befana_di_campi

@MIROSŁAW C. Doskonałe oraz doskonale ☺️

Dokonałabym kilka kosmetycznych korekt.

@Poezja to życie "Upojne noce" banał z licealnych zeszytów.

Popiły się szlachciury i walą z grubej rury.

Kochajmy się, imperatorze od- dzielnie w naszych M. Pachną też inaczej moje perfumy: nie dla ciebie Eternity i szminka jaskrawa jak plakatowy karmin * Miłość, imperatorze, w snach teraz przychodzi. Lgnie ciasno suknia koloru dojrzałego banana; owocem słodko pachnie, a ja drżę o niechciane dziecko * Gdzieś musieliśmy podziać oczy imperatorze, skoro dopadła nas miłość nie bardziej niż my głupia i bezbronna - pisklę wyrzucone z gniazda trzmieli * Twój oddech ode mnie – daleko z moim - kiedyś z miętą tożsamy, imperatorze miłosnej nudy: ze sobą, obok siebie, bez siebie * Pragnienia wyrzucić do kubła: gdzie obierzyny, pestki, skorupy i łuski; wystygły piec, zimny termofor. Śpiące na biało pozaścielane łóżka * A ten dziadziuś, to ty imperatorze odniesień lirycznych pewnej srebrno- fiołkowej pani, kiedy szaro- godzinne (przed)wiośnie?

@Leszczym Łaskawca 😃

@MIROSŁAW C. Hmmm, nie do końca jestem przekonana.

W sumie - konwencja?

Nie tylko w Poznaniu. W powiatowej Wieliczce podobnie :]

@Wędrowiec.1984 Dobry byłby "wiersz na mury" :)

@poezja.tanczy Uczciwie wypadałoby jednak dopowiedzieć: "moim zdaniem", bowiem nawet dla najbardziej wytrawnego krytyka, każdy odbiór tekstu jest zawsze subiektywny...

@Dekaos Dondi Ja też 😊 więc grabula 😃

@Andrzej_Wojnowski@Andrzej_Wojnowski Z marszowym krokiem - tralala 😁

@Konrad Koper Literówka! Chyba "moją"?

Motto: W pogodną czerwcową noc zawsze pod Wielkim Wozem układa się do spoczynku królewski gwiazdozbiór Lwa. Świecąca w jego ogonie gwiazda o nazwie Denebola pokazuje - jak strzałką - konstelację Panny, której najstarszym wyobrażeniem jest dziewczęca postać bogini urodzaju trzymającej w dłoni kłos zboża. A kłos po łacinie znaczy spica. Przyjazny dystans źródlanego chłodu - przyprószona ciemnobłękitnie najjaśniejsza z dziewiczego gwiazdozbioru gwiazda biała i niebieska - Bezbronna podobno Nic błędniejszego. Rozsądnie zakochana w wyłącznie dla niej widzialnym towarzyszu swoją jasność Spica przemienia w pulsujące widmo by móc widywać się z ukochanym aż cztery doby - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - w roztworze międzygwiezdnej materii w galaktyk sześciu gromadach. Skrząc lśni wielościanem Martwej Natury - Kłos Panny miliardów lat świetlnych kwazarem

@Łukasz Jasiński Zgiń, przepadnij, maro przebrzydla! A kysz, a kysz, a kysz...

@Poezja to życie Najpiękniejsza jest noc / w kolorze indygo / nowiu mandarynkowa skórka zapisałam kiedyś w swoim "Dyariuszu czterech pór roku" w 1999 roku (druk Kraków 2001) pod datą 2 sierpnia.. Noc bywa piękna tak jak były niegdyś piękne perfumy (niszowe) Lancome'a czy piękną jest koloraturowa aria złowiesczej Królowej Nocy z "Czarodziejskiego fletu" Mozarta.

@befana_di_campi każdy, bez wyjątku, posiada ten "swój świat". 💓 decznie 😁

@MIROSŁAW C. 🤣

@Jacek_Suchowicz Ale to nie jest "wiersz na mury". Po prostu nie spełnia kryteriów.

wstążka strumienia szkło zapalone tęczą rozdzwonionych wód * pod urwiskiem mech niebem podparta zieleń samotnej sosny * leci wodospad szarzeje biel szarotki wapnieje skała * wzruszone ciepło w ramiona chwyta halny kaprysi obłok * na niepogodę kompresy wilgotnej mgły rozwiesza Beskid * przygodę z gromem niesie echo po wierchach z ognistym błyskiem * lazur nad granią szafirowy gencjanną w kolibie litwor * szkic wysokich gór spektakularna hala spiskie szafrany * kamienne światy dla wichrów krążących słońc odbitych w szreni * nasycony mrok wtedy na połoninie noc przesypia dzień * śpiewający pstrąg marzy o jasnym stawie i dziwożonach * idącym turnią podaje ciepłą rękę dobra pani Śmierć

Niby kto ma je leczyć?

@OloBolo Oj, paranoj@OloBolo "bo wiersz to paranoja nie wszystkim się podoba najczęściej wzbudza zachwyt jedynie u autora" Oj, paranoja, paranoja. Bywa, że i połączona z depresją, schizofrenia :( Dla czytelników często zaraźliwe :O Serdecznie :)

Ważniejsze sosny od Ziemi duchów kamiennych niespokojnej wyobraźni głazem łomocąceg serca - Zieleń nieba z lazurem trawy po której jedwabną satyną chrzęszczą odświętnie kroki Szczęścia - bo Stwory Słońce całuje te głowonogie Koboldy za rogatką w dalekim kraju na wyciągnięcie ręki gdzieś w podwielickiej Sierczy

Pewnie, że piękny 😍