WarszawiAnka

Twój wiersz jest paradoksalny podwójnie. Po pierwsze, Peelka wydaje się rozczarowana powtarzającą się nieobecnością śmierci, tak jakby była tym rozczarowana. Przypomina mi to czyjąś reakcję na kolejną informację o końcu świata: "Obiecanki-cacanki!" Po drugie: zajęci umieraniem, nie mamy czasu żyć. To niesamowite, ale niedawno myślałam dokładnie o tym samym, wyrażając to właśnie tak, jak Ty w swoim wierszu. Nie myślałam jednak, by o tym pisać, a teraz tym bardziej nie myślę, bo mnie ubiegłaś. :) Wiersz jest krótki, ale bardzo bogaty w treść - i może być bardzo różnie interpretowany. Pozdrawiam.

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję. :) A weny poganiać nie trzeba, przyjdzie sama... Do zobaczenia :)

Wena poszła szukać wiosny, ale wróci w ten radosny wieczór, albo też poranek i uwije wiersza wianek. :)

@Wieslaw_J._Korzeniowski : Dziękuję. :)

Róże? :) Bardzo dziękuję. :)

Temat wiecznie żywy. :) Do zobaczenia. :)

Oczywiście - zależy co weźmiemy na warsztat.

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję - i mówię: Dobranoc. :)

Ja jednak wolę Adama. :)

Rozpoczęłabym od "Krążę...". Krótki, ale bardzo przejmujący wiersz. Najbardziej przemawiają do mnie te słowa: "Krążę pośród obcych mi budowli i stworzeń, nie ma tam już twych dłoni, które zawsze ratowały od porażki." Pozdrawiam

Jeszcze trochę za wcześnie...

Tak, III część Dziadów miałam przerobioną tak gruntownie, że nie da się zapomnieć... :) A Wielka Improwizacja sama w sobie robi wrażenie.

"...lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi..." "... za miliony kocham i cierpię katusze..."

@Sylwester_Lasota : Dziękuję za Twój głos. :)

Przywiodłeś mi natychmiast na myśl hamletowską czaszkę Jorika oraz mickiewiczowską konkluzję "Nasz naród jak lawa..." A 20 000 mil podmorskiej żeglugi czytałam jednym tchem. :)

A dla mnie była to jedna z ulubionych i najbardziej wciągających powieści mojej bardzo wczesnej młodości. Obok Juliusza Verne'a. :)

Cieszę się, że wiersz Ci się podobał. I jeszcze raz dziękuję. :) Pozdrawiam

Cieszę się, że Ci się podobał. Bardzo go lubię. Więźnia Chillonu nie znam, ale przypomniał mi się Hrabia Monte Christo...

@Nieznajomy Niewidzialny : Dziękuję za Twój głos. :)

@Dziękuję. :)

...a ten utwór opowiada historię mnicha, który przeżył swe życie na skalistej wysepce Skellig. Bardzo romantyczny jest...

Taka łza niewypłakana, ukryta w głębi może się zamienić w poezję....

Natychmiast przypomniał mi się Giaur: "Jak się ten zowie kalajor ponury? Twarz mi znajoma... Raz go napotkałem W ojczyźnie mojej."

Bardzo dziękuję za refleksyjny komentarz. Rzeczywiście, zdjęcie spełnia tu podwójną rolę: ilustruje wiersz o tym, co minęło, ale też daje nadzieję... Pozdrawiam :)

@Wieslaw_J._Korzeniowski : Dziękuję za Twój głos. :)