WarszawiAnka

@ania mila milewska : Dziękuję za Twój głos. :)

...dodam jeszcze, że bardzo mi się podoba tytuł. :)

@Marcin Krzysica : Dziękuję. :)

To odwieczny dylemat. Już Szekspir pytał: "Czym jest nazwa? To, co zwiemy różą, pod inną nazwą równie by pachniało." Bardzo mi się podoba treść Twojej wypowiedzi, ale mam problem z formą - to raczej proza poetycka. Brzmienie ma jednak bardzo liryczne, pomyślałabym więc o innej wersyfikacji, Pozdrawiam

Dobrze! :)

Zrobisz, jak będziesz uważał. :)

Praktycznie. :) W haiku podobno nie powinno się stosować czasowników, ale jeśli będziesz chciał się zajmować tą fomą, to pewnie przyjdzie z czasem. :) Pozdrawiam

Iwonko, Twoja wersja też brzmi bardzo dobrze. A co do inwersji - nie mam nic przeciwko, lubię, nawet dość karkołomną... :) Pozdrawiam

Wiesz, tak sobie pomyślałam, że może by przywrócić tytuł "1917" z gwiazdką: 1917 *, a u dołu w przypisie wyjaśnić, do czego ta data się odnosi? Pozdrawiam

Bardzo lubię takie przestrzenne matafory dla zobrazowania wędrówek myśli. Pozdrawiam :)

Miło się rozmawia, ale już bardzo późno. Pożegnam się - niech teraz inni piszą. :) Dobranoc!

:)

...i znowu się rozumiemy. :) Poza tym, dziękuję za serduszka. :)

Coś w tym jest...

Ja też. Dlatego pamiętam więcej niż "Nam strzelać nie kazano..." :)

Tak, tytuł czasami jest problematyczny, mocujemy się z nim. "1917" wyglądało bardzo dobrze, ale było niejednoznaczne...

Wciąż pamiętam jego fragmenty... "Wylewa się spod skrzydła ściśniona piechota Długą czarną kolumną, jako lawa błota, Nasypana iskrami bagnetów. Jak sępy Czarne chorągwie na śmierć prowadzą zastępy..."

Wobec tego zostaw tak, jak jest i zobaczysz, jakie będą reakcje.

Jeszcze jedno: narracja w pierwszej osobie przypomina mi oczywiście "Redutę Ordona".

Uściślenie daty bardziej naprowadza na właściwy trop, ale z drugiej strony tytuł staje się mniej wyrazisty...

Tak właśnie myślałam, ale wolałam się upewnić. Słowo "straceńcy" zawsze przyprawia mnie o dreszcz. A "cierpień wieniec" może się kojarzyć z jednej strony z koroną cierniową a z drugiej - z kołem samsary, chociaż to przecież zupełnie inna historia. Bardzo mi się podoba wers "Gdy nagle z księgi życia karta moja znika". Lubię Twoje oryginalne metafory. :) Biały tulipan jest wzruszającym akcentem kończącym wiersz. Pozdrawiam

Moje skojarzenia były jednoznaczne: 1917 = rewolucja... Cieszę się jednak, że nie trafiłam. :) Czy wobec tego bohaterem jest po prostu zwykły żołnierz, czy konkretny przedstawiciel jednej ze stron?

Romantyzm i dramat - ale z historycznego punktu widzenia nie mogę rozszyfrować teżsamości bohatera.... Pozdrawiam

@Bogdan Brzozka : Miło mi. :)

Budzi się nostalgia...