Klaudia Gasztold

Kolejny niespokojny sen Kilka pobudek w trakcie brzmienia Postać mężczyzny i skąpy wątek nadziei Zaplątany sznurek przy nodze stalowej ławki Mój zmarły pies sam w pustym kościele Czyżby się modlił akurat za mnie? Klaudia Gasztold

Ładny efekt :-) pozdrawiam serdecznie. Dziękuję za poświęcony czas dla mojej poezji :-)

była zbyt wrażliwa za młodu zbyt mocno kochała wierzyła w każde słowo człowieka była zbyt dobra teraz żyje bo tak wypada teraz jest inna może i lepiej teraz sama dba o swoją fryzurę ona oddycha dla siebie i tylko dla siebie ona będzie kimś dla drzew i wód będzie jaśniejszą chmurą na niebie ona będzie kwiatem lotosu brzegiem Gangesu Narcyz i lilia na jednej łodyżce ona a także inne jej bliskie Są porzuconym gwoździem na Jasnej Górze Są częścią Vrindavany Kradzionyn masłem Owocem zebranym Pawim piórkiem Streszczeniem pieśni wedyjskiej Klaudia Gasztold

zawsze gdy kładę się na tory zatrzymujesz pociąg zawsze gdy idę do lasu ścinasz gałęzie zawsze gdy zamykam drzwi otwierasz okno bądź wybijasz w nim szybę zawsze gdy płaczę w mrocznej nocy rzucasz blask księżyca w moją stronę chodzisz po wodzie czasami falistej podnosisz wzgórza aby uchronić najsłabszych zatrzymujesz lawinę piasku zanim spadnie na moją głowę zawsze podmieniasz horoskopy kiedy trzeba kiedy milczę przemawiasz kiedy krzyczę trzymasz mnie za piersi zabraniając skoku w dół zawsze gdy mówię, że wszyscy są źli udawadniasz że przecież wszystkich nie znam nie każdy kot jest czarny nie każda noc jest ciszą kropkę przekształcasz w przecinek nawet w piekle znajdę anioła przecież tu jesteś KLAUDIA GASZTOLD

BRAT Zakochana w swoim duchowym bracie We wszystkich wierszach dostrzega jego ślady Anielski wygląd dostojną postawę Potrafi on głosem zniżyć chmury ku ziemi Przy bezpośredniej rozmowie Dziewczyna trzyma rękę na pulsie Serce jak dziki mustang bije aż ściany pękają Brnie rozlewając krew po całej plaży Ciężko jej zachować dystans i dobre maniery Zakochana w swoim duchowym bracie Obserwuje uległość gwiazd Wiedza brata podniosła wiele wież Otworzyła wiele bram Zamknęła kilka czarnych dziur Prorok i pasterz W jej myślach kochanek Zabójczo podobny do ich ojca duchowego Na łaskę losu ta dziewczyna identyczna jak oni Trzy krople wody trzej muszkieterowie Trzy powody do kolejnego kroku Trzy dowody na istnienie dobroci Wiara Nadzieja Miłość Klaudia Gasztold

Wiersze rozbiły się o ścianę Oblana zimnym potem siedzę w ciemności Czekałam na literackim peronie Żaden pociąg nie kursował Strumień strachu spływa po kręgosłupie Patrzę się na odłamki poezji W jednym z nich patrzysz na mnie Niepewnie z przymrużeniem oka Klaudia Gasztold

jeśli przestanę kiedyś pisać wiersze nie płacz proszę jest wielu innych poetów nawet lepszych ode mnie jeśli kiedyś przestanę oddychać nie płacz proszę przeczytaj tylko kilka moich starych wierszy będzie dobrze śmierć jest przecinkiem a nie kropką wszystkie drogi prowadzą do celu jeśli nie wrócę kiedyś do domu nie opłakuj przyszłości szukaj mnie w zostawionych śladach i nimi podążaj nie bój się będzie dobrze tam też kwitnie szczęście KLAUDIA GASZTOLD

ten kto kocha prawdziwie nie czuje zazdrości zapomina o ubieganiu się o wdzięczność miłość związana jest z limitowanym bytem kiedyś nadejdzie czas pożegnań póki co jest dobrze w pewnym sensie dojrzałam do pewnych spraw lżej mi gdy omijam ludzi bez uśmiechu dzieciom z czasem rozrywa się serca wypala się dziecięcą radość rzekomą ,,odpowiedzialnością,, miłość to chwiejne uczucie ktoś kiedyś powiedział ,,miłość widzi się w czynach, nie w wyszczekanych słowach,, w milczeniu odeszłam na chwilę do fabuły snu pamiętam tę kartkę zgniecioną trzymałaś ją w drżącej dłoni co do treści listu wszystko już jasne KLAUDIA GASZTOLD

Emanuje dobra energia z wyzwolonych od zysku dusz Pokój pełen światła gości dwoje dzieci Dziewczynki piękne jak kwiat lotosu Przestrzeń szyta miłością Z kuchni dobiega aromantyczny zapach obiadu Na podwórku tata gra na złotym flecie Młoda mama w kwiatowej sukience Śpiewa cudowne pieśni Delikatnie kołysząc się na wietrze Emanuje dobra energia Klaudia Gasztold

SEN przyszłaś do mnie we śnie dzisiejszej nocy jakaś niespokojna byłaś inna niż zwykle niema, trzęsły Ci się dłonie pamiętam, wokół nas było dużo gęstego śniegu szare blokowiska chyba pół wieku bez mieszkańców w oddali było słychać przejeżdżający tramwaj pewnie zgodnie z rutyną jechał w stronę fabryki kleju coś chciałaś mi powiedzieć ale płacz postawił barierę rozlały się łzy po chyba nowym płaszczu nie straciłaś uroku mimo rozpaczy chciałam pocieszająco objąć Cię ramionami dodać trochę ciepła i potrzebnej troski jednak z każdym zbliżeniem oddalałaś się ode mnie wyjęłaś z kieszeni zwiniętą kartkę chciałam odebrać wiadomość od Ciebie obraz lekko się zachwiał przed oderwaniem się od łóżka uderzyłam się w głowę później zobaczyłam różowe światło w moim pokoju nadal tkwiła pustka, cicha pustka ani śladu po zwiniętej kartce tylko niepokój oddalał się stopniowo to już drugi taki sen o Tobie KLAUDIA GASZTOLD

Podarte kalendarze i daty naszych marzeń Co noc snuję coś pod nosem Wszyscy we śnie kąpani Ja wciąż rozpamiętuję co było między nami Przybądź chociaż we śnie Choćby tym ostatnim Przez życie ubłaganym W gąszczu moich smutków tylko suche liście Barw pozbawione oddaliły się od rzeki Dawniej zwanej spokojem Klaudia Gasztold

profesjonalny podryw i irytujące pytania To początek zawodu miłosnego Jeszcze przed rozpoczęciem aktu przyjaźni Miewam odruchy wstrętu wobec ciekawskich Myszy kościelne zamiast się modlić Wolą spijać porzucone krople wina Tak samo kochankowie pozbawieni werwy Skrypty przykazań skreślone z aktu małżeństwa Jeszcze przed ostatnim zabiciem dzwonu Klaudia Gasztold

myśli moje nieuczesane... czym są one dla nas wszystkich? zagadką wszechświata? być może.... kostką Rubika? prawdopodobnie..... albo gąszczem wiecznie zielonym...... sadem pełnym biedronek i świerszczy? czym są te małe cienie wśród gęstych traw? mogą być dla świata czymś bądź niczym... może kroplą nadziei.... namiastką litości.... pyłkiem dobroci.... wersem lirycznym.... zbawiennym spadochronem..... czymkolwiek są, zawsze składają liczne pokłony przy nagrobku gdzie spoczywa okiełzana miłość Klaudia Gasztold

zabawa w gęstym śniegu tuż za domem zaraz po sporej dawce gorącej herbaty jest najlepszym sposobem na zobrazowanie świata dziecka tu nie ma drogowskazów radarów ani kontroli granicznej jedyne co nas może kontrolować to błękitne słońce biel wokół biel i tylko biel lekko ubrani jak motyle skaczemy po mlecznych wydmach czasem szukam czapki lub rękawiczki w kokosowym morzu brak zegarka i telefonu a jednak jest ten uśmiech na twarzy po powrocie do domu powtarzamy rutynowo zajęcia plastyczne łyk ciepłej herbaty w międzyczasie jest mile widziany u wejściowych bram przed snem czytam książkę kilka osób nieopodal mnie obserwuje gwiazdy moja mentorka stojąc przy drzewie pełnym kolorowych liści rozmawia z zachodzącym słońcem czasem się modląc wszystkie razem złączone prośby zostają spełnione jak płatki śniegu wysyłane przez zimę Klaudia Gasztold

Gdyby nie wyjazd pewnej osoby sprzed lat Miałabym godniejsze nazwisko Spokojniejsze noce i jaśniejsze dni Szczęście częściej pukałoby do okna Deszcz padałby trochę dalej Spotkanie w parku było pisane Debaty w gwarze tajemnic Jednak bliższe spojrzenie okazało się zakazane Ostatni nocny dyżur był kwestią czasu Widuję często dziewczynę którą mogłam być Powierzchownie się znamy Ta dziewczyna w słonecznym blasku Posyłająca uśmiech w moją stronę Zawsze gdy ukradkiem ją mijam na targu To mogłam być ja Gdyby nie tamten wyjazd Przeklęty obowiązek powrotu do rodzinnych bagien Być może zbyt kolorowa wizja aby była realna Albo zbyt mroczna aby stała się fałszem Klaudia Gasztold

Dopiero teraz widać owoce Soczyste kolorowe leżą na gęstej trawce Dziewczynka w niebieskiej sukience je zbiera Pojedynczo do dużego koszyka ze słomy Dopiero kiedy wyszłam z gwaru niepewności Dostrzegłam istnienie pięknej dziewczynki O orzechowych włosach i zielonych oczach Daleko mi do niej jej sadu i wdzięku jaki nosi w sobie Dotykam suchych liści śpiących pośród drzew Tutaj brakuje dorodnych owoców Uczuć czy barw Jakiegokolwiek znaku życia Klaudia Gasztold

Ostatnie dni spędzone pod powierzchnią wody Były dla niej nauczką od życia Za szlachetne dłonie płaci się gradem kamieni Wysycha na brzegu ostatni anioł Gwiazdy patrzą dodając jasnych promieni To światło to jedyna jasność którą widzi na świecie Ostatni raz Kumulacja smutku powoduje erupcję serca Wypaliła się pamięć o dobrej nowinie Odcienie szarości błądzą wśród drzew Potykając się o blask księżyca Minione dni były ciężkie dla rozwoju Obecnie nie ma czegoś takiego Linia nadal jest pozioma Jakby odurzona patrzy wprost Nie słysząc że gwiazdy proszą o wzniesienie Pomstę sumienia Klaudia Gasztold

podczas długiej jazdy samochodem zapodziałam gdzieś rozum kieruję swoim życiem nie mając prawa jazdy jak większość poetów zgłosiłam swoją zgubę do centrali wierszy okazało się że od lat jest nieczynna na własne pióro szukam śladu rozsądku w gęstym lesie dużo jest miłości pozbawionej rozumu piesi mają jednak lepiej od tych zakamuflowanych we własnej przestrzeni długo pada śnieg za oknem śliska powierzchnia zmyła ślady po nietrzeźwych śmiałkach hamulce łatwiej jest stracić niźli szare komórki pod zaspą niedaleko świątyni stoi samochód bez kierowcy świątynia jest zamknięta z powodu braku bezinteresownej dobroci wokół tylko biała pustynia ani śladu poety KLAUDIA GASZTOLD

Ku pamięci ofiar pożaru w Koszalinie Nikt się tego nie spodziewał Urodziny jak każde dobrze wyprawione Smutno zabił dzwon kościelny Zrzucając świeczkę z tortu Ten sam wiek ta sama pasja ten sam pokój Ten sam cmentarz Ogień otworzył przestrzeń paranormalną Zabrał rodzinne szczęście Sens budzenia się o poranku Życie pięciorga dziewcząt Kryształy Cudu Nie pytam gdzie posłał Was los Ani jakiego Boga teraz widzicie Zbędne są komentarze i oceny Czas winien teraz ciszą być gładzony Kiedyś i ja tam dotrę Nikt się i tego nie będzie spodziewał Pragnę Waszego szczęścia i spokoju Pragnę aby otworzyła się do rajskich bram ostatnia kłódka Nie żegnam się z Wami Kiedyś się przywitamy Jeśli jest inaczej To jesteście wśród nas ponownie Więc nie na miejscu jest smutek Klaudia Gasztold

Dzisiaj cicho jest w mojej głowie Nagła zmiana pierwsza niechaj pozytywna Czekam na powrót ostatniej myśli Tej o nas i o miejscu pełnym szczęścia Białych róż i o drewnianych schodach Gdzie jak zawsze trzymając się za dłonie Słuchaliśmy śpiewu naszych serc Stłumił go odzew budzika Klaudia Gasztod

wśród nas nie ma miłości ona jest wiatrem ulotna czasem może w sekundę zmieść z urwiska niekoniecznie z urwiska rozsądku nie ma miłości ani zakochania ,,kocham Cię,, to puste słowa tak puste jak lalki wypchane zatrutym tlenem nic nie łączy studentkę ze starcem i rówieśników co siedzą na plaży trzymając się za dłonie miłość jest brudnym interesem podstawką maską i kartą pod dywan zamiecione sumienie wśród nas nie ma miłości ludzie przed śmiercią się rodzą żeby urodzić niestety dziewczynko trzeba też spłodzić przepraszam za ciernie które rozsyłam po świecie przeszłość mi je podarowała z milczącym uśmiechem o miłości nie wspomniała nawet gdy spałam biały kaganiec z firanki kolejną złudną bajką wyszarpaną z baśni gwoździem następnym złote kajdanki później rozwód lub separacja w najlepszym przypadku rozłąka naturalna ludzie jak lwy choć piękni i zwinni zawsze drapieżni lwa nie pokochasz kochana księżniczko w klatce łagodny spokojny gdy otworzysz drzwi i podasz swe serce skończysz jak ta co wierzyła w miłości istnienie KLAUDIA GASZTOLD

Kochać chwile niezmywalne Pisać to co się rzec nie chciało wczoraj Lub nie wypadało podczas deszczu Umieć żyć dla samego życia nie zaś dla śmierci Zapisuję postanowienia na kolejne życie Choć co prawda pragnę już teraz wypełnić swoją Dharmę Ograniczyć przypływ fałszywego ego i gniewu Zapalić świeczkę na cmentarzu Przeczytać kilka wierszy Otworzyć okno w pokoju Tworzyć chwile niezmywalne Docenić życie niezbywalne Odłożyć kopertę na biurko gdzie ślady atramentu Rozpocząć działanie Bez wątpliwości i zbędnego wyszukiwania bezsensu Klaudia Gasztold

oni znają bliżej życie pokazują zaułki świata przesiadując w zakamarkach sumienia piszą wiersze w zgrabnych postaciach nad brzegiem rzeki obserwują zachód słońca czasami słucham słów ich serca serca o wiele większego niż to zwyczajne i proste oni bliżej znają życie nie uginając się przed bólem na przekór zimnym zasadom budzą się aby nadal trwać oni bliżej życie znają niż jakikolwiek pamiętnik czy stu tomowy egzemplarz wiedzy to im gwiazdy snują nadzieję oni bliżej znają nasze wnętrze niż my wszyscy razem wzięci Przewodnicy W Strefie Ciszy Klaudia Gasztold

Osaczał mnie dźwięk jadącej karetki Szczęście się wykoleiło Na zakręcie Między wschodem a zachodem dnia Elastyczność zmieniła tory Ulica pusta i cicha Pojazd stał na krawędzi mostu Osaczało mnie niebieskie światło I głośny dźwięk wokół Szum w głowie był większy niż kosmos Ale mniejszy niż nienawiść ludzka Tylko wiatr trzymał moje wilgotne włosy Uderzyłam o coś ciężkiego Dalej słyszałam dźwięk Tylko jakby ciszej Ktoś krzyknął na końcu moje imię Zjawił się tłum oczekiwanych Jestem wolna Szum minął Quo Vadis? Klaudia Gasztold

Umarła najbliższa mi osoba Miałam zostać oddana do domu ,,dzieci niczyich,, Mój ojciec przecież mieszkał blisko Jednak za daleko aby mógł być moim tatą Jak zawsze zgodnie z rutyną Wszystko ważniejsze od dziecka Dostałam dziś rano telefon od przyjaciela Rozbił się smutek o nadzieję w drodze ku przyszłości Odebrał mnie jak zapewnił Znów poczułam bliskość i ciepło Poszliśmy do lasu zebrać kasztany Kiedy biegłam przed siebie ktoś mnie zawołał Zerwałam się z łóżka na równe nogi Przyszła Pani dyrektor z jakimś mężczyzną Podpisał dukomenty najwyraźniej coś znaczące Siedzę z Tatą w aucie i jadę do domu Obok mnie leży pusty koszyk Przed wyjściem zaproponował mi zbieranie kasztanów Piękny jest las kiedy spaceruje w nim prawdziwa rodzina Nie ta od dzikich białych koni Ale ta od znaczących uczuć I chyba ważnych dokumentów Klaudia Gasztold