Justyna Adamczewska

Ucieszone niebo, :)) Fot. z sieci

:)) Dziekuję. J.

Ty to masz pomysły, Iwonko. :)) J.

No to już w łazience, prysznic, przy okazji toaleta, :)) Dziękuję @Stary_Kredens J.

Tempo Życie nabiera tempa, nabiera i choć niedziela, to i tak się zapierdziela. Wstać trzeba, ubrać, no szlafrok wcześniej nałożyć, albo i nie. Zależy od ciepełka, każdy to wie. Później prysznic rzecz sprawdzona, bo inaczej może ktoś skona od twojego zapachu spod "pachu". Śniadanko, kawka z pianką - no i wspominanko. Uśmiechy, podszczypanki, radosne kwilenie i do poduszeczki przytulenie. Znowu piżamka, a tam, na co ona? Ciałko oglądać - wszak to niedziela powtarzam, niedowiarkom. Obiadek pyszny z dnia poprzedniego, fakt odgrzewany, ale co z tego? Brzuszek już pełny, taki niedzielny... prawie weselny. I podwieczorek - skromny, lekkostrawny, by gazy nie poszły w eter, a może jednak niech pójdą? - Co tam, wszak to niedziela. Obowiązkowy też jest telefon do przyjaciela – nic, że kamrat ogląda mecz, przerwie, bo mu trzeba powiedzieć ważną rzecz - o planach na wieczór i nockę, opisać nową pościel w fiołki, i zamiar zabawy w koziołki. - A kolacja? – zapytacie. No cóż zęby już umyte, w poniedziałek zjem posiłek, by mieć siłę na poniedzielny leciutki wysiłek. J. A.

Tzw, szczwane lisy, eh. Nie ma zmiłuj ;))

Ot, co. Janku.

Wędrowcze, już czytałam ten wiersz parę razy, nawet więcej niż parę. Monolog "zatraconego" - tak nazwę Peela. Mówi wiele, opowiada, szczególną rolę odgrywa wg mnie tu fragment: Sedno... razem z pierwszym fr., który przytoczyłam. Znasz film "Wieczna miłość" to o Ludwigu van Beethovenie z 1994 r. Polecam. Często też opowiadasz o broni, kuli, upadku, zasadach fair play: Zasady... a o co pojedynek? O brak zasad. No, zagłębiam sie coraz bardziej w Twoje wiersze, zgłębiam ich tajemnice, odkrywam. Pozdrawiam. Jeszcze na koniec, moze to i nie pojedynek na broń, na śmierć, bo taki opisałeś, nie taki, do pierwszej krwi. Oto pojedynek Ludwiga - romantyka, przerwany. Justyna.

Miło mi, że odniosłaś takie wrażenie po przeczytaniu moich mini :)) J.

Trud - Gabrielowi Prowadzisz mnie przez mrok. To urok, to zamglony wzrok. To ostateczne drgawki uczuć migawki. Nietrudno dotknąć serca bijącego, ale stającego, już tak. Znak, znak – to nic, żem ja teraz że - brak. J. A.

I poranna rosa kwiaty spragnione uczuć od zieleni traw II nocna ulewa spokojnie cichuteńko ziemi kielichem III zamglony ranek zwierząt książką kucharską dzikie żołędzie J.A.

Iwono, dzięki.

Taka prawda, ilez to razy, coś w głowie, coś świdruje,coś mówi... a tu pustka na papierze. Ile to zmiętych kartek, rzuconych w kąt, ileż to zamysłów prysnęło, ot tak, jak bańka mydlana. Wędrowcze ten wiersz jest motywacją do działania, choć i trochę straszny ma wydźwięk. Ale drzwi nadal otwarte. Pozdrawiam.

Sztach.Eto, trudny dla mnie wiersz pod względem tematycznym, Tyle w nim się dzieje, smutne bardzo: Eh...

Iwono, dziękuję za obszerną odpowiedź. Ciekawie napisałaś, np: Pozdrawiam J.

Tak, to prawda. :))

radość się z troską plecie J.Kochanowski.

Ojojoj.

Ale... zabawa, eh ludzie.

He, he. evicco.

evicco, dobra kobieto, lubię Cię, jak nie wiem co. :)))

No dość Krajanie.

Tak dla rozładowania. :)) Pozdrawiam i dobranoc, bronmus45 :))

Ładna co? Eh, musbron, co Ty cytujesz J. Tuwima? Ale fajnie.