tetu

Milczysz a ja chciałabym wiedzieć dokąd suną chmury ile kropel spadło nim wyrosłeś z poszarpanego ciała — cień kładzie się u stóp góry na podobieństwo i wiarę jestem kamieniem Milczę a ty chciałbyś wiedzieć dokąd będę wyrastać cieniem w kamieniu światło spójrz w górę chmury płyną brzegiem mieszczą się w dłoniach

Bardzo sympatyczny i klimatyczny wiersz. Skoro warto całować się z deszczem to powiedzenie: nabrać wody w usta ma od dziś nowe znaczenie;) Fajny. Pozdrawiam.

Świetna puenta. Budzik łupiący orzechy zabieram:) Pozdrawiam.

Mam nadzieję, że pod lir jak mówi, tak zrobi i faktycznie nie da się zwieść. Smutna to historia, ale w puencie, co bardzo ważne jest światełko. Niech moc będzie z pelem. Pozdrawiam.

Każdego z nas dopada jakaś niemoc, a tej twórczej chyba doświadczył każdy poeta. I choć to dołujące uczucie z pewnością minie. Trzeba cierpliwości. Natchnienie pojawia się często w ułamku sekundy, wystarczy maleńka iskierka. Papier zaczeka, jest cierpliwszy od człowieka. Pozdrawiam.

Ach ta zmiana czasu:) Doskonale ją osadziłaś w pierwszej cząstce, w dodatku w parze z Vivaldim. Cóż chcieć więcej... Całość świetna, niezwykle klimatyczna, nie mówiąc o puencie, która w ujmujący, subtelny sposób oddaje upływ czasu. Bardzo mi się podoba takie obrazowanie. Piękny wiersz. Pozdrawiam.

@Nata_Kruk @Leszczym @Berenika97 pięknie Wam dziękuję za komentarze. Wasze słowa i interpretacje są bezcenne. @Nata_Kruk @Berenika97 dziewczyny trafiłyście w punkt z komentarzem. @piąteprzezdziesiąte @iwonaroma @huzarc dziękuję za obecność i uznanie wierszydła. Pozdrawiam.

Mądrze i prawdziwie. Serdeczności.

Niezwykle sugestywny obraz Marku. Na wielki plus druga i ostatnia strofa, choć całości nic nie brakuje:) Podobają mi się wszystkie odcienie prędkości - fajna, pojemna fraza. Miło było się u Ciebie zatrzymać. Pozdrawiam.

Nato, piękny, mądry kawał poezji. Zobrazowałaś to, na co ciężko się patrzy, o czym trudno myśleć, ale również to, co chciałoby się oglądać częściej (historyjka jednego bajkowego popołudnia) nie myśląc o tym, co czai się za plecami i w umysłach "królów tej ziemi" Ta kanonada odległa o kilometry w każdej chwili może zbliżyć się na niebezpieczną odległość. Mamy ją z tyłu głowy. Dziękuję za wiersz. Pozdrawiam.

No, Florian! Bardzo, bardzo na tak. Dobry, nastrojowy kawał poezji. Podoba się. Pozdrawiam.

wiście wszyscy którzy wieszacie psy na niewinnych wiście na nich by było na kim oprzeć wzrok i słuch dowieść prawdy zbliżenia gwarantują utratę tchu w zamian za domniemanie powinności piję z waszych ust jestem sędzią sprawiedliwym tylko piana z pyska toczy się i toczy

@Łukasz Jasiński z tym, że tam nie jest napisane "wyborne" , toteż nie mogę się zgodzić z sugestią. Mimo to dziękuję za komentarz. Pozdrawiam. @Jacek_Suchowicz @Nata_Kruk dziękuję za słowa i czas poświęcony. Miłego. @Starzec @akowalczyk @Leszczym Wam również serdecznie dziękuję za przeczytanie wiersza i uznanie. Pozdrawiam.

@piąteprzezdziesiąte dziękuję za wgląd. Pozdrawiam.

sierść nocy kryje w sobie psa Falkon dziewięć wyniesiony w kosmos krąży wokół wielkich oczu drapieżcy dzielą się miłością w ilu pocałunkach zmieszczą próbki czasu w ilu przejdą do niezapomnienia by wrócić na Ziemię trzeba się zachłysnąć każdy pies ma swojego Syriusza oświetla poezję w ruchu i ruch w poezji staje się widzialny przed nami niebieska droga pełna ciebie i głodu w końcu nie ma końca kiedy myśli się ile miejsca zajmuje wszystko co kochasz widzisz jak wyporne jest ciało unoszące się w gwiezdnym świetle

Bardzo Wam wszystkim dziękuję za czytanie, uznanie i słowa komentarza. Pozdrawiam.

To co w tym wierszu między falami najbardziej wybrzmiewa. Ta przystań, że tak to nazwę, to nie tylko poczucie bezpieczeństwa, spokój, wspólna droga, ale też siła uczucia, na której tyle zbudowano. Podoba mi się takie ujęcie tematu. Bardzo zdyscyplinowana forma, bez zbędnego gadulstwa. Jedna sugestia Marku, w czwartym wersie zmieniłabym szyk: może sny są płytkie a przedostatni wers jak dla mnie bez zaimka zwrotnego. Poza tym bardzo mi się podoba. Pozdrawiam. Ps Na swój użytek czytam też bez morza na końcu pierwszego wersu. Wydaje mi się, że wiersz zyskuje. Jeszcze raz serdeczności.

jestem częścią naturalnego cyklu wrastam w ziemię wyrastam z wody w związku z księżycem bywam matką żoną kochanką przy nadziei pola pszenicy szeleszczą swoim językiem i wszystko wzbiera kręć się kręć wrzeciono i choć dłonie mam pełne gwiazd wyplatam życie miłość wkładając między zboża

I takie są najlepsze i najbardziej prawdziwe:)

Bardzo wzruszający, głęboki, pełen emocji i przeżyć wiersz. Może i ciężko żyć lekko tak od razu, ale małymi kroczkami do przodu, ta metoda się sprawdza. Za to masz lekkie pióro;) Serdeczności Beatko.

klangor żurawi ożywia martwe niebo cud na wyżynach

Niezwykle melodyjny wiersz, bardzo rytmiczny. Dobrze się czyta. Z przyjemnością. Gratuluję tomików. Pozdrawiam.

Bardzo fajny, dowcipny wiersz. Czyta się idealnie. Uśmiechnęłaś mnie:)

@Gerber dziękuję za uznanie, miło mi. Pozdro. @beta_b piękne dzięki. Cieszę się, że tak odebrałaś. Serdeczności. @violetta o tęskni, tęskni. Dziękuję. @mariusz ziółkowski cała przyjemność po mojej stronie. Dziękuję. Pozdrawiam.

O, ktoś się tutaj bawi w archeolożkę;) Dziękuję Roma za słowo pod wierszem. Pozdrawiam.