Andrzej_Wojnowski

Dziękuję Waldi. Każdy z nas ma marzenie ( jeżeli ich nie ma jest cyborgiem). Nie zawsze mamy dość siły, lub wiary żeby je zrealizować. Praktycznie to zależy od nas, ale ...( zawsze jest jakieś ale). pozdrawiam.

Dziękuję. Generalnie jestem zabieganym optymistą, który uwielbia pisać pesymistycznie. To chyba jest prostsze. pozdrawiam Miłego wieczoru życzę.

Pamiętajcie o dawnych marzeniach One nigdy nie umierają Dziś przykryła je czasu ziemia Ale dalej cichutko śpiewają Są schowane gdzieś w kniejach pamięci Czasem zbudzą cię ciemną nocą Chwilę myślisz i nie chcesz ich więcej Znów zasypiasz, te myśli wciąż bolą Pamiętajcie o dawnych marzeniach One nigdy nie umierają Może czas na nie przyszedł teraz Może jutro dla ciebie zagrają Przestań myśleć, że już jest za późno One ciągle wiernie czekają Dla nich nigdy nie jest za trudno Uwierz im głośniej ci zaśpiewają

Bardzo psychologiczne skomentowałeś. Dziękuję. Niestety masz dużo racji. Szukam odpowiedniej formy do przekazania pewnych myśli , spostrzeżeń, wydarzeń itp. , mój warsztat pozostawia dużo do życzenia , ale spróbuje to zmienić . pozdrawiam

wciąż wędrujemy, wędrujemy mijamy góry i doliny czasami słońce nas ogrzeje czasami deszcz nas chłoszcze zimny wciąż zdobywamy trudne szczyty które my sami ustalamy czujemy wtedy się szczęśliwi kolejne cele wyznaczamy i dalej, dalej wędrujemy bo ciągle czegoś nam brakuje niedosyt czuje nasza dusza a umysł na tym nie panuje czasami, kiedy mrok zapadnie nachodzi jedno nas pytanie co celem takiej jest wędrówki czy szczęście czy rozczarowanie wciąż wędrujemy, wędrujemy mijamy góry i doliny czasami słońce nas ogrzeje czasami deszcz nas chłoszcze zimny wciąż zdobywamy trudne szczyty które my sami ustalamy czujemy wtedy się szczęśliwi kolejne cele wyznaczamy https://www.youtube.com/watch?v=gGDXTUMSeT8

Marzenia wyblakłe giną w niepamięci Niedługo będą prawie przezroczyste Co z nich pozostanie czas bramy zamyka Wygra ponownie chora rzeczywistość Miało być inaczej, a było jak zawsze Czy to przypadek, czy też przeznaczenie Zamek zbudowałem na nadziei piasku Gdzie fundamentem, miało być pragnienie Marzenia wyblakłe czas zżera powoli Tak jak rdza ruda zżera miecz żelazny Krótko chciałem walczyć teraz to mnie boli I wegetuję w krainie marazmu Czemu każde lato kończy się jesienią Ja nie widziałem, liści opadania Czy nie chciałem widzieć, czy to przeznaczenie Coś zaniedbałem, co nie wiem już Panie Marzenia wyblakłe niepamięć wciąż zżera Jednak przegrałem bałem się ryzyka Ciemności nadeszły lotem nietoperza Słońce nadziei okna już zamyka W ogrodzie tych uczuć nigdy niezaznanych W tłumie pięknych słów niewypowiedzianych Błąkam się samotnie jak pijak na bani Gdzie zawędruję, przez Ciebie nie chciany?

Za zdrowy rozsądek, pozytywne myślenie i jeszcze wiele rzeczy by się znalazło. Często za to piję , ale jak się rozglądam to efektów nie widzę. pozdr.

Dziękuję . Przekonałaś mnie. Na razie najbardziej oryginalny to wyszedł mi tylko jeden tekst. Przynajmniej tak uważam, ale być może się mylę. Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam.

No to pewien etap mam za sobą. Temat zamknięty, Ona się do mnie nie wybiera (przynajmniej mam taką nadzieję), a ja będę robił wszystko , żeby to życie które mi jeszcze zostało nabrało smaku edenu. Pozdrawiam

Czy wiersz musi zawierać coś oryginalnego? Diabeł teraz nosi białe kołnierzyki , to i śmierć może wystąpić w białym stroju. Dziękuję i pozdrawiam.

Jaka grozy. Rodzimy się , potem umieramy a czas miedzy tymi wydarzeniami staramy się sensownie wypełnić i tyle. dziękuję i pozdrawiam

Kim jest ta Pani, czy ja ją znam Kiedy ją spotkam, to nie wiem sam Kim jest ta Pani, co w biel odziana W sidła nas łapie, nocą i z rana W podróż zaprasza panią i pana Dając im bilet, ten w jedną stronę Zawsze wizytą musi zaskoczyć A śpiewa wtedy, swój song uroczy Ziemski robaku zapomnij, że Z piekieł otchłani wywiniesz się Za twoje czyny zapłaty czas Rzadko przychodzę częściej niż raz O biała damo, omijaj mnie Próbuję zmienić to życie złe Zostawić światu też coś po sobie Potem spokojnie gnić w ciemnym grobie Pozwól mi jeszcze, brnąć w życia lesie Twoja wizyta mnie nie ucieszy O piękna Pani gdziekolwiek jesteś Proszę o jedno do mnie się nie spiesz

Śpieszmy się kochać ludzi Oni tak szybko odchodzą Pisał poeta Twardowski W klasztorze ciemna nocą Może on się pomylił Może nie kochać ich wcale Oni szybko odejdą Pustka i smutek zostaje Dziękuję i pozdrawiam

Gdzie ty jesteś dzisiaj Zbyszku nasz kochany Czy musiałeś właśnie wczoraj nas opuścić Czy niczego tam Ci teraz nie brakuje Czy Izoldzie grasz na trąbce piękne nuty A nam bardzo, bardzo smutno jest bez Ciebie Bez tych skrzypiec, włosów zgrabnie uczesanych Tych dowcipów słodkich, krótkich, nienagannych Nie wiem czy ktoś tak uroczo nas rozbawi Prześpiewałeś trudne życie nie na darmo I uważam, że tak myślą ludzi tłumy Bardzo dużo pięknych myśli przekazałeś Radość z życia, wiarę w ludzi, bycie sobą Tam gdzie jesteś to przepustki Ci nie dadzą Wszechmogący, wszyscy święci Cię nie puszczą Lecz pamiętaj tu na ziemi Cię kochamy W naszych sercach drogi Zbyszku dalej żyjesz

Cóż to za kraina ? Atlantyda, Utopia czy kraina wiecznych marzeń? Pozdr.

Czyżby sonet w klimacie Charles Baudelaire. Czuję Kwiaty zła. pozdrawiam

Zgadza się alfabeton - litery się nie powtarzają. pozdrawiam

Dziękuję Waldi. Ciekawiej jest gonić króliczka niż go mieć. pozdrawiam PS Co Cię kusiło za oknem? Pewnie urocza kobieta. Rozumiem.

Dziękuję Bożenko. To nie chandra, tylko krótki powrót do przeszłości. Dawno temun ie skorzystałem z pewnej intratnej propozycji zawodowej i nie wiedziałem dlaczego , teraz wiem . pozdrawiam

Dziękuję za sugestię . Zakończenie też mi się nie podoba. pozdrawiam

Po co, po co ci to wszystko Wiosna idzie, śnieg topnieje Ale tego ty nie widzisz Wiatr rozsądku już nie wieje Zapatrzony w świat komercji Gdzie są inne priorytety Czy na pewno dadzą szczęście Tego nie wiesz dziś niestety Jesteś piękny i bogaty Wokół sami przyjaciele Szczęścia nie chcesz brać na raty Ten półśrodek nie dla ciebie Chciałbyś szybko poczuć sukces Takie twoje przeznaczenie Przekonują wciąż mass media Inna opcja nie istnieje Osiągnąłeś to, co chciałeś Jesteś teraz na świeczniku Tłum klakierów cię ubóstwia Wielbicieli masz bez liku Brniesz w to bagno nieustannie Jak kret ślepy i samotny Tak jak on też zgnijesz w ziemi Przyjaciele cię zapomną

Słona woda konserwuje ciała głupich co nie wiedzieli szkielety ich będą znakiem ostrzegawczym dla poczatkujących poetów którzy uwierzyli w kojący przypływ poezji naiwni Ładne ale chyba nie miałaś na myśli tego co wyżej napisałem. pozdrawiam

Nie narzekaj - sam żeś tego chciał Kiedy miałeś lat szesnaście Bardzo prosty był twój świat Z kolegami w piłkę grałeś W duszy Twojej szalał wiatr Było piwo i zabawa I przed Tobą wiele lat Nie widziałeś ograniczeń Nie widziałeś żadnych krat Kiedy miałeś lat dwadzieścia Nowy problem zrodził się Wszyscy mówią o karierze Pomyślałeś, czemu nie I na studia się wybrałeś Inżynierem warto być Dyplom, kiedy jest w kieszeni To podobno łatwiej żyć No i w wtedy ją spotkałeś Kobiecości cudny kwiat Szybko w niej się zakochałeś Trafił Cię miłości grad Dużo naobiecywała Że Ci nic nie zmieni się Wolność Twoja to rzecz święta Będziesz robił to, co chcesz Dziś Twój świat już nie jest prosty Dwójka dzieci ona też Skończyła się złota wolność Łańcuchowy ze Ciebie pies Czasem trochę głośniej warkniesz Że tą smycz za krótką masz Ona szybko odpowiada Sam żeś głupcze tego chciał PS Znam to z autopsji pozdrawiam

Dziękuje Alicjo. Smutno wyszło bo "To takie miejsce, taki kraj' ale następny tekst spróbuję napisać bardziej optymistycznie. pozdrawiam ciepło i gwieździście

Kiedyś kłamała telewizja , teraz doszły do tego lustra - nie ma co im wierzyć. Dziękuje i pozdrawiam