duszka

Skoro niebo nas nie potrafi zjednoczyć, to musi jednoczyć nas ziemia... Taka myśl powstała we mnie po przeczytaniu twojego wiersza. Poruszający przekaz, przy czym przedostatnia zwrotka szczególnie na mnie podziałała - jej obrazowość połączona z głębią wypowiedzi. Pozdrawiam :)

Wiosna jest zaraźliwa :) Żywy, pogodny, prawdziwe wiosenny wiersz. Pozdrawiam :)

Wiersz przemawia do mnie i raduje moja duszę, ale do dwuwersu: niech samotność nie będzie moim klinem ...na którym najchętnie skończyłabym czytanie... To co po nim nastepuje budzi mój lęk i odbiera powstałą wcześniej radość... Może dlatego, że się z tym nie godzę.. Pozdrawiam jednak z uśmiechem :)

O tak! Ale chyba pomieszana z tą beztroską, ufną miłością dziecka, nad którą czuwa :)

Dasz radę :) I życze Ci takich nieustannych ćwiczeń i spotkań! Pozdrawiam i dziękuję za otwartość - wzruszyła mnie :) Tak :) A ja ostatnio z radością odkrywam, że to "ujście", do którego nas ten prąd niesie jest tym samym źródłem... To jakby "reguła nieskończoności". :) Dziękuję Ci i pozdrawiam! Ciesze się, że też tak to czujesz! A ten "plus" to chyba miłość :) @iwonaroma @Gosława Dziękuję Wam i pozdrawiam! :) :)

I ja Cię pozdrawiam, Artbook, i dziękuję za uważny odbiór oraz za ciekawy i zyczliwy komentarz :) Połączenie naszego "wewnętrznego dziecka" z naszą dorosłoscią jest piękne, albo nawet najpiękniejsze :) Dziękuję, Radosłąwie i pozdrawiam! Oj, chciałabym :) i może mi się też już czasami udaje. Myslę, że Tobie też :) Serdecznie Ci dziękuje za miłe słowa :) Pozdrawiam!

... nie myśleć pod prąd tej jednej Woli i z lekka radość dziecka dogonić - tak mało a jednak kto potrafi tak myśleć - od źródła do źrodła

Zgadzam się :)

Tak "saute" dobrze to określa! I myślę, że rzeczywiście uszczęsliwia, bo jest się w tym stanie przede wszystkim dla siebie i blisko siebie, a nie dla innych i "na pokaz". Można więc lepiej dostrzec, kim się jest i świat, jakim jest, a jesli się tą swoją skromną wersją czaruje, to nie jest to zamierzone. :) Dziękuję Ci za tą "szczęśliwą myśl" i pozdrawiam!

Pozdrawiam Cie również! :)

Tak, odwracanie się od losu go nie zmienia.., ale na pewno potrzeba dojrzałości i wewnętrznej siły, żeby spojrzeć mu prosto w oczy... Bardzo podoba mi sie ta metafora z "zapalaniem przez los światła" i dała mi do myślenia. Pozdrawiam i miłego wieczoru :)

Cieszę się razem z Tobą :) I powodzenia!

A ja myślę, że tylko czarno albo tylko biało nie da się żyć, a właśnie pomiędzy nimi, czyli - kolorowo :) Ale ciekawie ująłes treść, krótko, przejrzyście i obrazowo. Pozdrawiam!

Tak wyraźnie i wzruszająco przeczuwasz szczęście, że mam wrażenie, jakby było już bardzo blisko Ciebie... Życzę Ci spotkania z nim :) I pozdrawiam.

Może dlatego, że boimy sie prostoty czy naturalności naszego człowieczego bytu, nie wierzymy w jej uszczęśliwiające sens i wartość, i przez ten lęk i niewiarę realizujemy jej własny "projekt" ... Bardzo ciekawy temat poruszyłeś i do tego w prosty, a jednak pobudzający do myślenia i odczuwania sposób. :) Pozdrawiam!

Gdy to, co nas przyciaga jest bardzo inne od nas samych, budzi lęk i może spowodować ucieczkę - pomimo, że w tej inności było dla nas szansą i my dla niego... Szczerze i ciepło brzmi Twój wiersz, brzmi pojednaniem ze sobą i życiem... Pozdrawiam :)

Dla mnie niezwykle trafny.., i piękny. Ostatnie sfromułowanie w pierwszym momencie "uwiera", ale po poddaniu mu się otwiera swoje głębsze i szersze znaczenie. Pozdrawiam :)

Tak, dopiero "ze wszystkiego razem" powstaje nasz byt... Wiersz piękny, godny i dostojny w wrażeniu niełatwej prawdy. Pozdrawiam :)

Tak, to pragnienie prostoty, w której wyraźniej dostrzegam siebie, swój "obraz" nie zdominowany ozdobną ramą. Dziękuję Ci za refleksję i miłe słowa, Dag. :) Pozdrawiam! Bardzo mi miło :) Pozdrawiam Cię serdecznie! Dziękuję Ci :) Pozdrawiam! Chyba masz rację, tej śpiewności nie da się całkowicie usunąć, bo każdy z nas ma swoją "melodię".., ale można sprawić, by brzmiała delikatnie :) Dziękuję Ci i pozdrawiam! @Andrzej_Wojnowski @Leszczym Dziękuję Wam za serca i pozdrawiam! :) :)

zrywam falbany i kwiaty z sukienki spinam włosy milczę i mówię nieśpiewnie tylko po to idę po ziemi boso

@Radosław Dziękuję, Radosławie! :)

Miałam takie skojarzenie, że my wszyscy też jestesmy takimi (starzejącymi się, a jednak wciąż zywymi) domami.., że może w przenośni pisałeś własnie o tych z nas, którzy też w opuszczeniu i samotności nadal kochają świat i życie... Delikatny w wymowie i nastrojowy wiersz :) Pozdrawiam.

Ja też nie umiem, bo to jakoś samo się dzieje :) Dziękuję Ci za miły komentarz :) @Antoine W Dziękuję Ci za czytanie i serce :)

@Kot Miło mi :) Pozdrawiam!

Czasem mam takie wrażenie, że to najgłębsze z uczuć po to nas dręczy, żebysmy nauczyli się z nim obchodzić.., bo inaczej w nas nie przetrwa... Czuje Twój wiersz, tak jakby był pisany bólem i prosto z bólu. Serdecznie pozdrawiam :)