WarszawiAnka

Ciekawy, bardzo treściwy. Prorodzinny. :) Pozdrawiam

Bardzo urokliwy. :) Pozdrawiam

Bardzo ciekawe spojrzenie na myśli. Najbardziej mi się podoba druga zwrotka. :) Pozdrawiam

OK, taka forma też mi odpowiada. :) Pozdrawiam

Księżniczka nie jest problemem... :)))

A może: "Twoja księżniczka" , albo "Prawdziwa księżniczka"? Tak tylko sugeruję... :)

@Kobra , @Nata_Kruk : Skondensowałam zapis. Jak teraz? Zatrzymać dzień tak bardzo chcę, gdy mrok ogarnia świat; o każdą łzę rozpocząć grę: uchronić się od strat. Zatrzymać dzień, by jeszcze trwał, choć noc już niesie sen; tak by się dał powstrzymać szał zgłodniałych nocnych hien. Zatrzymać dzień w granicach dnia; rozciągnąć każdą z chwil, pić ją do dna; niech moment da przemierzyć setki mil. Zatrzymać dzień, ocalić „dziś”, gdy jutra słychać krok; w ostatnią kiść sekund się wgryźć, okiełznać zdarzeń tok. Zatrzymać dzień i w nim się skryć, zbudować wokół mur; w pamięć go wryć nim pęknie nić i nim zapieje kur.

...że nie spełnił zadania wiersz, albo... czytelnik... Pozdrawiam

Już mniej boli...? :)

Bardzo mi się podoba ta forma, jest jak Ferrero Rocher z orzeszkiem w środku... :)

Bardzo zwięźle i bardzo kusząco... Uwodzicielska moc może jednak zarówno wywołać kolorowy zawrót głowy, jak i uruchomić pole siłowe wokół obiektu... :)

Pięknie... ale dlaczego olejek? Czyżbym była aż tak niewtajemniczona...?

Myślę, że jest tak wtedy, gdy przy kontakcie z utworem uświadamiamy sobie, że ból nie wygasł. Poezja o dużej sile wyrazu wzmaga go.

Czasem można nawet troszkę nadużyć - ale tylko do pierwszego zawrotu głowy... :)))

Jak błyskawica! :)

... a ja lubię wielokropek: tajemnicy to posłaniec; z niedopowiedzeniem rusza w pościg za tym, co nieznane...

Wiersz jak gęsty las: pełen zapachów, odcieni zieleni i niezwykłych odgłosów - ale zaplątałam się w gęstwinie formy... Pozdrawiam

Masz niewątpliwie rację. Z drugiej strony jednak, poezja często wyrasta z bólu... Zastanawiam się teraz: czy pisząc poezję z bólu zmniejszamy go przez przyjemność pisania? Chyba nie... Ale za to, po pewnym czasie czytając wiersz, czerpiemy z niego przyjemność intelektualną, a jeśli go udostępniamy innym - możemy też doznać przyjemności emocjonalnej...

I tak z obu stron wzajemnie się kłania przyjemności pisania - przyjemność czytania. :)))

A może: strumień świadomości...? Pozdrawiam

Dziękuję. :)

To ciekawe, gdy Autor-mężczyzna przemawia ustami kobiety... Bardzo lubię motyw wieży... Pozdrawiam :)

Dobrze, już, dobrze Peelu - tylko nie skacz! Wiersz zdawałoby się przewidywalny, a jednak - zaskakujący, pełen zwrotów. Desperacja i sarkazm. Podoba mi się twarz, która się "wyświetla" w lustrze, nawet lekki dreszcz przebiega po plecach... Przy słowach: "Jak cudny ten cichy spacer!" uśmiechnęłam się szeroko. :) Pozdrawiam

:)

Pozdrawiam nawzajem .:)