Cała aktywność

@Alicja_Wysocka Jakież to śliczne i rytmiczne☺️ Pozdrawiam cieplutko!

@Agnieszka Charzyńska Świetny wiersz! Iście moje klimaty. Jedyna moja taka sugestia: troszkę poukładać to wszystko, będzie bardziej przejrzyście i dialogi oczywiście 😉 Pozdrawiam serdecznie!

@Migrena Byli więc silnie połączeni energetycznie. Bratnie dusze, może z poprzednich wcieleń? Cudownie napisane! Pozdrawiam serdecznie ☺️

historia

i kos w soki

serce pękło nie hukiem lecz szeptem odłamki naszych rozmów już leżą na trawniku twoje imię kiedyś najbystrzejszy promień słońca dziś jedynie uczucie wypuszczone z dłoni które nie wróci tą samą drogą każde wspólne wspomnienie jest porcelaną rozsypaną na podłodze a ja bezbronnie chodzę po niej każdej nocy iskierka nadziei z każdym dniem maleje ledwie się tli w popiołach niedomówień boję się ją zgasić bo nie wiem co zostanie tylko cisza zna wszystkie odpowiedzi które bałem się tobie powiedzieć i choć czas zabrał nasze rozmowy pozostawił nas w tej ciszy gdyby powrót do przeszłości nie był tylko filmem zatrzymałbym słowa i przytuliłbym cię wtedy gdy jeszcze nie wiedziałem że tracę ciebie na zawsze teraz zaś wpadłem w ciemną studnię gdzie światło nie sięga dna każdy dzień to walka a serce już odmawia walczyć już nie będę tym samym którego pamiętasz w sercu mam szkło z każdym oddechem czuję ból czy kiedyś jeszcze będę potrafił dotknąć miłości

Polacy

Stoję przed oknem z brudną szybą, świat wydaje się zniekształcony, przykryty ciężką, matową zasłoną. Światło latarni delikatnie muska korę drzewa, tworząc jasne smugi. Promień odbija się na swój sposób, tworząc tysiące drobnych punktów, rozbłysków, które układają się w nieprzerwany, niemy dialog z nocą. Drzewo rzuca cień, długi i niewyraźny, jakby kształt nie mógł się zdecydować, czy istnieć w pełni może zniknąć w mroku. Noc żyje, pulsuje, zmienia się. Wydaje się rozszerzać, pochłaniając kolejne fragmenty krajobrazu, ale jednocześnie odkrywając swoje nowe twarze. Każdy ruch wiatru, każdy cień zdaje się zmieniać wyraz tej chwili. Stoję w milczeniu, próbując zrozumieć, czy to świat na zewnątrz zmienia się, czy może to ja widzę w nim coś, czego wcześniej nie dostrzegałem. Ciemność nie jest już jednolita – ma swoje odcienie, głębie, a w niej ukryte jest coś nieuchwytnego, tajemnica, którą trudno rozwikłać.

w słodkiej sukience ręcznie piorę pełna ekscytacji robię się gorąca idę sobie ulicą i wącham kwiaty wieje wiatr rozkładam ramiona

"Abulia, a ból i ja" odkrywam cię nim się przebudzisz oceniam gdzie i czym rozpoznając zapiekłość na dotyk, na szerokości blizn żałuję, że nie mogę nic więcej bo w szacunku do każdej milknę przed spektrum krzywd gdy widzę bólem leczony ból udrękę ocieram krew i łzy - za wszystkie wybaczam wypłukuję sól podążam śladami żądliwych zadrapań mówili: aby - do - serca! 03:00. - zatrzymanie z precyzją ciszy - zaciskam co pod język napływa, język wykręca myślompodobne - przydługie przyczyny? 03:03. sprawdzam skoro ujęłam _ od waga nie kłamie wskazując ciężar za conajmniej dwie dusze *** na pewno stać się kolejną nie dążę 04:04. dałam ile mogłam co muszę zabieram wiem i tak nie uwierzysz nawet kiedy dopowiem że żadna z godzin nie była przypadkowa wychodzę 07.07. wciąż czeka m.

@Natuskaa Napisałem prawdę 🙂 . Już jest weekend; rozumiem, że w przyszłym tygodniu będziesz miała pierwszą zmianę. Pozdrawiam Cię "górsko" ze Szklarskiej Poręby.

@Alicja_Wysocka Dziękuję :) @Berenika97 Dziękuję :) W sumie nie miało być wieloznaczne, ale zdaję sobie sprawę, że tak może zostać odebrane. Zainspirowały mnie historie o dzikach wałęsających się po polskich plażach.

@Migrena bardzo dziękuję! :)

@Berenika97 Wspaniała Bereniko. Dziękuję. @sisy89 I ja Ciebie pozdrawiam pięknie. Bardzo dziękuję.

@sisy89 jakby poranek dotknął wspomnienia czułą dłonią... tyle w tym wierszu światła, ciszy i utraconej wiary, że aż boli — ale miękko. Fantastyczny wiersz.

Ślicznie dziękuję Konradzie, pozdrawiam :) Ładnie powiedziane, a to podobno tylko związek przyczynowo skutkowy ;) Bardzo dziękuję, pozdrawiam.

przypomnę swój tekst "do niego" Mimo zdań potoku, zrozumieć nie możesz. Ogarnia bezsilność i w kąt idzie skrucha. Podpowiadam szeptem, jak zgryźć taki orzech: Naucz się dokładnie, o czym mówi - słuchać. Już się nauczyłeś i dalej nic z tego, nie pojmujesz, po co? Wszak schematy znane, teraz z piedestału zwal nadęte ego, usłysz najważniejsze – niewypowiedziane!

@Annna2 Twój znakomity wiersz to intelektualne przeżycie. Te obrazy, niedopowiedzenia, symbole - zmuszają do głębszego zastanowienia się, tworzą bolesną całość. No i ostatni fragment - czytam o "krwi na rękach". Ten tekst jest niezwykły, tak to jest właśnie poezja.

@Jacek_Suchowicz dziękuję:)

szczególnie ładne

ja bym nie wnikał co pod kołderką ale ogólnie jest nastrojowo księżyc ma czapę lisie futerko jakieś dwa wozy mkną mleczną drogą gdy on się wtulił jesteś bezpieczna choć przygniótł sobą że aż tchu brak świeczka dogasa lecz najważniejsze jesteście razem i to nie w snach :))

Bardzo miło mi to słyszeć, serdecznie dziękuję i pozdrawiam. :) @Alicja_Wysocka Myślę, że akurat tej starszej pani (mama) chyba ich więcej nie potrzeba, miała ich zawsze ‘morze’, ale pomyślę, czy czasem sobie nie przypiąć. Jak by nie patrzeć - już ich ciutek wyliniało ;)) Dziękuję Alu pięknie i pozdrawiam. I była taka pierwsza wersja, na pewno lepsza jest w niej składnia. Zostawiłem jednak tę, bo dwa pierwsze wersy są przez to bardziej odrębne, mniej sugerują zakończenie i ładniej łączą jesień z włosami, o których nieco mniej przewidująco dowiadujemy się w trzecim wersie, że są siwe. Lepiej to widać z myślnikiem: nadchodzi jesień w twoich długich włosach - wiatr wplótł babie lato Dziękuję pięknie za konkret, a już szczególnie za romantyzm, bo rzadko mi się to zarzuca :) Serdecznie pozdrawiam.

@JWFWieloznaczne z tym odyńcem. :)

Pięknie, nastrojowo, emocje w wierszu się wylewają, czuję to bardzo... Pozdrawiam serdecznie:)