Arsis

Deszczowy dzień. Jaskrawe słońce. Noc. Obskurna noc, pełna ulicznych latarni. … pełna niewyraźnych widm… Moja matka urodziła mnie, kiedy padał deszcz. Urodziła smutek z oczami pełnymi nostalgii. Padał wtedy deszcz. Pamiętam, że pędziłem przez życiodajne, rozległe polany, pełne lecących ptaków, kiedy nagle ― zapadłem się na dno zmętniałej wody, wchłonięty znienacka ze zdwojoną siłą… Wchłonięty, przez co? Przez zapadłość okrutnego mroku. … czarną otchłań stężałą w bezruchu. Przez ukryte zjawy znaczące krwią mój powolny powrót na ziemię… Głową do dołu. Do ciepłej groty ― przytulnej jak łono. Aż do eksplozji światła rozpękłej w straszliwym skowycie echa. By zasnąć wreszcie w otulinie czyichś dłoni. Gdy otworzyłem oczy, padał deszcz. Stukały o parapet ostre krople. Ściekały z pełnych szarego nieba okiennych szyb. Padał wtedy deszcz, podczas gdy ja, tuliłem się w ciszy do niczego. Do chłodnej powierzchni aluminiowego blatu, opuszczony w pomieszczeniu pełnym łez. Za ścianą narastał czyjś przejmujący szloch. Nie rozumiałem wtedy jeszcze niczego. Nie rozumiałem, choć wiedziałem już, że byłem sam, mimo że za ścianą narastał czyjś niespokojny oddech, wzruszany koszmarami snu. Za ścianą wzlatywały okrutne widziadła, machające postrzępionymi skrzydłami w niepojętym żalu. Przedzierające się przez mżące piksele wysypującej się zewsząd samotności… Padał wtedy deszcz. A ja? Wodziłem oczami przyzwyczajonymi już do tęsknoty. Po krawędziach przedmiotów. Po awangardzie kształtów i wzorów. … po jednolitej bieli… Nie płakałem, choć moje oczy pełne były łez. Ale nie płakałem, wiedziony melancholią podczas niskiego lotu nad ziemią. Leciałem, gdzieś za horyzont, za las. Za granicę jawy, zatopiony w jakiejś dziwnej substancji czasu. Rozpoznając wyrastające znienacka kształty. Chłodne. Zimne. I obce. Bezwzględne w swojej potędze martwoty. Niewzruszone. Milczące… Wychodzące naprzeciw stwory, rozstępowały się znienacka, zatrzaskując się za mną, uniemożliwiając mi drogę ucieczki. Pędziłem coraz szybciej, meandrując pomiędzy wzorami tapet, które mrugały do mnie porozumiewawczo. I wyciągając w moim kierunku wypustki, aksony… Pędziłem, wchłaniany przez żarłoczną nicość. Tuż nad ziemią, nad rozpierzchłymi słojami podłogowej klepki… Pędziłem długim korytarzem w trwającej jak przekleństwo ciszy. Pędziłem jak kometa, rozciągając za sobą długi warkocz białych włosów. Pędziłem co tchu do swojego zamkniętego świata, szeleszcząc w powietrzu jak wyrwana z zeszytu kartka… Pędziłem, co tchu, targany porywistym wiatrem w poszarpanej koszuli. Rzucony w przestwór zimnego deszczu… Widziałem schorzałą śmiertelnie twarz mojej matki. A więc, to już tyle minęło czasu? Uciekł mi on, nie wiadomo kiedy… Moja matka już umarła, nie doczekawszy pomocy w zgorzknieniu i żalu. Nie doczekawszy wnuka. A więc, to już tyle minęło czasu? Mignęły mi przed oczami kropliste neony. Rozbłysły i zgasły, jak iskra życia. Przede mną szelest wiecznych traw już bliski. Rozległe polany… Lecące wysoko ptaki… Mignęło wszystko, jakby zaledwie zmrużenie powiek. Po co to i na co? Jaki był w tym wszystkim sens? Przede mną coraz bliższy huk wodospadów. Patrzę na to wszystko wielkimi oczami, lecz nie płaczę, mimo że są pełne łez. Odczytuję w kompleksie ciszy zatajone symbole, znaki… W plątaninie opuszczonych korytarzy jakiejś nieokreślonej budowli, pomiędzy życiem a śmiercią. Lecz śpiew ptaków coraz bliższy, co biegnie lekko w powietrzu. Przesiąknięty wilgocią porannej rosy, odlatuje w nieznane, gdzieś ponad drzewami dotykającymi intensywnie błękitnego nieba. Lecz śpiew coraz bliższy… Dotykam palcami powietrza… … rozgarniam świetliste jego powłoki… (Włodzimierz Zastawniak, 2022-07-31)

@Somalija rozluźnij się i skosztuj baryłki z likworem, chcesz? ewentualnie mam ptasie mleczko waniliowe...

@Somalija cześć. czuje się w skali 1-10 na 1. psychicznie mnie nie ma...ale mam nadzieję, że ty czujesz się o wiele lepiej...

@Somalija cześć, aga

@Somalija ponieważ czasownik "ruchać", kojarzył mi się zgoła z czymś innym... z czym?;) np. z ruchawką - społecznymi niepokojami etc... ok. żart. wiadomo z czym. czyli z szybkim ruszaniem... @Somalija dobra, ale się czepłem jednego słowa. a tekst generalnie interesujący.

@Somalija aha, to już wiem. a przez tyle lat żyłem w błędzie...

"i niech nikt się nie rucha "? choć tekst dobry...

@Gosława cześć, renia...

Powiedz mi, gdzie jesteś? A, gdzie ja jestem? Jestem w miejscu zapomnienia. W miejscu nostalgii okraszonej deszczem. I słońcem patrzącym spoza wysokich chmur… Gdzie ja jestem? Nigdzie. W bezkresie pustki, królestwie wiatru. Wśród złudzeń i widm… I wszystko milczy przejęte chłodem ― wiecznego oczekiwania. Coś się przemienia. Przychodzi. Odchodzi… … zataja w sobie cząstkę istnienia… Korzeń. Drzewo. Rysa na polodowcowym głazie… Kwiaty pachną w półcieniach. W poduszkach zwilgotniałego mchu apteczna woń zleżałych ziół… Czyjeś kroki. Twoje? Moje? Niczyje. Spadają echem na równi ― pochyłej samotności… … uciekają, gdzie cisza… (Włodzimierz Zastawniak, 2022-07-28)

@Somalija przepraszam, ale niekumaty dzisiaj jakiś jestem. zrobiło się znowu cholernie parno i mnie to wkurza, bo ani nie można spać, ani nic... czuję się jak w łaźni parowej albo bardziej rosyjskiej bani, gdzieś w syberyjskiej głuszy...

@Somalija ponieważ jestem negatywem a oni to pozytywy...nie zawracaj sobie mną głowy

@Somalija masz cztery, w tym piosenkę o Annie, mam nadzieję, że mi to wybaczysz...

@Somalija nie odmawiam. uśmiechaj się szeroko... uśmiechaj jeszcze...

@Somalija do mnie? nie warto. spójrz, ilu tu masz przystojniaków. do wyboru, do koloru... co jeden, to lepszy i nie będę wskazywał no to palcem...

@Somalijamasz, aga, pouśmiechaj się trochę za mnie,... @Annaartdark dziękuję, Pani...

Stoimy oślepieni słońcem, gdzieś pomiędzy frazami naszych oddechów. Wietrznej etiudy. Ściskamy palcami nitki kobaltowego nieba, które przesączają się zwierciadlanym strumieniem czystego blasku. Przede mną bogini. Przyglądam się twoim oczom, w to ujarzmione w krysztale piękno. Przyglądam się twoim oczom… Skąd nadlatują te ptaki? Znad jakich wzlatują obłoków? Widzę ciebie zatrzymaną w czasie. Falujące włosy zanurzone w oceanie smutku. Rozdzierają cię roztańczone cienie, drgające refleksy, jakbyś opadała na dno jeziora półprzezroczystym ciałem meduzy. Oddalasz się ode mnie tak bardzo powoli, jak księżyc od ziemi… Milimetr po milimetrze… … wyciągasz ramiona… Lecz nim zerwą się grawitacyjne więzy, spopieli nas supernowa w potoku straszliwego blasku. Widzę ciebie. Twoje usta. Dłonie… I mógłbym tak ciebie powtarzać. I mógłbym powtarzać wciąż. I mógłbym… Co się stało z naszą miłością? Powiedz… Nasłuchuję… W uszach ― piskliwy szum… Błądzę, potykam się, kluczę… … docieram jedynie ― do n i c z e g o… Widzę ciebie. Twoje wspomnienie. Zaciskam mocno powieki, aż do granicy bólu. Otwieram. Rozmazują się wilgotne plamy. Skapują srebrnymi kroplami po nagłej lipcowej ulewie. Spływają po szybach łzy… Za szybami burza melancholii. Za szybami samotna noc… Sperlona łąka. Ogród. Las… … za oknami noc… Wsłuchuję się w to ciągłe milczenie. Ty umiesz wszystko. Wiesz… … umiem już ciebie na pamięć. Tęsknię. (Włodzimierz Zastawniak, 2022-07-22)