Dekaos Dondi

nie zgub powiewu wiatru w czasie swego snu gdy zaśniesz raz ostatni pożeglujesz znów

Waldemar_Talar_Talar↔Dzięki:)↔Pozdrawiam:) * Corival↔Dzięki:)↔Ano zapewne można by doszlifować na osełce muzyki:)↔Pozdrawiam:)

wiolinowym kluczem otwierasz drzwi symfonii dźwięki szybują na skrzydłach uplecione z piaskowego zamku nutowe ziarenka drgają rytmem bezpowrotnych szybowań samotny krzyżyk oparty o ścianę odpada brudny tynk na lustrzaną partyturę gdzie wiele nut na pięciolinii w różnych tonacjach brzmień przed ostatnim akordem słyszysz szeptanie muzyki oklaski bez owacji rozjaśniony krzyk milknie przezroczystą ciszą

.... najwięcej miniaturek napadło mnie na tym portalu, w sensie→ dodaj nowy utwór: _______________________________ z chęcią go trzasnę to jakiś czubek rzecze że więcej umiem wysławia zidiociałą bzdurę wszak ja tu jestem królem zaraz mu władzą na słuszną miarę dla lepszego zrozumienia wspomnieniem klamki przywalę

Jan_komułzykant↔Miej litość nad ściereczką ma:))

Jan_komułzkant↔Dzięki:)↔Miałem nową ściereczkę, z wizerunkami uroczych baranków, ale już nie mam. Poplułem ekran ze śmiechu (czytając Twój wierszyk...) i musiałem,wytrzeć:))↔Pozdrawiam:)

Iwonaroma↔Dzięki:)↔Ano właśnie. Pośpiech w tym względzie wskazany, ale nie przy spadaniu, bo wtedy może być za późno, gdy ziemia za blisko:)↔Pozdrawiam:)

Wiesław J.K↔Dzięki:)↔Szczególnie, gdy barany mają gdzieś, owe powiedzenie i nie każą zasnąć:)↔Pozdrawiam:)

Leszczym↔Dzięki:)↔Tak mnie napadło nagle. Że niby nieco absurdu, lecz nie do końca:)↔Pozdrawiam:)

Leszczym↔Dzięki:)↔To fajnie, ze fajowe:)↔Pozdrawiam:)

o moja naiwności wierzyłem iż pojadłem rozumy wszelkie po prostu bosko będzie stanę nad głupkami wywyższę ego pięknie zazdrość ich zdołuję gdyż o niebo więcej będę umieć pofrunę ~*~ ujrzą swoją marność durną płytkość stęchłą w porównaniu z bogiem ze mną kiedy za okazyjną kwotę kupiłem skrzydła z piasku uplecione złote ponad tłumem szybowałem z rana tam i z powrotem aż nagle słyszę biedaku z ciebie dupek łamaga ty nie fruniesz spadasz za chwilę w tej całej aureoli zaraz w ziemię przypier... ...a nie mówiłem

Wchodzi na stożkową górę po spiralnym trawersie. Oklepany zachód słońca wyświetla na obłokach, jelenia na rykowisku. Wizję rozwiewa lecący samolot. Wędrowiec zauważa i wyczuwa przed sobą, jakąś maszkarę na kształt człowieka. Stoi na krawędzi, przodem do przepaści i strasznie cuchnie. Trudno dostrzec szczegóły, gdyż zmierzch pomału zapada, a ponadto strzępki mgły, ni stąd ni zowąd, zaczynają szybować wokół, niczym szare motyle, chaotycznie zasłaniając lub nie, szczegóły tutejszego krajobrazu. Jakby szósty zmysł podpowiada, co należy zrobić. A zatem nic dziwnego, iż przechodząc obok maszkary, uderza ją w plecy i spycha ze ścieżki. W tej samej chwili ma wrażenie, iż skrawek jakiegoś ciężaru, właśnie z niego spada. Odczuwa większą lekkość i łatwiej mu iść. Niestety. Po jakimś czasie, zauważa kontury następnej. O ile z pierwszą, było łatwo i przyjemnie, to z tą, nie idzie mu tak łatwo. Jest silniejsza, przeciwstawna i jeszcze bardziej, kusząco cuchnie. Pomimo tego, acz trochę niechętnie, spycha ją z krawędzi. W tej samej chwili ma wrażenie, iż zostaje uwolniony, od skrawka następnego ciężaru. Odległość od celu znacznie zmniejszona, gdy ponownie zauważa, następną postać, po ciemniejszej stronie góry. Jednakowoż po raz pierwszy w czasie wspinaczki, odczuwa przemożne zdziwienie. Na krawędzi stoi raczej kobieta, gdyż kształty, które właśnie odsłonił strzępek mgły, mówiąc oględnie, nie odstraszają. Wręcz przeciwnie. Jednak wewnętrzny głos po raz wtóry podpowiada, że należy ją zepchnąć. Nie wie co uczynić. Stoi jakiś czas, zdezorientowany. Dlatego wybiera opcję pośrednią. Mija, idąc dalej. Wierzchołek jest dosłownie na wyciągnięcie ręki, lecz tym razem, prawdziwe monstrum stoi na krawędzi i tak samo jak poprzednie, przodem do przepaści. Pomimo, że już prawie ciemno, mgła jakby szyderczo, odkrywa większość szczegółów. Gdy staje za cuchnącym stworem, pragnąc go zepchnąć, ten nagle spogląda do tyłu. Wędrowiec ma wrażenie, że twarz jest mu znana. I właśnie w tej chwili, czuje popchnięcie...

liczyłem barany zasnąć nie mogłem liczyły na mnie w tym był problem

gdzieś tam w sadzie pod jabłonką kiedy zmierzch przytula drzewa a za chmurkę wzeszło słonko nie przestaje ptasio śpiewać ale w końcu aż zaniemógł martwy nagle padł za chwilę ktoś zapyta a to czemu piórka trupie pośród zgniłek to wygodny był zakątek szybowanie jego znaczył wciąż odkładał jeszcze zdążę zło odfrunąć i przebaczyć śpiewał jednak tak przecudnie aż wyzwalał zawrót głowy treli koniec jakoś smutniej bo on w piekle jest ptasiowym żeby jednak dać mu szansę autor dodał jeszcze zwrotkę to był sen po przebudzeniu znowu wiersza jest początek

myślałeś że zakwitną kwiaty na tej łące nie będzie to koniec lecz szczęścia początek cierpliwie na próżno czekaj gdyż nie ma tu czasu co sprawi że jeszcze masz szansę przebaczyć naprawić

Corival↔Dzięki:)↔Mnie chyba też nie, skoro jakoś tam, coś tam, napisałem w tym temacie:)↔Pozdrawiam:)

Krzysztof↔Dzięki:)↔Hmm... nie zawsze jestem taki "piękny" Niestety:)↔Pozdrawiam:)

wygląda przez okno inaczej niż w ogrodzie gdzie chodzi często do ukrytych w ostatniej chwili owocowersów z nie do końca jeszcze dojrzałym miąższem średniówek rosną na grządce pachną truskawkowymi puentami natomiast woń przerzutni z nutką prozy przypomina delikatny zapach rymów na obrzeżach zakwitania poezji właśnie układa słowa w koszyczku na dnie wyściełanym śpiewną deklamacją podarowaną przez ptaki zanosi pełen pod jabłonkę tworzy swoje własne wersowianki a później czeka trochę tańczy i dopiero wtedy gdy pomarańczowe promienie słońca obiecują że powrócą we włosy wplata wiersze

— Powiedz mi, czego nie wiesz. –– A co chciałbyś wiedzieć?

Leszczym↔Dzięki:)↔Może i zgrabniutki, ale... jestem jaki jestem... niestety:)↔Pozdrawiam:)

Konrad Koper↔Dzięki:)↔Wątpię, żebym zrozumiał:)↔No ale. Szansa jest:)↔Pozdrawiam:)

rzucam słowa na wiatr może osiądą na skrzydłach lecących ptaków tylko gdzie? nie wiem chcę wierzyć że i mnie kiedyś wyrosną skrzydła acz wątpię żebym pofrunął jeśli ptaki z drugiego wersu powrócą te same lecz inne to istnieje chociaż jakaś znikoma szansa że zrozumiem istotę szybowania

Rafael Marius↔Wczoraj napisałem do Admina:)↔Może jakoś odczubi licznik. Przecież w tym nie ma żadnej logiki:) Ewentualnie będzie za kilka lat:)↔Pozdrawiam:)

Sylabalgłoska↔Dzięki:)↔Jednakowoż, tekst nie musi dotyczyć żałoby, w kwestii formalnej. A rysować czasami lubię. To fakt:)↔Pozdrawiam:) * Waldemar_Talar_Talar↔Dzięki:)↔Mnie też, właściwie, w sumie:)↔Pozdrawiam:)→plus życzenia Oktawowe ślę:) Pozdrawiam:)

uważał siebie za wzór wszelkich cnót kto nie pasował do wizji to śmieć i glut razu pewnego na bagnistym terenie szedł czuł się na nim... o tak jak lśniący czysty śnieg nagle bagno wciągało na dno jak mogło durne? jego? dobro nie zło? wtem ktoś wstęgę tęczową rzucił tonący miał w dupie czy sześć czy siedem złapał by ratować siebie niestety tak się złożyło wybawca od śmierci stracił życie uratowany nie zdążył podziękować teraz zawsze gdy stoi przy grobie a ktoś zapyta kto tutaj leży? odpowiada po prostu człowiek