Cała aktywność

@piąteprzezdziesiąte To właśnie takie są z wami rozmowy - wicie, rozumicie, robicie. Czyli gadka mniej niz zero. Poziom niewykształconych durni co oranżadę otwierają od strony denka. Widzisz tytuł ? Nie jesteś analfabetą wtórnym ? Rozróżniasz różnice Dagma od Dagny ? Rozróżniasz różnice piec a pies ? Przyłazisz tutaj. Piszesz głupotę a potem mówisz, że nie chce ci się gadać. To spadaj !!!

Cudo🥰

@viola arvensisBardzo dziękuję! Miłego weekendu! :))) @Robert Witold Gorzkowski@Kamil OlszówkaBardzo dziękuję! :)

@beta_b to znaczy że jeszcze przed drogą- która czeka nas wszystkich- ostatnią. Dziękuję

Dźwięczne strumyki odgłosy świerszczy ptaków - nasza symfonia

Tego nie rozumiem, reszta smakowita i klimatyczna. A gwara to wartość dodana. Bb

@Robert Witold Gorzkowski Super wiersz, fajna konwencja. Bardzo mi się podoba,że nadajesz Franciszkowi Gorzkowskiemu nie tylko wymiar rodzinny, ale i historyczny. Jego postać nie jest zamknięta w archiwum czy przypisie, lecz żyje jako część większej opowieści o polskich dążeniach wolnościowych. To piekny gest – łączenie pamięci osobistej z pamięcią zbiorową. Ps. No i spóźniłam się z odpowiedzią. :(

@Migrena Nie chce mi się rozpisywać. Ogólnie robicie syf i jest to przykre w stosunku do innych użytkowników, bo w ten sposób dzielicie ludzi na grupki i tworzycie TWA. Nie dość, że politycy nas dzielą i robią syf, to jeszcze na portalu literackim podobna sytyacja. Niesmaczne. Przykre. Niepotrzebne.

@andrew pewnie i tak jest, może będą jeszcze piękniejsze? Dziękuję. @huzarc dziękuję

Uleczyła mnie na teraz twoja miłość, dalej drogą sama muszę już podążać. Dałeś tyle ile miałeś i wystarczy, żebym w myślach błogosławić Ciebie mogła. I choć żal mnie na wsze strony dziś rozdziera, i choć planów z Tobą miałam po horyzont, to wypuszczę Cię z mych ramion, mój kochany, żebyś poszedł swoją ścieżką, ku swym szczytom.

@piąteprzezdziesiąte A co tu jest masakrycznego ? Konkrety !

@UtratabezStraty Było jak było, tego już nie da się zmienić. Opisałam to, tak, jak opowiadał.

Poemat z lirą, bałałajką… Zapis na magicznej pięciolinii.

Masakra🤦‍♀️

@violetta Och, chciałbym tak. Pozdrawiam serdecznie Miłego dnia

@Annna2 Zmartwione, ale... już marzą o wiośnie ,lecie . Pozdrawiam serdecznie Miłego dnia

@SuzanaD tylko pięknie wrażliwa poetka, mogła tak zobrazować całość. Jestem pod wrażeniem. Pozdrowienia!

@Berenika97 ciekawe porównania, pomysł, forma - wszystko na wielki plus. Zaciekawiasz niezmiennie :) Pozdrowienia i dobrej soboty, pełnej natchnień Ci życzę :)

@Robert Goraj - Nie chcę kwiatów, chcę mojej Ukrainy, bukiet kwiatów rozbijany o głowę rosyjskiego żołnierza. Ileż jeszcze ta wojna potrwa? Ileż dzieci zginie? {*}

@Leszczym może za daleko znów patrzę ale widzę i drugie i trzecie dno w tym zębatym tekście. Dla mnie bomba !

@Leszczym nie ma dziewiątek, u mnie ósemka ma się dobrze przez tyle lat, udaje siódemkę, a siódemka szóstkę, jako dziecko mi wyrwali, ale Bóg mi dał szansę na piękny uśmiech:) ortodonci są wielcy:) moja bratanica będzie w tym zawodzie, niebawem zaczyna drugi rok i zafascynowana studiami. Ja bardzo też się cieszę. To moja rodzina.

@Kamil Olszówka dziękuję za link. Co do ruskiego trolla, Panie Kamilu, to algorytmy robią inne błędy - ( to tylko hałaśliwy nieuk), pozdrawiam.

@Rafael Marius dzisiaj mam i jutro wnusie, śpi malutka, szybko posprzątam podłogę, kupiłam białe małe dynie do zabawy:)

@Konrad Koper - dzięki -

Kamienna Matka W niedzielne przedpołudnie biją dzwony. W hotelowej piżamie wyglądam przez okno, szczoteczkę do zębów trzymam w dłoni – spoglądam w dół. Po ulicy Piekarskiej we Lwowie idą trumny. …wieczna pamięć… pamięć wieczna… jemu wieczna… jemu pamięć… wiatr szarpie słowami jak chce: czasem z nimi opada, czasem dmuchnie nimi w górę, z gołębiami pod chmurę. Po ulicy Piekarskiej idą trumny. Każdy krok zostawia ślad na bruku. Ludzie przystają, w cierpieniu, gubią wzrok, pięści zaciskają w milczeniu. W ósmej trumnie leży chłopiec. Na komputerze grał i nie odróżniał już angielskich słów od cyrylicy. Słowo „Bajraktar” brzmiało jak imię kolegi z zagranicy. Za trumną idzie Matka. Nie płacze. Nie krzyczy. Nie szepcze. Z kamienia jest: kamienną ma na sobie suknię i kamienne buty. Wiatr nie porusza jej włosami, bo to kamień. Niesie zdjęcie w kamiennej ramce. Na zdjęciu – synek z dziecięcym uśmiechem, z mlecznymi zębami i oczami, które wierzyły, że są nieśmiertelne jak kamień. Kamienna Matka idzie, bo nie może stać. Idzie, krok po kroku, w stronę cmentarza, w stronę mroku – żeby zawsze przy swym synku trwać. Jak pomnik, którego jeszcze nie ma, a już jest gotów. Od wieków nic się nie zmienia. Ludzkość stoi na takich kamieniach. Po drugiej stronie ulicy, na murze, ktoś napisał farbą: „I don’t want flowers, I want my Ukraine.” Obraz wygenerowany przez Ai