Tomasz Kucina

Nie, nie zabolało ;P Przecież nie machamy tu rękoma, żeby miało kogoś boleć? Dyskutujemy. Nie żartuj ;D Siebie? Twoim prawem jest odniesienie się do meritum tekstu a nie sugestie chociażby bym przestał oglądać starożytnych kosmitów, co zasugerowałeś, czy ja po przeczytaniu twojego tekstu napisałem gdzieś co masz robić a co nie - bo mnie się tekst twój nie spodobał? Chwila. Spójrz na swoją kulturę dyskusji. Nic na to nie poradzę, że masz takie trudności, czy jeżeli przeczytam dowolny twój tekst to mam ci wysłać ripostę uznając, że piszesz zbyt banalnie? Nawet do głowy by mi to nie przyszło, by dokonać takiej interpretacji w odniesieniu do autora. To absurd. Jak ciążą ci moje teksty bo są za trudne to je omiń. Po co mnie o tym informujesz? Nie potrafię nic logiczniejszego zaproponować, bo ja stylu pisania specjalnie dla ciebie nie mam zamiaru zmieniać. Musisz przyjąć ten argument, bo ma sens. Moderować, w sensie przyprowadzać do porządku, bo tak jak wyżej napisałeś każesz mi nie oglądać kosmitów ze starożytności, nie no pozwól, że zainteresowania poza tym tekstem realizował będę we własnym zakresie. Nie ucz mnie języka emotikon, bo na nich się wychowałem. Ta akurat emotikona może wyrażać równie dobrze uśmiech z czegoś tak dziwnego, że aż śmiesznego. Nie wiedziałem, że czyjeś zainteresowania mogą u drugiej osoby budzić zdziwienie i śmiech. Bo to "śmiech" a nie uśmiech - uśmiech wygląda tak --> :). Twoje poparcie miałoby sens, gdybyś nie ustawił komentarza w szyderczym tonie, bo jak piszesz że to dopiero Amerykę odkryłem, to nie jest to idealne preludium dla komentarza, i z szacunkiem nie ma nic wspólnego - a potem piszesz: ludzie "dymali" ludzi od zarania dziejów. Mam coś z tym wspólnego, że mnie o tym informujesz? Można przecież łagodniej. To że kontestujesz rzeczywistość zauważyłem, dlatego mnie nie poparłeś, bo ja nie kontestuję, ja wykładam utwór - to raptem fantastyczny tekst. A ty dokonujesz jakiś porównań osobistych, skoro każesz mi się zmieniać w wymiarze przyzwyczajeń. O czym było wyżej. Gdybyśmy jeszcze często pisali, gdybym znał twój rys osobowy? Ale ja nie pamiętam byśmy wymieniali się poglądami. Skoro więc wychodzisz z takim powitalnym komentarzem to nie dziw się mnie, że mam prawo tak go odczytać. Regułą być to nie musi. To zależy od ciebie. pozdrawiam również.

Lepiej? Bo wcale ciebie nie widać tutaj. Życzę ukojenia, pogody ducha.

Tak tekst jest stary. Natomiast, rzeczywiście jakby wpisywał się w obecną sytuację na świecie, sam to zauważyłem i dlatego wrzuciłem tutaj. Z Noriakim masz racje, stary wiarus, ale twarda sztuka ;) Ma sumę (bilans) wszystkich skoków co do długości (biorąc pod uwagę całą karierę zawodniczą) najlepszy w całej historii skoków narciarskich. Dobrze że tylko legenda ;D Że oni, ci z Sambhala rozwijali się poza ustrojowo? A diabli ich wiedzą? Ważne że nie musieli używać tej jogi i medytacji do tych spraw . LOL. :P Wcale ci się nie dziwię, też bym nie szukał takich powołań. I przyjemności, hehehe. Dzięki za słówko ;D

Słuchaj no ty fregamo, nie pouczaj mnie kogo i co ja mam oglądać. W kosmitów i żadną propagandę nie wierzę, więc nie wykładaj mi tu referatów. To jest tekst fantastyczny, i nie ma absolutnie nic wspólnego z żadnym jasnowidztwem, ani tym bardziej ideologiami o czym jasno traktuje nawet właściwa treść utworu. Więc to ty snujesz się w mitologii skoro trudno ci odróżnić fantastyczny wiersz od mojego światopoglądu - notabene - o którym nie wiesz nic. Jedyne co prawdziwe w tym utworze, to autentyczny szacunek dla Boga Chrześcijańskiego. Mam do tego prawo. Fizykę cząstek, cały świat hadronu zostaw, tu proponowałbym odpuścić - to nie jest wiersz antynaukowy. Ten fragment dotyczący tej kwestii jest tylko pewnym przejawem wątpliwości mnie maluczkiego człowieka nad niedoskonałością współczesnej nauki i raptem w zakresie stricte symbolicznym - w dodatku wyrażonym osobliwym kodem lirycznym. pozdrawam również, i bez obrazy - jak chcesz mnie moderować to mam prawo się odnieść. W tekst wniknąłeś (aś) raptem pobieżnie.

graphics CC0 motto autora: Z cywilizacją Doliny Indusu – ustawiczna tęsknota za lepszym światem, gdzie nie byłoby trosk, chorób ani bólu należy się uświadomić: Sambhala nie istnieje nie ma Królestwa Agarthi żadnych mistycznych bram w kazalnicach Pamiru i Karakorum widziano tylko antylopy cziru z kwarcytów i gnejsów człapały ku niebu z matowym kopytem jak inne pustorożce i krętorogie do łaski Zbawcy obłudna mitologia i gdzie ta podziemna kraina? sekretny mistyczny kanton mnichów którym zaopiekowały Dakinie gdzie masz buddyjskie anioły mądrości wyprane z mocy energetycznego oddziaływania? one są ledwie wibrysą blanszowanego powietrza i nikt nigdy nie zobaczył na oczy Rigdena Jyepo apodyktycznego króla rozżalonej planety w świecie żółtej rasy niezniszczalny jest tylko Noriaki Kasai on zdobył mentalnie szczyty Karakorum stanął na lodowcu Fedczenki w Pamirze kraina Sambhala nie istnieje w pałacu Dalajlamy w Lhasie nie uchylają dusz czerwone wrota nie prowadzą do świata wyższego rzędu energia miłości nie zespala żadnej aury a w łonie kobiet nie pojawia światełko ściągniętej doń Duszy nic nie ma bez woli Boga Miłosiernego kopulacja ludzi Tybetu jest całkiem ludzka wynika ze zwierzęcych instynktów nie potrzeba tu jogi medytacji i duchowych ćwiczeń a tunele czasoprzestrzenne i fizyka cząstek są wymysłem chińskiej propagandy bazującej na permanentnym kłamstwie i wyzysku człowieka — napisano: 8 września 2015

Dokładnie. Cóż tu można dodać. Dla mnie jako czytającego ten wiersz, to pierwszy raz poniżej 7000 w życiu cyklopa oznacza dookreślenie (zaakcentowanie odautorskie) tego momentu zejścia liczby dni poniżej 7000, to oczywiste. Szukanie dodatkowych znaczeń, dobudowywanie interpretacji nie ma sensu.

Już nie zatrważaj się nam panie Aleksandrze aż tak bardzo szczegółami. Gdyby było tak jak w wersji pierwotnej nie byłoby wcale gorzej. A było tak (wers 2 pierwszej zwrotki): "liczba pozostałych pierwszy raz spadła poniżej siedmiu tysięcy" Oznacza to dokładnie tyle, że po raz pierwszy liczba dni do końca życia Cyklopa spadła poniżej 7000, i tylko tyle, nie musi to mieć i w twojej percepcji autorze zapewne nie miało nic wspólnego z kolejnymi wcieleniami w nowe formy życia, bo Cyklopi mitologiczni to przecież nie dharmiczni przedstawiciele indyjskiej religii w działaniu nirwany - gdzie życia się powtarzają. Skoro w drugiej zwrotce jest konkluzja: "ich żywot (Cyklopów) przebiega pod ich dyktando, nie tylko znają dokładnie datę swojej śmierci, lecz również ten dzień, jej oblicze i ból - nie uśmiechają się żyjąc prozą policzonego bycia" … to mają możliwość do szczegółowej analizy własnego bytu. Nie wnikajmy czy jest to ich moc czy przekleństwo. Skoro liczba pierwszy raz spadła poniżej 7000, to ja to czytam jako opisany dokładnie w tym momencie w czasie punkt życia cyklopa. Naturalnie dla każdego czytelnika, który po raz pierwszy czyta ten utwór - data zdarzenia - przyjmuje charakter mobilny - przesuwa się w czasie do perspektywy odczytu utworu. Bo przecież autor odnosi się do zdarzenia, a czytelnik ma zrozumieć, że to dokonuje się w chwili gdy czyta wiersz. Więc nie ma dramatu, spór o nic.

Rozumiem. Pozytywne emocje, wpływ na punkt widzenia, a grunt to zrozumienie - wtedy wykładasz pozytywny komentarz. Właśnie o tym dowodziłem we wcześniejszej odpowiedzi. Ja też czytam twoje miniaturki, są urocze, masz dużo pozytywnych komentarzy, pozytywnie widzę twoje teksty. Przeważnie się uśmiecham i zgadzam z morałem w konkluzji.

Zgadza się, pozytywne komentowanie ma sens. Hejterem nie warto nawet bywać. Jak rozumiem, nie ograniczasz tych emocji pozytywnych a ograniczasz tylko krytykę innych autorów? Ty i @Grynszpanimacie bardzo praktyczną metodykę budowania komentarzy, też jestem jej zwolennikiem - jak wy. Pozdrawiam.

Tak to odebrałem oczywiście jako twój żart. Masz rację. Oczywiście tekst jest z przymrużeniem oka, a twój komentarz jest doskonale tu wpasowany. Po prostu przy okazji twojego komentarza, opowiedziałem trochę więcej o utworze, głównie chodziło mi na zwrócenie uwagi na oszczędną prezentacje narratora, chciałem to podkreślić i troszkę pomógł mi w tym twój uroczy i żartobliwy komentarz. Nie miej mi tego za złe. Proszę. Co do mediów tych czy innych wolałbym się nie wypowiadać, bo po prostu nie mam w tym względzie wielkiego rozeznania. Więc na tym zakończę tą część odpowiedzi. Rozumiem. Nawet nigdy bym tak nie pomyślał, że z wyrachowania. Rozumiem, że wiersz wywołał ślad i reakcję, no to właśnie o to chodzi każdemu autorowi. Więc należy mi tylko podziękować za literki pod "Simbelmyne". Twój pierwszy komentarz był przecież merytoryczny. Wskazałaś na konkretne frazy - doceniam to i szanuję. Jeszcze raz pozdrawiam.

graphics CC0 Analiza wiersza K.I. Gałczyńskiego pt. „Ulica towarowa” Wiersz: Tutaj wieczorem faceci grają na mandolinach i ręka wiatru porusza ufarbowane wstążeczki. W ogóle tu jest inaczej i gwiazdy są jak porzeczki, i jest naprawdę wesoło, gdy księżyc wschodzi nad kinem. Anioły proletariackie, dziewczyny, wychodzą z fabryk, blondynki smukłe i smaczne, w oczach z ukrytym szafirem jedzą pestki i piją wodę sodową niezgrabnie, pierś pokazując słońcu, piękną jak lirę A kiedy wieczór znowu wyłoni się z mandolin, a księżyc, co był nad kinem, za elektrownią schowa, mgłami i alkoholem ulica Towarowa rośnie i boli. K.I. Gałczyński / 1929. Analiza wiersza: Wiersz Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego pt. „Ulica towarowa” to bilans w opisie bliżej nieokreślonego miasteczka, dokładniej jednej ulicy. W prologu to opis czysto proletariacki, status „społeczeństwa fabrycznego” świadomie i refleksyjnie umiejscowionego w rewolucji przemysłowej pomiędzy dwoma wojnami światowymi, notabene, – na dobre przytłoczonego amorficzną codziennością. Studium egzystujących w matni systemów produkcyjnych, stacjonarnych schematów i przyzwyczajeń ludzi przypisanych do swoich fabryk i manufaktur. Praktyczny, socrealistyczny charakter wiersza wprowadza nastrój anemicznej figlarnej monotonii. W pierwszej części utworu to bynajmniej pantagruelizm w ambitnej formie – czyli usilnie beztroski koniecznie standardowy wymiar życia tej (naszkicowanej przez autora) robotniczej dzielnicy. „Faceci grają więc na swych mandolinach”, „ręka wiatru porusza jakieś ufarbowane wstążeczki”, a gwiazdy „są jak porzeczki”, to późny wieczór – na niebie pojawiają się pierwsze gwiazdy (czerwone – czyli proletariackie), a „Księżyc wschodzi nad kinem”. Póki ta jasność dominuje na „ulicy towarowej” żywot proletariuszy w zachwycie magią i ulicznym folklorem ulatuje „cały w skowronkach”, „naprawdę [tu] wesoło” sugeruje Gałczyński, z fabryk po zakończonej zmianie wyłażą smukłe młode blondynki, o szafirowych oczach, a nastrój jarmarczny tej aglomeracji zachwyca czytelnika. Dziewczyny żują pestki może to dynia, może słonecznik?, popijają sodówkę. Czas płynie wesoło – lecz do czasu trwa ta sielanka, gdy jasność substytuuje w noc – ta przysłowiowa „sodowa woda”, wreszcie uderzy do głów mieszkańcom betonowej dżungli. Zapytasz czytelniku: dlaczego akurat „sodówka”?, i w jakim celu zastosowałem ów semantyczny apendyks? – Otóż, pisze dalej Gałczyński: gdy „księżyc co był nad kinem za elektrownią się schowa – mgłami i alkoholem ulica towarowa [tu] – rośnie i boli”, po zmroku miejsce opisane przez Gałczyńskiego zmienia diametralnie oblicze – teraz to zaułki pijaczyn i kreatur, a miasteczko przechodzi swą codzienną metamorfozę, wraz z nocą przenika stanem turpistycznym, zachowaniem swych mieszkańców uwierzytelnia mroczność i całą industrialną brzydotę, relacje miasteczkowiczów (jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki) – przemieniają się w ohydę – w pijacką balangę. Ludzie po dniu mozolnej pracy porzucają własne smutki i troski zaś stany stricte niehumanitarne uwierzytelniają. Ta mroczność traci charakter biesiadny, to pitawal – „towarowa” kronika kryminalna, wszystko co kolorowe – barwne, stanie się teraz profesją szemranych układów. Ból, gorycz i obojętność, wszystkie stany ludzkiego zniewolenia przez zło, gdzie czapka gore na złodzieju, istota wygraża z degeneracji, a gwałt i nielegalny handel w antyludzkiej pomroczności – zatrważa. Gałczyński wychował się na przedmieściach Warszawy, z pewnością czasy dzieciństwa zanotowane w pamięci poety zainspirowały go do napisania wiersza. Poezja dwudziestolecia międzywojennego to eklektyzm, w zasadzie nie można jej zamknąć w ustalonych trendach. Emanacje światopoglądów stanowiły grupy poetyckie powiązane z konkretnymi czasopismami. W głównym nurcie tworzyli Skamandryci – z Tuwimem, Kazimierzem Wierzyńskim, Janem Lechoniem – na czele.. Powiązani z kulturalnym pismem „Pro Arte et Studio”. Głosili pochwałę życia, promowali twórczą wolność bez skrępowań, opisy życia radosne, podnoszące na duchu, z fasonem witalnym i subiektywnym. Dalej to: Awangarda, ci opisywali życie zwykłych ludzi, uwikłanie człowieka w postęp cywilizacyjny i naukowy marazm. Awangarda krakowska to – 3M – poezja miasta, maszyny, i masy, poeci skupieni wokół Tadeusza Peipera. – przeciwstawiali się całej tradycji literackiej szukali „punku zero”, inni przedstawiciele nurtu to: Adam Ważyk, i Julian Przyboś. Tworzyli też futuryści odwołujący się – do manifestu Marinettiego, zafascynowani głównie technologią, w obrazoburczym modelu przyszłości szukali zaspokojeń bardziej perwersyjnych: Anatol Stern, Aleksander Wat, Tytus Czyżewski i Bruno Jasieński (którego twórczość osobiście bardzo cenię, bo poeta operuje daleko wyszukanym słowem). W końcu lirycy określani jako: Kwadryga, to: Szenwald, Dobrowolski i właśnie Konstanty Ildefons Gałczyński. W wierszach konstruowali stany katastroficzne i apokaliptyczne wizje przyszłości, często zabarwione ironiczną nutą upadku cywilizacji. Wiersz „Ulica towarowa” – stroficzny, złożony z 3 zwrotek, o rymach niedokładnych i nieregularnych okalających i krzyżowanych: ABBA, ABAB, ABBA. Brak akcentów oksytonicznych (gdzie ów akcent przypada na sylabę końcową wyrazu – zrymowanego), więc nie męskie a żeńskie. Nieregularna liczba sylab w wersach. przez: Tomasz Kucina

To jest uważam, najrozumniejsze podejście autora do rzeczywistości tylko wirtualnej, brawo.

Zgadza się: Żwawiec, Liścień, Drzewiec i gigantyczny Nan totalny antagonista Orków. Etnowie wpisują się w doskonale w Tolkiena, Drzewoludy są wrażliwe i są systemem przyrody, ale potrafią walczyć i wtedy są bezwzględne.

Linearny - w znaczeniu - przebiegający w dość precyzyjnej chronologii opisu, rozumiem podtekst i gratuluję, piszę bez złośliwości - uśmiechając się sprytnie. No tak, w sensie zmysłowości opisu. Przyjmuję argument, byle nie ułańskiej - dodałbym może - gdyby to był wiersz kogoś innego ;P Mam nadzieję że z uśmiechem, wiersz nie jest kolejnym studium w skomplikowanej relacji, to opis chwili, wrażenia. Starałem się użyć dość tradycyjnych ;P , te są akurat męskie - jednosylabowe. Pasują, bo nie są wyszukane - nie wulgarne a ustawiają się jakby w "męskim pierwiastku" tego wiersza do wszechobecnej kobiecości w treści. Bo zauważ, że narrator - opowiadający - jest tu skrzętnie zakamuflowany, nie ma go w zasadzie w żadnych wersach tych tercyn. A jednak on jest, czuje się jego obecność, a treść choć stanowiąca opis zdarzenia jest gruntownie przypisana do narratorskiego punktu widzenia, i ty też to wiesz, dlatego twój komentarz jest "postawiony" bardziej w kontekście do narratora niż do podmiotu lirycznego - peelki. Często wzbudzam skrajne punkty widzenia, niektórzy czytelnicy widzą u mnie "efekciarstwo", inni - jak ty choćby teraz- przypudrowaną "nachalność", to się zgadza, bo piszę różne teksty. I trzeba rozumieć, że te "efekciarstwo" czy z kolei "nachalność" (w zależności od potrzeby autora) są zawsze starannie zaplanowane, i nie mają związku z moim poziomem "buty" czy "uwrażliwienia". To zawsze jest praca ze słowem. Można rzec - autor - jest zawsze poza zbiorem dekoratywnego tekstu. Zawsze ludzki kontaktowy - co widać w komentarzach - uważam dość sumiennych. Dziękuję ślicznie za słówko pod wierszem. Z przyjemnością zajrzę do Ciebie, poczytam, może gdzieś "zarzucę" konkretny komentarzyk. Pzdr.

Poważnie? Napisałem coś nie tak, czy to całkiem inne perspektywy? Coś usunąć, jakieś zdanie? ;) Ogólnie to ja uważam, że my wszyscy szukamy jakichś niepotrzebnych spięć. Spójrz Kamo, jaką mamy sytuacje napięciową w świecie, wszyscy siedzą przy kompach i używają własnych doświadczeń frustracyjnych. Ja staram się tu łagodzić te napięcia, poprzez humorzaste teksty czy komentarze, albo ambitniejsze. Dosyć tych trosk i utrapień mamy w realu.

Pisz i myśl co chcesz. Jeżeli to przebiega w trybie twojego czucia liryki to jest prawdziwe, każdy człowiek ma własne perspektywy autokreacji. Jeżeli naturalnie w życiu jesteś konserwatywna, pisanie wierszy może być dowolne. Sztuka dla sztuki. Ja tak to rozumiem.

W jakim trybie? Przypuszczającym raczej chyba? ;)) Piszesz wrażeniowo to ludziom mniej się podoba, w modzie zimny chów ;P

Jak zrozumiałem teleportowałaś się z klimatu tego mojego cielesnego wiersza do napisanego wcześniej "koperkowo-różanego", i tak powstał twój klimatyczny wiersz? Ok. Muszę przyznać nawet dobrze to ci wyszło, zszyłaś kolor z wrażeniem i powstał całkiem udany kawałek ;)

Rozumiem, że w akceptacji, skoro się pan (jak wynika z nicka) cieszy, że tu dotarł? Miło mi, dziękuję. Są inne tautogramy, to znaczy zabawa z innymi literkami. Wystarczy poszukać na moim profilu - w tekstach. Pozdrawiam.

Ogarnąłem literówkę na geriatrii ;P

Kolory mają wpływ na nasze życie, określamy się w kolorze, używając go częściej w autoprezentacji codziennej (w ubiorze), generalnie nie należę do osób, które piętnują jakieś określone kolory - barwy, niektóre zwyczajnie wolę a inne mniej. Ponieważ "róże" zazwyczaj faworyzowane są przez niegrzeczne dziewczynki, to panowie traktują ten kolor z pewnym dystansem. To z punktu mojej obserwacji wynika. Ten "koperkowy róż" to chyba kolor z domieszką zieleni, która zagęszcza barwę podstawową - na zimno i jakby czyni brudnym. Nie upajam się eksperymentalnymi barwami. Traktuję raczej z dystansem, dlatego w tym wierszu "wykalibrowałem" je w mniej dosłownym kiczu sytuacyjnym. Są więc te nietypowe barwy tutaj jakimś efektem symbolizującym ten dystans do rzeczywistości w relacjach międzyludzkich. A sam "koperkowy róż" jest tu kwintesencją tego o czym dowodzę. Ogólnie zrozumiałem, że ten wiersz (według ciebie) jest jakoby poza moim stylem?, jeżeli w ogóle można mówić o jakimkolwiek moim imiżu. Wątpię czy coś takiego posiadam. Jestem lirycznym eklekcjonistą - lubię eksperymentować na słowach. Każdy rodzaj poezji mnie się podoba. Tekst jest inny. Zgadzam się. Taki miał być, dość ordynarny i komiczny jednocześnie. Skoro to zauważyłaś - osiągnąłem cel. Muszę uznać, że wybiegasz z coraz precyzyjniejszych wniosków, nabierasz cechy eksperckiej ;P Wyższy level!

Coś źle wklepała i konto pewnie się usunęło. Nadrobi panie Aleksandrze. Już nas informuje ;)

Nie za bardzo zrozumiałem? Kogo twórczość wzięli diabli? Panie Aleksandrze, proszę doprecyzować ;) że nasza Agnieszka czyli @CafeLatte usunęła wiersze? Muszę sprawdzić. …. hmmm? Rzeczywiście? @CafeLatte co tam się dzieje Słoneczko? Gdzie wierszyki?

Jest w tej zajawce, pewna myśl głębsza. W kontekście do sytuacji epidemiologicznej na świecie może stanowić impresję odautorską w temacie zagrożenia formami mutacji, a nawet zmian w systematyce fauny czy flory, może to być też zaplanowane wniknięcie w rolę Stwórcy (nie warto - moim zdaniem), który znudził się ludzkim "odhumanizowaniem" i reaguje, ale można też wyciągnąć wniosek o całkowicie przypadkowym eksperymentalnym działaniu Wyższej Siły w laboratorium trzeciej planety od słońca. Na pewno mamy opis jakichś nieprawidłowości i schludnej autorskiej konstatacji - w zasadzie "zainstalowanej" świadomie w tytule.

Ella jest bezwzględnie ikoną. I jak pięknie potrafi wpisać się w twórczość kameralną sposobem bycia, emocją, naturalizmem. Improwizacja to druga twarz jazzu, w ogóle studyjność to cudowna cecha tego gatunku. Tak sobie zawsze kojarzę: Jakaś zadymiona knajpka z lat osiemdziesiątych, klezmer grający do kotleta, albo nie, cofam, do szklaneczki whisky, kostyczny afromental. Gospel też jest do przyjęcia. Cała kultura rapu pochodzi od Czarnych, Afryka, jest bardzo chrześcijańska, i naturalna. Właśnie ten naturalizm zauważyłem w pańskiej propozycji tej Laury Mvula, jest po prostu genialna. W duszy gra.