Justyna Adamczewska

wjolu, to wiersz, który ja kocham. Taka jest dla mnie pustynia i taka pozostanie. Nomadowie też ją kochają, umierają za nią, nigdy jej nie poskromili, ale ona ich też nie poskromiła i nie poskromi. Tyle, co mogę rzec.

Annie, cenny dla mnie Twój komentarz, dziękuję.

No, teraz to jest git, he, he. Evicco Dobranoc. Dobra poetka z Ciebie. :))

Dla mnie bajki i baśnie są jak najbardziej prawdziwe. Są czymś pierwotnym, są archetypem, są przestrogą i zawsze będą. Każdy wiersz, kazde opowiadanie jest wg mnie bajką, baśnią - no tu juz trzeba rozróżnić gatunki literackie, ale nie będe tego rozstrząsać teraz. Wiemy o co chodzi.

Dzięki, Panie le_mal.

Pamiętam, Waldku.

evicco, taki jest los kwiatów, też zawsze zastanawiam się, czy nie cierpią zerwane. Moim zdaniem tak, cierpią. Róża królowa, róża - symbol uczuć, a kona w wazonie i ją później wyrzucają, choć niektórzy susza kwiaty, ale bez wody , to tylko powłoka, jak mumia. Powyzej zacytowałam Cię, sądzę, ze nie bardzo pasuje: zrobiłabym coś ze słowem "swej". Pozdrawiam

Waldku, wiesz, jesteś jak Dobry Duszek. Nigdy nie zapomnę Twojego wiersza "Kromka chleba" - nie wiem, czy nie pomyliłam tytułu, może było "Zwykła kromka chleba"? Ale nigdy nie zapomnę treści przesłanaia. J.

Janofor, dobre. Świetny sposób przekazu. To najwyższy stopień wtajemniczenia - że się tak wyrażę. Pozdrawiam J.

Dziękuję, Liryku.

Ot, miłość. Tylko Lirniku, wiesz, ja bym trochę pozmieniała formy gramatyczne w wierszu, choć moze to jego właśnie urok jest? Nie wiem, może taką manierę wybrałeś na wypowiedzenie swoich uczuć? Może staropolska stylizacja potrzebna była? Choć trochę trudno się czyta, np. to: Jeszcze jedno, wiem, że p. liryczny chce jak najlepiej pokazać swe uczucie, ale zaimki Cię, Ciebie, itp. piszemy w wierszach małymi literami. Pozdrawiam J.

Gaźniku, poopowiadamy, podzielimy się naszymi snami.

Cześć le_mal. Cóż piękne brzmienie imienia. Cisza panuje w wierszu, choć są śpiewy, jest kukułka... Najbardziej wzrusza: Tylko się nasuwa: "Dudniły grudy, grudy gliny. Na cichym... Pere la chaise. Lecz ty żyjesz, wciąż żyjesz,. Przetrwałeś jednak śmierć. " Noc nad Norwidem Justyna.

Kamienny wiatr Pustynia wcale nie próżna, (u)kamienowana jak Szczepan, pełna drobnicy rozpalonych głazów, piasku w źrenicach męczennika. Krwi poległych bez bólu straceńców. Czarnych okryć nomadów, które ukrywają szkarłatną juchę. nozdrzy, ust, ciemnej skóry, ale nie oczu... pełnych dobrej nienawiści. Broni się sama, wyznaczając szlaki karawanom wielbłądów ludzi. Tylko tańczący bezlitosny wiatr targa nią bezgranicznie od tysiącleci. A ona nie umie podrygiwać w jego rytmie. J. A.

I cień kresu nocy rozpacz skamieniałych drzew pokład energii II odciski Słońca to papilarne linie przeludnienia III oto świtanie pyłek ćmy w moim oku potrzebna szpila J. A.

Dziękuję @Nieznajomy Niewidzialny :))

Naprawdę Patryku? ale jaja. Zerknę. :))

He, he, Sylwetrze, uwielbiam takie stwierdzenia: A to chyba było do muzyki, której muzyk w ogóle nie zagrał. Zasiadł przy pianinie, posiedział - nie dotknął nawet jednego klawisza i zakończył. :))

Przy sobocie.

Nom, Patryku. Miłej soboty J.

Dziękuję Wiesławie, Pokrewna Duszo, J.

Ryś Mój zwierz ma na imię Ryś. Przybył do mnie kiedyś i tak został. Wszystkim wymaganiom sprostał. Przynosi kocyk, aby nakryć stolik i się oswoić z kubkiem gorącej czekolady, smakiem przepysznej marmolady, skibką chleba, a nawet manną z nieba. Wspaniały jest Ryś na smutki, gorzkie żale, kiedy to w zapale patrzy w me oczy błyszczące i mówi: - Jesteśmy teraz na łące pełnej czerwonych maków, słyszymy kwilenie ptaków. - To prawdziwe szczęście, że mamy takie podejście pod górę, które się życie nazywa. Pamiętaj jednak, jam Ryś ułuda. J. A.

Klocki się ustawia jak zamki na piasku, a raczej buduje, Nato. Hej, hej, jak za tym lasem, pamiętasz? :))

Świetne, Tomass77 .

Dobre, he, he. Dobre, Patryku. Czasami rozumiem, zjawisko rzadkie, zatem, jak meteor.