęku. Odwracam się. Ten sam nagrobek unosi się przed mną. Jasna plama znikła. Jest cały biały. Po chwili rozpływa się w powietrzu. Zza ciemnej chmury, widać skrawek Słońca. * – O, popatrz. Biały nagrobek. Jak w mordę calusieńki. – Widocznie ktoś za życia, kazał dla siebie przygotować. Co z tego, że biały. Różne są gusta, kumasz? – Nawet zrobił odciski swoich dłoni na płycie. Chyba jeszcze żywych? Jak myślisz? – Gdzie? – No tu! Na brzegu. W nogach. – Ja nic nie widzę. Jakieś smugi. Może faktycznie trochę przypominają… ale nie... to jakieś bohomazy. – A ja ci mówię, że to paluchy. – A tobie co do tego? Jakie to ma znaczenie. – Nagrobek drgnął. – Taa… widocznie trup, przewrócił się na drugi bok. – Dziwna ta biel… jakby ciemność chciała się przebić. – Wiesz ty co… myślisz jak zwłoki. – Spójrz dokładnie. – Widzę biel. – A ja co innego. – No dobra. Spadajmy stąd. Bo jeszcze się posrasz ze strachu. ? ......................?......................??

kołysz na falach zwątpień przerwaną strunę pozoru tęsknoty w pamięci kołysce wspomnienia ożywia czyste tam złudzenie wygładza rany zabliźnia mami osłabia ~~~~~~~~~~~~~~~ na krawędzi kryształu obraz łez zbłąkanych niech wykapią tęsknotę za brylantem drewnianym gdzie cień wyznacza drogę w zranionej poświacie bez czasu podążyć wybaczyć

Siedzi na brudnej desce, pobrudzonej zjełczałym masłem i własnym moczem. Rozpizdrzonym spinaczem, monotonnie wydłubuje brud spod paznokci. Cienki srebrzysty drucik, jak bronę na polu, przesuwa wolno, między różowawym twardym daszkiem a zżółkniętym mięskiem spoconego palca. Skrawki brudu spadają po obu stronach tłustej skóry, zlatując bezgłośnie na podłogę, niczym zwęglone szczątki spalonych motyli. Pokrywają szarym pyłem wypalone zapałki i oślinione pety. Wytarta postrzępiona wykładzina, kleista od rozlanych płynów różnej maści, stanowi istotne dopełnienie wszystkiego co wokół. Stare, zaschnięte kałuże, niczym plamy pośmiertne, urozmaicają swoim wyglądem: trupa podłogi. On tego nie widzi. Dłubie nadal przy palcach. Nie może znieść widoku brudnych paznokci. Czyści je codziennie. To rytualne zajęcie. Azyl. Jego schronienie. Trzyma go przy życiu. Dodaje wiary i sił do działania. Przed nim stoi niski stół, a na nim talerze. Zepsute, spleśniałe resztki jedzenia, przyschły do dna, jak skrzepła krew do ciała. Różne zabrudzone cząstki, lekko podrygują od zepsutego oddechu. Kiedyś, jeszcze raz po raz, coś umył. Robactwo wszelkiego rodzaju, szeleści na całym stole, łażąc po lepkich wilgotnych papierkach. Na parapecie zamkniętego okna, stoi samotnie przepełniona popielniczka. Przypomina Mont Everest wszystkiego, co odeszło w zapomnienie. Widoczne białe niedopałki, stanowią parodię śniegu na wysokiej górze. Nie dostrzega tego. Nie widzi, że świat wokół niego, cuchnie i gnije. Nie przychodzi mu do głowy, żeby wyjść na zewnątrz i zobaczyć kwiaty. Siedzi w stęchłym dusznym powietrzu, myśląc tylko o jednym: żeby mieć czyste paznokcie. Cała reszta go nie obchodzi. Nadal dłubie przy palcach. Daleko jeszcze do końca. Dopiero jest przy trzecim. Ma problem. Brud nie chce opuścić lepiącego gniazdka. Z coraz większą siłą przesuwa drutem. Nic to nie daje. Palec zaczyna krwawić. Brudzi obrzeże zatłuszczonego mankietu koszuli. Przeszkadza mu w pracy. Jest za nisko. Zasłania często paznokcie. Musi go ciągle odgarniać.To na pewno przez te słabe światło, nie wie dokładnie, co robi. Ale przecież nie może takim zostać. Na stole siedzi spasiony stary szczur. Pod jego łapą, szeleści kawałek papierka. Ogon leży w gęstej, prawie twardej, zgniłej zupie. Sierść jest postrzępiona, a kręgosłup wygięty w łuk. W jego czarnym oku widać odbicie żarówki, wiszącej pod sufitem. Na ścianach są porozrzucane skrawki szarych cieni. To dlatego, że żarówka jest brudna i obsrana. Niektóre ruchome, kiedy to różnego rodzaju owady krążą wokół niej. Szczur go nie atakuje. Jest najedzony i leniwy. Między nogą od stołu a blatem, wisi gęsta pajęczyna. Czarny włochaty pająk, właśnie z niej wychodzi. Pajęczyna drga jak struny harfy. Najpierw widać ciemny kawałek, a później całe jego ciało. Wchodzi na ciemno brązowy strzępek jabłka. Macha nóżkami na wszystkie strony, jakby dyrygował śmierdzącą orkiestrą złożoną z petów i spleśniałego żarcia. Zaczyna iść w kierunku zdechłej muchy. Leżą wszędzie, najczęściej zmiażdżone klapką za skóry. O to jeszcze dba. By je zabijać i niszczyć. Ma obawy, że mogą wejść pod paznokcie i tam mu nasrać, a co gorsza zdechnąć i rozłożyć swoje ciało. Tego by nie przeżył. Musi mieć czyste. To dla niego absoluty priorytet. Szczur chodzi po stole robiąc straszny hałas, mieszając we wszystkim, co napotka na swej drodze. Potrąca stare, pogniecione opakowanie po czekoladkach w kształcie trumienki, z datą ważności na wieczku, która już dawno uległa rozkładowi. Cały czas coś jadł, ale mimo wszystko zaczyna odczuwać głód. Pająk włazi na muchę. Zmusza ją do ruchu. Jest wysuszona i lekka, jak zwiewne piórko. Taka mała purchawka, do rozgniecenia, przez paluszki dziecka. Muszę coś zrobić z tym światłem. Będę lepiej widział. Chyba mam zapasową żarówkę, gdzieś tam w szafie. Podnosi swój ciężki spocony tyłek z deski. Zesuwa ją swoją niezdarnością z podtrzymujących wiader. Przewraca je. Wylatuje z nich jakaś cuchnąca, chlupocząca ciecz. Jelita wypływające z rozciętego worka brzucha, dają podobny odgłos. Pływają w nich skrawki paznokci i malutki pluszowy misiu. Szczur zeskakuje ze stołu. Potrącając talerz, który spada na podłogę. Odgłos upadku, odbity słabym echem o zawilgocone ściany, szybko ustaje. Kawałki lecą na wszystkie strony. Jeden z nich rozrywa: różowe włochate mięso, trochę nad stopą. Wylatuje krew. Zwabia to szczura. Wyrywa kawał skóry i ucieka. On wrzeszczy z bólu, jednocześnie zdejmując koszulę, by zatamować krew. Jest przerażony i przytłoczony nieznanym światem. Co innego go teraz obchodzi. Jego umysł nadaje na zupełnie obcych mu falach. Ma w dupie paznokcie. Chce przeżyć. Krew ciągle wylatuje, czerwienią pokrywając odłamki talerza, wypalone zapałki i lepkie plamy. Nie jest jej dużo, ale on widzi cały ocean. Nogę ma owiniętą. Po jakimś czasie, wszystko wraca do jako takiej normy. Mokra koszula na nodze, przesiąknięta krwią, utrudnia chodzenie. Więcej waży niż zazwyczaj. A przecież po coś wstał. Ale po co. Ach tak. Już wie. Ma wkręcić nową żarówkę. Żeby lepiej widzieć. One muszą być czyste. Otwiera drzwi szafy. Skrzypią jak nienaoliwiony szkielet. Jest! Leży samotnie w kącie, jakby na niego czekała. Ciężar spada mu z serca. Weź mnie do ręki, proszę, zdaje się mówić. Bierze. Ogląda za wszystkich stron, zaropiałymi oczami. Paluchem przesuwa po gładkiej krągłości. Uśmiech zakwita na jego twarzy, jak kwiat jabłoni wśród pożółkłych zębów. Pajęczyna spada na jego głowę. Odgarnia ją odruchowo. Pająk wlatuje do ust. Na szczęście go wypluwa, ale najpierw miażdży kilkoma zębami. Przez chwilę mała czarna nóżka, wystaje z ust. Podstawia stary taboret z niestabilną nogą. Wchodzi na niego, by wykręcić żarówkę. Muchy latają wokół głowy, co go bardzo irytuje. Cały czas musi je odganiać. Jedną łapie. Nigdy nie podejrzewał siebie o taki: refleks. Przykłada ją do żarówki. Ciało skwierczy przez chwilę. Prawie czuję zapach palonego mięsa. Z góry dostrzega spinacze. Błyszczą jak srebrne gwiazdy na dolnej parodii nieba. Dotyka gorącego szkła. Parzy jak cholera. Złazi. Kropelki potu na czole odbijają światło. Wyciera je brudną szmatą. Sapie głośno, omiatając wszystko wokół, swoim cuchnącym oddechem. Tam na górze jest cholernie gorąco i duszno. Wchodzi znowu. Szmatę trzyma nadal. Złapie przez nią żarówkę. Wykręci. Wkręci nową. Będzie więcej światła. Zobaczy dokładnie, co i jak ma robić. Będą czyste. To napawa jego umysł optymizmem. Łapie kawałek światła. Zaczyna odkręcać. Jakiś owad wlatuje mu do oka. Utrudnia widzenie. Stołek pod nim trzeszczy i skrzypi. Koszula na dole jest teraz luźna. Zahacza o nią drugą nogą. Mimo tego zapał w nim nie gaśnie. Już niedługo będzie lepiej widzieć. Wyczyści je do granic możliwości. Będą błyszczeć i lśnić jak nowo narodzone. Atakuje go z tyłu. Skacze na niego. Noga od taboretu pęka. On spada, uderzając głową o kant stołu. Krew z niej wycieka. Kapie na spinacze. Czerwona tyci kropelka, wygląda jak drogocenne oczko na srebrnym pierścionku. Nadal żyje. Leży na podłodze. Widzi jakiś cień. Coraz większy. Życie nadal z niego wypływa. Jest bardzo osłabiony. Pety pływają jak białe łódeczki na morzu czerwonym. Nie leży na wznak. Patrzy przed siebie na horyzont podłogi. Dostrzega przed oczami, inne czarne oczka. Widzi w nich odbicie swoich. Jedne w drugich. Złączone: bliską wspólną przyszłością. Są bliżej i bliżej. Słyszy tuptanie małych łapek. Czuje lekki oddech i zapach mokrej sierści. Łaskotanie wąsów. Szczur wżera się w spocone, błyszczące od potu, gardło. A on, w ostatnich sekundach życia, zdaje sobie sprawę, że umrze z brudnymi paznokciami.

Na melodię: „My jesteśmy krasnoludki” my jesteśmy optymiści od ma łe łe łe go co pragniemy nam się ziści do do do bre go nawet w lesie nie zbłądzimy po wą wą wą cha niu już w pokrzywy żeśmy wleźli nie w u bra bra niu my skaczemy poparzeni na cie cie cie cie le oj bąbelków tu na skórce wie wie wie wie le biegnie świnia każdy w ręce z ki ki ki ki jem poturbować chce nas wszędzie ry ry ry ry jem lecz gdy bestia zobaczyła dzi dzi dzi dzi wa dła to aż biedna kły zgubiła i zbla bla bla dła a gdy misiu czubki ujrzał go go go go la sów miód porzucił w knieje uciekł za wcza wcza wcza su z pałą przyszedł pan myśliwy na wie wie wie wie rzchu gołych złoił ledwo żywych o zmie zmie zmie rzchu * tu w pokrzywach pomnik stoi z na pi pi pi pi sem żaden nudek stąd nie ujdzie z ży ży ży ży ciem nagusienki czyta kpiąco ja po po po ży ję teraz śmierdzi nieruchomo i gni gni gni je za nim kosa zmiotła jego z pa pa pa pa dołu pożałował ze swą winą po spo spo spo łu ciało jego się rozkłada i cu cu cu cu chnie lecz przepiękne na nim rosną kwia te czki cu dne

@Marianna_ Dzięki:)→To o mnie:)→Uciekłem w innym wcieleniu:) @Lach Pustelnik Dzięki:)→Jam napisał to dzieło dla przyszłych pokoleń, jako reinkarnator, ku pokrzepieniu żołądków. Tylko nie pamiętam wspomnianego wyżej wcielenia. Właśnie spożywam lustro. Może przez to odzyskam pamięć:)

co tam słychać w sercu dżungli jakieś wycia tupot tany to tubylcy swym pilotem powłączali z duchem czasu elektryczne swe tam tamy król grzywiasty tego lasu siedzi srogi w ciemnym kącie ryczy mruczy kto go słyszy na dodatek jest mu zimno nie dochodzi tutaj słońce nagle zerkam oj loteria losów z liści niech ja skonam biorę udział i już trzymam z nosorożca rogu coś tam łykam w huci jestem szponach wokół tańce i swawole co za śliczna córkę wodza tak cichaczem do szałasu żeśmy poszli na wyściółkę by wygranej nie zmarnować my na skórkach od bananów wszystko śliczne takie gładkie wtem znienacka straszne ludy co to wodza też przynieśli mnie wywlekli jak małpiatkę zdjęli skórę i zaczęli brzuch patroszyć członki ścinać smutna dusza przez eksmisję nie ma biedna gdzie powrócić choć to wcale nie jej wina i tak z boku z łezką łypie wzdycha jeno rzewnie patrzy jak tubylec całkiem świeżym udem moim podsmażonym brzuszek swój spocony raczy skórę łapią choć z włosami naciągają niczym dętkę na ten pieniek wydrążony po posiłku moc jest z nimi znów wesoło bębnią ręcznie

Pomysł z książki →’’Kwiaty dla Algernona”→Autor→Daniel Keyes ------------------------------------------------------------------------------------------------------- ––?/–– * Fiem że jesdem gópi słyśałem że opużniony w lozwoju Pan dochtór powidział że mnie naprafi Uczę szę napisywać co pszeszywam fszyscy się ze mnie śmiejom gdy lobię glupoty Ja też Fajnie tag **** Minął czas. Piszę trochę mniej błęduw. Klopki też. Cieszę sie holernie. Mam lepszy mózk. *************** Przestali mnie lubić, bo jestem mądrzejszy od nich. Mam wrażenie, że czują się przy mnie niezręcznie i głupio. I pomyśleć, że uważałem ich za prawdziwych geniuszy. Nie wypominam im tego. Nadal szanuję i lubię, ale to już nie to samo co kiedyś. ********************* Mam napady niekontrolowanej agresji. Być może przyczyna tkwi w tym, że jestem niezrozumiany dla otoczenia. Nie pojmują prostych sformułowań. To najbardziej wnerwia. Chodzi o to, że ta przesadna inteligencja, łatwość zdobywania wiedzy w różnych dziedzinach, zaczyna mnie dziwnie przytłaczać. Czuję się wyobcowany. Trudno nawiązywać rozmowy. Pomału nie mam o co pytać, bo wszystko wiem lub przewiduję odpowiedź, która i tak jest poniżej moich oczekiwań. Sądzę, że w zwykłych, codziennych sprawach, jestem emocjonalnie rozchwiany. Nieprzystosowany do codziennego życia. Jedno do drugiego nie pasuje. Co z tego, że zyskałem tak wiele, skoro być może straciłem jeszcze więcej. Dzisiaj odrzuciłem miłość mojego życia. Kazałem jej odejść. Tym bardziej, że pojąłem w całej pełni, na czym polegała ta cała operacja… ulepszenia umysłu. Sądzę na granicy pewności, że w najbliższym czasie nastąpi regres. Tyle tylko, że mam tego pełną świadomość. Stanę się takim jakim byłem. Może znowu szczęśliwym? Pytam sam siebie, ale cóż z tego, skoro tyle wiedzy we mnie, a w istocie wiem tak mało, o zwykłym sprawach i relacjach, między mną a człowiekiem. ****** Zaczyna się. Fiem to. Czuję. Tródniej pisze poprafnie. Ale jakoś tag mi lżej. Chyba robię dużo błeduw. ** Dzieczi mnie lubją. Frówałem wysoko. Paczę na wyras: niebo. Chybu nie ma w nim bledu? Sam nie fiem.

@Sylwester_Lasota Dzięki:)↔Słusznie rzekłeś, że większość poprowadził, a resztę zostawił na pastwę lasu:) To dawny tekst, napisany do melodyjki. Może dlatego:)) Pozdrawiam:)

@Maja Cyman Dzięki:)→Otóż to. A poza tym Calineczki→ lepiej brzmi→ niż dajmy na to→Centymetrówki lub Ośmiomilimetrówki:)) Pozdrawiam:)

Czy wiesz, że w naszym ogrodzie cierniowe gałązki ranią owoce, a ptaki wydziobują oczodoły w czereśniach? Są też krople rosy, rozbite na twardej ziemi, a gdy pragniemy dotknąć kwiatów… … zamieniają się w popiół. Ale przecież jeden nigdy nie więdnie. Jak myślisz. Dlaczego? Znasz odpowiedź. Czasami niełatwa, wkurzająca, ale nasza. Wzmacnia kwiat, a on nas. Dobrze że nie tylko nim się cieszymy... … ale jeszcze zwyczajnie podlewamy. Pobujamy trochę w obłokach? Tak. To w końcu nic złego. I zawsze trafimy do ogrodu, bez względu na to, z jakiej wysokości spadniemy? Raczej tak... nie musisz się martwić. Może nawet kiedyś… Co kiedyś? Wpadniemy do wnętrza kwiatu.

Stary drewniany most, dysząc i skrzypiąc, stoi nad rwąca rzeką płynącą w nieznane. Bolą go wszystkie podtrzymujące pale a korniki – jak nowotwór – wyjadają jego obolałe wnętrze. Nie skarży się. Bo i po co. Nikt nie rozumie jego drewnianych słów. Może rośliny, które do niego przywarły, coś nie coś rozumieją. Ale cóż z tego. Są zajęte swoim wzrastaniem. Nie bardzo je obchodzi, co tam pierdzieli jakiś stary niedołężny most. Czarne ptaki siedzą na poręczach, by swoim krakaniem, obwieszczać światu, że coś się niebawem wydarzy. ~~~//~~~ Rzeka obmywa jego rany a on przez swoje istnienie, ochrania ją od wszelkich nieczystości oraz innych śmieci. ~~~//~~~ Ludzie widząc taki popsuty most, rzucają na niego wszelkie odpadki, bo on do odpadków pasuje. Wygląda prawie tak jak one. Jedyna różnica polega na tym, że on o tym wie a śmieci – nie. Nie mają wiedzy kim są i do czego już się nie przydadzą. Spełniły swoje zadanie i zostały wyrzucone. ~~~//~~~ Rzeka pozostaje nieskazitelnie czystą. Jest wdzięczna mostowi, że tak o nią dba. Leczy przyjaciela swoją czystą wodą. Są chwile, że gdy mu bardzo doskwierają jego stare deski. Rzuca wtedy swoje myśli w jej rwący nurt. Ma nadzieję, że zostaną całkowicie wchłonięte przez jej płynny umysł, by go lepiej rozumiała... a może nawet pokochała. ~~~//~~~ Pewnego dnia, kiedy wiatr jest trochę większy niż zazwyczaj, od boku mostu odrywa się niewielka, obrośnięta mchem, cząstka. Wiruje przez jakiś czas jak mała zielona wróżka, by po chwili przycupnąć i zamącić czystą wodę. Rzeka czuje, że coś wpadło do jej wnętrza. Koliste dreszcze mącą jej spokój. Zostaje on zakłócony. ~~~//~~~ Po chwili trochę więcej odpadków, musi przyjąć w swoje płynne ciało. Nie jest ich wiele. To tu, to tam, jakaś mała deszczułka, jakaś gałązka, liść, trochę mchu, małe papierki. Most bardzo się stara, żeby ochraniać rzekę. Robi co może, żeby śmiecie zostawały na nim. ~~~//~~~ Rzece jest tego za dużo. Diametralnie zmienia swój charakter. Jej spokój odpływa w siną dal. Zaczyna się burzyć i wściekać. Wie już, że zawinił most, najlepszy przyjaciel. Jak on mógł ją nie ochronić. Tak o niego dbała. Brudziła swoją krystaliczną wodę o jego brudne dechy. A on co! Pozwolił zapaskudzić jej nurt, tym całym cholernym bałaganem. ~~~//~~~ Most błaga o przebaczenie. Mówi jej, że ma już swoje lata, że już nie ma tyle sił. Jest świadomy swojej winy, lecz wie, że nie zrobił tego specjalnie. Z tej całej zgryzoty, jeszcze bardziej trzeszczy i skrzypi. Rzeka widząc co się dzieje, jest coraz bardziej zła i wzburzona. ~~~//~~~ Na poręczy siedzi stary kruk. Nie ułożyło mu się w życiu. Z wielką zawiścią a jednocześnie z radością, patrzy na tą rozlatującą się przyjaźń. Ma odegrać maciupenką, lecz znaczącą rolę w tym wszystkim, ale jeszcze o tym nie wie. ~~~//~~~ Rzeka coraz bardziej wzburzona, pogniewana i zła, szarpie most na wszystkie strony. Potworny, trzeszczący hałas, zdaje się być głosem z piekieł przywołanym. Robi się prawie ciemno. Zaczyna padać deszcz. Wiatr przybiera na sile. ~~~//~~~ Most ostatkiem sił, wstrzymuje tą wielką stertę odpadów na swojej powierzchni. Nagle – targnięty podmuchem wiatru – przechyla się na jedną stronę. Cała kupa śmieci, przesuwa się niebezpiecznie na bok. Równowaga – póki co - jest jednak zachowana. Odpady jakby czekały… nie wiedząc, czy się cofnąć, czy wpaść do rzeki. ````````` Kruk teraz wie, co ma zrobić. Uśmiecha się jego czarne serce. Bije gwałtownie. Za chwilę poczuję radość wszechobecną. Ogarnie całe jego ciało. Będzie się cieszyć ich nieszczęściem. ~~~//~~~ Rzeka nie przestaje napierać na zmurszałe ściany. Ma przebłyski smutku, że to w końcu jej przyjaciel, że to nie jego wina. Ale jej drugi nurt jest nieustępliwy. Można by rzec, wyje ze wściekłości. ~~~//~~~ Most po raz ostatni błaga o przebaczenie. Nikt go nie słyszy. Nie ma odwrotu. Sprawy popłynęły na skraj wodospadu. ~~~//~~~ Kruk wzbija się do lotu. Krótkiego. Trwa to chwilę. Przysiada na krawędzi. Równowaga zostaje zachwiana. Wszystkie śmieci wpadają do wody. ~~~//~~~ Tego rzece jest za dużo. To przeważa szalę zwątpienia. Targana jeszcze potężniejszą furią, porywa go w swoje objęcia. ~~~~~~~ Szczątki jej przyjaciela, stają się dla niej - odpadkami, śmieciami, zawadą. Jednym wielkim pomieszaniem. Zniknął przyjaciel, zniknęła przyjaźń. Przestaje być nieskazitelnie czystą. Jest bardzo pobrudzona. Nurt musi walczyć z nieustającymi przeszkodami. Cząstkami mostu. * Kruk jest w siódmym niebie. Prawie dosłownie. Szybuje wysoko. Chce dokładnie wszystko widzieć. Dokarmiać swoją radość, tego typu obrazami. Lecz jest mu tego mało. Pragnie zobaczyć z bliska, do czego się przyczynił. Jego serduszko znowu jest podniecone. Rozkosznie puka - stuk – puk – stuk – puk... Zniża lot. Leci nisko. Prawie dotyka rzeki swoim miękkim podbrzuszem. Nadziewa się na ostry kawałek deski. Przez chwilę się trzepoce rozbryzgując wodę. Jest czerwona.

@ było to wieczorem kiedy w głowie miOłem kiedy w głowie miOłem szum chodziłem po nocy strzelałem ja z procy bo był ze mnie wielki król @ już dawno uciekłem z kukułczego gniazda z kukułczego gniazda uciekłem robiłem co chciałem byle co gadałem wszakże ze mnie wielki król @ na drzewie siedziałem małpę udawałem lub udawać nie musiałem już ptaszki odleciały jeszcze mnie obsrały chociaż ze mnie wielki król @ tańcowałem w burzy aż się piorun wkurzył błyskawicznie walnął w ciało me iskry ze mnie lecą dzieciaki się cieszą bo jest ze mnie wielki król @ biegłem ja do lasa całkiem na golasa białe myszki widząc tu i tam krasnoludki chyba spieprzyły do grzyba widząc że ja wielki król @ po dachach skakałem w gacie strach schowałem albo w zakamarki mego tchu panorama miasta oczy moje chlasta no bo ze mnie sprawny król@ @ szybuję wśród luda wyczyniając cuda by poddani pokochali mnie u psychiatry siedzą mówią to co wiedzą o tym że ja w dechę król @ MAM TU WŁASNY ZAMEK wypatruję klamek materace wokół śmieją się a ja myślę sobie że poddany powie ale z ciebie W I E L K I@ K R Ó L

@rumcajsowanie Dzięki:)→Jeno trza muzykę skomponować:) Pozdrawiam:) @Nieznajomy Niewidzialny Dzięki:)→Nie ma tematu, na który nie można coś napisać:) Też dobrej nocki życzę:)→Pozdrawiam:)

Kochani moi. Jutro zaczynamy coroczne Igrzyska 50 na 50. Zasady wszyscy znają. Z uwagi jednak na to, że są to Igrzyska Jubileuszowe, wprowadziliśmy pewne zmiany. Coś w rodzaju niespodzianek. Nie mogę oczywiście wyjawić na czym będą polegać, bo sami chyba przyznacie, że cóż to by były za niespodzianki. Pragnę jedynie powtórzyć, że zabijanie pozostałych uczestników, nie jest zabronione, ale też nie wskazane dla własnego dobra. Nie macie się niszczyć nawzajem, lecz walczyć z różnymi przeciwnościami. A sami rozumiecie. Im mniej uczestników, tym większa szansa ze zaatakują któregoś z was. Oczywiście, żeby być zupełnie uczciwym, powiem też, że wszystko może się potoczyć zupełnie inaczej. Uczestnictwo jest dobrowolne. Nikt was nie zmuszał. Niestety, ilość biorących udział – z uwagi na trudne przygotowania w sensie technicznym – została ograniczona do: dziesięciu. Na dzień dzisiejszy nie możemy sobie pozwolić na więcej urozmaiceń. A zatem można domniemać, że Igrzyska zakończą się w tym samym dniu, późnym popołudniem. Jeszcze zdążą państwo obejrzeć ulubiony serial. Relacja będzie rzecz jasna na żywo. Chciałbym jeszcze uprzedzić pytanie: kto zostanie zwycięzcą Jubileuszowych Igrzysk? Odpowiadam: tym razem nie wiem. Dziękuję za uwagę. <Dziesięciu - Start> Stoją na krawędzi urwiska. W dole płynie rzeka. Wzburzona jak ciemna cholera. Goni ich jeszcze gorsza bestia. Jest coraz bliżej. Muszą podjąć jakąś decyzję. Wiedzą, że możliwości jest ograniczona ilość. Rzeka prawdziwa, bestia też… lub jedno i drugie halucynacją. Albo też jedno prawdziwe a drugie nie. Jeżeli skoczą a rzeki nie będzie, to śmierć pewna. Z drugiej strony, bestia może być nieprawdziwa. To po co mają skakać. Decydują, że poczekają. Zostają rozszarpani. A rzeki tak naprawdę nie ma. O dwóch mniej. <Zostaje ośmiu> Nie ma już wiele sił. Ledwo się trzyma wystającej gałęzi. Nie wie, czy przepaść pod nim jest prawdziwa, czy tylko złudzeniem. Zaczyna mu brakować wiary w siebie. Pot zalewa oczy. Chyba prawdziwy. Nagle słyszy kroki. Widzi czyjeś nogi. To uczestnik igrzysk. Chce go uratować. Mówi, że ma się puścić gałęzi a złapać jego, to go podciągnie. Niestety, dłoń wiszącego trafia w próżnie. To tylko halucynacja uczestnika. Nie spada długo. Przepaść okazuje się nieprawdziwa. Dostał kolejną szansę. <Nadal zostaje ośmiu> Zaplątany w jakieś kłębowiska drutów i metalowych odpadków, patrzy na wszystkie strony. To chyba jakieś złomowisko. Nie może się wydostać. Krew z pokrwawionych nóg, niewiele się różni od wszechobecnej rdzy. Nagle słyszy niepokojące dźwięki. Po chwili widzi kawalkadę niewielkich pojazdów. Na każdym z nich leży poziomo piła mechaniczna. Wystają poza krawędź i są włączone. Prawie dokładnie w połowie jego wysokości. Zbliżają się coraz głośniej. Nie może uciec. Zauważa stare metalowe drzwi. Z wielkim wysiłkiem, kładzie je przed sobą. Pierwsza piła przechodzi przez obydwie przeszkody. Drzwi okazały się halucynacją odczuwalną. Tak samo jak świszcząca piła. Oddycha z ulgą. Obraz kolejnych pił go przenika. Kłębowisko drutów się poluźnia. Może uciec. Nie czyni tego. Jest rozluźniony. Musi odpocząć od strachu. Powspominać miłe chwile spędzone wśród przyjaciół. Ostatnia jest prawdziwa. Przecięty na pół, zaprzestaje rozmyślań. <Zostaje siedmiu> Pozostali wiedzą, ilu zostało. To ich trochę niepokoi. Przypominają sobie, że gościu mówił o niespodziankach. Jakby mało ich tutaj. No nic. Nie mogą stąd uciec. Możliwość odwrotu, była na początku. Z własnej woli podjęli wyzwanie. Maszerują w lesie. Jest ich czworo. Przez niektóre drzewa mogą przechodzić, a przez inne nie. To normalka w tym świecie. Obawiają się jedynie: niespodzianki. Co tu jeszcze może być nie tak. Póki co nic się nie dzieję. Jakby na półkolonie przyjechali. Niosą w rękach potężne, kolczaste maczugi. Są jak najbardziej prawdziwe. A przynajmniej sprawiają takie wrażenie. Nagle zupełnie niespodziewanie, widzą przed sobą ogromnego tygrysa. Chyba ich nie widzi. Stoi do nich tyłem. A co będzie jak się odwróci. Wolą dmuchać na zimne. Podbiegają do niego i tłuką maczugami po pręgowanej dupie. Narzędzia przenikają obraz. Siadają spoceni. Kolejna halucynacja. Tygrys się odwraca. Jego przednia połowa jest jak najbardziej rzeczywista. Mieli pecha. Gdyby było odwrotnie, to tygrysi zad by ich nie rozszarpał. Kawał kota rozrzuca kawałki ciał po okolicy. Przed śmiercią zakosztowali niespodzianki, tak samo jak część zwierzaka ich. <Zostaje czterech> Płyną wzburzoną rzeką. Łódka jest raczej prawdziwa. Lasy po obu stronach, nie wiadomo. Dostrzegają na brzegu krokodyle. Bestie wchodzą do wody. Płyną w ich kierunku. Nurt jest wartki. Spycha ich w kierunku wodospadu. Czy jest prawdziwy, czy też dalej popłyną poziomą rzeką. Podłużne sylwetki są bardzo szybkie. Otaczają ich prawie ze wszystkich stron. Widzą przerwę między nimi. Tam gdzie wodospad. Nie mogą jednak sprawdzić, czy jest to rzeczywistość, która by dała jakąś szansę na ocalenie. Szum spadającej wody wzrasta nieustannie. Niestety, nie ma wodospadu. Przenikają obraz, płynąc dalej rzeką. Krokodyle rozwalają łódkę. Są z krwi i kości, lecz ludzie myślącym hologramem. Uczestnicy oglądają całe zajście z brzegu. Odczuwają ulgę. Póki co żyją. <Nadal zostaje czterech> Biegną co sił w nogach, w środku rozległego pola, o kształcie koła. Jest otoczone wysokim murem. Mają nadzieją, że ściana okaże się halucynacją a pościg się zmęczy. Goni ich bardzo dziwaczny widok. Płonące dzikie świnie. Wybiegają z nor wygrzebanych w ziemi. Słońce akurat zachodzi, więc widok z góry jest niesamowity. Tylko niestety trochę niebezpieczny dla uciekającej czwórki. Nie wiedzą, czy bestie są prawdziwe, ale wolą zakładać, że tak. Dobiegają do ściany. Kolejna niespodzianka. Gęsty obraz. Coś między rzeczywistością a halucynacją. Zaczynają się przeciskać, jak przez luźne ciasto. Widzą ściany od środka. Są w świecie, w którym jeszcze nikt nie był. Nie doceniają tego. Mają co innego z tyłu. Świnie są prawdziwe, ale nie wszystkie. Wchodzą za nimi do gęstego tunelu. Tu już zupełnie nie wiadomo, co jest rzeczywistością a co złudzeniem. Uciekinierów pełzająco ścigają złowieszcze chrząkania, z jeszcze bardziej złowieszczych ryjów. Wystające kły dźgają ich po tyłkach. Na końcu tunelu widać światło. Może zdołają się wykleić na zewnątrz. Gdzieś w innym decydującym wymiarze, ktoś naciska losowo przycisk. Zostają wszyscy razem uwięzieni i zaczynają umierać i zdychać, w świecie, w którym jeszcze nikt nie umarł i nie zdechł. < ? > Igrzyska relacjonuję państwu w czasie teraźniejszym, ale właśnie w tej chwili, ktoś wyciąga wtyczkę od tzw: projektora, który rzuca mój obraz. Zanikam. Jako halucynacja nie mam nic do gadania. A może wszyscy...

@MIROSŁAW C. Dzięki za uśmiech na biało otynkowany:))→Pozdrawiam:) @Waldemar_Talar_Talar Dzięki:)→Ja też:))→Chociaż czasami, co innego mnie napadnie:)→Pozdrawiam:) @Archie_J Dzięki:)→No to mnie cieszy:))→Pozdrawiam:)

kiedy byłem człowiekiem w dręczeniu miałem uciechę kiedy zwierzęciem w harmonii żyłem chętnie gdy harmonią miechem członki gnieciono teraz jestem muzyką nieuchwytną mniej fałszywą czystą oby się nutą nie zachłysnąć

dziś mi cegła powiedziała taka głośna w cichym murku że mnie dziewka pokochała chce się spotkać na podwórku skoro takie ma zamiary to nie będę ja okropny lecz chce ujrzeć jej hektary bo zazwyczaj jam roztropny czy ty jesteś pojebusem ładna ona jak strumyczek biegnij do niej jednym szusem żeby wypić wdzięków łyczek ja tam nie wiem czy ja ku niej albo ona do mych członków dwa uczucia się rozminą trzeba będzie od początku w piaskownicy zerkam stronę czy tam gwiazdka świeci jasno jam z wrażenia na betonie oślepione ciało trzasło leżę chwilę ogłuszony ale wstaje znów od nowa jestem wielce poruszony słysząc takie oto słowa włóż mi szybko tutaj kielnie mam ja szparkę na tej ścianie żeby tylko było szczelnie bo z tą chatką mam skaranie siedzę biedna w pokoiku podziwiając wartką wodę moczę nóżki jak w brodziku usuń miły wredną szkodę och ty lubo przemoczona jak ta woda miłość wzbiera moja niechęć wszak już kona kocham ciebie jak cholera betoniarka już się wierci jak staruszka podskakuje i nie myśli wciąż o śmierci tylko sobie wciąż kołuje biorę kielnie wtykam w dziurkę żeby zatkać co przecieka gładzę szybko zdzieram skórkę ona patrzy tęskni czeka zaraz ciebie wyratuję biegnę żwawo po kalosze miłość w sercu mym harcuje gdy na rękach ją wynoszę murarz ze mnie tak szczęśliwy że aż zdobię wstążką kielnie gładzę beton ledwo żywy zakochany jam piekielnie dzionek minął ten uroczy kto serduszko me ukoi och te śliczne ładne oczy waserwaga ciągle stoi nagle widzę anioł z nieba wypoczwarza postać zwiewną oj zaśpiewać jej tu trzeba pioseneczkę tak potrzebną robić będę ja pieniążki obiecuje w walentynki by miłości wiązać wstążki to dla ciebie walę tynki

(~:`````````````````````````````````````````````````````````````````:~) W ubikacji jest: cicho jasno i przytulnie. A ponadto pusto. Człowiek nie siedzi na tronie i nie czyni tego co zazwyczaj robi, w tak przydatnej komnacie. Poprzez zamknięte drzwi słychać jedynie: miarowe tykanie zegara, co paradoksalnie jeszcze bardziej uwydatnia – ciszę. Która zostaje przerwana. Klapa sunie wolniutko do góry lekko sapiąc i skrzypiąc, jakby w brzuszku małego duszka, jeszcze mniejszy duszek na skrzypeczkach zaiwaniał. Podbrzusze białej owalności, coraz bardziej oddalone od obrzeża uwolnionego sedesu. Skrzypieniu wtórują dziwne dźwięki oraz mlaskające odgłosy. Donośne stuknięcie o tył jest oznaką końca otwierania. Wystarczy poczekać, kto lub co – wyjdzie. Ale niby kto ma czekać. Chyba jedynie papier toaletowy, który nadal śpi na poziomym kołku, śniąc o rowku na gołym zadku. Co akurat w jego przypadku, nie może kogokolwiek dziwić. To widok jego życia, z którym jest dokładnie obeznany. Te codzienne przytulanki są swoistym rytuałem nadającym sens jego istnieniu. Dzisiaj już tyle razy był rozwijany, zwijany i dociskany, że w końcu kręćka dostał i z tej zgryzoty usnął, bo mu wszystko zwisało. Tym bardziej, że przypomniał sobie rzewnie, ile to już jego cząstek poleciało do innego świata zwanym: Wielką Kanalizą. Nagle słychać skromne ciche: plumplanie. Z sedesu wychodzi, a właściwie spada z miękkim mlaśnięciem: Mały Klusio. Ledwo stoi na chwiejących nóżkach, ale łapkami rusza, bo wyszedł z zimnej wody a morsem nie jest. Jego ciało, chociaż kryje w sobie bogatą paletę przetrawionych światów, jest schludne i gładkie. Za to jego wygląd skłaniać może do refleksji na temat doznań estetycznych z dziedziny sztuki, którą nie bardzo kochamy. A szczególnie – rzeźby w masie plastycznej. Mam przesrane – mruczy sam do siebie. Nie zupełnie sam do siebie. Szóstym zmysłem wyczuwa go Rolek Toaletnik. To w końcu jego bratnia dusza. Ile to już razy byli blisko siebie. Pamięta te rozkoszne śliskie pieszczoty po miękkiej gładkiej powierzchni. Możliwe, że akurat tych fragmentów Rolek już nie ma, bo siłą faktu zostały oderwane, ale zawsze były to części jego podłużnego ego, które go opuściło raz na zawsze. Póki co, jest nawinięty pełnią życia na pusty kołek. Oczekiwanie na przyjemną rozmowę z Klusio, rodzi uśmiech na jego podłużnej, zwisającej twarzy. * – Powiedz mi Klusio, po coś wylazł? – Ano z nudów. – Z nudów? Nie dla mnie? A jak to się stało, że Kanaliza cię nie wciągnęła, he? – Kwestia zablokowania. Twardy jestem. Lepiej ze mną nie igraj! – To ja ciebie brałem w swoje ramiona... zuziałem na wszystkie strony… chłonąłem twoje ciało w swoje... o mało co, a bym dostał obustronnego zapalenia celulozy od tej wilgoci, którą mnie uraczyłaś… a ty mi za to takie impertynenckie spostrzeżenia ślesz ? I to jeszcze z poziomu posadzki? – Gdybyś mnie bardziej kochał, to by nas razem spłukano i po sprawie. A tak co? Musiałem zeskoczyć… i co dalej? Ani tu żyć, ani do punktu wyjścia wrócić. – Nie gadaj żebyś chciał? Do tej ciemnej cuchnącej ciasnoty. A fuj!!! – Rolek! Ty mnie tu nie nawijaj na drążek! A ty niby co? Czysty papierek lawendowy? Cud zapaszek? Różyczka pachnąca? Do czasu, Rolek, do czasu. A po chwili zalatujesz... – Tobą, mój drogi przyjacielu, tobą… lub tamtymi, co na jedno wychodzi, ty mój Kupkusiu. Buziaczka dasz? – Tamten poprzedni, to nie ja. Wypraszam sobie! A buziaczka nie dam! – Klusio! Ty spójrz na siebie! Sedes jest lśniący. Zobacz swoje odbicie. Tylko na raty, bo inaczej nie przeżyjesz takiego widoku… ty mój... – Zwiń tą swoją pomarszczoną twarzyczkę. Mam świadomość swojego wyglądu, ale chociaż nie można mnie wyczuć. Zapachy powiedziały do mnie: pa , pa, Klusio! To już mam za sobą. Jestem świeżo wykąpany. A ciebie powieszono, żeby obdzierać twoją jaźń i nią… doliny bułeczek wycierać! – Przecież wtedy się kochamy. Zapomniałeś? W tym świeżym cieplutkim pieczywie. Spójrz mi w oczy i powiedz, że to nieprawda. – Mącisz mi na czubku. – Pomyśl Klusio o twoim charakterze. Z ilu przeróbek różnego jedzenia jest twoje ciało. Ty nawet nie wiesz kim jesteś. Kleistym ludzikiem. Kto by ciebie chciał? A ja mimo tego... – A ze mną kto pogada? - wtrąca Pani Spłuczkówna. – O czym mamy z tobą gadać zarazo jedna – zawołali chóralnie: Rolek Toaletnik i Klusio. – Zarazo? A to czemu ? Jest mi przykro. Aż mi łezka przez was utonęła… ta najbardziej ulubiona. – Bo kiedy jesteśmy razem połączeni, wonią i mazią, to akurat nas rozdzielasz grzmiącym wodospadem. Trochę kultury, szanowna panienko. Wyczucia sytuacji. Cierpliwości. Ogłady towarzyskiej. Delikatności. Taktu. – A kto wam broni teraz przytulania? – Przytulania? Dobre sobie! – To ja was doprawdy nie rozumiem: Chodzicie ze sobą, czy nie? – Oczywiście, że tak. To takie przekomarzania. Niegroźne, jak poczciwe bąki co wylatywały z naszej egzystencji. – Rozumiem...chyba. A właściwie kto mówi? Bo stąd nie widzę. – To ja Klusio. Chcesz pogadać z Rolkiem? Poczekaj chwilę. Rozwinięty zupełnie. Ani drgnie. Jak go paluchem dotykam, to owszem. O zgrozo litościwa! Do Jasnej Kanalizy. On nie żyje! Mój przyjaciel nie żyje. Moja miłość jedyna wstrzymała rozwijanie! – Przyjaciel? Miłość? Klusio, co z tobą? Przed chwilą, to był wróg… jeżeli dobrze pamiętam. – To było dawno i nieprawda. Źle pamiętasz. Jaki tam wróg. Pasowaliśmy do siebie jak masełko do papierka. Miałem nawet nadzieje, że mnie w końcu rozmaże na całej swojej długości. Nie chciałem być nachalny. Mógłbym go zdenerwować i by sobie mną z innym gębę wycierał. Trzeba zbierać na wieniec! – Na wieniec? Co to jest? Co z tobą? Jam Spłuczka skromna. Świat mi obcy. – Masz pojęcie, ile takie coś kosztuje? – No ile? – Dużo! – Na mnie nie licz. Jestem zupełnie spłukana. – Do ożywczych grzmotów w muszli, co teraz zrobimy? Zaczyna go pochłaniać otchłań rozkładu! – Tobie takie zapachy nie powinny przeszkadzać. On z tobą wytrzymał. Trochę wdzięczności, panie Klusio! – Wdzięczności? O zgrozo litościwa. Nie potrafię bez niego żyć. Czy tego nie widzisz? Już teraz tęsknię. Niech mnie Wielka Kanaliza pochłonie. Co mi po takim życiu, skoro moja miłość zwisa jak trupia skórka. Rolek, pofaluj trochę szarym pyskiem. Tak jak dawniej. Chociaż odrobinkę. Pamiętasz nasze wspólne ślizgawki? Brązowe mazidełko? Wiatry ożywczego zapachu? Kanonadę wielokrotnych grzmotów? Daj mi jakiś znak. Możesz nawet powiedzieć, że jestem: Kosmicznym Wyrzutkiem z Czarnej Dziury. Jakoś to przełknę, bez urazy. Ale powiedz coś. Chociaż tyle. Proszę! * – Mamusiu! Znowu ten mały z sedesu wylazł i płacze. Co mam z nim zrobić? – Owiń go całą rolką i spłucz. – Ależ on jest taki mięciutki. Chyba przez ten stres. Nawet przez papier wyczuwam... Gul, gul, gul, już go nie ma... Mamo, jest mi go żal! – Dziecko! To tylko zwykła… no wiesz. -- A jednak spłukałam... no wiesz. Teraz zapewne zabłąkany w złowieszczych rurach pływa. Samotny i zagubiony. Chyba już nigdy nie wyjdzie. -- Mam nadzieję. Powieszę inną rolkę niż zazwyczaj. Po przecenie.

@Lach Pustelnik a od rozwolnienia człek mądrości śpiewa:)) Pozdrawiam:) @jan_komułzykant Zaiste. Obrazki pasują Twe wszystkie:)) Pozdrawiam:)

jam tak usiadł na sedesie no nie powiem gołym tyłkiem i żym brodę dłonią podparł by nad życiem dumać chwilkę o tym wszystkim co minęło albo o tym co naprawić i tak jakby metafory tego co złe chcąc wydalić no i siedzę trochę stękam filozofem jestem teraz całe brudy ze mnie lecą rozwolnienie jak cholera toż to piękne tak wyrzucić aż tu nagle sobie myślę po co ja tu wyjść mi trzeba żeby zmienić coś faktycznie na co cała filozofia co mój umysł miała czyścić krwiożerczego ginetalka przegapiłem przez te myśli o pośladka kant to rozbić to wewnętrzne pitolenie skoro bestia mi odgryzła to co było tak potrzebne echo w muszli tęsknych wrzasków rurki nie ma pusto w mieszku tylko spłuczka łezki roni nad mym losem pomaleńku jam tak siedzę na sedesie no nie powiem gołym tyłkiem i żym brodę smutkiem podparł wspominając dobrą chwilkę aż tu sąsiad co pode mną do mieszkania mi się wdziera wrzeszczy spłuczkę głupi napraw bo mieszkanie mi zalewasz tego jeszcze brakowało współczujecie mi kochani? wszak nieszczęścia sami wiecie przylepiają się parami ••••••••••••••••••••••• Bonus w tarczy zegara klucz nakręca w proch obraca a gong uśpiony śni pierwszą godzinę by szare figurki szarym świtem budzić przez chwilę